คุณยายสำอาง

คุณยายสำอาง

ขนหัวลุก

ใบหนาด



"แพร" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อไปเยี่ยมไข้คุณยายของเพื่อน

ดิฉันยอมรับว่าเป็นคนกลัวผีระดับมากๆ คนหนึ่ง แม้ว่าจะไม่เคยถูกผีหลอกมาก่อนเลยก็ตาม แต่ถ้าไปที่เปลี่ยวหรือตกอยู่ในที่มืดๆ ทำไมถึงเกิดความหวาดระแวงก็ไม่รู้ซีคะ...เหลียวซ้ายแลขวาตลอดจนกว่าจะได้อยู่ที่สว่าง

เมื่อต้นเดือนเมษายนนี่เอง ดิฉันได้พบกับเรื่องสยองขวัญเข้ากับตัวเอง ทั้งๆ ที่คอยระมัดระวัง ไม่ไปที่เปลี่ยว ไม่ยอมไปงานศพ หรือเข้าวัดคนเดียว ตกกลางคืนอยู่ในห้องนอน ก็จะตรวจตราทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าประตูหน้าต่าง ในตู้และใต้เตียง ห้องน้ำก็ไม่ไว้ใจหรอกค่ะ

เตรียมใจไว้ว่าถ้าเกิดเหตุการณ์ผิดปกติ หรือถูกผีหลอกนะคะ จะร้องให้ลั่นห้องจนพ่อแม่ที่นอนห้องข้างๆ แทบแก้วหูกระดิกเชียว

"เปิ้ล" เป็นเพื่อนที่สนิทสนมกับดิฉันมากที่สุดในบริษัท กับคนอื่นๆ ที่รักใคร่กันดี แต่เราสองคนสนิทใจกันมากกว่าคนอื่น ไว้เนื้อเชื่อใจกันทุกอย่าง มีอะไรก็เล่าสู่กันฟังได้ แทบจะเรียกว่าไม่มีความลับระหว่างกันเลย

เราไปมาหาสู่กันบ่อยครั้ง เปิ้ลอยู่กับพ่อแม่และยายวัยแปดสิบเศษ บ้านช่องแถววัดแค นางเลิ้ง เป็นบ้านตึกครึ่งไม้สองชั้น อยู่กันมาตั้งแต่คุณยายยังสาว...ดิฉันสนิทสนมกับบ้านเพื่อนเหมือนเป็นบ้านตัวเอง เปิ้ลได้พบพ่อแม่ดิฉันสองสามครั้งก็บอกว่าเคารพรักเหมือนเป็นพ่อแม่แท้ๆความสัมพันธ์ของเราราบรื่น...แต่ก็คงเหมือนกับคำเตือนเก่าๆ นั่นแหละนะคะ

"หลังความสงบจงระวังพายุใหญ่"

พ่อแม่ดิฉันเกิดอุบัติเหตุรถชนกันตอนกลับบ้าน ถึงแม้อาการไม่สาหัสแต่ก็ต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล ดิฉันแทบไม่เป็นอันกินอันนอน เช้า-เย็นต้องแวะไปเยี่ยมพ่อแม่แล้วถึงจะไปทำงาน ตกเย็นก็มีเพื่อนสนิทๆ กันตามมาเยี่ยมด้วย...แต่ที่ดิฉันพบหน้าทุกวันทั้งตอนเช้าที่โรงพยาบาล ทั้งตอนเย็นที่ไปเยี่ยมพ่อแม่ดิฉันด้วยก็คือเปิ้ลนี่เองค่ะ

วันที่หมออนุญาตให้กลับไปพักฟื้นที่บ้านได้ เปิ้ลก็มารับพร้อมกับดิฉัน ...ถึงบ้านแล้วแม่ดิฉันถึงกับกอดเปิ้ลน้ำตาคลอ ขอบอกขอบใจไม่ขาดปากจนดิฉันรู้สึกตันในคอไปหมด

และแล้ว ก็ถึงคราวคุณยายของเปิ้ลล้มเจ็บบ้าง ดิฉันก็ไปเยี่ยมทั้งที่โรงพยาบาลและที่บ้าน เปิ้ลออกตัวว่ายายเป็นโรคคนแก่เท่านั้น สังขารร่วงโรยไปตามอายุขัย ทรุดโทรมอ่อนล้าทั้งหัวใจ ความดันสูง เบาหวาน แต่สังเกตว่าเปิ้ลกับยายรักและผูกพันกันมาก...ช่วงหลังๆ เปิ้ลหน้าตาซีดเซียว ผ่ายผอมลงไปเห็นได้ชัด

