ตอนที่ 23 ความตื่นเต้นและคำตอบที่รออยู่ When The Destiny Comes Along Ep.23 ความตื่นเต้นและคำตอบที่รออยู่ ยูชอนมองจุนซูอย่างรู้สึกผิด เขาเดินย้อนกลับมาตรงกลางบ้าน ขณะที่ทุกคนยังพากันจ้องเขาอยู่ "ไม่อยากให้ไม่สบายใจกัน" แล้วก็พูดขึ้นขณะที่สายตากวาดไปยังทุกคน "พูดอะไรอย่างนั้น" ยุนโฮลุกขึ้นมาแล้วใช้มือบีบหัวไหล่ยูชอนเบาๆ "ฮึ?" ยุนโฮเอียงหน้ามองเพราะตอนนี้สายตายูชอนหลุบต่ำลงไปแล้ว ชางมินมีสีหน้างุนงง เหมือนเดาสถานการณ์ไม่ได้ ว่าจะออกมาในรูปแบบไหน แจจุงมุ่นคิ้วด้วยความกลัดกลุ้ม จุนซูยังคงยืนนิ่งมองมาทางยูชอน เเววตาของเขามีทั้งความน้อยใจ เเละความขุ่นเคือง สถานการณ์ตอนนี้เริ่มตึงซะเเล้ว ชางมินจึงเริ่มสัมผัสได้ถึงบรรยากาศมาคุ เขาค่อยๆกระเเซะลุกเดินไปหาจุนซู "ฮยองหง่า.." เขาลากเสียงไปด้วย แต่จุนซูก็ยังไม่สนใจ ชางมินยิ้มเจื่อนๆยืนมองยูชอนและจุนซูสลับกันไปมา ยุนโฮจึงต้องผละจากทางยูชอนมาหาจุนซู "เฮ้ยย จะกินยูชอนมันรึไง? ดูมองเข้า" ยุนโฮเอ่ยเเซว แต่จุนซูไม่เล่นด้วย เขาถอนใจก่อนเบือนหน้าหนีไปทางอื่น "เอาเหอะ ไหนๆก็รู้กันหมดละ" แจจุงโพล่งขึ้นก่อนจะลุกเดินมา "ยูชอนไม่ได้บอกเพราะเเคร์พวกเรา..ไม่ใช่เหรอ?" ยูชอนเหลือบตาขึ้นมองเเจจุง..ฮยอง.. แจจุงดึงตัวจุนซูเเละยูชอนเข้ามายืนใกล้ๆกัน ทำให้จุนซูเซนิดๆ เพราะถูกดึงโดยไม่ทันตั้งตัว "นายจะไปงอนมันทำไม..ห้ะ??" คำถามที่เเจจุงถามทำให้จุนซูเหลือบตามองมาทางยูชอน แต่ตอนนี้ความเข้าใจปรากฎอยู่ในสายตามากขึ้นกว่าตอนแรก "ความห่วงเพราะกลัวทุกคนเป็นทุกข์กับความไม่ไว้ใจ มันใกล้กันนิดเดียวนะ..ยูชอน" เสียงของจุนซู ฟังดูจริงจังกว่าคุยเรื่องงานซะอีก ยูชอนกอดคอจุนซูเอาไว้ "ฉันขอโทษนายละกัน ขอโทษฮยอง ขอโทษยุนโฮ..นายด้วย ชางมิน" ทุกคนพยักหน้ารับรู้เว้นจุนซูที่เลือกจะพูดแทน "ต่อไปมีอะไรก็บอกล่ะ ถึงฉันจะดูเหมือนไม่เอาไหน เเต่ฉันก็ช่วยนายได้นะ.." ยุนโฮเบะปากล้อเลียน "หืมมม จุนซูมาดเข้มเว้ยวันนี้" ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะลั่น นั่นถึงทำให้จุนซูยิ้มออกมาได้ กลางดึกสงัด ฮยอนอาค่อยๆเดินย่องเข้าไป ในห้องปฏิบัติการโสตฯของศูนย์คอมพิวเตอร์ ใจเต้นระทึกรู้สึกเสี่ยงไม่น้อยที่จะต้องแอบลอบเข้ามาในนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะยูชอนขอร้อง เธอคงไม่ยอมทำให้เขา แต่หากเธอถูกจับได้ ไม่ใช่เเค่งานพิเศษที่เธอรับจ้างทำที่นี่เท่านั้น เเต่มันอาจจะมีผลต่อสถานภาพนักศึกษาของเธอไปเลยก็ได้ ฮยอนอาเดินเข้าไปดูช่องเก็บดีวีดีเเบ็คอัพข้อมูลภาพจากกล้องวงจรปิด ไล่นิ้วตามวันที่ไปเรื่อยๆจนใกล้จะถึงวันที่ที่ยูชอนต้องการ แต่มัน..กลับข้ามไปวันถัดไปซะอย่างนั้น ..อ้าว เฮ้ย!..ฮยอนอาร้องขึ้นในใจ "แล้วทำไมมันต้องมาหายตรงกับวันที่ยูชอนชีต้องการด้วยเล่า!?" ฮยอนอาบ่นกับตัวเองเบาๆอย่างหัวเสีย ทันใดเธอก็ได้ยินเสียงประตูเลื่อนด้านหน้า ถูกเปิดออกดังครืด เหมือนมีคนกำลังจะเดินเข้ามาด้านใน หัวใจหล่นวูบลงไปทันที ..ข้อหาบุกรุกเชียวนะ ถ้าถูกจับได้..แค่คิดฮยอนอาก็สั่นแล้ว เธอค่อยๆย่อตัวลงต่ำแล้วคลานไปอีกทางหนึ่ง ตาก็คอยมองหาที่ซ่อน..แต่เอ๊ะ ทำไมเหมือนยังไม่เดินเข้ามาซักทีล่ะ ประตูน่ะ เปิดๆปิดๆเสียงครืดคราดอยู่ได้.. ฮยอนอายังมีอารมณ์รำคาญ ขณะที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะเข้าไปหลบอยู่ตรงไหนได้บ้าง แล้วแผ่นที่อยู่บนชั้น จู่ๆก็ร่วงหล่นลงมาเสียงดังโคร้งเคร้ง ทำให้ฮยอนอาตกใจร้องวี้ด.. อ้าว ฝันเหรอ?...ฮยอนอามองไปรอบๆห้องอย่างงงๆ โทรศัพท์มือถือที่อยู่ตรงหัวเตียงกลิ้งตกลงไปข้างล่างแล้ว เสียงครืดๆจากการตั้งสั่นของสายที่โทรเข้ามา ดังอยู่อีกซักพักแล้วเงียบไป ฮยอนอาถอนใจหลังจากที่รู้สึกเหมือนอัดอั้นว่ามานานหลายชั่วโมง "ใครโทรมานะ ดึกป่านนี้?" เธอสางผมยุ่งเหยิงที่ปกปิดหน้าตาอยู่ไปยังด้านหลัง มือข้างที่ใช้สางยังคงค้างไว้อย่างนั้น ก่อนเอียงตัวใช้มืออีกข้างคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู "อ้าว จุนซู" ฮยอนอากดปุ่มโทรกลับทันทีก่อนจะล้มลงตัวลงนอนต่อ ไม่ปล่อยให้ต้องรอนาน จุนซูก็รับสายทันที "นูนา!" "อะไรอ่ะ ฮึ? โทรมาดึกป่านนี้เนี่ย รู้มั้ย เสียงโทรศัพท์อ่ะ เข้าไปในฝันเป็นเรื่องเป็นราว แล้วใช่ว่าจะฝันดีด้วยนะ ฝันอะไรก็ไม่รู้ นูนากำลังหลับสบายๆ เธอนี่น้า.." "เออๆๆน่า ไม่ต้องบ่นได้มั้ย? นี่ขนาดงัวเงียมานะเนี่ย ไม่อยากจะคิดว่า ตอนดีๆคงบ่นยาวเป็นชั่วโมง" "นี่ เดี๋ยวเหอะ ถ้าไม่ติดว่าจะกลับเกาหลีช่วงเช้าพรุ่งนี้นะ จะตามไปเขกกบาลถึงบ้านเลย กวนนักนี่" "ยังไม่ได้นอนเลย นี่จะตี5เข้าไปแล้ว" คำพูดของจุนซู ทำให้ฮยอนอาเด้งตัวขึ้นมานั่งอีกที ก่อนจะเอื้อมไปเปิดไฟที่หัวเตียง ..