Time Capsule Review: Can't Buy Me Love (1987) ลุงโรเจอร์ อีเบิร์ต ได้เขียนเอาไว้ในย่อหน้าแรกของบทวิจารณ์ระดับครึ่งดาว ที่มอบให้แก่หนังเรื่องนี้เอาไว้ว่า "Can't Buy Me Love ทำให้เด็กวัยรุ่นอเมริกัน เหมือนกับกลุ่มคนที่โง่เขลาและบ้าวัตถุนิยม ซึ่งมันก็อาจจะไม่เป็นไร ถ้าผู้สร้างรู้ตัวเองดีว่ากำลังทำอะไรอยู่...ไม่เลย เพราะท้ายที่สุดแล้ว หนังเรื่องนี้ได้ถูกนำเสนออย่างไร้ความรับผิดชอบและย่ำแย่จนสุดแก่น" สำหรับตัวผู้เขียนแล้ว ต้องยอมรับว่าที่ลุงเค้าพูดมาก็มีส่วนถูก เพราะถ้าเกิดเป็นเรา ที่ต้องเข้าไปนั่งดูอยู่ในโรงภาพยนตร์ในปีค.ศ. 1987 ก็คงจะมีความรู้สึกไม่แตกต่างกันเท่าไรนัก แต่เมื่อเวลาได้ผ่านไปกว่า 21 ปี อารมณ์ขุ่นเคืองหรือคับข้องใจในเนื้อหา หรือการนำเสนอที่ไร้ความรับผิดชอบของหนัง กลับถูกลบเลือนด้วยความรู้สึกที่โหยหา (Nostalgic) และคุณค่าในความรู้สึกผูกพันกับผู้ชม (sentimental value) ที่มีอยู่อย่างเปี่ยมล้น ถ้าเทียบกับหนังที่อยู่ในประเภทเดียวกันแล้ว Can't Buy Me Love อาจจะเป็นผลงานที่อยู่ในระดับที่ต่ำกว่าหนังอย่าง The Breakfast Club, Sixteen Candles หรือ Pretty in Pink (ที่ถูกสร้างสรรค์โดยปรมมาจารย์หนังวัยรุ่นในทศวรรษที่ 80 อย่างจอห์น ฮิวจ์) หรือถ้าจะวัดกันที่เพลงประกอบภาพยนตร์อย่างเดียวแล้ว หนังเรื่องนี้ก็อาจจะไม่ได้มีเพลงดังๆเท่ากับหนังอย่างเรื่อง Footloose, St. Elmo’s fire หรือ Mannequin แต่ด้วยภาพรวมถึงส่วนประกอบทั้งหมดที่มีอยู่ในหนังแล้ว Can’t Buy Me Love ก็มีสิทธิที่จะเป็นหน้าเป็นตา ให้กับหนังวัยรุ่นในยุคนั้นได้อยู่เหมือนกัน หนังเริ่มด้วยโดนัลท์ (แพททริค เดมฟ์ซี่ย์) นักเรียนเนิร์ดๆคนหนึ่ง ที่แอบหลงรักซินดี้ ดาวเชียร์ลีดเดอร์ประจำโรงเรียนมาตั้งแต่เขาจำความได้ จนในที่สุดเขาก็ได้ตัดสินใจเอาเงินจำนวนหนึ่งพันดอลลาร์ ที่เขาสะสมมาจากการรับจ้างตัดหญ้ามาเป็นแรมปี มาเป็นค่าจ้างให้กับซินดี้ เพื่อเธอจะได้ยอมแกล้งเป็นแฟนของเขาในระยะเวลาเวลาหนึ่งเดือน แต่เมื่อนายโดนัลท์ได้เขาไปอยู่ในสังคมของพวกนักกีฬาแล้ว เขาก็เกิดติดใจ และเริ่มที่จะไม่สนใจเพื่อนเก่าของเขา จนในสุดท้ายก็สูญเสียจุดมุ่งหมายหลักที่ต้องการ นั้นก็คือแสดงให้ซินดี้เห็นอะไรในตัวเขาบ้าง ในขณะที่ซินดี้ที่ไม่เคยสนใจที่จะทำความรู้จักโดนัลท์มาก่อน