|
ตอนที่ 8 รู้เป้าหมาย
When The Destiny Comes Along
Ep.8 รู้เป้าหมาย
ใช่เเล้ว หนุ่มๆหน้าตาดีทั้ง5 คือทงบังชินกีหรือโทโฮชินกิ
เเละคนที่ทำให้ฝ้ายช็อคไปคือ มิคกี้ยูชอน
ที่นั่งหันหน้าออกมาทางด้านนอกพร้อมกับยุนโฮและจุนซู
แม้ฮยอนอาจะไม่ได้ยินที่ฝ้ายพึมพำเมื่อครู่แต่เธอก็สงสัยว่า
ทำไมเพื่อนสาวถึงจ้องไปทางนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย
ฮยอนอาจึงหันมองตาม จังหวะนั้นหนุ่มๆกำลังพูดคุยกะพนักงานเสิร์ฟ
ทำให้ฮยอนอาสามารถมองพวกเขาได้นานขึ้น
และเธอเพิ่งจะนึกได้ว่าพวกเขาทั้ง5คนที่เธอคิดว่าคุ้นเป็นใคร
ซึ่งเป็นเพราะว่าเธอไม่ได้สนใจมากนัก
ประกอบกับไม่ได้อยู่ที่เกาหลีมาหลายปี
ทำให้ไม่รู้จักหน้าตาของพวกเขา เเต่เนื่องจากกระเเสดังมากที่เกาหลี
ทำให้เธอยังพอรู้จักชื่อวงและชื่อสมาชิกอยู่บ้าง
เเต่ที่เห็นจะจำได้ชัดเจนก็คือมิคกี้ ยูชอน..
สามหนุ่มที่หันหน้าออกมาทางด้านนอกเริ่มรู้สึกตัวว่า
สองสาวที่พูดถึงเรื่องของพวกเขาเมื่อครู่กำลังจ้องมองอยู่
ยุนโฮจึงยิ้มให้ทั้งสองคน จุนซูเองก็เช่นกัน
เเต่ยูชอนจ้องกลับและเขาก็ไม่ได้ยิ้ม
อาการที่ทั้งสามคนทำนั้นทำให้อีกสองหนุ่มที่นั่งหันหลังอยุ่หันมามอง
แล้วยิ้มให้กับพวกเธอก่อนจะหันกลับไปตามเดิม
ฮยอนอาตกอยู่ในอาการเคลิ้มกับรอยยิ้มของหนุ่มๆ
ฝ้ายเองยังคงนั่งไม่ติด ตอนนี้มีเเค่ฝ้ายกับยูชอนเท่านั้นเเล้วที่สบตากันอยู่
เเต่เเล้วเขาก็เป็นฝ่ายหลบตาแล้วหันไปสนใจเพื่อนรวมวง
ฮยอนอาเองเคลิ้มได้ไม่นานก็พลันนึกขึ้นได้ "อ๊ะ"
เธอนึกขึ้นได้ว่า เมื่อกี๊ได้นินทาพวกหนุ่มๆเป็นภาษาที่พวกเขาเข้าใจดีที่สุด
พอคิดได้อย่างนี้ฮยอนอาฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
((อยากจะมุดลงพื้นหายกลับบ้านไปตอนนี้เลยจริงๆ))
คิดได้เเล้วก็เรียกฝ้ายที่น่าจะเรียกว่ากระซิบมากกว่า
ฝ้ายละสายตาจากยูชอนก่อนจะนั่งลงเเล้วตอบรับเพื่อนสาวที่ร้องเรียก
ด้วยเสียงขาดกระท่อนกระเเท่นเหมือนจะขาดใจ
"กลับเถอะ ฉัน..แย่เเล้ว" ฝ้ายตกใจในคำบอกเล่าของฮยอนอา
"อะไรแย่?" ตอนนี้ฝ้ายเริ่มรู้สึกแยกโสตประสาทไม่ออก
เธอรู้เพียงเเต่เธอต้องตั้งใจทุกคำพูดของฮยอนอา
เเต่ว่าความรู้สึกกลับพยายามหันเหไปอีกทาง
