|
|
 |
 |
 |
 |
| |
เราสามคน...หนทางเดียว009(ไม่ควรรัก)
ขณะที่ไมค์ก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอ เขารู้แล้วว่าพี่น้องสองคนกำลังแย่งผู้หญิงคนเดียวกัน และเขารู้ว่าเพราะอะไร จากที่เขาเคยคุยกับนลิน เธอมักห่วงใยคนอื่นและเข้าอกเข้าใจคนอื่น แต่ขณะเดียวกัน ท่าทางเธอก็ดื้อรั้นไม่น้อย
นลินก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา เธอจึงนั่งนิ่งจนกระทั่งขันธ์เดินเข้ามา
เออ ไมค์ นายไม่เข้าไปหาดีนส์หน่อยเหรอ ขันธ์หาทางไล่เพื่อนออกไปเพื่อจะได้คุยกับเธอง่ายขึ้น
อืม ขอบใจแพทริกซ์ ไมค์ยังไม่รู้เรื่องระหว่างนลินกับขันธ์มากนัก รู้แต่ว่าคงมีอะไรลึกๆ อยู่บ้าง
ลิน พี่มีเรื่องจะขอร้อง ขันธ์เปิดประเด็นสำคัญเมื่อเพื่อนออกไปแล้ว
นลินมองหน้าเขาแล้วทำหน้าเซ็ง เหมือนรู้ว่าเขาจะมีเรื่องอะไรขอเธออีก พี่เขตต์เขาจะเอาอะไรกับลินอีกเหรอคะ
ลินเก่งจังรู้ด้วย คือว่า เขตต์ขอให้ลินมาอยู่ที่นี่ในช่วงที่เขาทำกายภาพบำบัดน่ะ ขันธ์พูดพร้อมยิ้มแห้งๆ
อะไรนะคะ น่ารำคาญจริงๆ นลินบ่นออกมาก่อนมองสีหน้าลำบากใจของขันธ์ พี่ช่วยบอกเหตุผลที่ลินต้องอยู่ที่นี่หน่อยสิคะ
ช่วยหน่อยเถอะ ถ้าเขตต์หายเร็วเท่าไร ลินก็มีอิสระได้เร็วขึ้นไง ขันธ์ให้เหตุผลที่คิดว่าเข้าท่าน้อยที่สุดแต่ก็เป็นความจริงมากที่สุด
ก็ได้ค่ะ งั้นไปเก็บของสักทีจะได้ย้ายมาอยู่ให้เสร็จๆ ไปซะ นลินยอมตามเพราะเหตุผลก็พอฟังได้ ก่อนส่ายหน้าปวดหัวกับฝาแฝดคู่นี้ บอกไว้ก่อน ลินไม่เข้าใกล้พี่เขตต์แน่ๆ
จ๊ะ ได้ทุกอย่างจ๊ะ ขันธ์เดินเข้ามาโอบไหล่เธอเพื่อเอาใจ นึกโล่งใจที่เธอไม่ใช่คนไร้เหตุผลเสียทีเดียว ก่อนพากันไปเก็บของที่ที่พักและกลับมาที่นี่อีกครั้ง
*****************************************
นลินก็ทำตามที่พูดคือ...ไม่ยอมเข้าใกล้เขตต์จริงๆ
เธอเก็บตัวอยู่บนห้องแล้วไม่ยอมลงมา หรือถ้าลงมาก็พยายามเลี่ยงอยู่นอกบ้านมากกว่าอยู่ในตัวบ้าน โดยเฉพาะเวลาที่ขันธ์ไปทำงาน ซึ่งขวัญฤดีกับปีเตอร์เลือกที่จะไปอยู่เมืองไทยเพราะไม่มีคนดูแลงานที่นั่น
ขันธ์ได้แต่เงียบ เขาร้องขอจากเธอมากกว่าที่คิดไว้มาก ทุกวันผ่านไปอย่างทุกข์ทรมาน เขาพานลินมาอยู่กับเขาถึงสองอาทิตย์ แม้จะนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน หากเขาไม่กล้าร้องขอให้เธอยอมทำตามใจเขาอีก เขาได้แต่โอบกอดเธอเอาไว้แล้วนิ่งงัน
นลินยอมรับว่ายังหวาดระแวงขันธ์อยู่มาก พอนึกว่าเขาหลับแล้ว เธอก็ค่อยๆ คลายอ้อมแขนเขาออก ก่อนลุกขึ้นจากเตียงแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก
หนึ่งเดือนที่เธอไม่คุ้นเคย ถึงแม้เขาจะหน้าตาเหมือนเขตต์ แต่บางสิ่งบอกเธอว่าทั้งสองคนคือ...คนละคนกัน
เป็นอะไรหรือเปล่า ลิน เสียงเขาทำให้เธอสะดุ้งเฮือก ขันธ์ลุกขึ้นนั่งและมองดูเธอที่กำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมหน้าต่าง
เปล่าค่ะ นลินตอบโดยไม่มองหน้าเขา
เธอบอกตัวเองไม่ได้ว่าควรรู้สึกยังไงกับเขาหรือแม้แต่กับคู่แฝดเขา จนบางครั้งอยากเลือกทางเดิมคือไปให้พ้นจะได้ไม่ต้องตัดสินใจอะไร หากพวกเขาก็พยายามรั้งเธอเอาไว้ข้างๆ อย่างเหนียวแน่น
หลังๆ มานี่ ลินไม่ค่อยพูดอะไรเลย อยากระบายให้พี่ฟังไหม พี่รู้ว่าลินอึดอัด ขันธ์ลุกมานั่งตรงหน้าเธอ
เขาอยากให้เธอได้ระยะห่างบ้าง เขาคงไม่อาจเรียกร้องให้เขาได้ใกล้ชิดเธอเหมือนที่น้องชายเขาเคยได้รับ เขารู้ว่าเขากับคู่แฝดสร้างบาดแผลลึกในใจเธอมามาก แต่เขาก็ขอนึกเห็นแก่ตัวยึดเธอเอาไว้ข้างกาย
เพราะเธอคือลมหายใจของเขา...
