Don't you forget about him: John Hughes (1950-2009)
Life goes by pretty fast. If you don't stop and look around once in a while......... You could miss it. - Ferris Bueller
จอห์น ฮิวจ์ส มักถูกเรียกจากบรรดานักวิจารณ์และแฟนหนังว่าเป็น The Philosopher of Adolescence หรือ King of Teen Flicks โดยเขาเป็นผู้ที่ให้กำเนิดหนังวัยรุ่นคลาสสิกยุค 80s มากมาย เช่น Sixteen Candles, The Breakfast Club, Pretty in Pink, Ferris Bueller's Day Off เขายังสร้างตัวละครที่เราทุกคนไม่มีทางลืมอย่าง เฟอร์ริส บิวเลอร์ หรือ แอนดี้ วอล์ซ
ก่อนที่อินเตอร์เน็ตจะกลายเป็นของสามัญประจำบ้านของทุกคน จอห์น ฮิวจ์ส คือที่ผู้อาสาแหวกว่ายในกองภูเขาแผ่นแอลพี และหยิบศิลปินมากหน้าหลายตามากแนะนำให้เราได้รู้จัก ซึ่งทำให้พวกเขากลายเป็นสัญลักษณ์ของคนในยุคนั้น ตั้งแต่ OMD จนถึง Dream Academy หรือ Thomson Twins จนถึง Psychedelic Furs เขายังเป็นผู้ให้โอกาสกับนักแสดงวัยรุ่นอนาคตไกลในขณะนั้น ที่เรียกตัวเองว่า Brat-Pack อันประกอบไปด้วย Emilio Estevez, Anthony Michael Hall, Ally Sheedy, Andrew McCarthy, Judd Nelson และ muse ของเขา Molly Ringwald
The Breakfast Club (1985)
ผู้เขียนเชื่อว่าทุกคนคงมติเป็นเอกฉันท์ว่า ภาพยนตร์เรื่องนี้คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดของ จอห์น ฮิวจ์ส โดย The Breakfast Club เปรียบเสมือนกระจกเงาที่สะท้อนถึงการตัดสินคนจากอคติส่วนตัว (stereotype) ในขณะเดียวกัน มันก็ยังสำรวจถึงผลจากด้านตรงข้ามว่า คนที่ถูก stereotype นั้นก็อาจจะพอใจอยู่ในกล่องเล็กๆใบนี้ เพราะพวกเขารู้สึกว่ามันมีความปลอดภัย มันคงจะไม่ผิดนักที่ผู้เขียนจะเรียกภาพยนตร์เรื่องนี้ว่าเป็น 12 Angry Men แห่งยุค MTV
ถึงแม้ว่าเพลงในภาพยนตร์เรื่องนี้จะมีอยู่ไม่มากนัก แต่มันก็ถูกแทนที่ด้วยสกอร์แนวซินธิไซเซอร์สุดเท่จาก Ira Newborn อย่างไรก็ตาม มันก็ยังมีเพลง Don't You (Forget About Me) ของ Simple Minds ที่กลายเป็นเพลงฮิตอยู่ในตอนจบของเรื่อง
Sixteen Candles (1984)
นี้คือผลงานที่เป็นเหมือนประตูเปิดเข้าสู่โลกภาพยนตร์ของ จอห์น ฮิวจ์ส และเป็นผลงานแจ้งเกิดของทั้ง Molly Ringwald และ Anthony Michael Hall โดยเรื่องราวต่างๆนั้นจะเกิดขึ้นในวันเกิดปีที่ 16 ของหญิงสาวคนหนึ่ง นี้อาจเป็นหนังที่ตรงตรึงอยุ่ในใจของสาววัยทีน (ในสมัยนั้น) หลายคน ด้วยการได้ออกเดทกับหนุ่มหล่อในฝัน โดยเฉพาะฉากสุดท้ายที่มีเพียงแสงเทียนบนก้อนเค้ก และนางเอกหญิงที่กำลังโน้มตัวลงไปเป่าเค้ก จากคนที่เธอขอพรเอาไว้ตั้งแต่แรกว่า ให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดชิ้นพิเศษ
เพลงที่น่าจะเป็นที่จดจำในเรื่องนี้ก็คงเป็นฉากปาร์ตี้ของพระเอก ที่เริ่มโกลาหลขึ้นเรื่อยๆในขณะที่เพลง True ของ Spandau Ballet เล่นคลออยู่เบื้องหลัง แต่ฉากที่สำคัญที่สุด ก็คงหนีไม่พ้นฉากที่เพลง If You Were Here ของ Thompson Twins ดังขึ้นมาขณะที่พระเอกพาเธอขึ้นไปนั่งบนเก๋งสีแดงคันงาม จนถึงฉากที่นางเอกกำลังนั่งมองเค้ก ที่เขานำมาเซอร์ไพรซ์ด้วยภาพสโลว์โมชั่น
เพลงประกอบ Pretty in Pink อาจเป็นอัลบั้มรวมเพลงที่ยอดเยี่ยมที่สุดอัลบั้มหนึ่ง ทั้ง Please Please Let Me Get What I Want ของ The Smiths ซึ่งใช้ประกอบฉากเศร้าที่สุดฉากหนึ่งของ Duckie รวมถึงฉากการลิปซิงค์อันเยี่ยมยอดของเขา ในเพลง Try A Little Tenderness ของ Otis Redding
แต่แน่นอนที่เราคงไม่สามารถข้ามเพลงในตอนจบไปได้ เมื่อ Andy วิ่งออกไปหาเจ้า Blane โดยมีเพลง If You Leave ของ Orchestral Manoeuvers in the Dark โหมกระหึ่มบิ้วส์อารมณ์อยู่ตลอดเวลา.. สำหรับผู้เขียนแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้จบตามที่ตัวเองหวัง แต่ด้วยอารมณ์ของตัวละครและเพลงประกอบที่ใช่ เราก็อดรู้สึกดีใจไปกับ Andy ไม่ได้จริงๆ