เธอก็เริ่มจะมีความรู้สึกที่ดีๆกับเขาขึ้นมา แต่เมื่อเวลาหนึ่งเดือนที่เขาทั้งสองได้สัญญากันเอาไว้หมดลง โดนัลท์ก็เลิกที่จะสนใจซินดี้และแปรเปลี่ยนกลายเป็นคนละคน ซึ่งมันก็ทำให้เธอกลายเป็นคนที่ถูกทอดทิ้ง และต้องเก็บความเสียใจไว้อยู่กับตัวคนเดียว จนในที่สุดเธอก็ไม่สามารถเก็บความเจ็บช้ำได้อีกต่อไป จึงตัดสินใจบอกให้ทุกคนรู้ว่า โดนัลท์นั้นจ้างเธอเพื่อจะได้ทำให้ตัวเองเป็นที่นิยมในสังคมไฮสกูล เพราะอย่างนี้เอง เขาจึงกลับกลายเป็นคนที่คนทั้งโรงเรียนรังเกียจ แน่นอนว่าโดนัลท์ต้องรู้สึกเสียอกเสียใจเป็นการใหญ่ และในที่สุดก็สำนึกได้ว่า สิ่งที่ตัวเองทำนั้นเป็นสิ่งที่ผิด เขาได้ขอโทษซินดี้สำหรับเรื่องทุกอย่าง ซึ่งมันก็นำมาถึงฉากสุดท้าย ที่ทั้งสองนั่งอยู่บนรถตัดหญ้าของเขา และมุ่งหน้าไปยังดวงอาทิตย์ที่กำลังตกอย่างมีความสุข...(ขอบอกว่า เหตุการณ์ได้เกิดขึ้นตามตัวอักษรทุกอย่าง) ดังที่เห็นได้จากเนื้อเรื่องย่อข้างบนแล้ว สิ่งที่ทำให้ลุงอิเบิร์ตรู้สึกรบกวนจิตใจที่สุด นั้นค่อนข้างที่จะเด่นชัดอยู่ทีเดียว นั้นก็คือการหยิบเอามุมมองของคน ที่อยู่ภายใต้มนต์ดำของพวกวัตถุนิยม มาปู้ยี้ปู้ยำโดยที่ไม่ได้เอาใจใส่กับมันอย่างเท่าที่ควร และยิ่งร้ายไปกว่านั้น ก็คือการหยิบปัญหาของลัทธิวัตถุนิยมนี้แหละ มาใช้เป็นเครื่องมือสำหรับการเล่าเรื่องเพียงเท่านั้น ดังที่ได้เห็นจากเวลาอันน้อยนิดที่มอบให้คนดู าำหรับการนั่งคิดทบทวนกับสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในหนัง ซึ่งมันก็ี่หมดไปกับการสร้างสถานการณ์ให้ตัวเอก เพื่อจะได้มีโอกาสชนะใจนางเอกกลับมาอีกครั้ง เราอาจจะพอสรุปได้ว่า Can’t But Me Love คือ Risky Business ในเวอร์ชั่นที่ปราศจากความเข้าใจและการศึกษารายละเอียด ในประเด็นที่หนังกำลังนำเสนอเลยก็ว่าได้ และดูเหมือนว่าเทรนด์ในเรื่องรักเขา (หรือเธอ) ข้างเดียวนั้น จะเป็นสิ่งที่ขายดิบขายดีในยุคนั้น ใน Sixteen Candles ตัวละครของมอลลี่ ริงวาล์ว ใช้เวลาทั้งเรื่องในการบอกรักรุ่นพี่ในโรงเรียน หรืออย่าง Pretty in Pink เจ้าดั๊กกี้ (กับการแสดงที่น่าประทับใจอย่างยิ่งของ จอห์น ครายเออร์) ที่แอบรักแอนนี่ (มอลลี่ ริงวาล์ว) จนตัวเองหัวใจสลาย เมื่อเธอดันไปแอบหลงรักกับหนุ่มหล่อพ่อรวยอย่างนายเบลน (แอนดรูว์ แม็คคาร์ทนี่ย์) ซะอีก Can't Buy Me Love เองก็ไม่ต่างกัน