ลินไม่รู้จะพูดอะไร ลินไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไง สมองลินมันสับสนไปหมด นลินตอบอย่างสับสน
เธอนึกอยากเดินหนี แต่ก็รู้ว่าไม่ควรทำ เพราะดูเหมือนเขาเองก็กลัว กลัวว่าเธอจะเดินหนีเขาไปอีก ตอนนี้ทั้งสองคนแทบผวาถ้าเพียงเธอขอออกไปจากบ้าน
ทุกย่างก้าวของเธอมีคนคอยมองอยู่เสมอ...เหมือนนกน้อยในกรงทอง
ขันธ์ยื่นมือมากุมมือเธอเอาไว้ก่อนถอนหายใจยาว เขากับน้องชายทำให้เธอสับสน เมื่อไม่ยอมให้ความกระจ่างในความสัมพันธ์ ยังดีที่ยังไม่มีใครลุกขึ้นมาพูดให้เธอเลือก เพราะถ้าทำแบบนั้น เขาก็รู้ว่านลินต้องเลือกที่จะไปแน่นอน
พี่ขอโทษ ขันธ์ยกมือเธอขึ้นมาแนบหน้า ก่อนก้มลงซบหนุนตักเธอ เขาไม่เคยนึกเบื่อที่จะพูดขอโทษเธอเลย และเขารักษาสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอ เขาจะมีแต่เธอเท่านั้น...
เสียงถอนหายใจทำให้เขารู้ว่านลินหนักใจมากแค่ไหน เธอรู้ว่าขันธ์มีวิธีทำให้เธอรู้สึกว่าต้องให้โอกาสเขา ขณะเดียวกันก็รู้สึกขัดแย้งกัน เธอรู้ว่าเขาฉลาดกว่าน้องชายเขามากนัก เขามีวิธีจัดการกับปัญหาระหว่างเธอกับเขาทั้งสองคน และถึงเธอจะรู้อย่างนั้น แต่ก็ทำใจให้ทิ้งเขาไปไม่ได้
ทุกอย่างตัดสินใจยากมากขึ้น เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำเพื่อเธอและเคยทำกับเธอ...อดีตกับปัจจุบันกำลังปั่นป่วนชีวิตเธออย่างไร้ทางเลือก
นลินเหนื่อยใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น เรียกได้ว่าเหนื่อยมากกว่าที่เคยเหนื่อยมาทั้งชีวิต เธอโน้มตัวลงซบหลังเขาเหมือนหาที่พึ่งในยามที่เธอไม่มีใคร อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ยังมีเขา เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอ เธอไม่กล้าบอกใครแม้แต่เพื่อนรัก
ลิน จะด่าจะว่าพี่ก็ได้นะ พี่เสียใจที่ทำให้ลินต้องลำบาก ทั้งที่ลินกำลังท้อง ถ้าลินจะโวยวาย จะโมโห จะหงุดหงิดใส่พี่ พี่ก็ไม่ว่าอะไรนะ ขันธ์รู้ว่าเธอควรเป็นแบบนั้น เพราะสภาพฮอร์โมนด้วยแต่เธอกลับไม่เป็น และทั้งหมดก็เพราะเรื่องของเขากับน้องชาย
นลินลุกขึ้นลูบหลังเขาเบาๆ แทนที่เธอจะสงสารตัวเอง แต่เพราะคำพูดเขา...เธอกลับสงสารเขามากกว่า ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าถึงเวลานั้น พี่อาจจะรำคาญลินมากกว่าจะยอมให้ลินทำแบบนั้นจริงๆ ก็ได้นะคะ
ขันธ์นิ่งงัน เขารู้ว่านลินรู้นิสัยเขา เขาต้องยอมรับความจริง จึงลุกขึ้นมามองสบตาเธอ แววตาเธอดูอ่อนล้าแตกต่างจากแววตาแข็งกล้าในเวลากลางวัน ดูเธออ่อนไหวมากในเวลากลางคืน เขาขยับเข้าไปใกล้ๆ เธออีกนิด ก่อนซบลงที่อกอิ่มอย่างอ่อนโยน
ลินผอมไปมากนะ ทั้งที่เมื่อก่อนยังดูเต็มไม้เต็มมือกว่านี้ ขันธ์พูดติดตลก เมื่อไม่เห็นว่าการพูดเครียดๆ จะทำให้เธอสบายใจขึ้น
อะไรเนี่ย พี่ขันธ์น่ะ นลินผลักไสเขาเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของเขา เธอสบายใจกว่าการมานั่งคุยกันแบบเมื่อครู่ แต่แล้วนลินก็ผิดคาดเมื่อขันธ์เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตาแวววับ จนเธอต้องขยับถอยห่าง
จะไปไหนล่ะ ขันธ์ยิ้มกริ่มสื่อความหมาย แต่นลินก็พอรู้อยู่บ้างจึงถอยหนี ทว่าเขาก็จับยึดเธอเอาไว้เหนียวแน่น
ปล่อยลินนะ เธอถอยให้ห่างแต่ก็ไม่ไกลจากอ้อมกอดเขาเท่าไรนัก
