|
|
 |
 |
 |
 |
| |
เราสามคน...หนทางเดียว010(ต้องหนี)
บนเตียงที่เคยนอนกับเขาช่างเย็นเฉียบเหลือเกิน นลินฝังตัวเองไว้บนเตียง ทั้งที่อยากเดินไปจากตรงนี้ แต่กลับทำไม่ได้ ความรู้สึกเดิมๆ ที่เคยเกิดขึ้นกับเขตต์...กำลังเกิดขึ้นกับขันธ์
ลินเป็นอะไรหรือเปล่า เขตต์ถามด้วยความเป็นห่วง
เขารู้ว่าเธอไม่ออกมาจากห้องตั้งแต่คู่แฝดเขาออกไปจากบ้าน จึงเข้ามาดูเธอ เพราะถึงอย่างไรเธอก็กำลังอุ้มท้องหลานเขา จึงควรทานอาหารให้ครบทุกมื้อ
เปล่าค่ะ นลินพยายามไม่สะอื้น เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอกำลังร้องไห้
เขตต์ก็ยังจับน้ำเสียงผิดปกติได้ เขานั่งที่เตียงด้านที่เธอนอนอยู่แต่เธอก็หลบหันหลังให้ เป็นอะไรหรือเปล่า ทะเลาะกับขันธ์เหรอ
เปล่าค่ะ นลินไม่อยากพูดมากนัก เธอจึงปฏิเสธเช่นเดิม
ถ้ายังไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดนะ พี่จะนั่งเป็นเพื่อน แต่ลินทานอะไรหน่อยไหม ถึงลินไม่หิวแต่ลูกคงหิวนะ ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนะ เขตต์พูดกับเธออย่างอ่อนโยน
เขาเอื้อมมือไปลูบเรือนผมเธออย่างเอ็นดู พอมีเวลาคิดอะไรมากขึ้น เขาก็พยายามกลับไปเป็นคนเดิมที่เคยอยู่กับเธอ เขาพยายามเรียกสติกลับมา
เดี๋ยวพี่ให้พ่อบ้านเอาอาหารเย็นขึ้นมาให้นะ ฝืนทานซะหน่อย ลินกับลูกจะได้แข็งแรง เขตต์ตัดสินใจแทนเธอ เขายกหูโทรศัพท์บอกให้พ่อบ้านนำอาหารขึ้นมา
นลินรีบเช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้นนั่ง แต่ยังไม่สบตากับเขตต์ เธอยังไม่เข้มแข็งพอที่จะพูดคุยกับเขา และพอเขาเอื้อมมือมาปัดเส้นผม เธอก็ยกมือขึ้นเป็นเชิงห้ามเขา
เขตต์ชะงักก่อนถอนหายใจ เรื่องระหว่างพวกเขากับเธอ ทำให้ทั้งสามคนต้องถอนหายใจเป็นหมื่นๆ ครั้ง โชคดีที่พ่อบ้านนำอาหารมาให้คุณแม่ในอนาคตทานเสียก่อน ทำให้ไม่ต้องคาดคั้นใดๆ
อิ่มไหมจ๊ะ เขตต์ยิ้มให้เมื่อเธอทานจนหมด
อิ่มมากค่ะ นลินสบายใจมากขึ้นเมื่อท้องเต็มไปด้วยอาหาร
ดีแล้วล่ะ แล้วทีหลังอย่าทรมานตัวเองแบบนี้อีกนะ เขตต์พูดโดยไม่ทันได้คิด
ค่ะ ลินจะไม่ทรมานตัวเองอีกแล้ว นลินย้ำคำพูดของเขาทำให้เขตต์มองเธอแปลกไป
เขาต้องยอมรับว่ากลืนน้ำลายยากเย็น เมื่อเห็นแววตาเป็นประกายของเธอ ยากจะคาดเดาว่าเธอจะทำอะไรต่อไป เขานึกปวดหัวขึ้นมาทันทีแต่ก็ฝืนยิ้มให้เธอ เพราะตอนนี้นลินกลับไปร่าเริงเหมือนเดิม แล้วทิ้งคราบน้ำตาเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน...
