Bloggang.com : Misswaterlily : ตอนที่ 45 ตามหา

ตอนที่ 45 ตามหา

When The Destiny Comes Along

Ep.45

ยูชอนกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปด้วยใจที่ร้อนรน

เขาไม่รู้ว่าเขาจะได้เจอฝ้ายรึเปล่า

หรือหากเขาเจอแล้ว มันจะเกิดปัญหาอะไรที่เขาอาจจะรับมือไม่ไหวหรือไม่

แต่ถึงอย่างไรตอนนี้แม้ใจจะหวั่นๆ แต่เขาก็ไม่ถอยแล้ว

เพราะถ้าเขาไม่ได้วิ่งออกมาเขาคงร้อนใจมากและทุกข์ใจมากแน่ๆ

ยูชอนจึงเร่งฝีเท้าสุดกำลัง ความเหนื่อยหอบ

ที่เพิ่งเสร็จสิ้นจากการเล่นคอนเสิร์ตยาวนานเกือบสองชั่วโมง

ไม่มีผลอะไรกับความรู้สึกของเขาแล้วตอนนี้

สายลมของฤดูใบไม้ร่วงในตอนนี้

หนาวเหน็บยิ่งกว่าสายลมของฤดูหนาวในปีที่ผ่านๆมาเสียอีก

ฝ้ายกระชับโค้ทตัวบางสีหวานเข้าแนบตัว

จริงๆแล้วมันก็เป็นความเย็นตามปกตินั่นแหละ

เพียงแต่ความเปล่าเปลี่ยวในหัวใจทำให้รู้สึกหนาวขึ้นอีกเท่าตัว

..แล้วทำไมถึงยังไม่กลับบ้าน..ฝ้ายถามตัวเองอยู่หลายครั้ง

ตั้งแต่เดินมานั่งอยู่ข้างอาคารที่จัดคอนเสิร์ต

แต่ก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ซักที

ผู้คนทยอยกลับกันเกือบหมดแล้ว ลมที่พัดอยู่เมื่อครู่

ก็เหมือนจะเพิ่มความแรงขึ้นมาอีกนิด

จนฝ้ายตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อเดินกลับไปยังสถานีรถไฟ

และแล้วร่างสูงที่คุ้นตาก็วิ่งออกมาจากทางออกด้านข้างอาหาร..

ตรงหน้าของเธอ...มิคกี้.. แน่นอนว่าเขาไม่เห็นเธอ

จิตใต้สำนึกสั่งให้เธอรีบเรียกเขาเอาไว้

แต่แล้วภาพผู้คนที่อยู่ไกลๆออกไปตรงหน้า

ทำให้เขาต้องชะงักก่อนที่เธอจะออกปากเรียกเสียอีก

ยูชอนถอยร่นกลับเข้ามาตั้งหลักตรงประตูที่เขาเพิ่งวิ่งออกมาเมื่อครู่

เขาพิงผนังหอบฮั่กๆอยู่คนเดียว โดยไม่รู้ว่า

คนที่เขาสู้เสี่ยงออกมาตามหา กำลังยืนมองเขาอยู่ไม่ไกลนัก

ยูชอนยังคงมองไปตรงกลุ่มผู้คน

ที่เพิ่งทยอยกันเดินมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟ

เขากำลังรอหาจังหวะที่เขาจะวิ่งออกไปได้

แต่ดูแล้วมันคงจะกินเวลานานเกินไป

เขาจึงตัดสินใจที่จะออกวิ่งอีกครั้ง และฝ้ายก็ไม่รีรอที่จะวิ่งตามไปด้วย

การเลือกที่จะไม่เรียกเขาเอาไว้เป็นวิธีที่ถูกแล้ว

เพราะเขาวิ่งไปไกลเกินกว่าจะได้ยิน

อีกอย่างมันก็เสี่ยงเกินไปที่อาจจะเป็นแฟนเพลง

ที่กระจายตัวอยู่บริเวณนั้นได้ยินเข้าเสียเอง

ยูชอนหยุดวิ่งเป็นพักๆเพื่อหาจังหวะ เขายังคงรอบคอบ

ที่จะคว้าเสื้อแจ็คเก็ตของทีมงานมาสวมใส่ก่อนที่จะออกมา

อาจจะเพราะความหนาวเย็นด้านนอกหรือหลบหนี

จากการตกเป็นเป้าสายตา แต่ฝ้ายคิดว่า อย่างหลัง

น่าจะเป็นสิ่งที่เขาคำนึงถึงเป็นข้อแรกเสียมากกว่า

ฝ้ายล้วงกระเป๋าหยิบหมวกแก๊ปขึ้นมา

เพราะบางทีไม่กี่นาทีข้างหน้าเธออาจจะต้องใช้มัน...