จะตี5 จริงๆด้วย..งัวเงียมากจนไม่ได้มองเวลาที่มือถือเมื่อครู่ "เกิดอะไรขึ้น?" เสียงฮยอนอาถามด้วยความเป็นห่วง "นูนา..." จุนซูเรียกเธอเเค่คำเดียวแล้วก็เงียบไป อีกทั้งฮยอนอาก็ไม่ได้รับคำเพราะเธอกำลังตั้งใจรอฟังเขาอยู่นั่นเอง "นูนา..เรื่องที่คุยกันเมื่อหัวค่ำ..เรื่องยูชอน" "อื้อ?" "ตอนนี้ทุกคนคุยกันเเล้ว และมีความรู้สึกว่าจะเป็นไอซัง" "อะไร? ไอจังเป็นอะไร?" "เป็นคนที่ใช้คอมพิวเตอร์ที่มีเลขไอพีตามที่ยูชอนกำลังขอตรวจสอบอยู่" ..ตาสว่างทันทีตอนนี้ ฮยอนอาไม่รู้สึกง่วงต่อไปแม้เเต่นิด.. "พวกเราอยากขอให้นูนาช่วยทำเรื่องนี้ให้เสร็จ ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี" ฮยอนอาอึ้งไปแล้ว ..ทำไมไอจังถึงไม่เคยบอกอะไรเลย.. "นูนาทำงานที่นั่น นูนาไปขอดูให้เลยได้มั้ย? แล้วมาบอกว่าใช่ไอซังจริงรึป่าว?" เงียบ..ไม่มีเสียงตอบ "นูนา..นูนา ฟังอยู่ป่าวอ่ะ?" "อ่ะ เอ้ออ ฟังอยู่" "นั่นแหละ ขอร้องล่ะนูนา ถ้าเรารู้เเน่ว่าคนที่ส่งข้อความหายูชอน เป็นไอซังจริงๆทีนี้ยูชอนจะได้สบายใจซักที อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่า ไอซังก็เเคร์ยูชอน" ตอนนี้ฮยอนอารู้สึกลำบากใจ จริงๆเธอก็สนิทสนมกับจุนซู เเต่ว่าฝ้ายก็เป็นเพื่อนสนิทเธอมานานเกือบสองปีตั้งเเต่มาเรียนที่นี่ พอคิดได้อย่างนี้ ความเสียใจก็พุ่งมาแทนที่ความลังเลความสับสนที่มีอยู่ ก่อนหน้านี้ทั้งหมด ..ทำไม ไอจังไม่เคยบอกอะไรเลยแม้แต่นิด.. "ว่าไง นูนา?" เสียงจุนซูทำให้ฮยอนอาตื่นจากภวังค์ "อ่ะ ฮื้อ?" "หลับรึไงน่ะ ฮึ? ขี้เซาจริงๆ ตะกี๊โทรไปตั้งนานสองนานก็ไม่ยอมรับสาย เชื่อเลยจริงๆว่าขี้เซาอะไรขนาดนั้น" "ไม่ได้หรอกจุนซู" ฮยอนอาพูดแทรกจุนซูขึ้นมา ปกติเวลาเขาบ่น เธอจะต้องส่งเสียงเเว้ดต่อล้อต่อเถียงเขากลับมาแล้ว เเต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นน้ำเสียงเรียบต่ำ ที่ฟังดูซีเรียสซะจนน่าตกใจ "อ้าว ทำไมอ่ะ?" จุนซูงงๆกับเหตุผล "นูนาไม่มีสิทธิทำอะไรอย่างนั้นหรอก บอกยูชอนชีนะว่า รอไปตามกระบวนการ อีกวันสองวันคงรู้เรื่องละ" จุนซูรับคำอย่างรู้สึกผิดหวังก่อนจะกล่าวร่ำลากันเล็กน้อยเเล้ววางสายไป ฮยอนอาทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง ทั้งไม่เข้าใจ ทั้งน้อยใจฝ้าย ตอนนี้เธอหลับไม่ลงเเล้วล่ะ เเม้จะปฏิเสธจุนซูไปอย่างนั้น เเต่เธอก็อยากที่จะรู้ว่าใช่ฝ้ายจริงๆรึเปล่า ทำให้อีก3ชั่วโมงข้างหน้ามันยาวนานมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน 8โมงเช้าวันนี้ เธอต้องไปที่ศูนย์คอมพิวเตอร์ ให้รู้กันไปเลย สีหน้าจุนซูหลังจากวางสายดูไม่ค่อยดีนัก เเค่นี้ก็ทำให้ทุกคนที่ตั้งหน้ารอฟัง ห่อเหี่ยวลงไปทันที จุนซูเหลือบตามองยูชอนอย่างรู้สึกเห็นใจ "เอาน่า อย่างน้อยนายก็ทำเรื่องไปแล้ว ถึงนูนาจะไปดูให้ก่อนไม่ได้ เเต่อีกไม่กี่วัน นายก็ได้รู้เเล้วล่ะ เเค่รอเอง..นะ" "โอฮาโย่ะ" เสียงเจื้อยเเจ้วอรุณสวัสดิ์ยามเช้า ดังต่อเนื่องมาจากคนที่เดินผ่านไปมาในศูนย์คอมพิวเตอร์ ฮยอนอาทักทายกลับเช่นเคยเพียงเเต่น้ำเสียงอาจจะไม่ร่าเริงเหมือนเก่า เธอพยายามกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อให้ไปถึงลิฟท์อย่างเร็วที่สุด ใจตอนนี้ลอยขึ้นไปอยู่ที่ชั้น5 ชั้นที่เป็นที่ตั้งของห้องปฏิบัติการโสตฯ ของศูนย์คอมพิวเตอร์ แล้ว ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออก ฮยอนอาก็พุ่งตัวออกมาแทบจะทันที มือขวาผลักบานเลื่อนออกอย่างรวดเร็ว "โอ๊ะ ฮยอนอาซัง โอฮาโย่ะโกไซมัสสึ" เจ้าหน้าที่ชายที่ฮยอนอาคุ้นตาดี มีท่าทีตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆเธอก็ผลักบานประตูพรวดพราดเข้ามาอย่างนั้น "โอฮาโย่ะโกไซมัส" ฮยอนอาทักทายตอบ ยิ้มเหยเกเล็กน้อย เมื่อเห็นสีหน้าของคนที่ยืนอยู่ก่อนแล้วในห้อง ยังดูตกใจไม่หาย "ขออภัยมากๆค่ะ คือ..คือฉันเข้ามาตามเรื่องการขอเช็คภาพ จากกล้องวงจรปิดที่ยื่นไปเมื่ออาทิตย์ก่อน" ชายหนุ่มสูงวัยทำหน้าฉงนเล็กน้อยก่อนวางเอกสารลงบนโต๊ะ "ขอเช็คภาพกล้องวงจรปิดเหรอครับ?" ฮยอนอาพยักหน้าหงึกๆ "อ่อ จำได้แล้วครับๆ อนุมัติแล้วนี่ครับ วันนี้ผมจะลงไปแจ้งพอดีเลย" ฮยอนอาใจหายวาบ..