*********************************
ตกดึกค่อนคืน ขันธ์ขับรถกลับมาด้วยอาการมึนเมาเต็มที่ เวลาตีสามของเช้าวันใหม่กับที่นอนใหม่ทำให้เขาต้องรีบกลับบ้าน เขาสำนึกผิดทันทีเพราะทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ และเมื่อเห็นเธอนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เขาก็ยิ่งรู้สึกเสียใจมากขึ้น
เขาทิ้งน้ำหนักแล้วกอดร่างอวบของเธอเอาไว้ หน้าท้องที่นูนชัดกำลังย้ำให้เขารู้สึกรับผิดชอบ แต่เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบทำให้เขากลับไปเป็นแบบเดิมอีกครั้ง
ปล่อยลิน น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นในความมืด
พี่ขอโทษ ขันธ์พูดขึ้นเพราะสำนึกเรื่องเมื่อเย็นได้
ค่ะ แต่ปล่อยลิน แล้วอย่าเอากลิ่นของผู้หญิงคนอื่นมาทำให้ลินรำคาญอีก ลินบอกให้ปล่อยไงคะ นลินพูดเสียงกร้าวและชัดเจนขึ้น
ขันธ์ผงะแล้วคลายอ้อมกอด ก่อนลูบหน้าตัวเองแล้วพูดขอโทษเธอซ้ำอีกครั้ง
อาบน้ำให้สบายก่อนแล้วค่อยนอนนะคะ นลินไม่สนใจคำขอโทษของเขา เธอไม่มองเขาด้วยซ้ำ เธอกอดหมอนแล้วนอนหลับต่อเหมือนเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น
ลิน พี่ขอโทษ ขันธ์เฝ้าอ้อนวอนขอโทษเธออีกครั้ง
ค่ะ ลินได้ยินแล้ว พี่ก็ไปอาบน้ำซะทีสิคะ หรือว่าจะให้ลินย้ายไปนอนที่อื่น นลินพูดชัดเจน แต่ก็ยังไม่มองหน้าเขาเช่นเดิม
เขามองความดื้อรั้นของเธอแล้วถอนหายใจยาว หรือเขาก็อาจยังไม่พร้อมใช้ชีวิตคู่กับใครสักคน แม้เธอจะเป็นผู้หญิงที่เขารักมากก็ตาม เขาถอนหายใจและทำตามความต้องการของเธอ
เมื่อเขากลับมาก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ เขาทิ้งน้ำหนักนอนลงห่างจากเธอ ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เขามึนงง แต่เมื่อหันไปมองร่างอวบที่กำลังนอนหันหลังให้เขา ก็รู้สึกวุ่นวาย เขาตัดสินใจและเตรียมรับการปฏิเสธจากเธออีกครั้ง
โชคดีที่นลินเพียงสะดุ้งตื่นที่เขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง แต่ก็ไม่ปฏิเสธเขา เธอปล่อยให้เขาโอบกอดตามใจเขา แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมให้เขาทำกับเธอแต่เพียงฝ่ายเดียว...
เมื่อถึงเวลา เธอก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าจะทำอะไรลงไป...
*********************************
บรรยากาศภายในบ้านผ่อนคลายขึ้น เมื่อเขตต์ใกล้หายดีแล้ว ส่วนท้องนลินก็เห็นชัดมากขึ้น และเธอก็ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการของทุกคน แต่กลายเป็นการกดดันขันธ์แทน เมื่อนลินให้ความสนิทสนมกับทั้งเขตต์และไมค์
ไปหาหมอตรวจบ้างไหมเนี่ยลิน ไมค์ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
ฉันสบายดี คงไม่ต้องไปหรอก นลินตอบง่ายๆ
ไปก็ดีนะ จะได้ดูว่าลูกแข็งแรงดีไหม เขตต์นั่งอยู่ไม่ห่างจากนลินมากนัก เพียงทิ้งระยะห่างให้เหมาะสม
ส่วนไมค์รู้สึกว่าเขาไม่เคยเจอหญิงสาวคนไหนที่ใจกว้างเท่านลิน เธอยังคงนั่งพูดคุยกับเขตต์ได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตั้งแง่มาตลอด เขาก็ใช้เพื่อนเป็นข้ออ้างมาเยี่ยมเธอ เพราะการมีเธอเป็นเพื่อนก็ทำให้ชีวิตน่าสนใจมากขึ้น
น่าจะแข็งแรงดีนะ เพราะแม่ก็แข็งแรงดีนี่นา นลินตอบอย่างอารมณ์ดี แต่เมื่อมองไปที่ประตู ก็เห็นขันธ์หยุดมองทุกคน กลับมาแล้วเหรอคะ พี่ขันธ์
ไมค์ฟังภาษาไทยไม่ออก แต่ก็เห็นเพื่อนยืนมองอยู่ จึงทักทาย มาแล้วเหรอ แพทริก
อืม ขันธ์ตอบเสียงขรึมเป็นภาษาสากล เดี๋ยวพี่ไปข้างนอกก่อนนะ ลิน
ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ นลินตอบเขาอย่างไม่ใส่ใจนัก
งั้นไปด้วยๆ ผมกลับก่อนนะ ไมค์พยักหน้าให้ เขามาอยู่ที่นี่นานพอดูแล้ว
เออ นายจะกลับก่อนก็ได้นะ ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ขันธ์หันไปบอกเพื่อน ก่อนเดินขึ้นห้อง
