ตอนที่ 24 การจากลาและการพบหน้า When The Destiny Comes Along Ep.24 การจากลาและการพบหน้า สถานการณ์ที่บ้านพักของหนุ่มๆทงบังชินกีเช้าวันนี้ เเตกต่างจากครั้งก่อนๆเมื่อต้องกลับเกาหลีตรงที่ไม่มีความวุ่นวาย ไม่มีเสียงตะโกนโหวกเหวกจากจุนซู ไม่มีเสียงเรียกใช้งานคนอื่นจากยุนโฮ ไม่มีเสียงบ่นของเเจจุง ไม่มีเสียงโวยวายเมื่อไม่ได้ดั่งใจจากชางมิน ที่สำคัญไม่มีรอยยิ้มสดใสของยูชอน.. หนุ่มๆเตรียมของทุกอย่างพร้อมแล้วตั้งเเต่ก่อนสว่าง เนื่องจากว่าพวกเขาไม่ได้นอนกันมาเลยทั้งคืน ทำให้พร้อมทุกเมื่อหากบริษัทจะส่งคนมารับไปสนามบินในตอนนี้ ทุกคนนั่งรวมกันอยู่ที่โซฟากลางบ้าน ชางมินเหลือบมองนาฬิกาครั้งเเล้วครั้งเล่า กว่าพวกเขาจะต้องไปเช็คอินก็อีกตั้ง4ชม.ข้างหน้า เวลาที่เหลือควรจะทำอะไรกันดีล่ะ? "ง่วงนะ เเต่หลับไม่ลง" ชางมินเปรยขึ้น หลังจากฟังเสียงถอนใจของเพื่อนร่วมวงตลอดเกือบชั่วโมงที่ผ่านมา "ไมอ่ะ?" เเจจุงถามด้วยเสียงอู้อี้ เพราะใบหน้าของเขาตอนนี้ ถูกค้ำด้วยมือทั้งสองข้างจนหน้าบิดเบี้ยว ชางมินลงไปนอนกับแผ่กับพื้น "ไม่รู้สิ" ทุกคนมองไปที่ชางมินตรงพื้นด้านล่าง ยูชอนรู้ดีว่าเพราะเรื่องของเขาต้องมาทำให้ทุกคนไม่สบายใจ เเจจุงสังเกตเห็นแววตาของยูชอนที่กำลังบ่งบอกว่ารู้สึกผิด เขาจึงเขย่งปลายเท้าให้กระแทกโดนชางมินสองสามทีเป็นการเตือน ชางมินเหลียวมามองค้อนหากแต่เจอเข้ากับสายตาของยุนโฮ ที่จ้องเขาเขม็งอยู่ ชางมินจึงรู้ว่า เขาไม่ควรเเสดงท่าทีแบบนี้ให้ยูชอนต้องคิดมาก จุนซูนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงเอื้อมไปสะกิดไหล่ยูชอน ขณะที่ยูชอนเองกำลังก้มหน้าอยู่อย่างใจลอย เขาหันมามองทางจุนซูนั่งอยู่ "นี่ เวลาเหลือตั้งเยอะ นายอยากไปหาไอซังรึป่าว?" ทุกคนทีท่าทีเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่จุนซูพูด โดยเฉพาะยูชอน "ว่าไง? อยากไปมั้ย?" ยูชอนจ้องหน้าจุนซูพลางชั่งใจ ว่าเขาควรจะไปดีหรือไม่ แจจุงซึ่งนั่งอยู่ข้างๆโอบไหล่เขาไว้ "ไปเหอะ ไปถามอีกซักครั้ง เผื่อว่าไอซัง อาจจะกำลังอยากบอกความจริงนายอยู่ก็ได้" "อื้อ เห็นด้วย" ยุนโฮพูดสำทับเเจจุง "ถึงไม่ใช่ไอซัง เเต่ไปเพื่อปรับความเข้าใจกันหน่อยก็ดี อยากให้นายเอาหัวใจกลับไปทำงานด้วย ไม่อยากให้ทิ้งไว้ที่นี่" แจจุงหันมาทำหน้าเฝื่อนๆใส่ยุนโฮ..