นี่เธอจะขอดูก่อนได้มั้ยนะ?.. "อ๊ะ อย่างนั้นเหรอคะ? เอ่ออ ถ้าอย่างนั้น ขอเลยได้มั้ยคะ?" "ไม่มีปัญหาครับ" ชายหนุ่มสูงวัยเดินเข้าไปในห้องเก็บดีวีดีเเบ็คอัพข้อมูลภาพที่อยู่ด้านใน ฮยอนอาชะเง้อคอมองตาม รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ซักพักเขาก็เดินกลับมาพร้อมกับแผ่นดีวีดีในมือ เขายื่นมันมาตรงหน้า ซึ่งเธอก็ไม่รีรอที่จะรับมาก่อนกล่าวขอบคุณ แล้วหันหลังกลับไปเเต่ก็ถูกเรียกเอาไว้อีก "ฮยอนอาซัง" ฮยอนอาหันขวับทันที "เอกสารล่ะครับ เอกสารอนุมัติ ถือไปด้วยนะครับ พอเอากลับมาจะต้องให้คนยื่นเรื่องเซ็นต์รับรองกลับตรงนี้ครับ" เขายื่นเอกสารให้เธอพลางชี้ไปที่จุดที่ต้องให้ยูชอนเซ็นตฺ์ ฮยอนอายิ้มรับก่อนจะรับเอกสาร "ขอตัวก่อนนะคะ" แล้วก็ผลุนผลันออกจากห้องไปทันที ตอนนี้เธอทนรอไม่ไหวแล้ว ไม่ขอยืนรอลิฟท์ละกัน ถึงเเม้ว่าเสียเวลารอลิฟท์เเค่2นาที เเล้วมันจะทำให้เธอไปชั้นล่างได้เร็วกว่า เเต่จิตใจตอนนี้มันกระสับกระส่ายมากเกินที่จะยืนนิ่งเฉยๆตั้ง2นาที ฮยอนอาจึงขอวิ่งลงบันไดไปแทน ขณะฝีเท้าวิ่งลงไปตามขั้นบันไดเรื่อยๆ ในใจก็ยังนึกถึงภาพที่อยู่ในดีวีดีแผ่นนี้ตลอดเวลา อย่างน้อยๆ ขอให้ไม่ใช่เพื่อนเธอละกัน.. ฮยอนอากึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในห้องทำงานรวม ยังไม่ทันจะนั่ง สมองก็สั่งการให้เปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ก่อนอย่างรวดเร็ว.. โอ๊ย..ทำไมวันนี้คอมมันช้าอืดอาดอย่างนี้นะ.. จริงๆไม่ใช่เพราะคอมช้าหรอก เเต่นั่นเป็นเพราะ ใจฮยอนอาเองต่างหากที่ร้อน ทันทีที่เครื่องพร้อมที่จะใช้งาน ฮยอนอาก็ใส่แผ่นดีวีดีเข้าไปทันที เธอรีบทำตามกระบวนการอย่างไม่รอช้า ก่อนจะฟอร์เวิร์ดเวลาไปเรื่อยๆ..มันอยู่ช่วงไหนกันนะ?.. ฮยอนอามีสีหน้าร้อนรน ใช้เมาส์เลื่อนเคอร์เซอร์ไปเรื่อยๆ จนสะดุดกับภาพของผู้หญิงผมหยิกเป็นลอน แม้เมื่อครู่มือจะเลื่อนเวลาบนจอผ่านไปเร็วมากทำให้เห็นหน้าไม่ถนัด แต่การรีไวด์กลับมาอีกรอบก็ทำให้ฮยอนอามั่นใจมากขึ้น "ไอจัง.." ยาวววมั่กค่ะ ตอนที่23 นี้ แหะๆ เขียนเองตื่นเต้นเอง ขนาดปูพล็อตทั้งเรื่องไว้เเล้วนะว่าจะเกิดอะไรหลังจากนี้ เเล้วจะเป็นยังไงต่อ สุดท้ายจะจบแบบไหน เเต่ก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี ((555 เว่อร์ได้อีก ไม่มีใครเกิน)) ตอน 23 มีเเต่ฮยอนอาเนาะ เด่นเชียว พอเด่นเเล้วก้อต้อง...