รับน้องใหม่
รับน้องใหม่
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"โอ๊ต"เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากร้านอาหารญี่ปุ่น
ผู้หญิง คนนั้นสวยมาก แต่เมื่อเธอเดินผ่านหน้าผมไป ผมก็เห็นว่าเธอมีเลือดเปรอะทั้งตัว เหมือนกับว่าเธอเพิ่งตกมอเตอร์ไซค์ แล้วกลิ้งหลุนๆ คลุกฝุ่นจนถลอกปอกเปิก ได้แผลลึกแผลตื้นมากมายหลายแห่ง เธอคงเจ็บน่าดูนะครับ
เอ....ทำไมไม่ไปหาหมอ? ดูซิ...ยังอุตส่าห์มาทำงานอีก!
ผม เป็นพนักงานใหม่ของร้านอาหารญี่ปุ่น ที่เปิดบริการอยู่ในห้างสรรพสินค้าใหญ่ชานเมืองกรุงเทพฯ นี่เอง และนี่เป็นวันแรกของผมครับ ผมก็เลยมาแต่เช้าก่อนเวลาห้างเปิดเกือบสองชั่วโมงแน่ะ ทั้งนี้ทั้งนั้นเพื่อแสดงความขยันไง
บรรยากาศของห้างในยามนั้นดูพิกลเหมือนตกอยู่ในแดนสนธยา ถึงแม้ภายนอกจะมีแสงแดดสว่างสดใสแล้วก็ตาม...
ภาย ในน่ะยังมีแต่ความเงียบเหงา วังเวงเวิ้งว้างด้วยความกว้างขวางใหญ่โต แสงก็สลัวๆ เพราะเปิดไฟเพดานแค่ไม่กี่ดวง คิดแล้วน่าขนลุก มองไปไกลๆ เห็นเจ้าของร้านบางคนเพิ่งมาเปิดประตูร้าน....เสียงประตูที่ถูกเลื่อนขึ้น ดังก้องกังวานคล้ายอยู่ในถ้ำกว้าง...
ที่ร้านผมก็มีแม่บ้านมาแล้วคนหนึ่ง แกทักผมว่ามาทำไมแต่เช้า? แล้วแกก็เดินหายไปไหนไม่รู้ ผมยังไม่ทันตอบอะไรเลย ได้แต่ยืนเก้อ
ตอน นั้นแหละครับที่ผมเหลียวซ้ายแลขวาเก้ๆ กังๆ แล้วเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาจากหน้าประตู เธอแต่งชุดพนักงานของร้าน คือเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว กระโปรงแคบสีน้ำเงินสั้นแค่เข่า ผมเธอยาวครับ แต่ถูกรวบเป็นมวยไว้เรียบร้อย
โครงร่างเธออ้อนแอ้น ดูสวยสมส่วน เอวเล็กนิดเดียว สะโพกกลมเชียว...
พอ เธอเดินผ่านระหว่างแถวโต๊ะอาหาร เข้ามาจนใกล้ผมก็เตรียมยิ้มทักทาย แต่ยิ้มของผมเหี่ยวลงอย่างรวดเร็ว เพราะเห็นเลือดและแผลหลายแห่งบนใบหน้าที่งดงามนั้น และเมื่อมองสำรวจลงมา ก็ปรากฏว่าแขนของเธอก็ยับเยินเช่นกัน แผลบางแห่งน่ะลึกทีเดียว ขนาดควรจะต้องเย็บน่ะครับ
ผมอ้าปากค้างเลย....ทำไมไม่ไปหาหมอ? มาทำไมเนี่ย?
เธอเดินเฉียดหน้าผมไปทางหลังร้าน ผมได้แต่มองตามทำตาปริบๆ ทั้งมึนงงและตกใจ...เชื่อเลย! เธอต้องตกรถมาแน่ๆ น่าสงสารจัง!
ทัน ใดนั้น ป้าที่เป็นแม่บ้านทำความสะอาด ก็เดินถือไม้ม็อบถูกพื้นออกมาจากด้านหลังร้าน ตรงที่ผู้หญิงคนนั้นเดินสวนเข้าไป แกเห็นผมยืนตะลึงก็ยิ้มขำๆ ถามว่าเป็นอะไร?