เลี่ยนได้อีก.. ก่อนจะหันกลับมาทางยูชอนอีกครั้ง "เออ ไปเหอะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการให้" ยูชอนมองหน้าทุกๆคน เพื่อขอความเห็นอีกครั้งจนเเน่ใจว่าเขาควรจะไปพบฝ้ายเพื่อขอคำตอบ ถึงแม้มันจะไม่ใช่ อย่างน้อยๆก็ขอแค่ได้ปรับความเข้าใจกับเธอก็ยังดี ความรู้สึกของฮยอนอาหลังจากได้เห็นภาพบนจอคอมพิวเตอร์ ทำให้เวลาทุกอย่างหยุดอยู่ตรงนั้น อันที่จริงแล้วมันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย แต่ถ้าหากว่ายูชอนรู้เข้าพวกทงบังชินกีก็ต้องรู้ เเล้วมันจะยังไม่ใช่เรื่องใหญ่อีกมั้ยนะ? ฮยอนอานั่งครุ่นคิดซักพัก จนตัดสินใจบางอย่างได้ ก่อนจะเก็บดีวีดีไว้ในลิ้นชัก เเล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาอย่างเร่งรีบ "ไอจัง ฉันเอง" ฮยอนอาพยายามทำเสียงปกติที่สุด เมื่อยืนคุยกับฝ้ายผ่านอินเตอร์คอมหน้าห้อง เสียงฝ้ายดูเหมือนน่าจะตื่นนอนนานแล้ว นั่นก็ยิ่งทำให้ฮยอนอารู้สึกเบาใจมากขึ้นที่จะคุยกับเธอ ฝ้ายเปิดประตูพร้อมด้วยรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าหวาน หากแต่เเววตายังคงปนความหมองเศร้าตั้งเเต่ที่ทงบังชินกี กลับมาจากเกาหลีครั้งนั้น "เข้ามาสิ" ฝ้ายปล่อยให้ฮยอนอาเดินเข้ามาก่อน เเล้วเธอจึงปิดประตู "มีอะไรรึป่าว มาหาแต่เช้า?" ฮยอนอาเดินเข้าไปในห้อง รู้สึกกลัวๆกล้าๆ ที่จะพูดเรื่องที่อยู่ในใจตอนนี้กับฝ้าย แต่ยังไงฮยอนอาก็ตั้งใจที่จะพูดอยู่ดี "เอ่อ วันนี้ยูชอนซังกลับญี่ปุ่นเเล้วนี่" ฮยอนอารู้ตัวดีว่า เป็นคำเกริ่นเริ่มต้นเรื่องที่ไม่เข้าท่าเอาเสียเลย เเต่เธอก็นึกประโยคอื่นไม่ออกเเล้วจริงๆ ก็สิ่งที่เห็นจากภาพจากวงจรปิด อัดแน่นอยู่ในความคิดซะขนาดนั้น ต่อให้ดัดแปลงคำพูดให้ห่างไกลยังไง มันก็ไม่พ้นที่จะต้องมียูชอนอยู่ดีเพราะมันเกี่ยวกับเขาโดยตรง คำบอกเล่าของฮยอนอาทำให้ฝ้ายสะอึก เพราะเธอสังเกตเห็นว่าการเดินของฝ้ายเสียจังหวะไปเล็กน้อย ฮยอนอาเเสร้งมองไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้ฝ้ายรู้ว่า เธอกำลังถูกสังเกต .."อือ" ฝ้ายตอบรับในลำคอ เพราะเธอเองก็ไม่อยากที่จะเเสดงอาการให้เพื่อนผิดสังเกตเช่นกัน ฝ้ายจึงเลี่ยงเดินไปที่มุมครัวเพื่อหาน้ำให้ฮยอนอาแทน ฮยอนอานั่งนิ่งอยู่บนเตียงพลางมองไปที่ฝ้าย..นี่จะเริ่มยังไงก่อนดีนะ?.. "เออ วันนี้คำร้องของยูชอนซังจะอนุมัติละนะ ฉันได้ยินมาอย่างนั้น" .. ชัดเจน..ฝ้ายหันมามองทันที ใบหน้าสวยตอนนี้เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด อย่างไม่อาจจะสะกดกลั้นเอาไว้ได้ฮยอนอาเห็นท่าทีของฝ้ายแบบนั้น ก็เข้าใจทุกอย่างกระจ่างมากขึ้น จึงตัดสินใจว่าจะเริ่มพูดตรงๆ ณ วินาทีนี้ซักที ปิ๊งป่อง เสียงอินเตอร์คอมในห้องดังขึ้นอีกครั้ง ฮยอนอาก็นั่งอยู่ตรงนี้เเล้วเสียงครั้งนี้..จากใครกันล่ะ? ฝ้ายสบตาฮยอนอาครู่หนึ่งแล้วเดินไปกดรับ "สวัสดีครับ จากคลีโอ บันโดบาชิครับ มาขอแนะนำอาคารชุด พอจะสะดวกมั้ยครับ?" "เอ่อ.." ฝ้ายหันไปมองฮยอนอาที่ทำหน้าตาลุ้นอยู่ที่เตียง "ไม่สะดวกค่ะ ตอนนี้มีแขก" "ครับ ขอโทษที่รบกวนครับ สวัสดีครับ" แค่นี้ฮยอนอาก็รู้เเล้วว่าใครจะมาขอพบฝ้าย ทำให้ความคิดเมื่อครู่ที่คิดว่าอาจจะเป็นยูชอนต้องสลายไป ..ฝ้ายเองก็เหมือนกัน.. ฮยอนอานั่งทบทวนอีกรอบว่าจะพูดกับฝ้ายเรื่องที่ตั้งใจเอาไว้ เเต่ฝ้ายกลับขอลงไปร้านสะดวกซื้อหน้ามหาวิทยาลัย ทำให้ฮยอนอารู้สึกเหมือนพลาดโอกาสดีๆ แต่เมื่อคิดอีกที เธอจะได้มีเวลาเรียบเรียงคำพูดให้ดีกว่านี้ เพราะหากเธอพูดออกไปแล้ว ฝ้ายอาจจะรู้สึกแย่ เพราะจะว่าไป มันก็เรื่องส่วนตัวที่ฝ้ายจะบอกหรือไม่บอกใครก็ได้ ฮยอนอารับคำก่อนจะบอกว่าเธอจะรอฝ้ายอยู่ที่ห้อง ฝ้ายหันมายิ้มให้ก่อนจะออกไป ทันทีที่ประตูปิดลง ฮยอนอาถอนใจเฮือกใหญ่ "โอ๊ย อึดอัดอะไรอย่างนี้นะ" ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างอ่อนเเรง เหม่อมองเพดานได้พักเดียว เสียงอินเตอร์คอมในห้องก็ทำเอาตกใจ "โอ๊ย!! อะไรง่ะ?" ฮยอนอาบ่นอย่างหัวเสียก่อนจะลุกไปกดรับ "ค่ะ?" ปลายสายส่งเสียงตอบเเต่ฟังดูเหมือนลังเล ทว่าฮยอนอาจำเสียงเขาได้ "ยูชอนชี!?" ฮยอนอาร้องออกมา ทำให้ปลายสายรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย "ฮยอนอาชี?" "ใช่ค่ะ ไอจังไม่อยู่ เเต่เพิ่งลงไปเองนะ.." ..มิคกี้.. เสียงของฝ้ายลอดเข้ามาทำให้ฮยอนอารู้ว่า เขาสองคนเจอกันเเล้ว ฮยอนอายังถือสายค้างอยู่ ยูชอนเองก็ไม่ได้กดตัดสัญญาณ เขาหันมามองตามเสียงเรียก การได้พบหน้าฝ้ายในวันนี้ เเม้จะเป็นวันที่เขา อาจจะเจ็บปวดเหมือนคราวก่อนเเต่เขาก็ดีใจที่ได้มา ก่อนที่จะเขาจะกลับเกาหลีไปอีกครั้ง "สวัสดีครับ" เขาเอ่ยทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม ที่ดูเหมือนพยายามยิ้มมากกว่า เพราะเเค่เห็นความรู้สึกบนใบหน้าฝ้าย การที่ยิ้มออกมาได้ทั้งที่ใจรู้สึกเจ็บปวดก็เป็นเรื่องที่ดีมากเเล้วในตอนนี้ ฝ้ายพยายามเดินออกมาแต่ยูชอนไปบังหน้าเธอเอาไว้ "ผมจะกลับเกาหลีอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้ ผมตั้งใจจะมาหาคุณก่อน" "คุณจะมาพูดเรื่องเดิมอีกใช่มั้ย?" ฝ้ายเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาตอนนี้บ่งบอกถึงความเจ็บปวดไม่แพ้กัน ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ยูชอนไม่เข้าใจ หากเธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เเล้วทำไมเธอถึงดูเหมือนกำลังอยากจะร้องไห้ตรงหน้าเขาแบบนี้ล่ะ? "ฉันบอกคุณไปหมดแล้วนะ หมดทุกอย่างจริงๆ อย่าพยายามคาดคั้นอะไรจากฉันอีกเลย ฉันไม่เคยรู้จักทงบังชินกี ไม่รู้จักคุณ..