นวนิยายโดย : พงศกร

สำนักพิมพ์ : กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง

รายละเอียด

ผ้าห่มสะพักตาดทองผืนนั้นสวยงามนัก

หากรอยด่างตรงมุมของผ้านั้นแลดูคล้ายกับหยดเลือด

มากกว่าร่องรอยที่กาลเวลาฝากเอาไว้

หยดเลือดที่เกิดจากความอาฆาตพยาบาทของเจ้าสีเกด

เจ้าหญิงที่นิราศร้างมาจากแดนไกล...

เจ้าหญิงลาวผู้อาภัพปักผ้าผืนนี้ขึ้นมาด้วยดวงจิตอันรุ่มร้อนด้วยไฟโทสะ

แรงแค้นอันรุนแรงยังคงสิงสู่อยู่ในผ้าผืนงามแม้เวลาจะเนิ่นนานนับร้อยปี

เรา...สีเกดขอสาปแช่ง ทุกฝีเข็ม ทุกเส้นไหม

ข้าจะขอทำลายชีวิตของทุกคน!

เรื่องย่อเพิ่มเติม

เธอเป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดาคนนึงที่ต้องทำมาหากินเลี้ยงตนเอง และหาเงินเรียนเอง ...ทว่า ไหมพิมกลับหลงใหลในผ้าโบราณเป็นที่สุด เธอจึงรักในงานผู้จัดการผ้าร้าน ‘ตาดทอง’ ยิ่งนัก ทว่าเมื่อไหมพิมได้ผ้าผืนนั้นมาครอบครอง...ผ้าห่มสะพักตาดทองลายตาตั๊กแตนที่มีมนต์ขลังทำเอาไหมพิมอยากจะเป็นเจ้าของยิ่งนัก ราวกับว่า ‘อะไร’ ที่สิงซ่อนอยู่ภายในผ้าภูษาโบราณผืนนี้กำลังจะ ‘ครอบงำ’เธอ

และหลังจากนั้นผู้คนรอบกายของไหมพิมก็เห็นได้ชัดจากการเปลี่ยนไปของเธอ...บางครั้งเธอก็ออกอาการคลุ้มคลั่งมา จนสร้างความประหลาดใจให้ผู้คน...ไหมพิมรัก ทาวิธจริงๆ เหรอ หรือเธอแค่หลงใหลในตัวเขาเท่านั้นเอง แล้วทาวิธล่ะเขารู้สึกอย่างไรกับหล่อน...ไหมพิมจะยอมทรยศ ปรีชญา หญิงสาวผู้มีพระคุณกับหล่อนได้เชียวหรือ

ผ้าผืนนี้มีวิญญาณของ เจ้าสีเกด ซ่อนอยู่...ด้วยความแค้นความอาฆาต และความชิงชัง มันจะทำลายชีวิตของหญิงในตระกูลของปรีชญาจากรุ่น...สู่รุ่น และเพราะเหตุใดเจ้าสีเกดจึงเคียดแค้นชิงชังเป็นนักหนา...

ไหมพิมกำลังถูกดวงวิญญาณร้ายครอบงำ พชร ไม่มีวันยอมให้เจ้าหล่อนต้องมีอันตรายเป็นแน่...ไหมพิมคือผู้หญิงที่เขารักและห่วงใย พชรจึงร่วมมือกับ แทนไท ผู้สัมผัสพิเศษและหาทางช่วยเหลือหญิงสาวให้พ้นจากคำสาปแห่งผ้าภูษาตาดทองให้ได้...

ความรู้สึกส่วนตัว...บันทึกหลังอ่าน

ห่างหายจากการรีวิวไป ๑ สัปดาห์ เต็มๆ เลยครับ ด้วยสัปดาห์ที่ผ่านมามีเวลาอ่านหนังสือนิยายน้อยมาก (แล้วแกก็ยังรั้นที่จะอ่านเล่มหนาปึกนะ...ตาอุ้มสม !!!) พออ่าน “สาปภูษา” จบ ก็รีบหยิบยกมารีวิวทันทีเลยครับ