ฝ้ายกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเขามานานหลายนาที

กว่าจะมาถึงหัวมุมด้านหน้าของอาคารที่จะตรงไปยังถนน

ที่มุ่งสู่สถานีรถไฟ และแน่นอนว่าจุดนี้

คนเยอะและพลุกพล่านมากที่สุด ยูชอนหยุดนิ่งอีกครั้ง

เขามองไปรอบๆหาช่องทางที่เขาจะออกไปได้

และบางอย่างก็ทำให้เขาฉุกคิดเรื่องโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

ก่อนที่จะใช้มือทั้งสองข้างตะปบตามเสื้อแจ็คเก็ต

ที่เขาขอยืมทีมงานใส่ออกมา ซึ่งก็เป็นไปตามคาด

เขาคลำเจอโทรศัพท์มือถือในนั้น ยูชอนเดินย้อนกลับไปที่เดิม

ซึ่งจะมีมุมหนึ่งที่ยุบตัวเข้าไปเหมาะเป็นที่ลับตาที่คนจะไม่สามารถ

มองเห็นเขาได้ ฝ้ายถอยร่นแทบไม่ทัน ทันทีที่เธอเห็นว่ายูชอนหันกลับมา

ยังดีที่ความมืดและโครงเหล็กของบันไดหนีไฟด้านข้าง

ยังพออำพรางตัวเธอได้ ฝ้ายถอนใจพรืด ใจเต้นไม่เป็นส่ำ

แม้จะยังมีความสงสัยอยู่บ้างว่าเขาออกมาทำอะไร

แต่ลึกๆแล้วเธอก็รู้ว่า เขาออกมาหาเธอ..

เเละเมื่อเห็นยูชอนล้วงโทรศัพท์ขึ้นมา ฝ้ายใจหายวาบ

ก่อนจะรีบล้วงโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาจากกระเป๋าอย่างทุลักทุเล..

และก็เป็นไปตามคาด เสียงโทรศัพท์ของเธอสั่นดังครืดๆอยู่ในมือ

ทันทีที่หยิบขึ้นมาได้ ฝ้ายถอนใจเฮือกอย่างโล่งใจ

เพราะเธอปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ตั้งแต่ก่อนเข้าชมคอนเสิร์ต

แม้จะไม่รู้จักเจ้าของเบอร์นี้..เบอร์ที่ปรากฏอยู่ที่หน้าจอ

แต่เธอรู้ว่าคนที่โทรมาคือเขาแน่ๆ..

ฝ้ายมองโทรศัพท์ในมือสลับกับมองไปที่เขา

ก็เธอเต็มใจตามเขามาเพื่ออยากเจอเขาไม่ใช่เหรอ

ถ้าไม่อยากเจอก็หนีกลับไปสิ มายืนทำอะไรตรงนี้..

ความรู้สึกลึกๆในใจอีกฝ่ายกำลังต่อว่าเธออย่างหนัก

ยูชอนเดินวนไปมาอยู่ในนั้นด้วยใจร้อนรน เมื่อฝ้ายไม่ยอมรับสาย

สุดท้ายเมื่อเสียงเรียกสุดท้ายหยุดลง

ยูชอนก็นั่งลงไปกับพื้นด้วยความอ่อนใจ เขาเหนื่อยแล้ว..

แม้กระทั่งความพยายามครั้งสุดท้ายของเขา เธอก็ยังไม่ให้โอกาส

ไม่มีอะไรเป็นใจให้เขาได้โอกาส ผู้ชายอ่อนไหวอย่างพัก ยู ชอน

เลยต้องหลั่งน้ำตาออกมาง่ายๆ ไม่สิ..มันไม่เกี่ยวกับความยากง่าย

มันเกี่ยวกับความเจ็บปวดที่หนักหนาเกินไปที่เขากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ต่างหาก

เขาล้าแล้วยอมแพ้แล้วทุกสิ่ง น้ำตายังคงไหลเรื่อยๆ

แต่ไม่มีเสียงสะอื้นใดๆจากเขา เธอที่ยืนมองอยู่หลังบันไดหนีไฟนั่น

เลยไม่รู้ว่าเขากำลังร้องไห้ !