ยายสำอางของเธอนอนอยู่ห้องชั้นล่าง ติดกับห้องรับแขกและห้องกินข้าว เปิ้ลยอมรับว่าตอนกลางคืนยายร้องกรี๊ดๆ หรือโหยหวนจนต้องวิ่งลงมาดู เดี๋ยวก็ชักเดี๋ยวก็อาเจียนจนพูดจาไม่รู้เรื่อง พ่อแม่ต้องนำส่งโรงพยาบาลด่วน

หมอให้น้ำเกลืออยู่สอง-สามวันก็กลับมานอนแซ่วที่บ้านตามเดิม

ในที่สุด เปิ้ลต้องย้ายลงมานอนห้องเดียวกับยาย โดยปูที่นอนบนพื้นข้างๆ เตียงนั่นแหละค่ะ...ดิฉันไปเยี่ยมคุณยายบ่อยครั้งพร้อมกับของฝาก จนเปิ้ลห้ามไว้บอกว่ายายกินอะไรไม่ลงแล้ว จะให้ไปอยู่ร.พ.ก็ไม่ยอม ...ที่พาไปได้ก่อนหน้านั้นก็ตอนที่ไร้สติเท่านั้น

เวลานั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียงคุณยายสำอาง ไม่ว่าใครก็ต้อรู้สึกสลดหดหู่ทั้งนั้นแหละค่ะ ยิ่งมองดูใบหน้าขาวซีด เหี่ยวย่น เต็มไปด้วยริ้วรอยของความชราและกระดำๆ ทั้งขมับและสองข้างแก้มยุบเป็นหลุม ปากบุ๋มเพราะถอดฟันปลอมออก ผมขาวโพลนปลิวไสวด้วยแรงพัดลมตั้งโต๊ะ ...นัยน์ตาสีน้ำข้าวจมอยู่ในเบ้าดูว่างเปล่า เหม่อลอยราวร่างไร้วิญญาณ!

กลิ่นอับๆ น่าอึดอัดลอยกรุ่น กลิ่นยา กลิ่นอาหาร กลิ่นอายของชีวิตและความตายอวลกรุ่นอยู่ในห้องนั้น...

เย็นหนึ่ง ดิฉันบอกเปิ้ลว่าจะไปเยี่ยมยายด้วย เธอพยักหน้าเหม่อๆ หน้าตาซีดเซียวเพราะการอดหลับอดนอนมาหลายคืนเต็มที...เมื่อถึงบ้าน พ่อแม่ยังไม่กลับจากทำงาน เปิ้ลนำหน้าไปที่ห้องยายแต่แล้วก็หยุดชะงัก...เอ๊ะ! ปิดประตูทำไม? ป้าเขียวไปไหน?

เสียงแม่บ้านขานรับมาจากในครัว เปิดรีบถลาไปกระชากประตูห้องออก ดิฉันก็โผล่เข้าไปเห็นภาพสยองเต็มตา

คุณพระช่วย! ร่างของคุณยายสำอางนอนหงายแผ่เหยียดยาว หลับตาแน่นิ่งไม่ผิดกับร่างไร้วิญญาณ พริบตานั้นเอง ใบหน้าขาวซีดก็หันขวับ นัยน์ตาเหลือกโพลงก่อนจะลุกพรวดขึ้นมานั่งห้อยขา จ้องมองเราเขม็ง เปิ้ลร้องว้าย...เราผงะหน้าอ้าปากค้าง ตกตะลึงตัวแข็งทื่อเกือบพร้อมๆ กับซากชีวิตเดินโยกเยกเข้ามาหาเรา

เสียงกรีดร้องดังระงมไปหมด ป้าเขียวกรี๊ดๆ อยู่ข้างหลังเรา...ดิฉันเห็นแต่สีแดงจ้าแตกกระจายเต็มหน้า เข่าอ่อนจนต้องเกาะเอวเปิ้ลไว้ ก่อนที่สติจะกลับคืนมา

คุณยายสำอางนอนสิ้นใจอย่างสงบอยู่บนเตียง...แม้จะคิดในแง่ดีว่าคุณยายลุกมาอำลาเราเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็ไม่วายขนหัวลุกค่ะ!

//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVEUwTURVMU1RPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09DMHdOUzB4TkE9PQ==

Create Date : 14 พฤษภาคม 2551 Last Update : 14 พฤษภาคม 2551 20:16:40 น. Counter : 802 Pageviews.		0 comments
Share Tweet