จิตใจที่อื้ออึงอยู่เเล้วยังคงอื้ออึงต่อไป เพราะท่าทางของยูชอน
คนที่ปลื้มนักหนา ตัวจริงเขาเย็นชาแบบนี้หรอกหรือ.. แล้วฮยอนอาก็ลุกพรวดพร้อมกระเป๋าของฝ้าย
และดึงแขนเธอออกไปจากมุมนั้น
ท่าทางเร่งรีบทำให้ทั้งห้าหนุ่มสนใจแจจุงพูดกลั้วหัวเราะ
"เขาคุยกันเป็นภาษาเกาหลีเพราะคิดว่าเราไม่เข้าใจ"
"ก็ตลกอยู่อ่ะแต่คิดไปคิดมาก็น่าเศร้าเพราะเขาไม่รู้จักพวกเรา"
จุนซูที่รู้สึกลำบากในการทำงานที่ญี่ปุ่นอยู่แล้วพูดเสียงอ่อย
ด้วยความน้อยใจปนท้อแท้ "ไม่เป็นไรหรอกฮยอง
ยังมีคนที่นี่ไม่รู้จักเราตั้งเยอะ" ชางมินพูดขึ้น
"แต่ผู้หญิงคนนั้นท่าทางเป็นคนเกาหลีด้วย" จุ
นซูขึ้นเสียงนิดๆ ตอนนี้หน้าตาเขาบู้บี้ซะเเล้ว
ยุนโฮจึงตบไหล่เขาเบาๆ "อย่าน้อยใจไปน่า"
"คนญี่ปุ่นไม่รู้จักยังพอโอเค เเต่คนเกาหลีไม่รู้จักนี่มัน..
ไม่ได้ว่าอะไรเเต่มันน่าเศร้า ฮือออ"
จุนซูร้องงอเเงเหมือนเด็กตามอารมณ์ของคนอยากได้กำลังใจ
พอออกมาด้านนอกฮยอนอารู้สึกผิดเล็กๆ
ที่ยึดเอาความรู้สึกส่วนตัวมากกว่าของเพื่อน
เพราะเธอเพิ่งมาคิดได้ว่าฝ้ายอาจจะอยากอยู่ต่อ
ในเมื่อศิลปินคนโปรดนั่งอยู่ในร้านเเละใกล้ชิดมากขนาดนี้
ฮยอนจึงอยากที่จะถามเเต่ฝ้ายเองก็ดูเงียบๆไป
ทำให้ถามได้ไม่เต็มปากเท่าไหร่นัก "เธออยากจะอยู่ต่อมั้ยอ่า?"
ฮยอนอาถามด้วยเสียงที่รู้สึกผิดเต็มที่พลางมองหน้าเพื่อนสาว
"ไม่นี่ จะกลับเเล้วไม่ใช่เหรอ?" ฮยอนอาหน้าเหวอไปเพราะรู้สึกผิดคาด
แกมเสียดายเเทนเพื่อน"อ้าว " ฮยอนอาไม่ทันพูดจบฝ้ายก็ตัดบททันที
"ไปกันเถอะ" ฝ้ายฉุดแขนฮยอนอา
ก่อนพากันเดินมุ่งหน้าไปสถานีรถไฟเพื่อกลับบ้าน พอขึ้นรถไฟได้ทั้งฝ้ายและฮยอนอาต่างนั่งเงียบไม่พูดอะไรกันต่อ
จริงๆฮยอนอาอยากจะพูดเรื่องที่เธอปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อไปเมื่อครู่
เเต่ตัวฝ้ายเองยังนั่งเงียบ สายตาเหม่อลอยทำให้ฮยอนอาไม่กล้าชวนคุย
จึงทำได้เพียงเเค่ทำท่าฟึดฟัดกับตัวเองเเล้วยีผมไปมา
เมื่อนึกถึงเรื่องน่าอับอายที่เกิดขึ้นเมื่อครึ่งชม.ที่แล้ว
เสียงรหัสประตุหน้าห้องถูกกดช้าๆตามความเคยชิน
แต่ทว่าในสมองกลับไม่ได้นึกถึงรหัสที่กดอยู่ตรงหน้า
เสียงปี๊บดังขึ้นเเต่กลับไม่มีเสียงกริ๊กจากการปลดล็อคของประตูอย่างเคย