ยูชอนทิ้งตัวเองให้จมกับความมืดรอบตัวและความมืดในจิตใจได้ไม่นาน

เขาก็ลุกขึ้นพร้อมกลับคิดว่าเขาควรกลับไปยังที่ของเขาจะดีกว่า

แต่แล้วร่างบางตรงหน้าพร้อมเสียงที่คุ้นหูก็ทำให้เขาหัวใจพองโตขึ้น

“มิคกี้..” แม้แสงที่สาดส่องเข้ามาจากด้านหลังเธอ

จะทำให้เขามองไม่หน้าไม่ถนัดนัก แต่แค่เสียงร้องเรียกชื่อเขาคำแรก

เขาก็รู้ว่าเธอคือคนที่หัวใจเขาเรียกหาตลอดเวลา “ไอ..”

*******************************************

ต๊ะเอ๋ มาแล้ววววค่า แหะๆๆๆ

ตอนนี้ไม่มีบทสนทนาเลยอ่ะ

เขียนให้จินตนาการถึงฉากในเรื่องล้วนๆเลย

ชอบหรือไม่ชอบกันคะ จริงๆตอนนี้อ่ะ มันมีต่อนะนี่ แต่ไม่เอาดีกว่า

เก็บไว้ลงตอนหน้า ฮ่าๆๆๆๆ กวนได้อีก

ดึกและ ไปนอนก่อน เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ บ๊ะบาย

볼때기 사랑 - MC The Max

Create Date : 09 มีนาคม 2552

Last Update : 9 มีนาคม 2552 23:06:23 น. 7 comments

Counter : 346 Pageviews.

Share
Tweet

แกล้ง นู๋ มิค ของ เจร้ อีก แร้ว นะ นี่

จะ ใจ ร้าย ปาย ถึง หนาย น้อ นี่

โดย: เจร้ นาด IP: 202.176.82.193 วันที่: 10 มีนาคม 2552 เวลา:10:57:27 น.

TOT

จบตอนแบบนี้

ต้องขาดใจตายแน่คะ อิอิ

มาต่อไวไวนะคะ

โดย: Fah~* IP: 58.8.116.75 วันที่: 11 มีนาคม 2552 เวลา:15:08:39 น.

โหดร้ายชะมัดยาด

พี่แอนง่ะ ถ้าไม่ให้ตามิคลงเอยกะฝ้าย
หยกจะแย่งบทนางเอกแล้วนะพี่ --" บ้าได้อีก

เจอกันค่ะ

ลืมบอก ตอนที่อ่านอยู่ก้ฟังเพลงแอบเหงาไปด้วย เข้ากันชะมัด (แต่เก่าได้อีก --")

โดย: หยกค่า IP: 217.171.129.69 วันที่: 12 มีนาคม 2552 เวลา:2:58:31 น.

จะใจร้ายกับมิคไปถึงไหนคะแอน

โดย: ju IP: 222.123.208.102 วันที่: 15 มีนาคม 2552 เวลา:9:57:25 น.

พี่แอน พี่แอน หยกสมัครบล็อกแล้วแหละ เย้ เย้

ว่างๆพี่แอนเข้าไปเยื่ยมบล็อกหน่อยน้า (ได้ข่าวว่าบล็อกไม่มีไรเลย - -")

อ้อ อัพไวๆ (if possible) นะคะ รออ่านอยู่น้า ^^

โดย: หนูน้อยสายรุ้ง

วันที่: 17 มีนาคม 2552 เวลา:3:37:46 น.

ตัวเอง วันนี้วันที่ 21 แล้วน้า สิบสองวันแล้วนะ ตัวเองไม่อัพนิยายหรอ ^^

โหมดโหดดด

เฮ้ยยยย จะมิอัพนิยายชิมิ เดี๋ยวแม่สั่งปิดบล็อกนี้ซะเลย จะลงแดงอยู่แล้วนะเฟ้ยยยยย

(แกเม้นได้ติ๊งต๊องมากเลยให้ตายสิ --")

โดย: หนูน้อยสายรุ้ง

วันที่: 21 มีนาคม 2552 เวลา:16:36:39 น.

มาลงชื่อ แหะๆๆ

โดย: น้องขนมน่ากิน

วันที่: 26 กรกฎาคม 2552 เวลา:11:29:21 น.