ริมฝีปากเขาประทับแน่นจนยากหลบหนีพ้น ชิวหาร้อนกำลังค้นหารสชาติเดิมที่คุ้นเคยและโหยหามาตลอด ทำเอาหัวใจนลินสั่นสะท้านเพราะห่างหายจากรสปรารถนามาเนิ่นนาน
มือที่คิดผลักไสก็หยุดลง เมื่อปรารถนาร้อนกำลังราดรดลงบนหัวใจที่เคยเหน็บหนาว ลมหายใจร้อนกำลังสัมผัสผิวเนื้ออย่างเร่งรีบ มือใหญ่กำลังลูบไล้เข้าไปในเสื้อผ้าเพื่อสำรวจ ส่วนริมฝีปากกำลังทำงานตามใจต้องการของเจ้าของ
ขันธ์ไม่ปล่อยให้นลินรู้สึกตัว เขาดึงเอาความปรารถนาร้อนแรงออกมาจากความต้องการส่วนลึกของเธอได้ไม่ยากนัก หญิงสาวอ่อนประสบการณ์หรือจะสู้ผู้ชำนาญการอย่างเขา ทว่าพื้นที่จำกัดทำให้เขาทำอะไรยากขึ้น เขาจึงช้อนร่างเธอขึ้นและพาไปที่เตียง
นลินจึงค่อยรู้สึกตัวและออกปากห้ามเขาอีกครั้ง อย่าค่ะ พี่ขันธ์
ห้ามช้าไปแล้วมั๊ง ลิน ขันธ์หัวเราะเบาๆ และไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปได้ง่ายๆ
พอถึงเตียงแล้วก็คงยากจะห้ามไม่ให้เขาทำตามใจต้องการ เขาจัดการเสื้อผ้ากับเขาได้ไม่ยาก มือไม้ก็ลูบไล้ไปจนทั่วร่าง เดิมได้แต่เพียงกอดไม่กล้ารุกล้ำ หากเวลานี้ใครก็คงห้ามเขาไม่ได้อีกแล้ว
ขันธ์ไล้ริมฝีปากมาแล้วหยุดที่ท้องนูนเล็กน้อยของเธอ ก่อนนึกสนุกพูดกับลูกอย่างอารมณ์ดี หลับซะนะ คนดีของพ่อ เปิดโอกาสให้พ่อกับแม่เติมรักกันนะ
นลินได้ยินก็หัวเราะก่อนดุเขาอย่างไม่จริงจังนัก พอเลย พี่ขันธ์ ปล่อยลินนะ
ปล่อยก็บ้าแล้ว มาถึงขั้นนี้ก็ไปต่อเลยดีกว่านะจ๊ะ ขันธ์ขึ้นมาจูบนลินจนทั่วหน้า นึกอยากลิ้มรสเธอทั้งตัวให้สมกับที่เฝ้าคิดถึงมาตลอด
เสียงผ่อนลมหายใจหนักหน่วงแทนคำตอบ นลินปล่อยให้เขาตักตวงความสุขจากร่างกายเธอ เธอคงปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่า เธอก็ต้องการเขา สมองเธอปลอดโปร่งโล่งกว่าตอนแรกมากนัก และเขาก็อ่อนโยนกับเธอมากขึ้นหากแฝงความร้อนแรงเอาไว้
ภาวะตึงเครียดมาตลอดลดทอนลงมาก เมื่อความคิดถูกดึงออกไปจากเดิม ทว่าเบื้องหลังประตูที่แง้มออกเล็กน้อยนั้นมีอีกคนที่กำลังเจ็บปวด เขตต์ฟังเสียงลมหายใจสลับการสนทนา เขากำลังเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น
ทุกคืนเขาต้องมาหยุดที่หน้าห้องพี่ชายฝาแฝด และแง้มมองผ่านประตูด้วยคาดหวังว่าทั้งคู่จะไม่เป็นอย่างที่เป็นอยู่ หากเมื่อสิ่งที่เขาเห็นไม่ตอบรับกับความต้องการเขาแล้ว หัวใจเขาเจ็บปวดนิ่งงัน เขาเคยหวังให้เรื่องของเธอกับพี่ชายเป็นเรื่องในอดีต หากดูเหมือนปัจจุบันก็ยังดำเนินอยู่
เขาปิดประตูแล้วกลับไปยังห้องนอนเขา เขาพยุงตัวเองขึ้นไปบนเตียงแล้วนอนนิ่ง ในชีวิตเขาไม่เคยเจ็บปวดถึงเพียงนี้ ถ้าเขารู้ว่าเวลาเห็นเธออยู่ในอ้อมกอดคนอื่น มันจะเจ็บปวดแบบนี้ เขาคงไม่โง่ทำสิ่งที่ไม่ควรทำ
เขาคงเลือกอยู่เคียงข้างเธอมากกว่าพาตัวเองไปอยู่กับหญิงสาวคนอื่น ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเขาจะโทษแต่เธอกับพี่ชายไม่ได้ เขาต้องโทษตัวเองมากกว่าที่ทำอะไรโดยไม่คิดจนต้องสูญเสียเธอไป
หากทบทวนให้ดี ในเมื่อเธอยังไม่ได้แต่งงานกับพี่ชายเขา...ก็เท่ากับว่าเขายังไม่สูญเสียเธอไปซะทีเดียว
ใช่...เขายังมีโอกาสถ้าเพียงเธอยอมมอบมันให้เขาอีกครั้ง เขาไม่สนใจว่าเธอกำลังอุ้มท้องหลานเขา เขาไม่รังเกียจลูกของเธอ...ถ้าเพียงมีเธออยู่ในชีวิตเขา
ลูกเธอก็ถือเป็นลูกเขา...
