๒๐. ข้าบดินทร์ // วรรณวรรธณ์

ข้าบดินทร์

เขียนโดย : วรรณวรรธน์

สำนักพิมพ์ : ณ บ้านวรรณกรรม

ถึงเจ้าจักเป็นเศษเสี้ยวธุลีของแผ่นดิน

เจ้าจงรู้ว่า ตัวเองมีความหมายต่อแผ่นดินเพียงใด

จงทำตัวเป็นเศษธุลีที่มีค่าของผืนแผ่นดิน

เพื่อเจ้าจักได้ชื่อว่าเกิดมาเพื่อเป็นข้าแผ่นดินเป็นข้าแห่งบดินทร์

รายละเอียด (เล่ม๑)

“ลำดวนเอย...เจ้าจงรู้ว่าหัวใจดวงนี้ของพี่มันถูกมาลัยดอกลำดวนของเจ้า

รัดร้อยไว้แน่นจนไม่เหลือพื้นที่ให้คนอื่นมาแทรกได้อีกแล้ว

เจ้าอย่าได้ระแวงอันใดในตัวพี่อีกเลย”

“พี่เหมพูดเช่นนี้จะแกล้งให้ฉันสำลักคำหวานของพี่จนขาดใจอยู่ตรงนี้ใช่ไหม”

“จะต่อว่าพี่ทำร้ายเจ้าด้วยคำพูดได้อย่างไร

เพราะเท่าที่ออกเอ่ยไปทั้งหมดยังไม่ที่เท่าเศษเสี้ยวความรู้สึกที่พี่มีต่อเจ้าเลยหนา”

ไม่พูดเปล่า...ยังก้มหน้ามาควานหาคำตอบจากคนขวยอาย

“อย่างนี้...ฉันจะพยายามเชื่อคำของนายทหารสักครั้งก็ได้”

“เชื่อพี่เถิด...อยากให้เจ้ารู้ว่าพี่คิดถึงเจ้าอย่างไร

ทำคิดและทำทุกอย่างตรงกับหัวใจพี่ทั้งสิ้นเจ้าลำดวน”

ดูสิ เจ้าเอียงอายทั้งคำพูดเช่นนี้แล้วพี่นี้จะมีหัวใจเหลือให้ใครได้อีก

ลำดวนเอย อานุภาพความรักพี่ก็เพิ่งประจักษ์ยามนี้เองว่า

มันห่วงหา มันอาทรหัวใจรอนรอนมันรุมเร้ารุนแรงเพียงไหน

ใจเจ้ารู้ใช่ไหมหากมิใช่หน้าที่ไปสู้ศึกเพื่อแผ่นดิน พี่จะไม่ยอมจากเจ้าไปไหนเลย

“ครูบาอาจารย์ทั้งหลายวันนี้อ้ายเหมคนนี้ขอนำวิชาที่ร่ำเรียนมา

วิชาที่ข้ามิเคยหลงลืมหมั่นทบทวนฝึกปรือตลอดสิบปีที่อยู่กลางป่าดงช้าง

ขอข้าได้นำมาใช้ให้ทุกคนประจักษ์ ให้รู้ว่าข้าก็ศิษย์มีครูเช่นกัน”

เหมจับดาบสองมือมาดมั่นวาดเหวียงเหนือศีรษะประกาศตน

ข้า...ศิษย์มีครู มีเพลงดาบอาทมาตเป็นศักดิ์คู่กาย !

รายละเอียด (เล่ม๒)

เมื่อได้พบเจ้าพี่ก็รู้แล้วว่าชีวิตพี่ไม่ได้มีเคราะห์กรรมเสียอย่างเดียว

แต่มันมีแสงสว่างของโชคชะตารอพี่อยู่เช่นกัน

เจ้ามิต้องพูดอันใดดอกเพียงเห็นเจ้าเก็บมาลัยไว้ไม่ห่างกายแต่วันนั้น

พี่ก็รู้แล้วว่า...สิ่งที่อยู่ในหัวใจเจ้าคือสิ่งใด

เจ้าเก็บมาลัยของพี่ก็เหมือนเจ้าไม่รังเกียจรับฝากใจพี่ไว้กับตัว

สุดหัวใจพี่แล้ว ที่ได้บอกรักกับเจ้าตามตรง

แล้วรับรู้ความทั้งหมดว่า...ใจเจ้าก็เฝ้าร่ำเรียกคำนี้อยู่เช่นกัน

ลำดวนเอยเคยตระหลบ กลิ่นอายอบสบนาสา

นึกถึงนาฏกลิ่นบุหงา จำจากเฝ้าเจ้าถวิล

รวยรื่นคืนจันทร์เจ้า พี่ปรารถนาเพียงยุพิน

ห่างไกลเพียงห่างถิ่น หวังเพียงเจ้าเฝ้าคะนึง

ข้าเป็นข้าบดินทร์ พ่อข้าเป็นพระยาถือน้ำพิพัทสัจจา

พ่อข้าสอนว่า“ถึงเจ้าจะเกิดเป็นเศษเสี้ยวธุลีของแผ่นดิน

เจ้าจงรู้ว่า แผ่นดินให้อะไรกับเจ้าและตัวเจ้าเองมีความหมายต่อแผ่นดินเพียงใด

จงทำตัวเป็นเศษธุลีที่มีค่าของผืนแผ่นดิน

เป็นข้าแห่งบดินทร์ อันร้อยรวมศรัทธา ความกล้าหาญความรัก ความภักดี ไว้ในดวงใจเดียวกัน”

เรื่องย่อเพิ่มเติม

จากอดีตคือบุตรชายแห่งพระยาบริรักษ์ กลับต้องกลายเป็นตะพุ่นช้างคอยดูแล เลี้ยงช้าง เพราะผู้เป็นพ่อถูกใส่ร้าย !

