เอ่อ..สงสัยต้องไปอ่านหนังสือเล่มนี้ก่อนหรือเปล่าถึงจะอ่านบทสนทนานี้รู้เรื่องอ่ะค่ะ

^
^ ถ้ายังไม่อ่านหนังสือ อ่านบทสนทนาเอามันส์ก็ได้ค้า

ผมลองอ่านดูแล้วยังต้องย้อนกลับไปอ่านทั้งหมดใหม่อีกรอบราวกับประกาศของคณะปฏิวัติ สำหรับคนที่ไม่เคยอ่าน "นวนิยายมีมือ" มันก็ไม่ได้ยากเย็นซับซ้อนซ่อนเงื่อนถึงเพียงนั้นนะครับ เพียงแค่คิดว่ามันก็เหมือนหนังสือเล่มอื่นๆ ที่ "อ่าน" ได้หลายแบบ และได้มานั่งคุยกับเรื่องการอ่านการเขียนนี่ก็สนุกดีครับ ตอนคุยกับคุณ "แจ่ม" กับ "การไล่ล่าหาความสุข" นี่สนุกมากเลยครับ กระทั่ง "การไล่ลาหาความสุข" พูดออกมาว่า "เหมือนคุยกันอยู่ในโลกแมทริกซ์"

ที่เซี่ยงไฮ้จะมีการจัดสนทนาให้คนโน้นคนนี้มานั่งล้อมวงแล้วพูดถึงหนังสือเล่มนั้นเล่มนี้กัน แบบไม่ใช่งานเปิดตัวหนังสือน่ะครับ แต่เป็นการแบ่งประสบการณ์และความคิดเห็นจากการอ่าน ซึ่งผมว่าน่าสนุกดี เสียดายที่หูยังฟังภาษาจีนได้ไม่แข็งแรง ก็เลยไม่ได้ไปนั่งฟังเค้าคุยกัน : )

ใครอ่านแล้วมาคุยกันเล่นๆ ได้ครับ
เหมือนที่พี่แป๊ดเคยบอกไว้
"เมื่อหนังสือสำเร็จเสร็จสิ้นแล้ว มันก็กลายเป็นของผู้อ่านไปแล้วเรียบร้อย"

: )

"เรื่องราวเกิดขึ้น เมื่อเขาเริ่มอ่านหนังสือของ ฮารูกิ มูราคามิ เพราะข้องใจว่ามีอะไรดี"

ฮ่าๆๆ ขึ้นต้นคุ้นๆ เหมือนชีวิตตัวเองเลยครับ หลังจากคุยกับพี่แป๊ดไปเมื่อวันก่อน ตอนนี้เลยหยิบพินบอลมาอ่านไปได้ 100 หน้า ส่วนมีมือนี่คาดว่าคงอีกนาน ขอสร้างภูมิคุ้มกันมูราคามิก่อน

หุๆ หนึ่งในหนังสือที่เล็งไว้ค่ะ คงได้ไปขนตอนงานหนังสือตุลาฯ แน่ๆ

มีคนพูดถึงเล่มนี้กันหลายคนแล้ว

ปรัชญาส่วนตัวแน่ ๆ เลยเล่มนี้

ไม่ได้อ่านหนังสือ
กะอ่านบทสนทนาเอาเรื่องแต่...
อ่านแล้ว งง อิอิ

อ่านแล้วก็งง
เคยแต่อ่านโตเกียวไม่มีขา ซึ่งก็อ่านเกือบจบ แต่เห็นชื่อนวนิยายมีมือที่นี้

งงดีนะ

ยังไม่เริ่มอ่านมูราคามิเลย
เป็นคนอ่านเอา "เรื่อง" ด้วย
...แล้วจะอ่านเล่มนี้ไหวไหมเนี่ย

หนังสือนี่พออ่านแล้วเอามาคุยกันหลาย ๆ คนนี่มันสนุกดีนะพี่

ผมเป็นหนึ่งในคนพิมพ์บทสนทนา ยังอ่านไม่รู้เรื่องเลยครับ (ฮ่า)

ผมว่าธรรมชาติของเอมเอสเอนคือ มันต้องสดๆ มันต้องร่วมอยู่ในสถานการณ์นั้นๆ ถึงจะเข้าใจว่าพูดอะไรกัน

เหมือนเพื่อนผมบอกว่า ถ้าเราไปนั่งในวงเหล้าแล้วเราไม่กินเหล้า เราจะงง มากกว่ามันพูดอะไรกัน (ฮ่า)

แล้ว"เสียบปลั้ก"กันอีกเด้อค้าบ ;])

^
^ ช่ายแล้ว

Happening Art มากๆ
โดยเฉพาะเวลาคุยกันสามสี่คนในหน้าต่างเดียว

^
^
มาขำด้วยคนครับ
บทสนทนาอาจจะอ่านไม่รู้เรื่องไปบ้าง แต่หนังสืออ่านรู้เรื่องนะครับ หุหุ

พี่แป๊ดกับหมูดำ ไว้เสียบปลั๊กคุยกันอีกครับ มึนพอๆ กับซดเหล้านั้นแล

^
^ เช้าวันนั้นต้องมีใครสักคน เมากาแฟแน่ๆ เลย 55

อ่านหนังสือเล่มนี้จบด้วยเวลาแป๊บเดียว จนคนเขียน งง มาแล้ว ว่าทำไมอ่านจบเร็ว ขนาดนั้น

หนังสือมันอ่านไม่ยากเลย

เรื่องแนวๆแบบนี้ เคยอ่านบางเรื่องแล้วไม่ถูกโรคกับผมเลยอ่าครับ หรือผมหัวเก่าไปมั้ง ชอบรูปแบบนวนิยายแบบเดิมๆอ่าครับ

ขนาดอ่านหนังสือเล่มนั้นจบแล้ว มาอ่านบทสนทนานี้ก็ยังงง...

กะซื้ออยู่ค่ะ แต่พออ่านที่a+บอกว่าถ้าใครอ่านเอาเรื่องแล้วจะผิดหวังนี่ ทำให้ลังเลอ่ะ
เฮ้อ...

ผมก็เป็นแฟนของคุณพี่ "นิ้วกลม " อย่างเงียบๆครับ

เล่มนี้ก็เช่นกัน หลังจากได้กลับ
จาก สามจังหวัด นี่ก็เป็นหนังสือเล่มแรกที่ผมหยิบซื้อ
อาจเพราะผมพึ่งได้อ่าน พินบอล 1973 จบก็เป็นได้

ขนาดหนังสือมันพอเหมาะพอเจาะอย่างไม่น่าเชื่อ
ผมบอกเพื่อนผมว่า "นี่เป็น ไซส์หนังสือในตำนาน "

อย่างไรก็ตามหลังอ่านจบ
ผมคงต้องบอกว่าไม่ได้โดนใจนัก
(หมายถึงใจผมน่ะครับ)

อาจเป็นเพราะผมอ่านวันเดียวจบ
มันเลยรู้สึกว่า เรื่องมันแกว่งๆอย่างไรไม่รู้ครับ
แต่คุณนิ้วกลมก็ได้บอกไว้เป็นระยะๆ
อยู่แล้วว่าเขาไม่ได้เขียนรวดเดียว

แต่คำพูดเด็ดๆก็ยังมีแฝงออกมาเรื่อยๆครับ และผมก็รู้สึกว่าคุณ นิ้วกลม ได้ก้าวไปอีกขั้น อย่างแน่นอน

ติดตามผลงานต่อไปครับ