วันสุดท้าย

วันสุดท้าย

ขนหัวลุก

ใบหนาด



"นายโก้" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกในคืนสวดศพเพื่อน

การถูกผีหลอกเป็นประสบการณ์เฉพาะตัว ที่เกิดกับประสาทสัมผัสทั้งห้าของคนที่ถูกหลอกเท่านั้น อย่างเช่น ตาเห็น จมูกได้กลิ่น หูได้ยิน หรือบางรายรู้สึกว่ามีมือที่มองไม่เห็นมาถูกเนื้อต้องตัว...มันน่ากลัวจริงๆ แต่พอไปเล่าให้ใครเขาฟังก็หาว่าเราประสาทหลอน!

ตอนที่ผมเรียนอยู่ปีหนึ่งเทอมปลาย เพื่อนในห้องผมคนหนึ่งประสบอุบัติเหตุถึงกับคาที่เลยครับน่าสงสารมาก...

เธอชื่อแป้ง ไม่ค่อยสนิทกับผมนักหรอก แต่เราก็อยู่ห้องเดียวกัน เคยคุยเคยแซวกันเป็นประจำ เธอนิสัยดีครับ หน้าตาน่ารัก มีแววทะเล้นอยู่ไม่น้อย...ผมชอบเพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงหน่อมแน้ม หรือดัดจริต

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เราเหงาๆ ขึ้นมาเพราะอาจารย์มาสาย เราไม่รู้จะทำอะไรก็เลยรวมกลุ่มกันคุยเรื่องผี...แป้งก็เข้ามาฟังด้วย เธอไม่ใช่คนเชื่อเรื่องผีสางนางไม้ ออกจะดูถูกด้วยซ้ำ! เธอหัวเราะเยาะเมื่อผมเล่าว่า เคยถูกผีหลอกที่บ้านหลังเก่า...ตามปกติผมไม่ใช่คนอารมณ์ร้อนเลย แต่วันนั้นเกิดฉุนขาด จนหลุดปากว่าไปหลายคำ...

เธอจ๋อยเลยครับ พอเห็นเธอหน้าเสียผมก็สงสาร ต้องเปลี่ยนน้ำเสียงพูดกับเธอให้อ่อนลง...จากนั้นเธอก็คงอยากขอโทษ แต่ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยพูดอย่างเอาใจ...ถามว่าผมคิดอย่างไรกับเรื่องผี เรื่องวิญญาณ?

เราแยกจากวงเพื่อนๆ มาเสวนากันสองคน...ผมบอกเธอถึงความเชื่อของผม ว่าคนเราตายแล้ว วิญญาณยังอยู่แน่ ไม่สูญสลาย เราต้องทำความดี ละเว้นความชั่ว เพื่อพัฒนาจิตใจเราให้สูงขึ้น แป้งรับฟัง แต่ยืนยันอย่างอ่อนหวานว่าเธอไม่เชื่อเช่นนั้น คนเราตายแล้วก็ดับไปเลยแต่เธอเชื่อว่าการอยู่ในโลกนี้ต้องทำความดีเพื่อให้ สังคมสงบสุข

"เอาเหอะน่า ถ้าแป้งตายแล้ววิญญาณยังอยู่ แป้งจะมาบอกโก้นะ" เธอพูดติดตลก

เพียงสองสัปดาห์หลังจากนั้น มอเตอร์ไซค์ที่แป้งซ้อนท้ายก็ถูกรถกระบะชนอย่างแรง แป้งกระเด็นหัวฟาดพื้นตายทันที! ผมได้แต่หวังว่าเป็นความตายที่ไม่เจ็บปวดทรมาน...ทั้งสงสารและคิดถึงเธอจน น้ำตาไหล

พวกผมไปงานศพเธอในเย็นของวันต่อมา...ร่างของแป้งนอนสงบนิ่งบนตั่ง ยื่นแขนขวาออกมานอกผ้าแพรเพลาะสีม่วงอ่อน ใบหน้าบวมนิดๆ ซีดเผือดแต่ยังน่ารักและดูสวย...รอบศีรษะมีผ้ากอซพันไว้แน่นหนา เห็นแล้วใจหายครับ

หลังจากรดน้ำแล้วผมก็ถอยออกมายืนดูรูปหน้าศพ...