ลงรูปปปป 55+ บังคับสายตาประชาชนคนอ่านฟิคสุดๆ ((เป็นลูกอีช่างยัดอีช่างเยียด หุหุ)) แล้ว..เเล้วยังไม่หมด เรามีควันหลงจากตอน 21 ที่มิคร้องไห้ค่ะ ดีเลย์ไปสองสามตอน ไม่เป็นไรน่าเนาะ เคยเห็นกันอ๊ะยาง? สาวกทงบังอ่ะ เคยเเน่ๆอยู่แล้ว ที่ชัวร์ๆแล้วอ่านฟิคตอนนี้ ก็คุณหยกละหนึ่ง เเต่น้องขนม เห็นยาง? เอามาเผื่อให้ดู เพราะผู้ชายคนนี้นอกจากยิ้มสวย ((เอ้า อวยเข้าไป)) ยังร้องไห้ได้บาดหัวใจคนที่รักเค้าอย่างพี่สุดๆ โฮๆๆ จะว่าไปก็ขี้แย เอ๊ย หวั่นไหวมากอ่ะ มิคกี้ของคนแต่ง ((เป็นตั้งเเต่เมื่อไหร่??วะ)) ตอนนี้เริ่มทำใจกับผมทรงใหม่ของมริกเก้ได้แล้ว ขอบคุณคุณหยกจากคอมเมนท์ตอนที่เเล้วที่ส่งลิงค์มาให้ดูนะคะ เซฟแล้ว..เรียบโร้ย โรงเรียนยูชอน ฟิคตอนนี้ ปั่นสดอีกแระ แหะๆ เเต่เน้นคุณภาพสุดฝีมือ ยากเนอะ เเต่งนิยายเนี่ยะ เเต่ไม่กลัวเพราะรู้ว่ามีกำลังใจ ฮิ้วว ((คิดไปเองเป่าหว่า ตรู)) สุดท้ายช่วยกันเดาเยอะๆ จะได้ผิด ((อ้าววว)) เดาเยอะๆจะช่วยเพิ่มความตื่นเต้นว่าที่เราเดาอ่ะ ถูกรึป่าว ดีมั้ยคะ? วันนี้ไปแระ หิวข้าวจัง ((บอกทำไมเนี่ยย?)) เจอกันใหม่ ตอนที่24 อีกสองวันถัดไปค่า   Create Date : 06 กันยายน 2551 2 comments Last Update : 7 กันยายน 2551 2:06:05 น. Counter : 454 Pageviews. Share Tweet

อ๋า เม้นคนแรก เย้ๆ (แกจะดีใจเพื่อ ??) จุนซู พูดได้คมมากค่ะ บาดใจไปหมดแร้วว พี่แอ๊นนนนน ญ ในรูปเป็นใคร ฤ อีก 2 วันเจอกันค่ะ พี่แอนชอบตัดตอนตื่นเต้นอ่ะ ลุ้นต่อเลย ถ้าทงบังรู้จะเป็นไงเนี่ย การบ้านเค้ายังไม่ได้ทำเลยอ่า หมักไว้ อิ อิ พึ่งเปิดเทอมแต่การบ้านเยอะมากกก โอฮาโย่ ค่ะ ซารางแฮ จุนซู (เกี่ยวมั้ยเนี่ย) -_-"   โดย: หยก IP: 217.171.129.72 7 กันยายน 2551 6:07:43 น.

~_~ ใกล้จะรู้ความจริงแล้วว่าใคร...คือคนที่ส่งข้อความให้มิคกี้ จึงกลายเปนเรื่องขึ้นมา เหอๆๆๆ ........................... มาลุ้นกันต่อไปตอนหน้า สู้ๆพี่แอน   โดย: น้องขนมน่ากิน 8 กันยายน 2551 17:12:27 น.