เพลงประกอบในภาพยนตร์เรื่องนี้ อุดมไปด้วยเพลงคลาสสิคมากมาย ไม่เว้นแม้แต่เพลงแปลกๆอย่าง Oh Yeah ของ Yello ซึ่งกลายเป็นเพลงฮิตที่ถูกเปิดใน MTV นับครั้งไม่ถ้วน หรือการที่ The Dream Academy เอา Please Please Please Let Me Get What I Want มาทำเป็นเพลงบรรเลง ในระหว่างที่ตัวเอกทั้งสามอยู่ในพิพิธพันธ์
we accept the fact that we had to sacrifice a whole Saturday in detention for whatever it was we did wrong. But we think you're crazy to make an essay telling you who we think we are. You see us as you want to see us... In the simplest terms, in the most convenient definitions. But what we found out is that each one of us is a brain...and an athlete...and a basket case...a princess...and a criminal... Does that answer your question?
Sincerely yours,
The Breakfast Club
Rest in Peace, John Hughes, I won't forgot about you
I think 80s was a weird era. The more you laugh at those incredibly quirky culture references, the more you get nostalgia and cherish it even more เน๊อะ
อ่านบทความของ Matt Zoller Seitz อดีตนักวิจารณ์ภาพยนตร์ของ The New York Times แล้วรู้สึกชอบ เลยตัดส่วนหนึ่งมาให้อ่าน...
When I think of Hughes, I also think of his musical sensibility. He had a gung-ho session player's knack for segueing between modes so deftly that you didn't realize until a particular scene was over that it had almost nothing in common, tonally, with the scene that preceded it, Cameron's monologue being the most obvious example—and yet somehow all the pieces just seemed to fit. I don't think it's incidental that some of the most memorable moments from Hughes' filmography are built around singing and dancing. Pauline Kael likened Martin Scorsese's direction of Goodfellas to a musician's performance, and the comparison applies to Hughes more often than not. There was real joy in his filmmaking—a rock star's delight in his ability to control, channel and direct the audience's emotions. He had a sung-through musical in him. Too bad we'll never see it.
หาคลิ๊ปผลงานของ จอห์น ฮิวจส์ มาลงต่อ...
Try A Little Tenderness ของ Otis Redding (Pretty in Pink)
via videosift.com Please Please Please Let Me Get What I Want - The Dream Academy (Ferris Bueller's Day Off)
You could have brain tumor by watching this contaminated turd. Nothing in Gentlemen Broncos pays off, it’s incoherent mess, and chock-full of incredibly annoying characters. You will not only loath this movie, but it also makes you want to punch someone who responsible for this abomination in the face.
BloodyMonday Rating:
Fantastic Mr. Fox (2009)
Imagine if Akira got Live-Action treatment by... say Alfonso Cuarón, you know how awesome it might be? That’s what happened to "Fantastic Mr. Fox". Wes Anderson's auteur perfectly captured the quirkiness and blissful tone of the material. Its stop-motion technique might be a little crude and... somewhat unsophisticated, but that's the charm of it. You’ll feel like pop-up book unveiled before your eyes. This is an exceptional animation of the year.
Up in the Air is a blockbuster movie for people who think blockbuster movies are dumb, as it chock full of brilliantly written dialogue, and acting showcase for three talented actors (especially star-making turn by Anna Kendrick). But in the end, there's little to love, not so much story to chew on (plus disappointing third act), and no real connection to the meaning of human interaction as it intended to be.