*****************************************
หากดูเหมือนชะตากรรมจะเล่นตลกกับนลิน ยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ เมื่อเช้าหนึ่งเธอเข้าไปในห้องท่านอาหารแล้วเห็นเขตต์นั่งอยู่ ทั้งที่ปกติเขาจะทานอยู่ที่ห้องของเขา เธอนิ่งงันก่อนหันหลังและตั้งใจเดินออกไปจากห้อง
ลิน ลิน ลิน เขตต์เสียงสั่น พยายามเรียกเธออย่างอ้อนวอน
นลินไม่ตอบ เธอหันหลังยืนนิ่งเหมือนกำลังรอฟังคำพูดเขา แต่เมื่อเขาไม่พูด เธอก็ขยับเท้าเตรียมเดินต่อ โดยไม่พูดกับเขาสักคำ
ลิน ฟังพี่ก่อนได้ไหม เขตต์ต้องรีบร้องถามเธออีก เขานึกโกรธที่ห้องทานอาหารนี้กว้างมากเกินไปทำให้เขาต้องออกแรงเข็นรถมากกว่าจะได้ขยับเข้าใกล้เธอ
นลินไม่พูดกับเขาแต่ชะงักเท้า เธอไม่หันไปมองเขาเพราะไม่อยากใจอ่อน แต่แล้วก็ตัดสินใจเดินออกไปจากห้องทานอาหาร ตรงไปยังห้องนั่งเล่น ขอให้อยู่ห่างจากเขาได้...เธอก็พอใจแล้ว
หากพยาบาลก็ตามมาและช่วยเขตต์เข็นรถตามมาจนถึงห้องนั่งเล่น ก่อนถอยออกไปตามคำขอร้องของคนป่วย
เขตต์เข็นรถเองจนใกล้เธอมากที่สุด ทว่านลินลุกเดินหนีไปจนติดหน้าต่าง ลิน พี่ขอโทษ ลินให้โอกาสพี่นะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ พี่ขอโทษ อย่าไปจากพี่อีกนะ
นลินกอดอกหันมามอง เธอขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ตื่นเถอะ พี่เขตต์ มองความจริงซะบ้าง ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว...ไม่มีทาง ตอนนี้ลินจะคิดแค่เรื่องระหว่างลินกับพี่ขันธ์เท่านั้น ในชีวิตลินจะไม่มีเรื่องของพี่ในสมองอีกแล้ว
คำพูดเธอกรีดแทงหัวใจเขาให้ย่อยยับในครั้งเดียว...
เขตต์ไม่อยากนึกว่า...นี่คือนลินคนที่เขาเคยรู้จัก คนที่เคยเป็นห่วงเป็นใยเขา คนที่เคยให้กำลังใจเขา เขาเอื้อมมือออกไปคว้าแล้วหวังว่าท่าทางเย็นชาของเธอจะหายไป แต่เมื่อเขาตกจากรถเข็นก็รู้ว่า...นี่คือความจริง
ทุกคำพูดของนลินคือ...ความจริง...กำลังเกิดขึ้นจริง...หูเขาไม่ได้ฝาด...เขาไม่ได้ฝัน
ลิน ได้โปรดเถอะ อย่าทำแบบนี้กับพี่เลยนะ ได้โปรดเถอะ เขตต์กรีดร้องปานใจจะขาด
นลินตกใจที่เขากำลังพยายามคืบคลานอย่างยากลำบากมาหาเธอ เขากำลังอ้อนวอนผู้หญิงที่เขาไม่สนใจไยดีอย่างนั้นหรือ...นลินตกอยู่ในความสับสนอีกครั้ง
ทำไม...ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ ในเมื่อเธอไม่สำคัญกับเขา...