และ กำลังพยายามคิดว่า..ไม่เคยรู้จัก" น้ำตาจะร่วงเเล้ว ฝ้ายฝืนเดินผละจากเขา แล้วก็เป็นจังหวะที่มันร่วงลง ตอนที่เดินพ้นตัวยูชอนพอดี คำพูดเมื่อครู่ทำให้ยูชอนยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น.. นี่เขามาถึงที่นี่ เพื่อมาตอกย้ำให้หัวใจเจ็บมากไปอีกอย่างนั้นเหรอ?.. ยูชอนเงยหน้าขึ้น เขายืนหลับตานิ่งพลางคิดทบทวนว่า จริงๆแล้วอาจจะเป็นตัวเขาเองที่ไม่ยอมรับความจริง..ไม่ใช่เธอ... ฮยอนอาได้ยินทุกอย่างเเล้วเธอก็รู้ดีด้วยว่าฝ้ายร้องไห้ ทุกอย่างกระจ่างชัดแล้วตอนนี้ ฝ้ายต้องการที่จะปิดบังเรื่องนี้ต่อยูชอนจริงๆด้วย ฮยอนอาวางสายลงช้าๆ พลางถอนใจ ตอนนี้ตัดสินใจได้แล้ว เธอต้องช่วยเพื่อนสินะ...ถึงจะถูก ยูชอนรีบกลับมาที่สนามบินเมื่อเขาถูกเพื่อนๆโทรมาตามมากกว่าสิบครั้งเเล้ว แม้ใจจะอ่อนแอเเค่ไหนตอนนี้ เเต่เขาจะทำให้เพื่อนๆ เดือดร้อนไปกับเขาด้วยไม่ได้ ยูชอนวิ่งออกจากสถานี นาริตะ Terminal2 เพื่อตรงขึ้นไปชั้นบนที่เป็นชั้นของผู้โดยสารขาออก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้เขาไม่รู้ว่ามันเป็นครั้งที่สิบเท่าไหร่เเล้ว เเต่เขาก็รับสายทุกครั้ง "ฮัลโหล" "เฮ้ย!อยู่ไหนวะ?" เสียงเเจจุงนั่นเอง นี่เขาคุยจนครบคนในวงเเล้วนะนี่ "มาถึงเเล้วฮยอง กำลังวิ่งขึ้นไป" "เร็วๆ ผู้จัดการถามใหญ่เเล้ว เร็วๆๆๆ" แจจุงเร่งมาตามสาย ทำให้ยูชอนต้องรีบรับคำอย่างเสียไม่ได้ "รู้เเล้ว ผมจะช้าเพราะฮยองนี่แหละ" พูดจบยูชอนก็วางสายเเล้วออกวิ่งทันที ความเร่งรีบทำให้เขาชนเข้ากับใครคนหนึ่ง "โอ๊ะ!!ขอโทษครับ" ยูชอนเอ่ยขอโทษเป็นภาษาอังกฤษ "เป็นอะไรมั้ยครับ? ขอโทษจริงๆครับ" ชายหนุ่มที่ถูกชนเมื่อครู่ยกมือเป็นการบอกว่าไม่เป็นไร และเขาก็ยังจ้องยูชอนไม่วางตา ยูชอนก้มศีรษะเล็กน้อยก่อนจะออกวิ่งต่อไป แต่กระนั้นเขาก็ยังถูกมองตามไปอยู่ดี "นั่นมิคกี้ ยูชอนที่ฝ้ายชอบนี่.." เชนพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินลงไปที่สถานีรถไฟใต้ดิน แหะๆ เอาใบปิดตอนเก่ามาหากินใหม่ แต่มันก็เข้ากันกะซีนสุดท้ายใช่เป่าอ่า อิอิ วันนี้ว่าจาไม่อัพแล้ววว เเต่สำนึกดี สังคมดี แฮ่ๆๆเลยต้องอัพ ไม่อยากให้คนอ่านเสียอารมณ์อ่ะ การปั่นสดนี่มันทรม้านนน จริงๆเลย เพราะเวลาที่ให้พรูฟกับระยะเวลาในการจินตนาการมันจำกัด ทำให้เนื้อเรื่องอาจจะไม่สมูธ คราวหน้าไม่ทำงี้ละ ต้องแต่งไว้ก่อน เเต่รับรองได้ว่า พล็อตทุกอย่างวางไว้หมดแล้วนะคะ เเค่ใส่เนื้อในเเค่นั้นเอง ไม่ได้โกงน้า ไม่ใช่ว่า คนอ่านเดาเรื่องอีกอย่าง เเล้วคนเขียนอยากจะเล่นเเง่ เปลี่ยนให้ตรงข้ามกับที่คนอ่านเดาซะงั้น ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่..