ประกอบกับความเชี่ยวชาญในการสร้างสถานการณ์ ที่ทำให้เราตัดสินใจเอาใจช่วยคนทั้งสอง โดยที่ถึงแม้ว่าจะมีหลายเรื่องที่พวกเขาได้กระทำนั้น จะเป็นเรื่องที่ผิด หรือแม้กระทั่งว่าตัวพระเอกจะทำตัวได้น่าหมั่นไส้มากแค่ไหนก็ตาม มันอาจจะเป็นความสุขในแบบที่ผิดๆ (Guilty Pleasure) ที่เราก็อดจะเอาใจช่วยเสียไม่ได้ ทุกคนก็คงทราบกันดีแล้วว่า นี้คือผลงานแจ้งเกิดของคุณหมอแม็คดรีมมี่ย์แห่ง Grey’s Anatomy อย่าง แพททริค เดมฟ์ซี่ย์ (หลังจากที่หายตัวไปจากสารระบบฮอลลิวู้ด ในช่วงยุคทศวรรษที่ 90) ซึ่งมันก็สมควรแล้วที่เขาจะได้รับคำชมเชยอย่างท่วมท้น เพราะทั้งความสดใสน่ารักในเรื่องรูปลักษณ์ และการแสดงที่เปี่ยมไปด้วยความกระตือรือล้น ก็ทำให้ผู้เขียนนึกถึงหนุ่มน้อยอนาคตไกลในตอนนี้อย่าง แซ็ค เอฟรอน (High School Musical) แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้น ก็คือการได้นักแสดงนำหญิง ที่อาจจะเรียกได้ว่ามีความโดดเด่นมากกว่าคุณหมอแม็คดรีมมี่ย์ซะอีก อย่าง อาแมนด้า แพ็ตเตอร์สัน (ซึ่งก็น่าเสียดายว่า เธอได้ตัดสินใจเลิกราจากวงการ และใช้ชีวิตเยี่ยงคนธรรมดาเสียแล้ว) โดยเฉพาะในฉากที่เธอต้องบอกความจริงให้กับทุกคนได้รู้นั้น ถือว่าเป็นไฮไลท์ในอาชีพนักแสดงของเธอเลยก็ว่าได้ สิ่งที่สำคัญอีกสิ่ง ในการทำใจให้สนุกไปกับหนังเรื่องนี้ได้จนถึงขีดสุด นั้นก็คือเพลงประกอบภาพยนตร์ ที่ทำให้เรามีความรู้สึกโหยหาถึงยุคสมัยนั้นได้อย่างดีเยี่ยม ซึ่งปัจจุบันนี้ ก็มีหนังอย่าง The Wedding Singer ที่ถือว่าเป็นตัวอย่างที่ดี ในการนำเพลงจากทศวรรษที่ 80 มาใช้อิงประกอบตัวหนัง หรือหนังโรแมคติด คอมเมดี้ย้อนยุคอย่าง 13 Going on 30 ก็ได้นำเพลงยุค 80’s มาเป็นส่วนประกอบที่สำคัญในการดำเนินเรื่อง Can't Buy Me Love เองนั้น ก็มีเพลงที่ดังไม่แพ้เรื่องอื่นๆอยู่เหมือนกัน อย่าง Dancin’ With Myself ของบิลลี่ ไอด้อล (ฮีโร่ที่ช่วยพระเอกบนเครื่องบิน จากเรื่อง The Wedding Singer นั้นเอง) หรือ All Night Long ของ แรนดี้ ฮอล (ที่ถูกใช้เป็นไฮไลท์ในงานเต้นรำของโรงเรียนในเรื่อง) ผู้เขียนก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่า ทำไมหนังวัยรุ่นในทศวรษที่ 80 ถึงติดอยู่ในความทรงจำได้ดีกว่ายุคอื่นๆ สำหรับผู้เขียนแล้ว หนังเหล่านี้มีความบริสุทธ์ (แบบแปลกๆ) ที่ทำให้เรายิ้มไปกับมันขณะที่กำลังนึกถึงอยู่เสมอ ในขณะที่หนังวัยรุ่นในยุคหลังๆ อย่าง Drive Me Crazy, Save the Last Dance, Bring It On หรือ It’s a Boy Girl Thing ถึงได้คอยที่จะเลือนหายไปจากความทรงจำของเรา บางทีเราคงต้องให้เวลามันอีกสักนิด บางทีอีกสิบปีข้างหน้า ก็อาจจะทำให้ผู้เขียนได้เขียนถึงบ้าง เหมือนกับที่กำลังใช้เวลาเขียนถึงเรื่องนี้อยู่ก็เป็นได้ BloodyMonday Rating:   Create Date : 15 มิถุนายน 2551 4 comments Last Update : 15 มิถุนายน 2551 19:58:42 น. Counter : 3010 Pageviews. Share Tweet

เจิมๆๆๆ หนังดูน่ารักจัง เราพลาดไปได้ไงไม่รู้นะ..ตอนมันเช้าโรง ตอบวรรคสุดท้าย..มันอาจไม่ได้ร่วมสมัย..เราเลยไม่ in กับหนังมังคะ.. คิดเอาเองจากความรู้สึกตัวเอง เพราะเราก็รู้สึกเหมือนกัน อิ อิ.. แวะมาลาไปชั่วระยะเวลาสั้นๆค่ะ   โดย: เริงฤดีนะ 15 มิถุนายน 2551 23:41:15 น.

^ ^ ตอนมันเข้าโรง เรายังต้องมีผู้ปกครองพาไปโรงหนังอยู่เลย เรื่องนี้ก็คงไม่ใช่หนังที่เขาพาไปดูแน่ๆ แฮ่ะๆๆ (แต่จำได้ว่า ไปดูกลั่นแค้นหมักโหด ของลุงซีกัล ตั้งสองรอบแหนะ ป๊า่เราคิดอะไรอยู่เนี่ยย 555+)   โดย: BloodyMonday 16 มิถุนายน 2551 22:50:04 น.

หนังเรื่องนี้เข้าฉายตอนผมอายุ 6 ขวบ...เกิดทันแต่ดูไม่ทันจริงๆ อันที่จริงค่อนข้างชอบพระเอกเรื่องนี้ครับ แต่เคยอ่านประวัติเค้าว่าเมื่อก่อนแสดงแต่หนังแย่ๆ เลยดับวูบจนมาคืนชีพกับหนังเรื่อง เอนเชนเทด ปล เรื่องย่อของคุณนี่ ไม่ย่อแล้วครับ 555+ อ่านจบเหมือนเห็นเครดิตผู้สร้างลอยมาเลย ปล 2 หนังวัยรุ่นยุคใหม่ก็ผ่านมาแล้วผ่านไปอย่างที่คุณว่าจริง หาที่อยากจะดูซ้ำรอบ 2 นี่นับเรื่องได้เลย (ในรายนามที่คุณยกมามี Bring It On เรื่องเดียว...อยากดูนางเอกสมัยยังสาวๆ 555+) (แต่ดูอีกรอบเดียวพอนะ)   โดย: ขอรบกวนทั้งชุดนอน 17 มิถุนายน 2551 17:33:39 น.

^ ^ ผมก็ไม่ทันครับ 555+ นายแพตทริคนี้ อาชีพเค้ากลับคืนชีพได้ ส่วนหนึ่งก็มาจากบทหมอหนุ่มสุดเท่ ใน Grey's Anatomy ด้วยนะครับ ผมเองก็ชอบดูน่ะู (แต่เพิ่งดูถึงปี 2 เอง) หนังวัยรุ่นยุคล่าๆที่ผ่านมานี้ ถ้าผมเลือกว่าเรื่องไหนสามารถดูซ้ำได้น่ะ ก็น่าจะประมาณ 10 Things I Hate About you, Clueless, Can't Hardly Wait, Mean Girls ครับ นึกไม่ออกแล้วครับ แฮ่ะๆๆ   โดย: BloodyMonday 17 มิถุนายน 2551 20:05:27 น.