ลิน พี่ขอร้อง กลับมาหาพี่นะ
เขตต์ไม่สนใจว่าร่างกายเขาจะเป็นยังไง ท่าทางกับคำพูดที่เย็นชาของเธอทำให้เขาหวาดกลัว เขาไม่สนใจศักดิ์ศรี เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เขาต้องการให้เธอกลับมาเท่านั้น
มิสเตอร์ดีนส์ พยาบาลพิเศษเดินเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงเขา แต่พอเห็นเขานอนกับพื้นและหญิงสาวในห้องกำลังตื่นตะลึงก็รีบเข้ามาพยุง
อย่ามายุ่งกับผม ถอยไป เขตต์พยายามดิ้นรนไม่ให้พยาบาลจับยึดเขาอีก
เขายังคงใช้แขนข้างเดียวที่ยังใช้การได้ ค่อยๆ คลานเข้าไปหาหญิงสาวที่เขารักมากที่สุด ภาพนี้ทำให้นลินตัดสินใจไม่ถูก ขณะที่พยาบาลพิเศษได้แต่ถอยออกไปอย่างไม่เข้าใจนัก
ไม่มีใครเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างคนสามคนได้ดีไปกว่าเจ้าตัวเอง
นลินหลับตาไม่มองอีก หากเล็บจิกฝ่ามือเธอแน่น จนในที่สุดเธอตัดสินใจลืมตาขึ้นและก้าวเดินไปพยุงเขาให้ขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ยาว ค่อยๆ นะคะ
เขตต์ถึงกับยิ้มออกเมื่อเธอมีน้ำใจกับเขา อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้เย็นชาอย่างที่พยายามแสดงให้เห็นมาตลอด เธอยังคงเป็นนลินคนเดิมที่เขารัก ยังคงอ่อนโยนภายใต้ท่าทางเย็นชานั้น เขารู้แต่เพียงว่าตอนนี้เธอคือนลินที่เขารัก...โดยไม่รู้ว่าหญิงสาวอีกคนกำลังมองเขากับหญิงสาวอีกคนอยู่อย่างเงียบๆ นอกห้อง
ฟรานซิสรู้แล้วว่าใครคือคนที่เขารัก เธอยักไหล่และเดินออกไปอย่างเงียบๆ ไม่ถึงกับเจ็บปวดแต่ก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่า เธอต้องใช้เวลาทำใจอีกนาน หากก็ยังโชคดีที่พระเจ้าได้ส่งชายหนุ่มคนอื่นมาในระหว่างที่เขากับเธอห่างกันไป
*****************************************
เมื่อยามเย็นมาถึง ขันธ์กลับมาอย่างอารมณ์ดี เขาซื้อดอกไม้ช่อใหญ่มาให้หญิงสาวคนรัก แต่เมื่อเดินเข้าไปในห้องก็เห็นน้องชายนอนหนุนตักเธออยู่ เขานิ่งงันเมื่อเห็นนลินกำลังนั่งหลับตาอยู่ ดูเหมือนเขาพลาดบางสิ่งไปในชั่วระยะเวลาเพียงหนึ่งวัน
ขันธ์ชะงักก่อนไม่สนใจมากนัก เขาเดินเข้ามาจูบที่เรือนผมเธอเบาๆ ให้เธอรู้สึกตัว นลินลืมตามองเขาก่อนมองดูน้ำหนักที่อยู่บนตักอย่างลำบากใจ
กลับมาแล้วเหรอคะ นลินไม่รู้ควรพูดอะไร ดูเหมือนสิ่งที่เห็นอธิบายอะไรได้หลายอย่าง
จ๊ะ พี่ซื้อดอกไม้มาให้ด้วย แต่เดี๋ยวเอาไปใส่แจกันเลยละกันนะ เขตต์หลับไปนานหรือยัง ขันธ์พูดเบาๆ
เขาไม่อยากให้น้องชายตื่น แค่นี้ก็ลำบากใจมากพอแล้ว ทุกอย่างกลับมายุ่งยากอีกครั้ง ดูเหมือนน้องชายเขาคงไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ อย่างที่เขาคิด เขาอ่านความลำบากใจในภาษากายของเธอออก แต่เขายังไม่อยากคาดคั้นให้เธอตัดสินใจ
เอ่อ ก็สักพักค่ะ นลินประคองศีรษะเขตต์อย่างระมัดระวัง ก่อนบอกให้ขันธ์ส่งหมอนอิงมาให้เธอ แต่เมื่อลุกขึ้นเธอก็แทบล้มจนขันธ์ต้องช่วยประคอง เพราะขาเป็นตะควิว ขอโทษค่ะ
ขันธ์จึงรู้ว่าเธอนั่งให้น้องชายเขาหนุนตักนานมากแล้ว หากเขาไม่พูดมาก...เขาได้แต่ยิ้มให้เธอ แล้วอุ้มเธอพาออกไปจากห้อง เขานึกหวงแต่ยังไม่ถึงกับนึกขวาง