ไมค์มองขันธ์ก่อนมองเขตต์เป็นเชิงถาม เขตต์อึดอัดแต่ไม่พูดมาก ขณะที่นลินทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย ผมกลับก่อนนะ ลิน ดีนส์ เดี๋ยวว่างๆ จะมาใหม่
บายๆ ค่ะ นลินบอกลา
ขณะที่เขตต์ก็พยักหน้ากับเพื่อน ก่อนมองนลินที่กำลังสนใจดูทีวีมากกว่า บางอย่างดีขึ้นแต่บางอย่างเลวร้ายลง อาการพี่ชายเขากำลังย่ำแย่ เขาจึงต้องคุยกับเธอ
ลินมีอะไรกับขันธ์หรือเปล่า พี่ไม่สบายใจเลย เพราะพี่หรือเปล่า เขตต์ถามขึ้น เมื่อก่อนเขาเรียกร้องเพื่อให้ได้เธอมา แต่พอคู่แฝดเขาอาการแย่ เขาก็ทำแบบนั้นไม่ลงอีก
เปล่านี่คะ พี่ขันธ์คงเครียดเรื่องงานมั๊งคะ ก็เลยอยากออกไปปลดปล่อยบ้าง ขืนอยู่กับลินมากๆ เดี๋ยวก็เครียดมากไปกว่าเดิมอีก คนท้องก็ขี้หงุดหงิดล่ะค่ะ นลินยิ้มตาหยี แลดูใสซื่อ แต่เขตต์ดูออก คงมีอะไรในนั้นมากกว่าที่เธอพูดมากนัก
ขันธ์แอบฟังคำโกหกของเธออยู่นอกห้อง ตอนนี้เขาแทบไม่รู้จักเธออีกแล้ว เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร ผู้หญิงที่เคยแสดงออกอย่างจริงใจไปอยู่ที่ไหน เขาไม่ต้องการกลับมาเจอผู้หญิงคนนี้เลย
พี่ทำให้ลินกับขันธ์ลำบากใจใช่ไหม แม้เขาไม่ต้องการฟังคำตอบแต่เขาก็ถามออกไป
ลินไม่คิดว่าพี่ขันธ์จะลำบากใจหรอกค่ะ เพราะเขาเองนั่นแหละที่บอกให้ลินดีกับพี่ให้มากกว่านี้ นลินพูดความจริงที่ขันธ์และเขตต์ต้องสะอึก
น้ำเสียงของนลินเย้ยหยันชายหนุ่มทั้งสองคน แววตาเธอแวววับ และเมื่อเห็นขันธ์ยืนอยู่ เธอก็ยิ้มให้เขาได้อย่างร้ายกาจ ผู้หญิงคนนี้เป็นได้มากกว่าผู้ถูกกระทำ ในเมื่อพวกเขาอยากยึดเธอเอาไว้เป็นสมบัติผลัดกันใช้แบบนี้แล้วล่ะก็...ก็ถึงเวลาที่พวกเขาต้องจ่ายค่าจ้างราคาแพงที่สุดในชีวิต
ขันธ์นึกเหน็บหนาวเมื่อเห็นรอยยิ้มและแววตาของเธอ เขากำลังเผชิญหน้ากับใครอยู่
นี่ไม่ใช่นลิน...คนที่เคยห่วงใยความรู้สึกคนอื่นหรอกหรือ และยิ่งเธอขอตัวขึ้นข้างบนเดินผ่านเขาไป ขันธ์กลับไม่อาจสัมผัสความอ่อนโยนจากเธออีกแล้ว...
ผู้หญิงคนนี้คือใคร...
*********************************
ทุกค่ำคืนผ่านไปอย่างเชื่องช้า นลินเล่นเกมกับจิตใจของคู่แฝดหนุ่มทั้งสองด้วยความสะใจ ผลัดกันทุรนทุรายทุกวัน ขณะเดียวกันเขตต์ก็ยิ่งรักเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่พักหลังขันธ์ก็ออกเที่ยวมากขึ้น บางทีก็กลับเอาเช้าแล้วไปทำงานต่อ พอกลับมาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกเที่ยวกลางคืนต่อ
นลินนอนพลิกตัวเองไปมาอยู่บนเตียง เมื่อหันไปมองที่นอนว่างเปล่าก็รู้สึกใจหาย แม้จะได้เอาคืนทั้งสองคน แต่เธอกำลังถามตัวเองว่านี่คือสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ หรือไม่...
ถึงเวลาที่เธอจะไปจากสถานการณ์คลุมเครือนี้หรือยัง...
เธอถอนหายใจยาว ชีวิตเธอต้องการที่สำหรับลูกที่กำลังจะเกิดมามากกว่า อีกไม่นานนักหรอก เมื่อถึงเวลานั้นเธอหวังให้เธอตัดสินใจได้ว่าควรจะทำยังไงกับชีวิตตัวเองกับลูกน้อยดี
นลินคิดจนกระทั่งหลับไป หัวใจเหนื่อยอ่อนเหลือเกิน
ทำไมสถานการณ์บ้าๆ นี่ต้องเริ่มขึ้นด้วย...หัวใจของเธอยังหาคำตอบของทุกคำถามไม่ได้...ว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้
แต่แล้วความฝันกับความคิดที่กำลังปะปนกันอย่างสับสน ก็สะดุดลงเมื่อเธอรู้สึกถึงน้ำหนักที่ทิ้งลงมาที่เตียง เธอถอนหายใจเบาๆ แล้วไม่สนใจ แต่กลับถูกรวบไปกอด
ระยะเพียงแค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าใคร...นลินสะดุ้งรีบหนีทันที
พี่เขตต์ปล่อยลินนะ เธอแยกแยะออก เพราะทุกคืนถ้าขันธ์กลับมาก็จะมีกลิ่นเหล้าเคล้ากลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงอื่นติดมาด้วยเสมอ
พี่คิดถึงลินนะ เขตต์ไม่สนใจ เขาโอบกอดเธอแน่นแล้วไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆ
ปล่อยลินนะ พี่ทำอย่างนี้กับลินทำไม นลินกรีดร้องเสียงดัง
เธอพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของเขตต์ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจฟังและยังคงสูดกลิ่นกายของนลินด้วยความคิดถึง จมูกเขาไล้ซอกคอเธอขณะที่มือก็จับแขนเธอเอาไว้แน่น
พี่รักลินนะ อย่าหนีพี่อีกเลยนะ เขตต์พูดข้างหูเธอ
เขาพลิกตัวทาบทับลงบนร่างของนลินโดยไม่สนใจอะไรอีก เขาโหยหาเธอทั้งที่มองเธออยู่ทุกวัน แรงดึงดูดที่เคยรั้งเขาเอาไว้กำลังกลับมาเล่นงานเขา
หากนลินตบหน้าเขาอย่างแรง ทำให้เขาชะงัก เธอถอยห่างจากเขาก่อนด่าว่าเขาอย่างรุนแรง พี่จะบ้าไปแล้วเหรอ ลินอุ้มท้องหลานพี่อยู่นะ พี่ทำบ้าอะไรอยู่ พี่อยากให้ลินแท้งมากนักเหรอ
เขตต์นอนคว่ำหน้าลง เขาพูดอะไรไม่ออก เขาพลิกตัวเองแล้วมองเพดาน ก่อนถามตัวเองด้วยคำถามที่เขาตั้งเอาไว้ พี่ขอโทษ พี่...เฮ้อ พี่คิดถึงลินน่ะ
ก็อยู่ด้วยกันทุกวัน พี่จะมาคิดถึงลินทำไม นลินยึดเสื้อผ้าให้แน่นกว่าเดิม แล้วขยับถอยทุกครั้งที่เขาขยับตัว
มันไม่เหมือนเมื่อก่อน พี่นึกถึงเมื่อก่อน ที่เราอยู่ด้วยกันทุกวัน แล้วพี่ได้กอดลินทุกคืน ได้อยู่ใกล้ชิดลินเมื่อต้องการ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เขตต์ระบายความในใจออกมา
มันก็เพราะพี่ไม่ใช่เหรอ ถ้าพี่ไม่ทำผิดกับลิน พี่ขันธ์ก็เข้าใกล้ลินไม่ได้ แล้วชีวิตลินก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้ นลินกอดเข่าร้องไห้ เพราะความจริงที่เธอพยายามไม่แตะต้องกำลังถูกเขาขุดขึ้นมาพูด
ลิน พี่ขอโทษ เขตต์ขยับเข้าไปใกล้ๆ เธอ ก่อนโอบกอดเธอเอาไว้ พี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว พี่ไม่ทำอะไรลินหรอก แต่ขอพี่กอดลินเอาไว้แบบนี้ได้ไหม
นลินถอนหายใจ ตอนนี้หัวใจเธอหนักอึ้ง ทั้งเรื่องขันธ์กับเขตต์ แล้วยังลูกในท้องอีก เธอจึงล้มตัวนอนโดยไม่ดิ้นรนอีกแล้ว...ชีวิตที่มีพวกเขามันช่างเหนื่อยกว่าอะไรทั้งหมด
พอเช้าเขตต์ขยับตัวเล็กน้อย มองเธอหลับในอ้อมกอดเหมือนที่เคยทำในอดีต แต่เขาก็รู้ว่านี่เป็นห้องนอนพี่ชายเขา จากนั้นเขาก็ตัดใจ จูบที่เรือนผมเธอเบาๆ ก่อนออกจากห้อง เพราะไม่อยากให้พี่ชายมาเห็นเขากับเธอแล้วเข้าใจผิดไป
ทว่าคงช้าไปแล้ว เพราะตอนที่เขตต์ออกจากห้อง ขันธ์ก็กลับมาก่อนหน้านั้น เขามองคู่แฝดเดินออกจากห้องเขาแล้วขมวดคิ้ว เขากำมือแน่นก่อนเดินเข้าไปในห้อง แต่เห็นเธอหลับสนิทและไม่มีร่องรอยใดๆ บ่งบอกว่าทั้งคู่มีอะไรกัน เขาจึงก้มลงมองสำรวจให้ชัดเจน
แล้วนลินก็ต้องตกใจเมื่อมีคนเข้ามาใกล้พร้อมกลิ่นเหล้า เธอสะดุ้งเพราะคิดว่าขันธ์เข้ามาเห็นเขตต์พอดี แต่เมื่อเหลียวมองไม่เห็นเขตต์ก็โล่งใจ ก่อนถาม กลับมาแล้วเหรอคะ
อืม เขตต์เพิ่งออกไปน่ะ พี่ก็เพิ่งกลับมา ลินนอนต่อเถอะ ขันธ์เห็นท่าทางตกใจของเธอก็รู้ทันที แต่ก็รู้ว่าทั้งสองคงไม่มีอะไรกัน ดูออกไม่ยากเพราะแม้แต่เขาเอง...นลินยังไม่ยอมให้ใกล้ชิดปานนั้นบ่อยๆ
ค่ะ นลินยังคงยึดผ้าห่มเข้าใกล้ตัวก่อนหันหน้าเข้าหากำแพงแล้วหลับตาลง
ชีวิตเธอคงไม่เหลืออะไรอีกแล้วถ้าต้องอยู่อย่างหวาดระแวง เพราะไม่รู้ว่าเขตต์กับขันธ์จะทะเลาะกันเรื่องเธออีกเมื่อไร แล้วถ้าเกิดพวกเขารวมตัวกันหาเรื่องเธออีก หรือบังคับให้เธอต้องเลือกอีกล่ะ...เธอจะทำยังไง
ขันธ์อาบน้ำเสร็จแล้วก็ออกมาจากห้องน้ำ เขามองเธออยู่นานก่อนนอนลงแล้วโอบกอดเธอเอาไว้ เมื่อเขาทบทวนดูแล้ว สิ่งที่เขาทำมานั้นไม่ทำให้เขาได้เจอกับหญิงสาวที่เขาเคยรัก ถ้าอยากให้เธอเป็นเหมือนเดิม ตัวเขาต้องให้เวลาเธอมากกว่านี้
นลินนิ่งงันเมื่อขันธ์เข้ามากอดเธอ ทั้งที่รู้ว่าเมื่อคืนเขตต์อยู่กับเธอทั้งคืน เธอหนักใจมากขึ้นเรื่อยๆ...คงง่ายถ้าทั้งสองคนไม่พยายามทำดีกับเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนทั้งสองคนพยายามทำให้เธอรู้ว่า ไม่ว่าเธอจะพยายามทำตัวแย่แค่ไหน พวกเขาก็ยังคงยึดเธอเอาไว้...