เรื่องจริงเลย ตอนนี้ดึกมากแระ ตีสาม โฮกกก ((แล้วหัวค่ำ มัวทำไรฟระ-คนอ่าน)) ตอนหัวค่ำก็เอาเวลาไปแชท 555 เเชทกะพี่น้อง ผองเพื่อน ครอบครัว เเละชายหนุ่ม เอ๊ยย!! ไม่ใช่ พักนี้เลิกงานค่อนข้างดึกค่ะ งานเยอะต้องอยู่เคลียร์ กลับมาก้อต้องทำนู่นทำนี่ ทำกับข้าวด้วย เฮ้อ เยอะเเยะมากมาย เหนื่อยค่ะ คิดถึงบ้านเเระ อยากให้มกราเร็วๆ จาได้กลับบ้านซาบายใจ 1เดือน อิอิ พอถึงตอนนั้นจาอัพทุกครึ่งวันเลย ((เว่อร์มากอ่ะ)) ตอนนั้นคงเป็นเรื่องใหม่ละค่ะ ติดตามกันด้วยน้าา คืนนี้ไปละ ใครมาอ่านตอนเช้าก่อนทำงาน ก้อขอให้การงานราบรื่นนะค้า ใครอ่านตอนก่อนนอน ก้อขอให้นอนฝันดี เจอกันตอนหน้า บ๊ะบาย ปล.คุณหยกไม่รู้จักคนที่เล่นเป็นฮยอนอาหรอคะ? ต้องกลับไปอ่านตอน เพื่อนสนิท น้า แหม้ แสดงว่าอ่านข้ามใช่มั้ยนี่?? ฮึ งอนๆๆ ปล.2 น้องขนม เจอฝ้ายยัง อย่าลืมบอกนะว่ามีแฟนฟิค อิอิ   Create Date : 09 กันยายน 2551 3 comments Last Update : 9 กันยายน 2551 1:46:23 น. Counter : 346 Pageviews. Share Tweet

เย้ เย้ วันนี้ตอนแรกกะว่าจะเข้ามาดูพรุ่งนี้ แต่ก็กดเข้ามา พี่แอนอัพด้วย อ่อ จำได้แล้วว่าใคร อย่างอนน้า นึกว่า แต้ว นางเอกช่องสามซะงั้น -_-" เค้าอ่านตอนนั้นแล้วน้า แต่ฮยอนอา ไม่คุ้นอ่ะ เลยจำมะได้ ข้าน้อยสมควรตายยยยย...เว่อได้อีก ตามิคไม่รู้เลยหรอเนี่ย ว่าฝ้ายเค้าชอบน่ะ หือ อยากให้นายเอาหัวใจกลับไปทำงานด้วย ซึ้งค่ะ น่ารักจังลีดเดอร์เนี่ย นายเชนมาทำไมที่ญี่ปุ่นเนี่ย ชักจะมากไปแล้วนะ (เค้ายังไม่มีบทอะไรเลยนะ ไล่แล้วหรอ) -_-" อย่าลืมตอนเดือนมกรานะคะ อัพทุกครึ่งวัน เหอ เหอ (กดดันได้อีก)   โดย: หยก IP: 217.171.129.68 9 กันยายน 2551 2:54:15 น.

งานก็ยยุ้งยุ่ง อยากอ่าน ก็อยากอ่าน พึ่ง เข้าใจว่า "ความรักชนะทุกสิ่ง. มันเป้นยังไง (เน่าได้อี๊ก) สรุป คือ อู้มาอ่าน จบข่าว   โดย: เจร้นาด IP: 202.176.82.193 9 กันยายน 2551 11:26:09 น.

แล้วๆๆๆ ไอจัง ก้อถึงคิวออกมา แต่ยังใจแข็งใจร้าย เหมือเดิม บทตาเชนก้อมาด้วย เดาว่าตาเชนคนนี้แระจะเปนผู้เฉลยให้มิคกี้รู้ว่า แท้จริงแล้ว ไอจัง รู้จักมิคกี้ดี หุหุ (มั่วได้อีก) ................................... เจอฝ้ายเมื่อไหร่ ฝ้ายได้อ่านแน่นอน เตรียมเข้าเล่มให้เรย อิอิ สู้ๆน้าพี่แอน   โดย: น้องขนมน่ากิน 9 กันยายน 2551 17:35:16 น.