นลินเห็นเขานิ่งเงียบทั้งที่ปกติมักชวนเธอพูดคุยก็คาดเดาไปต่างๆ นานา จนสุดท้ายเธอก็ถามเขาขึ้น พี่ขันธ์เป็นอะไรหรือคะ
เปล่าหรอก เขาวางเธอที่เตียงก่อนนวดขาให้เธอเบาๆ ทั้งที่อยากถามแต่ก็กลัวคำตอบ
วันนี้พี่เขตต์อ่อนแอมากจริงๆ ค่ะ นลินไม่ปิดบังเขา เพราะยิ่งปิดก็ยิ่งทำให้เขาเครียดมากขึ้น เธอบอกตามตรงว่าเกิดอะไรขึ้น
ขันธ์ถึงกับนิ่งงันเมื่อรู้ว่าน้องชายเขาต้องทำถึงเพียงนี้เพื่อขอร้องให้นลินกลับไป ขณะเดียวกันเขาก็เคยทำในสิ่งที่ไม่แตกต่างกันนัก เขารู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยเมื่อรู้ว่าเขาทั้งคู่ต่างก็ยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อให้ได้นลิน
แต่...นลินมีคนเดียว พวกเขาจะทำยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้นดี
ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ เขาเข้าใจในความรู้สึกของนลิน
หนึ่งคน...เป็นพ่อของลูก
อีกคน...ก็เคยผูกพันกันมา
ลินจะไม่เข้าใกล้พี่เขตต์อีก ลินขอไปอยู่ที่อื่นได้ไหมคะ ลินไม่อยากให้พี่เขตต์หวังอะไรอีกแล้ว นลินตัดสินใจเด็ดขาด
หากเธออยู่กับเขาทั้งสองคน ก็ยากต่อการตัดสินใจมากขึ้น ยิ่งทั้งสองคนแสดงให้เห็นว่าต้องการเธอมากแค่ไหน เธอยิ่งลำบากใจ เพราะเธอมักใจอ่อนและห่วงใยทั้งคู่
อย่าเลย ลิน ถ้าทำแบบนั้นพี่ว่าเขตต์จะยิ่งทำตัวแย่ลง พี่รู้จักเขตต์ดี เขตต์จะยิ่งคลุ้มคลั่งมากขึ้น เขาจะทุรนทุรายมากขึ้นเมื่อไม่ได้อยู่ใกล้ๆ ลิน ขันธ์โอบกอดเธอเอาไว้ กลบเกลื่อนความเจ็บปวดที่กำลังแสดงออกชัดในดวงตาเขา
คนหนึ่ง...ก็น้องชายที่เขารัก
อีกคน...ก็หญิงสาวที่เขารักและปรารถนาจะอยู่กับเธอตลอดไป
แต่ลินว่าจะยิ่งทำให้พี่เขตต์เจ็บปวด แล้วพี่ด้วย ลินไม่อยากให้ใครต้องเจ็บปวดเพราะลิน ลินไม่มีค่าพอที่จะทำแบบนั้น นลินประเมินค่าตัวอย่างไม่สูงนัก
เธอไม่อยากคาดหวังสิ่งใด เธอหวังให้ชีวิตที่ดีกับลูกน้อยที่จะเกิดมา แต่ทุกอย่างต้องไม่สับสนอย่างที่เป็นอยู่นี้ หากทุกอย่างก็ยากเหลือเกิน...ยากเกินกว่าจะตัดสินใจได้อย่างเฉียบขาด
ลินอย่าพูดแบบนี้ ลินมีค่าที่สุดสำหรับพี่กับเขตต์ สิ่งที่ลินเห็นก็คือความจริงที่ว่าพี่กับเขตต์รักลินมาก แต่ตอนนี้พี่ไม่อยากให้ลินคิดมาก เพราะยังไม่มีใครมองเห็นทางแก้ที่ดีที่สุด เราปล่อยเวลาไปก่อนดีไหม ให้เวลามอบคำตอบกับเรานะ ขันธ์ปลอบโยนเธอ
ทั้งที่เขานึกอยากให้เธอปลอบโยนเขาบ้าง แต่เขาก็รู้ว่าเธอกำลังยุ่งยากใจมากพอแล้ว อนาคตเรื่องระหว่างเขาทั้งคู่กับเธอจะเป็นยังไง เขายังไม่อยากคิด ถ้าคนหนึ่งขาดเธอไปแล้วต้องมองเธออยู่กับอีกคนจะเป็นยังไง เขาไม่อยากนึกถึงความรู้สึกแบบนั้น
ใช่ว่า...เขาไม่รู้ เขาเคยเห็นเธออยู่กับน้องชายเขามาร่วมเดือน...มันช่างเจ็บปวด ขณะเดียวกันน้องเขาก็เห็นเธอออยู่กับเขามาแล้ว และผลก็อย่างที่รู้กัน...ทั้งเขากับน้องต่างก็คลุ้มคลั่งอยู่ในใจ จนต้องแสดงออกอย่างที่เป็นอยู่
คนกลางอย่างนลินก็ปวดหัวไม่น้อยไปกว่ากัน...เธอไม่เคยคิดว่าจะต้องกลายเป็นที่ต้องการของชายหนุ่มทั้งสองมากขนาดนี้ เธอไม่ควรแสดงความห่วงใยและให้ความสนิทสนมกับเขาทั้งสองคน
เธอควรเลือกทางไหนจึงจะดีกับทั้งสามคน...