*********************************
นลินรอจนเขตต์เริ่มไปทำงานพร้อมขันธ์ เพื่อให้เธอมีเวลาเป็นส่วนตัวมากขึ้น เธอเลือกเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบย่อมที่เป็นกระเป๋าถือ ก่อนบอกให้เด็กในบ้านเรียกแท็กซี่โดยบอกว่าจะออกไปตรวจกับหมอ
หากความพยายามของเธอไม่สำเร็จเมื่อไมค์ขับรถเข้าบ้านมา จะไปไหนเหรอ
ฉันจะไปหาหมอน่ะ นลินตอบก่อนยิ้มกลบเกลื่อน
งั้นดีเลย เดี๋ยวผมไปส่งนะ แพทริกไม่ว่าหรอก ไมค์รู้เรื่องนี้มาพอสมควร
เขารู้ว่าเรื่องวุ่นๆ นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ยังดีที่เพื่อนอีกสองคนยังไม่รู้เรื่อง เพราะไปทำงานต่างประเทศกันหมด ไม่งั้นคงปวดหัวกันมากกว่านี้
เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่คุณมีอะไรเหรอ นลินบอกปัด
ผมลืมของไว้ที่นี่เมื่อวันก่อนน่ะ เลยแวะมาเอา ไปกันเถอะ ไมค์หยิบของที่เขาวางลืมไว้แล้วจูงมือเธอไปขึ้นรถ เขาขับและชวนเธอคุยจนถึงโรงพยาบาล เมื่อส่งเธอถึงมือหมอก็นึกอยากนั่งอ่านหนังสือขณะรอ
คุณไม่เข้ามาดูลูกคุณเหรอคะ พยาบาลใหม่ถามขึ้นอย่างสงสัย
ขณะที่นลินก็หัวเราะเพราะเห็นสีหน้าเลิกลั่กของเขา ก่อนบอกเขา เข้ามาเถอะ ไม่เป็นไรหรอก
ไมค์จึงเดินเข้าห้องตรวจไปพร้อมกัน เขามองท้องที่ใหญ่กว่าที่เห็นปกติมากนัก เพราะเธอท้องได้สี่เดือนกว่าแล้ว หมอกำลังอุลตร้าซาวดูว่าเด็กแข็งแรงแค่ไหน
นี่ไม่ยอมตรวจเลยนะ คุณ วันนี้ทำไมถึงนึกอยากตรวจขึ้นมาล่ะ หมอสาวถามขึ้นอย่างอารมณ์ดี เพราะนลินไม่เคยอนุญาตให้อุลตร้าซาวดูว่าเป็นยังไงบ้าง
เอ่อ ก็อยากรู้น่ะค่ะ นลินตอบอ้อมแอ้ม
ดีใจด้วยนะคะ ลูกแฝดซะด้วย แต่ครรภ์เล็กไปหน่อยนะคะ คุณต้องดูแลภรรยาคุณหน่อยนะ คุณหมออารมณ์ดีหันไปบอกไมค์ เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นสามีของคนท้อง และที่ไม่รู้ก็เพราะนลินไม่เคยยอมให้ทั้งสองคนมาโรงพยาบาลพร้อมเธอสักครั้ง
นลินหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นลูกแฝด เธอยิ่งต้องกลับเมืองไทย เพราะค่าใช้จ่ายในการคลอดลูกที่นี่ต้องสูงมากกว่าที่เมืองไทยแน่นอน แล้วยังค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงลูกแฝดอีก เธอคงไม่สามารถหาเงินจำนวนมากมาจ่ายได้
ครับ ไมค์ตอบไม่เต็มเสียงมากนัก เขามองลูกฝาแฝดของเพื่อนอย่างตื่นเต้น ก่อนขอตัวไปห้องน้ำ แต่พอกลับมาก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินคำสนทนาของนลินกับหมอสาว
อืม ฉันอยากขอใบรับรองว่าฉันสามารถกลับประเทศได้น่ะค่ะ ฉันมีแผนจะกลับวันนี้เลย คุณหมอช่วยออกเอกสารให้ฉันได้ไหมคะ นลินถามขึ้นโดยไม่รู้ว่าไมค์ยืนอยู่นอกห้อง
อ๋อ ได้สิคะ คุณคงอยากกลับไปคลอดที่บ้านเกิด ไม่มีปัญหาค่ะ ถ้าติดอะไร ให้ทางสนามบินโทรมาเช็คได้นะคะ คุณหมอสาวตอบอย่างอารมณ์ดี ก่อนเขียนคำสั่งลงไปแล้วเชิญเธอออกไปจากห้อง ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ
ขอบคุณค่ะ นลินตอบก่อนหันมาเจอกับไมค์ที่ยืนอึ้งอยู่หน้าห้องตรวจ เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ ไมค์
ไมค์พยักหน้าและรอจนรับผลตรวจ เขาก็พาเธอไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแล้วหามุมสงบนั่งคุยกัน เขาจ้องหน้าเธอเพื่อหาคำตอบ สรุปคุณไม่ได้จะไปหาหมอ แต่คุณกำลังจะกลับเมืองไทยใช่ไหม