“สาปภูษา”เป็นเรื่องราวของ ผ้าภูษาตาดทองลายตาตั๊กแตน ที่มีดวงวิญญาณของเจ้าสีเกด ผู้เต็มไปด้วยความเคียดแค้น อาฆาตพยาบาทสิงอยู่ และไหมพิม หญิงสาวธรรมดาคนหนึ่ง ก็บังเอิญได้ครอบครองผ้าผืนนี้ เธอจึงถูกดวงวิญญาณในผืนผ้าครอบงำ แล้วไหมพิมจะพ้นจากคำสาปแห่งผ้าผืนนี้ได้อย่างไร

อุ้มสมอ่านสาปภูษาต่อเนื่องจาก“เล่ห์ลุนตยา” (ซึ่งได้รีวิวไว้ก่อนหน้านี้แล้ว)เพราะจะบอกว่าสาปภูษานั้นเป็นภาคต่อของเล่ห์ลุนตยา ก็ว่าได้ เพราะมีตัวละครต่อเนื่องมาจากเล่ห์ลุนตยา คือ แทนไท กับ ภุมรีสามีภรรยาที่เป็นพระนางในเรื่องที่แล้ว...มาจนถึงเรื่องนี้ แทนไทได้กลายเป็นชายวัยกลางคนแล้วแต่คุณหมอพงศกรเขียน สาปภูษา ก่อนเล่ห์ลุนตยาอยู่หลายปี และเล่ห์ลุนตยาก็เป็นพล็อตที่ต่อยอดมาจากสาปภูษา ดังนั้นทั้งสองเรื่องจบในเล่มของตัวเองครับ ไม่จำเป็นต้องอ่านเรียงลำดับ (อุ้มสมขอชื่นชม ‘พงศกร’ มากๆ เลยละ ...เป็นนักเขียนอีกท่านที่พล็อตไม่ตันเลย)

สำหรับเรื่อง “สาปภูษา” นี้ เป็นเรื่องราวของผี-ผ้า ที่อยู่ใกล้ตัวเราที่สุดละครับ...ผ้าไทยนั่นเอง ผ้าห่มสะพักตาดทองลายตาตั๊กแตน ที่มีหยดเลือดติดอยู่ที่มุมของผ้า ชวนให้ค้นหาความจริง...ซึ่งเพียงแค่บทนำก็ชวนติดตามแล้ว ด้วยเปิดบทนำมาที่การตายของเจ้าสีเกด และคำสาปแช่ง

หลังจากนั้นเรื่องก็จะเริ่มต้นเล่าผ่านตัวละครของนางเอกสาวนามว่า“ไหมพิม” ซึ่งนางเอกเรื่องนี้ก็ค่อนข้างต่างจากนางเอกในนิยายเรื่องอื่นๆ พอสมควร....ไหมพิมเป็นนางเอกที่มีความเป็นคนจริงๆ คือเธอเป็นตัวละครสีเทา มีอารมณ์รัก เพราะเธอแอบมีใจให้กับทาวิธ ซึ่งเป็นคนรักของผู้มีพระคุณต่อเธอ แต่ไหมพิมก็พยายามที่จะถอยห่าง ไม่คิดจะทรยศปรีชญา...อันนี้ชื่นชม มีอารมณ์โกรธเป็นเกลียดเป็นตั้งแต่ตอนที่ยังไม่ถูกวิญญาณเจ้าสีเกดครอบงำ และมาหนักเอาตอนที่ถูกครอบงำ(ซึ่งตอนนั้นก็จะไม่ใช่ฝีมือของไหมพิมแล้ว)

สิ่งที่ชอบในเรื่องของบทบาทและคาแรคเตอร์ของไหมพิมนั้นมาจาก ‘พงศกร’ ผู้เขียน ที่นำเรื่องราวของการแพทย์ วิทยาศาสตร์ และไสยศาสตร์ มาใส่ไว้ในเรื่อง ในบทบาทของไหมพิม เรื่องราวของอาการ ‘บุคลิกภาพแปลกแยก’ที่จิตแพทย์บอกว่าไหมพิมมีอาการเช่นนี้ ซึ่งเป็นอีกประเด็นที่น่าสนใจ (ถ้าใครสนใจประเด็นนี้แนะนำเรื่องมายาเงา ของพงศกร เช่นกันครับ) อีกทั้งยังเรื่องราวของการที่ไหมพิมถูกวิญญาณเจ้าสีเกดครอบงำ จนทำให้ไหมพิมเปลี่ยนไป และไม่เป็นตัวของตัวเอง ซึ่งอ่านจบ ก็ยังเป็นประเด็นให้ขบคิดกันว่า ตกลงแล้วไหมพิมถูกวิญญาณร้ายครอบงำ หรือ เป็นโรคบุคลิกภาพแปลกแยก กันแน่ ?