พระยาบริรักษ์ถูกกล่าวหาว่าฆ่าวิลาศ (ฝรั่ง) ตาย จึงทำให้ต้องกลายเป็นนักโทษรอพิจารณาคดีท้ายสุดท่านพระยาบริรักษ์ จึง ‘จำใจ’ ต้องยอมรับสารภาพทั้งทีไม่ได้ก่อความผิดนี้ขึ้นและก็โทษพิษบาดแผลจากการถูกโบยไม่ไหว จึงสิ้นชีวิตในที่สุด เจ้าเหมบุตรชายจึงกลายเป็นตะพุ่นเลี้ยงช้างตั้งแต่นั้นมา

หลังจากที่กลายเป็นตะพุ่นช้างและใช้ชื่อว่า เสดียง ทำให้เหมได้เรียนรู้ศาสตร์แห่งช้างสารในหลากหลายประการและโชคชะตาก็ทำให้เขาได้เจอะเจอกับ ลำดวน แม่สาวน้อยที่รู้จักสนิทสนมกับเขามาแต่ในวัยเด็กเหมยังจำภาพที่ลำดวนเป็นคนเดียวที่กล้าช่วยเหลือเขาในยามเป็นนักโทษได้แม่นยำ

จึงบังเกิดเป็นความรักความสิเน่หา เหมจึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อพิชิตใจแม่ลำดวน โดยมี ขุนพิชิต ผู้นิสัยชั่วร้ายเป็นศัตรูเมื่อเหมกับลำดวนเกิดรักกัน เหมจึงไต่เต้าจากตะพุ่นช้างเป็นนายทหารผู้กล้าจนมียศตามมามากขั้น ทำให้เขาพอที่จะแต่งงานกับลำดวนได้อย่างไม่มีข้อครหาได้สำเร็จ

และเหมยังเป็นเศษธุลี...เศษธุลีที่มีค่าเป็นข้าแห่งบดินทร์ ตราบจนลมหายใจสุดท้าย !

ความรู้สึกส่วนตัว...บันทึกหลังอ่าน

หลังจากติดใจฝีมือคุณวรรณวรรธน์ในฤกษ์สังหาร ทำให้อุ้มสมเกิดกระสันอยากอ่านงานของเธอเรื่องอื่นๆอีกและเรื่องนี้ก็เป็น ๑ ในเรื่องที่อยากอ่าน...ข้าบดินทร์

ข้าบดินทร์เป็นพีเรียดอิงประวัติศาสตร์ในยุครัชกาลที่ ๓ในช่วงที่มีชาวต่างชาติเข้ามาทำการค้าในเมืองไทยมากขึ้น

พ่อพระเอกไม่ชอบพวกฝรั่งหรือ วิลาส เอาเสียเลย ท้ายสุดจึงต้องโทษเพราะความใจร้อนของตัวเองและส่งผลมาถึงลูกเมียในที่สุด

พ่อเหม...พระเอกของเรื่องรูปทองสมชื่อ ต้องกลายเป็นตะพุ่นช้างซึ่งกฎของตะพุ่นช้างก็มากมายน่าปวดหัวเสียเหลือเกินและแม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นพีเรียด แต่พระเอกของคุณวรรณวรรธน์ก็ไม่ทิ้งลายจีบสาวได้น่ารักตามเคย

ลำดวน...ผูกพันกับพระเอกมาตั้งแต่เด็กเมื่อโตขึ้นจึงรู้สึกผูกพันกับพ่อเหมยิ่งนัก นางเอกมีดีกรีเป็นถึง บุตรี ขุนนาฏยโกศลได้เป็นนางสีดา...นางละครผู้งดงามแห่งอัมพวา

อ่านแล้วได้บรรยากาศพีเรียดในยุคนั้นบรรยายได้ดี ประทับใจในความรักของพระนาง ผู้แต่งทำการบ้านมาดีในเรื่องของประวัติศาสตร์ร.๓สงครามญวน ตลอดไปตนถึงเรื่องของ ช้างไทย ที่เป็นธีมหลักของเรื่อง

ตัวละครที่สร้างสีสันให้กับเรื่องนี้มากที่สุดคงเป็นพังโต ช้างของพ่อเหม ที่แสนจะน่ารัก และเรียกเสียงหัวเราะจากคนอ่านได้

โดยเริ่มเรื่องนั้นเปิดเรื่องในวัยเด็กของพระเอกก่อนกว่าจะเริ่มธีมหลักคือพระเอกต้องโทษก็ปาไปครึ่งค่อนเล่ม๑

ตอนใกล้จะจบเกือบทำคนอ่านอย่างเราใจเสียเพราะเข้าใจว่าพ่อเหมตายจริงๆพออ่านจบโอ้ว ! ซับซ้อน และ สะใจตัวโกง อิอิ

สนุกครับเรื่องนี้...ภาษาสวยละเมียดละไม ถ้าหากชอบแนวพีเรียด เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่แนะนำขอรับครับผม !!

อุ้มสม

๑ ก.พ. ๒๕๕๖

Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2556 Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2556 18:48:12 น. Counter : 18670 Pageviews.		14 comments
Share Tweet