นลินเข้าใจทุกสิ่งที่เขาพูดเป็นอย่างดี เพราะเธอคุ้นเคยกับภาษาเสีย จนตอนนี้เธอใช้มันได้อย่างคล่องแคล่วแล้ว ใช่ค่ะ
คุณทำอย่างนี้ทำไมน่ะ ลิน คุณก็รู้ว่าดีนส์กับแพทริกต่างก็รักคุณ ไมค์พูดแล้วสะอึกเอง เพราะเขากำลังถลำลึกอย่างไม่รู้ตัว
ก็เพราะอย่างนี้น่ะสิ ฉันถึงต้องไป ฉันไม่อยากให้ลูกเกิดมาพร้อมความสับสน เหมือนที่ฉันกำลังเป็นอยู่ ตอนนี้ยิ่งพวกเขาดีกับฉันมากเท่าไร ฉันก็ยิ่งหนักใจมากขึ้นเรื่อยๆ อย่าถามนะว่าทำไมฉันไม่เลือกคนใดคนหนึ่ง เพราะถ้าเลือก คุณคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น นลินพูดยืดยาวให้เขาเข้าใจ
แต่ถ้าคุณหนีไปอีก คราวนี้ทั้งสองคนต้องคลุ้มคลั่งอีกแน่ คราวนี้อาจฆ่ากันตายก็ได้นะ เท่าที่ฟังจากที่เล่า ช่วงที่พวกเขาพากันตามหาคุณแล้วไม่พูดกันเลย ไมค์นึกไม่ออกว่าควรแก้ยังไง แต่เขารู้จักเพื่อนเขาดี ถ้านลินหายไปคราวนี้ทั้งสองคนจะต้องลุกขึ้นมาฆ่ากันตายแน่ๆ หรือไม่ก็โกรธกันจนกว่าชีวิตจะหาไม่เลยทีเดียว
ฉันอยู่ไม่ได้หรอก ฉันไม่รู้ว่าจะอยู่กับใคร ฉันไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไง ทั้งที่พยายามทำให้พวกเขาเกลียดฉัน แต่กลับกลายเป็นว่าพวกเขายิ่งเข้าหาฉัน ฉันเป็นผู้หญิงนะ วันหน้าจะให้ฉันบอกลูกว่ายังไง บอกว่าฉันได้กับทั้งพ่อทั้งลุงเขางั้นเหรอ แล้วเขาจะสับสนไหมว่าต้องเรียกคนไหนว่าพ่อ ในเมื่อดีเอ็นเอทั้งคู่ก็เหมือนกันอีก ฉันไม่รู้นะ ฉันขอไปจากพวกเขาก่อนที่จะต้องมานั่งตอบคำถามบ้าๆ พวกนี้ดีกว่า นลินเลือกทางเลือกที่สับสนน้อยที่สุดและง่ายที่สุดสำหรับตอนนี้
ไมค์หนักใจเรื่องนี้มากขึ้นเรื่อยๆ เขาเพิ่งรู้ว่าเพื่อนเขาไม่มีคนไหนยอมถอยจากเธอเลย แล้วเขาจะทำยังไงดี หากพอนึกถึงผู้หญิงตัวคนเดียวที่ต้องกลับบ้านเกิดและหลบหนีเพื่อนเขาอีก กับค่าใช้จ่ายไม่ธรรมดาในการเลี้ยงลูก เขาต้องยอมรับว่าปวดหัวกว่าเดิมหลายเท่า
แต่ลิน ถ้าคุณกลับไปตอนนี้ คุณจะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงดูลูกคุณ กว่าคุณจะคลอดลูก คุณจะสมัครงานได้เหรอ คุณจะมีเงินมาเลี้ยงลูกเหรอ ไมค์ถามปัญหาที่นลินคิดมากนาน
คุณคงไม่รู้นะ แต่ฉันมีค่าลิขสิทธิ์นิยายรวมกับเงินเก็บของฉันอีก ฉันเชื่อว่าคงอยู่ได้สบายๆ จนกว่าฉันจะเริ่มงานได้ นลินพูดอย่างมั่นใจ
แต่อย่าลืมนะว่า คุณยังต้องหนีแพทริกกับดีนส์อีก แน่ใจเหรอว่าคุณจะหนีพ้นน่ะ ไมค์เตือนเธออีกครั้ง
แต่ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ ค่าคลอดมันแพงกว่าที่คิดไว้มากนะ ไหนค่าครองชีพอีก ที่แน่ๆ ฉันไม่อยู่กับพวกเขาอีกแล้ว ไม่เด็ดขาด นลินยื่นคำขาด ก่อนที่เธอจะต้องสับสนกับพวกเขามากไปกว่านี้ เธอต้องหาทางออกที่ดีที่สุดให้เธอกับลูกก่อน
ไมค์ถอนหายใจหนักๆ เขาไม่อาจกล่อมให้เธอกลับไปหาเพื่อนเขาได้แน่ในเวลานี้ และเขาเข้าใจความหนักใจของเธอ เพื่อนเขาทั้งคู่ไม่มีใครยอมปล่อยเธอไป ขณะเดียวกันเขาก็เป็นห่วงเธอกับลูก
เกิดพวกเขาตามคุณเจอแล้วอ้างสิทธิความเป็นพ่อเพื่อให้คุณกับลูกอยู่กับเขาล่ะ เขาต้องใช้เรื่องลูกมาอ้างแน่ๆ ไมค์มองความเป็นไปได้ ที่เห็นอย่างชินตาในสังคมของเขา
นลินนิ่งงันเมื่อนึกถึงจุดนี้ ลูกเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวเดียวที่ทำให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อไป...