นั่นเพราะฝ้ายกดรหัสผิด เธอสูดลมหายใจเข้าช้าๆในใจพลางนึกไปว่า
เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันนะ ฝ้ายสงบสติอารมณ์อยู่ชั่วครู่
ก่อนจะเริ่มกดใหม่แล้วประตูก็ถูกปลดล็อค
ดวงไฟตรงเง็งคัง(ด้านหน้าของตัวบ้านหรือตัวห้อง
ที่เป็นที่วางรองเท้าและร่ม) ติดสว่างขึ้นโดยอัตโนมัติ
ฝ้ายถอดรองเท้าช้าๆเเล้วเดินผ่านครัวเข้าไปในห้องนั่งเล่น
คอมพิวเตอร์จะเป็นจุดแรกเสมอเมื่อฝ้ายกลับเข้ามา
เเต่คราวนี้เธอกลับเลือกที่จะทิ้งตัวลงบนเตียงนอน
"การคาดหวังมันไม่ดีเเบบนี้นี่เอง"ฝ้ายเปรยกับตัวเองจริงๆ
"คนที่เค้ามีคนชื่นชอบชื่นชมคลั่งไคล้มากมายแบบมิคกี้ ยูชอน
ไม่ได้มารับรู้ความรู้สึกของแฟนเพลงตัวเล็กๆหรอกนะ" วันต่อมาหนุ่มๆกลับเข้ามาที่บ้านพักหลังจากทำงาน
ตามตารางเสร็จสิ้นไปเป็นวันที่สองของการอยู่ที่ญี่ปุ่นครั้งนี้ เสียงโทรศัพท์ของยูชอนดังขึ้นทันที
เมื่อหนุ่มๆทยอยกันเดินเข้ามาในบ้าน ต่างคนต่างตรงดิ่งไปที่บันได
เพื่อจะไปยังห้องนอน มีก็เพียงเเต่ยูชอนที่หันกลับ
เพื่อจะเดินไปคุยโทรศัพท์ด้านนอกสวนทางกับเพื่อนๆ
จนทุกคนหันมองตามแต่ไม่ได้สนใจ
ครับ คุณชเว ยูชอนรับสาย
ชเว ซึง ฮยอน เจ้าหน้าที่แผนกไอทีของบริษัทโทรเข้ามา
เืพื่อบอกความคืบหน้าเกี่ยวกัับเรื่องที่ยูชอนขอความช่วยเหลือไว้
ที่ญี่ปุ่นเหรอฮะ? ยูชอนถามกลับด้วยความแปลกใจ
เมื่อปลายสายยืนยันว่าใช่อย่างเเน่นอน
ยูชอนจำต้องกล่าวขอบคุณและวางสายไป
ญี่ปุ่นอย่างนั้นเหรอ?..เขาพึมพำกับตัวเอง
ไม่คิดว่ามันจะเป็นที่ที่ใกล้ตัวเขาอย่างญี่ปุ่น....ที่ที่เขาอยู่ในตอนนี้....
*****************************************
ใกล้ละๆ ใกล้เข้ามาเเล้วค่ะ
ตอนนี้พระเอกเริ่มรู้คร่าวๆเเล้วว่า
แฟนเพลงที่เขียนจม.และส่งข้อความถึงเขาอยู่ที่ไหน
เเต่ว่าจะรู้ได้ยังไงว่าเป็นฝ้ายต้องติดตามกันต่อเรื่อยๆน้า
และสุดท้ายลงรูปหนุ่มๆ กันคนอ่านลืม อิอิ
เพราะบางคนก็ไม่รู้จักหน้าพวกเค้าใช่ม้า
น้องขนมน่ากินคนนึงล่ะ เลยลงไว้เผื่อจะได้นึกหน้าตาไปด้วย อิอิ
ยัดเยียดสุดๆ
Create Date : 09 สิงหาคม 2551 |
Last Update : 9 สิงหาคม 2551 15:39:28 น. |
|
0 comments
|
Counter : 390 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|