เป็นรูปถ่ายเล่นๆ ที่เธอหันข้างแล้วเหลียวมามองกล้อง เหมือนการเหลียวมาลาเป็นครั้งสุดท้ายยังไงยังงั้น! เธอยิ้มเห็นฟันเรียงเป็นระเบียบ ปากเผยอน้อยๆ คล้ายกำลังหัวเราะ แหม! ช่างเลือกรูปนี้มาจริงๆ ทั้งสวยและมีความหมายของการลาจากเพื่อไปดี...ผมหันกลับมานั่งเก้าอี้แถวที่ สอง หลังที่นั่งของเจ้าภาพ แล้วมองไปที่รูปนั้นอีกที

คุณพระช่วย! รูปของแป้งอยู่ในท่าเดิม คือเหลียวข้ามไหล่มามองกล้อง แต่เธออมยิ้มน้อยๆ ดูเศร้าๆ ไม่ใช่แย้มยิ้มปนหัวเราะอย่างที่ผมเห็นเมื่อนาทีก่อน! ผมหลุดปากร้อง เฮ้ย! เสียงลั่นจนเพื่อนชื่อเต้หันมา "อะไรวะไอ้โก้...เห็นผีไอ้แป้งรึไง? ผมตอบว่า "เออ...ตะกี้รูปแป้งยิ้มกับกู!" เพื่อนผมเงียบไปอึดใจ ก่อนจะหันไปมองรูปหน้าศพ

"ก็ปกติดีนี่หว่า มึงตาฝาด ประสาทหลอนไปเองมั้ง...อดนอนหรือเปล่าวะ?"

ผมไม่ต่อล้อต่อเถียง เพราะกำลังมึนงงจนหมดแก่จิตแก่ใจจะเถียงกับมัน ว่าผมแน่ใจในสิ่งที่เห็น...ทันใดนั้นไอ้เต้ก็ร้องขึ้นมาบ้าง "เฮ้ย! กูได้ยินเสียงแป้งว่ะ! กูจำได้...หัวเราะแบบนี้ไม่มีใคร...แป้งก้มลงมาหัวเราะกรอกหูกู"

"ไม่เห็นได้ยินเลย..." ผมกำลังจะพูดต่อว่ามันได้ยินคนเดียว แต่ก็พูดไม่ออกเพราะดูจากสถานการณ์และสิ่งแวดล้อมแล้ว...ผมเองก็เพิ่งโดนมา หยกๆ

ไอ้เต้มีทีท่าหวาดกลัวเห็นได้ชัด มันพนมมือแต้ แต่สายตากวาดไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง ผมเอาศอกกระทุ้งเตือนมันเพราะพระท่านเหล่ๆ มาทางนี้แล้ว ทว่าสิ่งที่ผมทำนี้มันไม่มีประโยชน์หรอกครับ พระท่านเหลือบมามองเราอย่างไม่ค่อยสบายใจ ไม่ใช่เพราะท่าทางกลัวผีของไอ้เต้...ท่านกำลังมองปฏิกิริยาของเหล่านักศึกษา รอบๆ ตัวผมต่างหาก...

คลื่นความหวาดกลัวค่อยๆ ขยายวงออกไปจนเกิดเสียงพึมพำไปทั่วศาลาวัด!

กลุ่มเพื่อนสนิทของแป้งได้กลิ่นหอมของน้ำหอมที่แป้งชอบใช้ พวกเธอถามแม่และพี่น้องของแป้งแล้ว พวกเขาไม่ได้ใช้น้ำหอมนี้ และไม่ได้กลิ่นด้วย...กลิ่นมันวนเวียนคล้ายแป้งกำลังเดินทักทายเพื่อนๆ ของเธอ...

ผมค่อยๆ เหลือบมองรูปหน้าศพอีกที...เฮ้อ! โล่งอก...เธอหัวเราะเห็นฟัน ไม่ได้ผมยิ้มเศร้า...อย่างเมื่อกี้...แต่ผมรู้ดีแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น

" วิญญาณมีจริงใช่มั้ย แป้ง? ขอบใจนะที่มาบอก หลับให้สบายเถอะ! รู้แล้วไม่ต้องมาบอกอีกก็ได้...กลัวนะโว้ย!" ผมบอกเธอด้วยความรักจากใจจริง!

//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVEkxTURjMU1RPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09DMHdOeTB5TlE9PQ==

Create Date : 25 กรกฎาคม 2551 Last Update : 25 กรกฎาคม 2551 19:29:06 น. Counter : 657 Pageviews.		0 comments
Share Tweet