*****************************************
และแล้วสถานการณ์ระหว่างทั้งสามคนก็ย่ำแย่ยิ่งขึ้น เมื่อนลินพยายามทำตัวออกห่างจากเขตต์ แม้จะยังอยู่บ้านเดียวกัน แม้เธอจะยอมพูดคุยกับเขา หากระยะห่างก็ยังมากอยู่ ดูเหมือนเขตต์จะต้องการมากกว่าที่เธอให้เขา ทว่านลินก็ไม่สามารถให้เขาได้มากนัก
ขันธ์ขมวดคิ้วเมื่อเขตต์ใช้ไม้ค้ำยันเดินเข้ามาในห้องนอนเขา เขาแทบยึดห้องนอนเป็นทุกอย่างเพราะไม่อยากมองน้องชาย แต่เมื่อเจ้าตัวมาหาเขาถึงในห้อง เขาก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ มีอะไรอีกล่ะ ดีนส์
ขอคุยด้วยหน่อยสิ ลินอยู่ไหม เขตต์ถามเพราะไม่อยากให้นลินได้ยินสิ่งที่เขาจะพูดกับคู่แฝด
ลินออกไปเดินเล่นในสวนน่ะ จะได้ออกกำลังกายไปในตัว ลูกจะได้แข็งแรง เพราะตอนนี้ร่างกายลินอ่อนแอมากนะ เครียดๆ ขันธ์บอกตามตรง เขาไม่อยากตามเธอตลอดเวลา ไม่อยากกดดันเธอและอยากให้เธอมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง
อืม ดีแล้วล่ะ เขตต์นิ่งคิด...เขากำลังทำให้เธอเครียดกว่าเดิมใช่ไหม
มีอะไรล่ะ ขันธ์ไม่อยากคุยกับน้องนานๆ เช่นกัน เขาก็ปวดหัวกับพฤติกรรมหลุดๆ ของน้องชายไม่น้อย
นายบอกให้ลินอยู่ห่างๆ ฉันหรือเปล่า ทำไมลินพยายามหลีกเลี่ยงฉันเหมือนเมื่อก่อนเลย เขตต์หาที่นั่งก่อนพูดตามตรง
เปล่า ฉันต่างหากที่พยายามบอกให้ลินดูแลนาย แต่ลินเลือกที่จะอยู่ห่างนายเอง ขันธ์พูดตามตรง เขาเริ่มทะเลาะกับลินทุกครั้งเมื่อพูดเรื่องนี้ จนต้องหยุดพูดไปแล้วปล่อยให้ลินทำตามใจ
จริงเหรอ ทำไมลินต้องทำแบบนั้นล่ะ เขตต์ถามย้ำ เขาก็พอเดาเรื่องได้อยู่บ้างแต่ก็ไม่อยากเชื่อตัวเอง
ให้เวลาลินคิดอะไรหน่อยสิ นายจะมาเร่งรัดอะไรเอาตอนนี้ ขันธ์พูดปลอบทั้งที่ในใจก็นึกกลัวว่าจะต้องเสียเธอให้น้องชาย ต่อให้เขามีภาษีเหนือกว่าเรื่องลูก แต่เขาก็ได้มาด้วยความไม่ชอบ
นายก็พูดได้สิ ในเมื่อนายได้นอนกอดลินทุกคืน เขตต์เริ่มหาเรื่องตามนิสัย เขาทั้งหึงและหวง
มันก็เพราะนายไม่ใช่เหรอ ที่เปิดโอกาสนั้นให้ฉันเอง ขันธ์เริ่มหงุดหงิดบ้าง เพราะเขาก็นึกหวงหญิงสาวที่เขากอดนอนทุกคืนเหมือนกัน
เฮ้อ พอเถอะ นายจะพูดให้ได้อะไรขึ้นมา เขตต์รู้ตัวแต่ก็ไม่ยอมรับผิด
อ้าว ก็นายไม่ใช่เหรอที่พูดหาเรื่องฉันก่อน ฉันก็หวงลินเหมือนกันนะ ทำไมฉันต้องยอมให้ลินเข้าใกล้นายด้วยล่ะ แต่ฉันก็ต้องยอม ถ้านายไม่ใช่น้องชายฉันละก็ นายคงรู้นะว่าฉันจะทำยังไงกับผู้ชายที่มายุ่งกับผู้หญิงของฉัน ขันธ์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก และทำให้เขตต์คาดเดาออก
เสียงถอนหายใจแทนคำตอบ ทำไมเขตต์จะไม่รู้ว่าขันธ์จะทำอย่างไรกับคู่แข่งความรัก โดยเฉพาะผู้หญิงที่ขันธ์ไม่สนใจว่ารักเขาไหมแต่ขอเพียงให้เธออยู่ข้างๆ เขาก็พอ
นายมีอะไรอีกหรือเปล่า ขันธ์หงุดหงิดเพราะเขาก็ทำอะไรไม่ได้มาก เพราะคนที่กำลังพูดกับเขาคือน้องชายฝาแฝดที่มีชีวิตอยู่กับเขามานาน ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงตัดสินใจได้เด็ดขาดมากกว่านี้
เขารักเขตต์แต่ก็รักนลิน...
ฉันขอโทษที่ทำตัวงี่เง่ามาตลอดแต่ฉันรักลิน แล้วก็รักนายด้วย เขตต์พยุงตัวเองเดินออกไปจากห้อง
ขันธ์นิ่งงัน เขาลุกขึ้นจากเตียงก่อนเดินไปมองที่หน้าต่าง มองหานลินในสวน เขาเห็นเธอนั่งเล่นอยู่ใกล้พุ่มไม้อย่างสงบ ภายใต้ความสงบนั้นย่อมแฝงอะไรไว้หลายอย่าง
นลินไม่เคยสงบอย่างที่ทุกคนเห็น เธอมีบางสิ่งอยู่ภายใต้ความเงียบงันนั้น...