BloodyMonday Rating:
I Love You, Beth Cooper (2009)
Cliché-ridden plot about a bunch of annoying characters get together in one idiotic circumstance, "I Love You, Beth Cooper" is shameless exploitation & biggest insult to 80s teen flicks. It's like memorizing magic trick from internet, hoping to perform like David Copperfield. Neither sense of wonder nor magic flare happens here. Only good thing is, it makes me wanna cleanse my soul with genuine 80s teen movie night marathon.
BloodyMonday Rating:
Everybody's Fine (2009)
Meh. The movie serious lack of originality & characters development. Only Robert De Niro comes out fine in this schmaltzy, "Lifetime" movie-of-the-week plot.
BloodyMonday Rating:
Paper Heart (2009)
Twee delight... That's only two words I can think of right now.
BloodyMonday Rating:
Adam (2009)
A perfect companion to Mary & Max (one of the best animation of 2009), Adam is star-crossed love story (pun intended) between Adam, Asperger's Syndrome bearer, and Beth, free spirit woman. The picture wouldn’t be this intimate without stunning performance by Hugh Dancy. On the other hand, the lack of depth on why Beth would love someone like Adam, preventing me from wholeheartedly embraces her choice in the end (which is nice & perfect but requires a leap of faith). Otherwise, this is touching romantic film, which putting its feet firmly on the ground, making the world full of hope and seems nicer place to live.
BloodyMonday Rating:
The Invention of Lying (2009)
Expected to be like “Click” or “Yes Man”, where high-concept plot turned into endless gags, with moral lesson (forcefully) shoving down your throat. But "The Invention of Lying" is thinking man’s film. The whole concept is not seeing how first lying man exploits the ability. But it's about him finding the way not to lie, in order to find genuine happiness. Great stuff.
BloodyMonday Rating:
Give ‘Em Hell Malone (2009)
This is one damn frustrating experience. It’s like watching an infant trying to stand up and walk. They would take a few steps then fall their asses. In fact, kiddie film like “Bugsy Malone” has done better job paying a tribute to film noir than this borefest.
BloodyMonday Rating:
Zombieland (2009)
ถ้าอังกฤษมีหนังซอมบี้ฮาแตกอย่าง Shaun of the Dead แล้ว ทำไมอเมริกาจะมีบ้างไม่ได้... Zombieland คือการผสมผสานระหว่างบรรดาหนังซอมบี้เก่าๆ เข้ากับทัศนคติของคนสร้างที่อาจดูหนังแนวนี้มากเกินความจำเป็น จนสามารถสร้างหนังซอมบี้ที่เข้าใจสิ่งที่ตัวเองเป็น และเล่นสนุกไปกับกฏพื้นฐานของซอมบี้ได้อย่างเต็มที่ ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องยกความดีให้สี่นักแสดงนำ โดยเฉพาะ วู้ดดี้ ฮาเรลสัน (เขาเกิดมาเพื่อบทนี้) ที่ช่วยกันสร้างมนต์เสน่ห์ ให้กับการเดินทางในโลกไร้มนุษย์ได้อย่างเต็มที่
หนังมีไอเดียกิ๊บเก๋ ทำออกมาได้สนุกสนานสไตล์ซิตคอมอังกฤษ โดยเฉพาะการนำกฏเหล็กต่างๆจากหนังที่เกี่ยวกับการท่องเวลา (ดูเหมือนว่า Back to the Future จะเป็นแรงบรรดาลใจหลัก) มาปู้ยี้ปู้ยำอย่างเมามัน ถึงแม้ว่าตลอดเวลาการรับชมจะให้ความรู้สึก เหมือนตัวเองกำลังดูซีรี่ย์ทางโทรทัศน์ แต่มันก็คือตอนที่ฮาที่สุดของซีซั่น แถมเอฟเฟ็คที่ใช้ก็มีคุณภาพจนคาดไม่ถึง
BloodyMonday Rating:
Looking for Eric (2009)
มีความรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้มองโลกในแง่ดีเกินบรรยากาศโดยรวม จริงอยู่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ลงเอยด้วยดีในตอนสุดท้ายนั้น สามารถสร้างความสุขและรอยยิ้มให้กับคนดู แต่จากสถานการณ์ในเรื่องและบริบทที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ มันยากที่จะทำใจเชื่อในสิ่งที่เห็น โดยเฉพาะพล็อตรองเกี่ยวกับปืน ซึ่งถ้าถูกตัดออกไปและหนังยังดำเนินเรื่องอย่างที่เป็นอยู่ Looking for Eric ก็น่าจะเป็นหนังฟีลกู้ดที่อบอุ่นที่สุดเรื่องหนึ่งของปีเลยทีเดียว
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
RIP. ครับ