สำหรับพระเอก...คือ พชร นั้น ก็มีไว้เพื่อช่วยเหลือไหมพิม จากหลายๆ เรื่องที่เธอต้องเผชิญ ความหวานไม่ค่อยมีให้เห็นสักเท่าไหร่ แต่อุ้มสมแอบฮาตอนที่พชร สะกดรอยตามทาวิธกับไหมพิมนะ คือนายเล่นสะกดรอยตามตำรวจ แต่ดันขับรถสีแดงแป๊ดเป็นที่สะดุดตา ๕๕๕.

ปรีชญา...ตัวรอง เธอคนนี้ คาแรคเตอร์ไม่ค่อยโดดเด่นสักเท่าไหร่...เป็นแม่พระ แสนดี...แต่ก็มีความสำคัญของเรื่อง ว่าเพราะเหตุใด บรรพบุรุษของเธอ ทั้งหม่อมเจ้าหญิงฉาย หม่อมเจ้าหญิงจันทร์จรัส หม่อมหลวงอารีย์ ที่ล้วนแต่ห่มผ้าตาดทองผืนนั้น...ล้วนต่างประสบชะตากรรมอย่างน่าสลดในวันแต่งงาน

ทาวิธ...อุ้มสมค่อนข้างที่จะไม่ชอบตัวละครตัวนี้นะ รวมไปถึง ท่านชายทัด ด้วย ทั้ง ๒ คนนี้เป็นตัวแทนของผู้ชายโลเล เห็นแก่ตัว โดยเฉพาะ ทาวิธ ที่ขนาดตอนตัวเองประสบอุบัติเหตุ ยังมีหน้าไปนัวเนียกับนางเอกอีก ไหนจะช่วงท้ายที่ทำอะไรไม่นึกถึงจิตใจของคนรักสาวอย่างปรีชญาเลย แบบว่าถึงจะมาสำนึกได้ในตอนหลังก็เถอะ...แต่ถ้านายไม่เห็นปรีชญาทรมาน อยู่ซึ่งๆ หน้า นายจะสำนึกได้ไหม ...ส่วนท่านชายทัดเดี๋ยวจะขอพูดรวมกับเรื่องเจ้าสีเกดเลยละกัน

เจ้าสีเกด... ส่วนตัวอุ้มสมรู้สึกว่า วิญญาณของเจ้านางลาวผู้นี้ ค่อนข้างน่าสงสารนะ เพราะหลงเชื่อน้ำคำของผู้ชายที่ไม่รักษาสัตย์สัญญา หลอกเจาะไข่แดงเธอแล้วก็ไปแต่งงานกับหญิงอื่น เธอต้องช้ำใจเพราะความผิดหวังในใจ แต่ที่สุดท้ายจุดจบของเจ้าสีเกดเป็นเช่นนั้น ก็เพราะเส้นทางที่เจ้านางได้เลือกเอง...เส้นทางแห่งไสยศาสตร์ มนตร์ดำ ที่เจ้าสีเกดทำเพราะหวังจะครอบครองท่านชายทัด...อุ้มสมเกลียดท่านชายทัดมาก ต้นเหตุของเรื่องก็มาจากท่านชายนี่แหละ และแม้ว่าท่านชายจะพลอยได้รับกรรมไปจากการทำเสน่ห์ยาแฝดของเจ้าสีเกดก็เถอะ แต่พอหลุดพ้นจากมนตราท่านชายกลับบอกเจ้าสีเกดว่าจะให้อภัยในสิ่งที่เจ้าสีเกดทำ แต่ท่านไม่คิดจะย้อนดูตัวว่าท่านเองก็เป็นฝ่ายผิด...ผิดมากเสียด้วย (หรือเป็นเพราะว่าในพาร์ตอดีตไม่ได้ลงรายละเอียดไว้มาก๕๕๕.) มิหนำซ้ำยังจะให้เจ้าสีเกดปักผ้าให้เจ้าสาวของตัวเองในวันแต่งงานด้วยเสียอีก!