*****************************************
เสียงร่ำร้องอ้อนวอนของเขตต์ทำให้นลินคิดหนัก ยิ่งพยายามอยู่ให้ห่างจากเขาก็ยิ่งทำให้ทุกอย่างวุ่นวายมากกว่าเดิม แต่ยิ่งเขตต์หรือขันธ์พูดมากขึ้น เธอกลับอยากเงียบมากขึ้นเรื่อยๆ
ขันธ์มองเธอนั่งอยู่ริมหน้าต่าง เขาอึดอัดมากขึ้นเมื่อเธอไม่ยอมพูดอะไรอีก ยิ่งทะเลาะกัน เธอยิ่งเงียบจนเขาหงุดหงิด ลิน พูดอะไรบ้างได้ไหม อย่าเงียบแบบนี้
นลินหันหน้ามามองเขาก่อนถอนหายใจอย่างซังกะตาย พี่จะให้ลินพูดอะไรละคะ
พูดหน่อยว่าลินกำลังคิดอะไร กำลังรู้สึกอะไร อย่าเงียบแบบนี้ได้ไหม ขันธ์เดินเข้าไปดึงแขนเธอ เขารู้สึกเหมือนถูกกดดันด้วยความเงียบ
นลินขมวดคิ้วกับปฏิกิริยาของเขา ก่อนสะบัดมือจนหลุดจากการเกาะกุมของเขา แล้วพูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ก็ลินบอกแล้วไงว่าลินไม่รู้จะพูดอะไร แล้วพี่จะให้ลินพูดอะไร ลินต้องตะโกน ตะคอก ต้องโวยวายพี่ถึงจะพอใจใช่ไหม
อะไรก็ได้ ที่ทำให้ลินสบายใจขึ้น ขันธ์แทบต้องอ้อนวอนให้เธอทำแบบนี้
ไม่มีอะไรทำให้ลินสบายใจได้หรอกค่ะ ตอนนี้ลินอยากไปให้ไกลๆ ไปให้ไกลจากพี่ทั้งสองคน พี่ให้ลินได้ไหมล่ะ ถ้าไม่ได้ ก็อย่าพยายามทำให้ลินพูด นลินถอยห่างเขาแล้วเลือกหาที่นั่งใหม่
ทำไมต้องไปให้ไกลด้วยล่ะ ถ้าลินอยากระบาย ลินพูดกับพี่ได้ อยู่คนเดียวก็ไม่ช่วยให้ลินสบายใจขึ้นมาได้หรอก ขันธ์ยังอยากยึดเธอเอาไว้เช่นเดิม เขารู้ว่าถ้าปล่อยเธอไปอาจไม่มีวันได้เธอกลับมา
ก็นี่ไง มันต่างกันไหมถ้าลินพูดกับไม่พูดน่ะ เพราะพูดแล้วมันก็ไม่ต่างอะไรจากเดิม นลินกระแทกลมหายใจอย่างหนักหน่วงแล้วหันหลังให้อย่างรำคาญ
เฮ้อ... ขันธ์ถอนหายใจก่อนเดินเข้ามากอดเธอจากด้านหลัง ลินจะขออะไรก็ได้ แต่อย่าขอไปจากพี่เลยนะ ชีวิตพี่ขาดลินไม่ได้
นลินต้องถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนพยายามปลดมือเขาออกจากตัว หยุดพูดแบบนี้กับลินซะทีเถอะค่ะ แค่นี้ลินก็รู้แล้วว่าพี่ต้องการลินแค่ไหน ยิ่งพวกพี่พูดเหมือนกัน ก็ยิ่งกดดันลินมากขึ้น แค่นี้ลินยังเครียดไม่พออีกเหรอคะ
ขันธ์ฟังเธอพูดแล้วก็ชักทนไม่ไหว ยิ่งเธอลุกขึ้นและเดินไปจากอ้อมกอด เขาก็ยิ่งหงุดหงิด เขาจึงลุกไปแต่งตัว เขากดดันมากพอแล้ว เขาหยุดมองนลินก่อนตัดสินใจทำในสิ่งที่เขาอยากทำเสมอ
พี่จะไปไหนคะ นลินถามขึ้นเมื่อเห็นเขาแต่งตัว ทั้งที่รู้ว่าเขากำลังจะไปไหน
ไปให้ไกลจากลินอย่างที่ลินต้องการไง ขันธ์ตอบชัดเจนแล้วรีบเดินออกไปจากห้อง
นลินนิ่งงัน เธอไม่คิดว่าเขาจะตอบแบบนั้น เจ็บปวดเหลือเกินเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น ทั้งที่ไม่ควร...เธอไม่ควรรักเขาสิ
ไม่ว่าเขาคนไหนก็ไม่ควรรักทั้งนั้น...
*****************************************
โฮะๆๆๆ มาอัพแล้วค่ะ
พอดีเขียนติดๆ ขัดๆ เลยมาโพสช้าไปสักหน่อยค่ะ
บวกกับติดหนังซีรี่งอมแงม 555+
^^ แต่ก็แต่งนิยายไปด้วยค่ะ แบบเต่าคลาน อิอิ
เพลิงวารีคงไม่ใช่นักเขียน เพราะนักเขียนก็น่าจะทำเป็นอาชีพหรือเปล่า
อันนี้ไม่แน่ใจค่ะ แต่จะพยายามเขียนๆ ในแบบที่ตัวเองชอบ
แล้วหวังว่าจะให้ความบันเทิงกับผู้อ่านนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
คุณ CaspeR GhosT --- ขอบคุณค่ะ ดีใจมากๆ เลยค่ะ จะพยายามนะคะ
คุณ mimny --- ได้อ่านแน่นอนค่ะ
คุณ fiona --- ^^ เวบสิรินดาโพสง่ายค่ะ แล้วก็ไวด้วยค่ะ
| Create Date : 28 สิงหาคม 2552 |
| Last Update : 28 สิงหาคม 2552 19:11:11 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 422 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: CaspeR GhosT IP: 123.243.8.121 วันที่: 28 สิงหาคม 2552 เวลา:21:23:36 น. |
|
|
|
โดย: mimny  วันที่: 28 สิงหาคม 2552 เวลา:22:17:55 น. |
|
|
|
|
|
| |
|
 |
 |
 |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