"ไม่ใช่ผม" บอกแกพลางชะเง้อข้ามตัวเตี้ยๆ ป้อมๆ ของแก "ผู้หญิงคนนั้นต่างหาก ป้าเห็นแล้วใช่มั้ย? เดินสวนป้าเข้าไปตะกี้น่ะ เขาเป็นอะไร..เลือดเต็มตัวเลย?
เสียง ดังปัง! เมื่อป้าแกทิ้งไม้ม็อบลงกับพื้น แล้วฉวยแขนผมเดินลิ่วออกจากร้านด้วยกัน...พอออกมานอกร้าน แกเขย่าแขนผมใหญ่ "นี่พูดเล่นรึพูดจริง? อย่าเล่นบ้าๆ น่ะ ป้ายิ่งกลัวๆ อยู่ ของแบบนี้พูดเล่นไม่ได้รู้มั้ย?"
ผมวูบเลยครับ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าที่เห็นน่ะ...ไม่ใช่คนแน่ๆ
" น้องอ้อยตายมาตั้งหลายเดือนแล้วนะ ป้าคิดว่าแกไปเกิดแล้วซะอีก! ฮู้ยยย...รู้งี้ไม่เข้าไปถูพื้นคนเดียวหรอก" ป้าลูบแขนตัวเองไปมา ขนแกลุกเกรียวเชียวละ!
ผู้หญิงที่แกเรียกว่า "น้องอ้อย" นั้น เป็นพนักงานที่น่าสงสารของที่นี่ เธอนิสัยดีเรียบร้อย อ่อนหวาน และเป็นที่รักของเพื่อนฝูงทุกคน
เช้า วันหนึ่งเมื่อหลายเดือนก่อน อ้อยซ้อนมอเตอร์ไซค์ของแฟนเธอมาทำงาน จวนจะถึงที่นี่อยู่แล้วละ เมื่อรถเมล์คันหนึ่งแล่นเฉี่ยวมอเตอร์ไซค์ล้มลง และลากร่างเธอติดใต้ท้องรถมาตั้งไกลกว่าจะหยุดจอด...อ้อยตายคาที่ในลักษณะ ที่ถลอกปอกเปิกไปทั่วร่าง
"ตั้งแต่วันนั้นเขาก็มาเลย" ป้าเล่าต่อ "เขาคงตายในขณะที่ใจก็จดจ่อว่าจะมาทำงานไงล่ะ มีคนเห็นเขาอย่างที่คุณเห็นบ่อยมาก จนกระทั่งพนักงานที่นี่กลัวกันหมด ตอนเช้าๆ น่ะเราจะนั่งรอกันอยู่นอกห้าง รอจนพวกเรามาถึงหลายๆ คนแล้วถึงจะรวมกลุ่มเข้ามาในร้านพร้อมๆ กัน"
ป้าบอกว่า วิญญาณที่รับผิดชอบในหน้าที่อย่างน่าชื่นชมของอ้อยนั้นหายไปเป็นเดือนแล้ว ป้าเลยหายกลัว และกล้ามาทำความสะอาดร้านก่อนใครเพื่อน
"เขามารับน้อง ใหม่ละซีเนี่ย?" ป้าจ้องหน้าผม พลางลากผมไปนั่งเก้าอี้ตัวที่ค่อนข้างไกลจากหน้าร้าน "รอที่นี่แหละ คนมาเยอะๆ แล้วค่อยเข้าร้านด้วยกันทั้งฝูง!"
ผมสั่นเลยครับ หนาวเหมือนจะเป็นไข้ ผมเห็นชัดมากๆ เธอมีเนื้อหนังเหมือนคนเราดีๆ นี่เอง และเดินผ่านผมไปห่างกันแค่คืบ
รุ่งขึ้นผมทำบุญให้เธอ ถึงอย่างไรก็ขอขอบคุณที่อุตส่าห์มารับน้องใหม่ แต่ทีหลังไม่ต้องแล้วนะครับ...ผมกลัวพี่...เอ๊ย! กลัวผีครับ!!!
//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVE13TURZMU1RPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09DMHdOaTB6TUE9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