คืออุ้มสมรู้สึกว่าในเรื่อง ‘สาปภูษา’ นี้ ผู้เขียนได้ใส่รายละเอียดในพาร์ตอดีตไปมากพอสมควร ทำให้รู้สึกอินในความเจ็บช้ำของเจ้าสีเกด และเข้าใจในเหตุและผลการกระทำมากขึ้น...และในส่วนของผีเจ้าสีเกด ก็ไม่ได้น่ากลัวมากนะครับ เพราะนางจะไม่ปรากฏกายเป็นๆ เลย แต่จะปรากฏในการครอบงำร่างไหมพิมมากกว่า

มณีกัญญา...อ่านแล้วอาจจะไม่ชอบเธอคนนี้ แต่อุ้มสมชอบอะ ฮ่าๆ คือตอนทำเป็นละครนั้น คาแรคเตอร์ของมณีกัญญาถูกเปลี่ยนไปมาก กลายเป็นผู้หญิงกรี๊ดกร๊าด ไร้สมองไปเลย แต่ในส่วนของนิยาย มณีกัญญาเป็นผู้หญิงที่สวย เก่ง รอบรู้เรื่องผ้า บริหารธุรกิจเป็นเลิศ แต่ติดที่ว่าเธอเจ้าอารมณ์ ไม่ชอบยิ้ม และไม่ค่อยรักษาน้ำใจใครสักเท่าไหร่ ...แต่อุ้มสมอ่านแล้วรู้สึกว่าคาแรคเตอร์ของเธอมีสีสันมาก ถ้าขาดเธอไปคงหมดสนุก รักเธอเลยละ ! ...จนอยากวอนให้คุณหมอเขียนเรื่องของมณีกัญญา ให้เธอเป็นนางเอกบ้างจัง อิอิ

แทนไท...มาคราวนี้แทนไทอายุราวๆห้าสิบต้นๆแล้ว ต่างจากในเล่ห์ลุนตยา ที่ยังหนุ่มอยู่ค่อนข้างมาก คือแทนไทมีความเป็นผู้ใหญ่แล้ว นิ่ง และบุคลิกน่านับถือศรัทธา ด้วยสามารถควบคุมสัมผัสพิเศษที่มีได้แล้ว และมีส่วนในการช่วยเหลือไหมพิม มาคราวนี้แทนไทได้เป็นเจ้าของสายการบินสมใจแล้ว (เพราะอะไรต้องตามในเล่ห์ลุนตยา...) มีประเด็นเล็กๆ ที่ไม่ได้มีส่วนสำคัญอะไรกับเรื่องคือเรื่องของบ้านโบราณของแทนไท กับ ภุมรี ที่รื้อไม้มาจากสุพรรณ แล้วมาปลูกใจกลางเมืองกรุง น่าสนดีครับ...แต่งเป็นอีกเรื่องได้เลย หากินกับแทนไทและภุมรีต่อไป ๕๕๕.

สิ่งที่ชอบมากๆ จากสาปภูษา ก็คือเรื่องราวของข้อมูล คุณหมอพงศกรทุ่มเทกับผลงานในทุก ๆ เรื่อง เรื่องนี้ก็เช่นกัน ข้อมูลจัดเต็ม แน่น เป๊ะ ! และกลมกลืนไปกับเรื่องราวในเรื่อง ไม่ดูเหมือนยัดเยียดทั้งในเรื่องราวของผ้าไทย ชีวิตของผู้คนสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น เรื่องราวบรรดากบฏลาวในสมัยร.๓และเจ้าอนุวงศ์ กฎหมายตราสามดวง เป็นต้น คือคนที่ชอบอะไรไทยๆ อย่างอุ้มสม อ่านเพลินเลยครับ

ยกตัวอย่างข้อมูลที่คุณหมอได้ใส่ลงไปไว้ ที่อุ้มสมชอบมากๆ ...ก็เป็นเรื่องนี้ครับ ที่มีทั้งเรื่องของวิทยาศาสตร์และไสยศาสตร์ผสมผสานกัน คือเรื่องราวของออร่า หรือ แสงของวิญญาณ ที่บ่งบอกถึงอารมณ์ของวิญญาณ เช่น ถ้าสีแสดแสดงถึงอารมณ์โกรธ เกลียด สีแดงดอกกุหลาบ แสดงถึงความใคร่ทางกาม เป็นต้น...

เสพอรรถรสในคำสาปแห่งผืนผ้า...ทุกฝีเข็ม...ทุกเส้นไหม

อุ้มสม

๒๙ ตุลาคม ๒๕๕๖