ดีนส์อาจจะงอแงและเอาแต่ใจ ทว่าเขาพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ดังใจเขา แม้แต่ครอบครัวก็ยังรู้เรื่องนี้เลยแต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้ ส่วนแพทริกน่ากลัวกว่ามาก เขาไม่พูดแต่ลงมือทำ เขาจะตามหาคุณและทำลายทุกคนที่เข้าใกล้คุณ เชื่อผมเถอะ ผมรู้จักพวกเขาดี ไมค์คาดการณ์อย่างแม่นยำ
ฉันอยู่ให้เขาแย่งลูกไปจากฉันไม่ได้ พวกเขาจะแย่งลูกไปจากฉันไม่ได้ ถ้าไม่มีลูก ฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว คุณพูดถูก ฉันต้องหนีเขาให้ได้แต่ฉันจะหนีไปไหนดีล่ะ นลินเริ่มหวาดกลัวทั้งคู่ กลัวว่าเขาจะมาพรากลูกไปจากเธอ
ไมค์ก็ต้องตกใจเมื่อเขาทำให้เธอกลัวมากกว่าเดิม เขาเห็นสีหน้าของเธอแล้วนึกสงสาร สุดท้ายเขาก็ใจอ่อนยอมยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธอ
เอาอย่างนี้แล้วกัน ผมจะหาที่อยู่ที่นี่ให้คุณ ถ้าคุณเห็นผมเป็นเพื่อนคุณ ก็ขอให้ผมได้ช่วยคุณ บางทีคุณอาจคิดออกว่าจะทำยังไงต่อไป อย่างน้อยอยู่ที่นี่ แพทริกก็เดาไม่ได้ว่าคุณไปที่ไหน ไมค์คิดอย่างละเอียด
เขาต้องรอให้เธอใจเย็นกว่านี้ค่อยช่วยกันคิดหาทางแก้ไข เขาได้แต่ยื่นข้อเสนอที่จะถ่วงเวลาในการแก้ไข เมื่อทั้งสามคนต่างก็เป็นเพื่อนเขา เขาต้องหาทางช่วยทั้งหมด
แต่ฉันไม่อยากให้คุณลำบาก พวกเขาต้องถามคุณก่อนใครแน่ๆ เพราะคุณเป็นคนพาฉันออกมาจากบ้าน แล้วถ้าพวกเขารู้ว่าฉันออกจากบ้านวันนี้ เขาก็ต้องให้คนเฝ้าฉันแจแน่ๆ ตอนนี้พวกเขากลัวฉันหนีจะแย่แล้วนะ นลินรู้ดี เพราะแทบทุกฝีก้าวที่เธอคิดไปไหนก็มีคนเฝ้าดูตลอดเวลา
ผมรู้ แต่ผมมีวิธีทำให้เขาไม่ถามผมมาก มาเถอะ ผมว่าคุณคงอยากพักแล้วล่ะ ผมมีอพาร์ทเมนว่างอยู่ ผมซื้อเอาไว้นานแล้วล่ะ ผมชอบที่นั่นแต่ไม่ได้ไปอยู่ ผมว่าคุณคงชอบ ไมค์รีบชวนเธอไปก่อนที่เธอจะปฏิเสธความหวังดีของเขา
เขาควักเงินจ่ายก่อนจูงมือเธอขึ้นรถโดยไม่ยอมให้เธอปฏิเสธ เขาขับรถพาเธอไปคนละทิศของบ้านเพื่อน เพราะอพาร์ทเมนที่ของเขาอยู่ห่างจากย่านคนรวย แถมใกล้ๆ ยังมีสวนสาธารณะให้เธอได้เดินเล่นอีกด้วย
คุณเอาจริงเหรอ แล้วถ้าแพทริกกับดีนส์ตามมาเจอล่ะ นลินไม่อยากให้เขาลำบาก ไม่อยากให้เพื่อนทะเลาะกันแต่ก็จนหนทาง
ไม่ต้องห่วงหรอก ผมมีวิธีทำให้พวกเขาไม่สงสัยผม แต่ผมคงมาหาคุณบ่อยๆ ไม่ได้หรอกนะ ดีตรงที่แถวนั้นมีสวนสาธารณะ มีโรงพยาบาลไม่ห่างมาก มองเห็นทะเลด้วย มีต้นไม้ให้ปลูกที่ระเบียง ซึ่งแม่บ้านผมจะมาดูแลอาทิตย์ละครั้ง คุณไม่ต้องห่วงหรอก ไมค์อธิบายให้เธอสบายใจอีกครั้ง
เขาหนักใจกับเรื่องนี้ แต่ก็นึกห่วงถ้าเธอต้องหลบหนีเพื่อนเขาด้วยตัวเอง ทั้งยังมีลูกแฝดในท้อง ถ้าเขาไม่ยื่นมือช่วยแล้วเขาคงด่าตัวเองไปชั่วชีวิต
แต่ฉันไม่มีเงินมากอย่างนั้นหรอกนะ นลินเป็นห่วงค่าครองชีพสูงริบลิ่วที่จะเกิดขึ้น
ช่างเถอะ ผมดูแลเอง คุณเป็นเพื่อนผม ไม่ต้องคิดมาก ทำใจให้สบายแล้วดูแลสุขภาพให้ดีก็พอ ที่อพาร์ทเมนมีคอมพิวเตอร์กับอินเตอร์เนตด้วยเผื่อคุณอยากติดต่อใคร ถ้าจะให้ดีคุณก็คงรู้นะว่าจะทำยังไง ไมค์อธิบายให้เธอฟังทั้งหมด
ค่ะ ฉันรู้ ไมค์คะ ถ้าวันหน้าฉันมีเงิน ฉันจะคืนคุณให้ได้นะคะ ขอบคุณคุณมาก นลินกล่าวขอบคุณเขาอย่างจริงใจ
ยังไม่ต้องคิดมากเรื่องนั้นหรอก อย่างที่บอกผมเป็นเพื่อนคุณ แล้วอีกอย่างลูกคุณก็คือลูกเพื่อนรักผม เพื่อนทั้งสามคนของผม ผมจะทอดทิ้งคนใดคนหนึ่งไปได้ยังไง ไมค์พูดขณะไขกุญแจห้องให้เธอ
เมื่อประตูเปิดออก นลินก็ต้องตกใจและชอบห้องนี้มาก เพราะแสงไม่ส่องเข้ามามาก แต่ก็พอให้เห็นพระอาทิตย์ที่กำลังเคลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ ฉันรู้แล้วว่าทำไมคุณถึงซื้อห้องนี้เอาไว้
ผมบอกแล้วว่าคุณต้องชอบ ไมค์มายืนอยู่ด้านข้างเธอ ไม่ห่างจากหน้าต่างมากนัก ทำให้เห็นภาพบรรยากาศโดยรอบ เขามองต้นไม้ที่เขาปลูกไว้รอบระเบียง ปกติผมจะมาที่นี่อาทิตย์ละครั้ง มาพักจากความสับสนวุ่นวาย เมืองใหญ่ก็อย่างงี้แหละ แต่ครอบครัวผมอยู่ที่นี่มานานเหมือนครอบครัวเนลสันนั่นแหละ
แล้วถ้าฉันมาอยู่ที่นี่ คุณจะไม่ลำบากเหรอ นลินถามอย่างสงสัย
ไม่หรอก แต่ผมอาจจะต้องเล่นละครสักหน่อย เพราะแพทริกกับดีนส์รู้ว่าทุกเสาร์อาทิตย์ผมจะมาที่นี่ คือพวกเขาไม่รู้หรอกว่าผมไปไหน รู้แต่ว่าผมมีหลุมหลบภัยส่วนตัวน่ะ ไมค์รีบอธิบายเพราะกลัวว่าเธอจะเป็นกังวล
ถ้าคุณไม่รังเกียจก็มาที่นี่เหมือนเดิมก็ได้นะคะ นลินพูดยังพูดไม่จบ
ผมว่าไม่ดีแน่ แต่ผมจะจองโรงแรมแถวนี้แล้วมาพบคุณแทนดีกว่า ไมค์เข้าใจไปไกล
ฉันหมายความว่าคุณมาพักที่นี่แล้วฉันไปอยู่โรงแรมแทนต่างหากละคะ ฉันคงไม่ไว้ใจใครอีกแล้ว ขอโทษนะคะที่ต้องเป็นแบบนั้น นลินตอบพร้อมรอยยิ้ม
ไมค์รู้สึกกลัวมากกว่าเสียความรู้สึกที่เธอพูดทำนองไม่ไว้ใจเขา เขากลัวรอยยิ้มที่ดูเหมือนไม่มีอะไรของเธอ จากที่เขารู้มา เธอเดินออกไปจากชีวิตเพื่อนเขาทั้งที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนพูดคุยด้วยอย่างดี และแน่นอนว่าครั้งนี้ก็คงไม่แตกต่างกันนัก
เมื่อเช้าคาดว่าเธอก็คงพูดจาทักทายเพื่อนเขาอย่างดี...หรือไม่ก็โอบกอดและพูดทำนองเย็นนี้เจอกันเหมือนเคย
หากตอนนี้เธอก็มาอยู่ตรงนี้กับเขา พร้อมเสื้อผ้าเล็กน้อย แล้วก็หายไปจากชีวิตเพื่อนเขาอีกสักพัก อย่างน้อยก็จนกว่าเธอจะทำใจได้ เขาเชื่อว่าเรื่องระหว่างเธอกับเพื่อนทั้งสองของเขาคงไม่จบลงง่ายๆ แน่นอน
*********************************
^^ จากตอนที่แล้วมีผู้รู้ทันเยอะมาก
ว่าตอนนี้เจ้าลินต้องหนี และเธอก็หนีจริงๆ ค่ะ
แต่จะรอดได้นานแค่ไหนหนอ...
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
คุณ CaspeR GhosT --- จัดให้ค่ะ ขอบคุณค่ะ
คุณ mimny --- ใช่ค่ะ (แอบชอบความหล่อของเจ้าสองคนนี้ก็เลยยังไม่ฆ่าตัดตอนค่ะ อิอิ)
| Create Date : 31 สิงหาคม 2552 |
| Last Update : 31 สิงหาคม 2552 2:22:24 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 439 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: oRanGIsM  วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:6:26:10 น. |
|
|
|
| โดย: fiona IP: 203.171.196.245 วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:11:47:53 น. |
|
|
|
| โดย: CaspeR GhosT IP: 123.243.8.121 วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:13:52:56 น. |
|
|
|
| โดย: mimny วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:15:32:31 น. |
|
|
|
|
|
| |
|
 |
 |
 |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
