โทรศัพท์ซอย 7
โทรศัพท์ซอย 7
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"ธงเอก" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากโทรศัพท์สยอง
ผมเป็นสมาชิกในหมู่บ้านซีเมนต์ไทย ริมคลองประปานี่เองครับ
ถ้าใครนั่งรถผ่านแล้วมองเข้าไปแบบผาดๆ เผินๆ คงจะนึกว่าเป็นหมู่บ้านเล็กๆ แต่ของจริงน่ะกว้างใหญ่ไพศาลเหลือเชื่อ มีบ้านช่องห้องหอมากมายหลายร้อยหลังคาเรือนเชียวละครับ เผลอๆอาจจะถึงพันก็เป็นได้
ข้างในแบ่งแยกออกเป็นหลายสิบซอย เพราะตู้โทรศัพท์สาธารณะก็มีตั้งสิบกว่าตู้เข้าไปแล้ว เมื่อก่อนโทรศัพท์ยังเป็นของสูงสุดเอื้อมสำหรับชาวบ้านร้านช่องทั่วๆ ไป เขาเล่ากันว่าขอกันเป็นปียังไม่อยากจะได้ ต้องจ่ายพิเศษกันห้า-หกพันจนถึงหมื่นกว่าก็ยังมี กว่าจะได้โทรศัพท์มาใช้ซักเครื่องหนึ่งน่ะ
เดี๋ยวนี้แม่ค้าส้มตำหรือซาเล้งยังพกมือถือกันเกร่อ เด็กนักเรียนตัวเล็กๆ เดินไปพูดโทรศัพท์ไป ใครเอามาแจกฟรีๆ ยังไม่อยากได้ เพราะต้องเสียค่าใช้จ่ายรายเดือนเพิ่มน่ะซีครับ
วันดีคืนดีผมก็โดนผีหลอกเพราะโทรศัพท์ทำพิษเข้าให้!
สาเหตุเพราะผมใช้บริการแบบเติมเงิน ไม่อยากฟุ่มเฟือยโดยใช่เหตุ ซื้อบัตรทีละสามร้อยบาทก็ใช้กันลืมเชียวละ
วันนั้นตรงกับวันเสาร์ เพื่อนฝูงฮัลโลกันเกรียวกราวเป็นพิเศษ ส่วนมากน่ะใช้มือถือกันแบบไร้สาระนะครับ เพราะเขาโปรโมชั่นกันเรื่องโทร.ถูกโทร.ฟรี ทำให้โทร.กันไม่ยั้ง อยู่ว่างๆ ก็กดหาเพื่อนซะงั้น เดี๋ยวคนนั้นกริ๊งมา เดี๋ยวเรากริ๊งไปหาคนนั้น บางคนก็เพิ่งเจอกันที่บริษัทเมื่อวานหยกๆ
คุยไปคุยมา...อ้าว? มีคนโทร.เข้ามาตอนเผลอไปกินข้าวมั่ง เข้าห้องน้ำมั่ง หรือดูทีวีเพลินๆ ก็ต้องโทร.กลับ ไม่อยากโดนต่อว่าทีหลังว่าทำไมไม่รับสาย หรือไม่โทร.กลับไป...
สรุปว่า เงินหมดครับ!
โทร.ไปหาใครไม่ได้ มือถือก็ไม่แตกต่างกับไม้ตีพริก ตอนนั้นสามทุ่มกว่าแล้ว คิดว่าพรุ่งนี้จะออกไปซื้อบัตรเติมเงินซะที ...แต่มีเพื่อนซี้กัน 2-3 คนโทร.มาแล้วไม่ได้รับสาย จะรอให้โทร.มาอีกทีก็ไม่โทร. แล้วจะทำยังไงดี?
หมุนไปหมุนมาก็นึกถึงโทรศัพท์สาธารณะขึ้นมาได้!
ตู้ใกล้ๆ บ้านก็ปากซอย 7 นี่เอง...หมู่บ้านผมเขาจัดซอยเป็นเลขคู่-เลขคี่ นะครับ ผมนุ่งกางเกงขาสั้น คว้าเสื้อยืดมาสวม หยิบเหรียญห้าติดมือมา 2 เหรียญ ลากรองเท้าแตะออกจากบ้าน...เจ้ากรรม! ลมแรงพัดอู้ๆ ฟ้ามืดครึ้ม ส่งเสียงครืนๆ มาแต่ไกล เป็นสัญญาณว่าพระพิรุณจะซัดจั๊กๆมาเมื่อไหร่ไม่รู้ตัว
ผมสาวเท้าเร็วๆ ไปที่ตู้โทรศัพท์ นึกภาวนาว่าขอให้โทร.ติดเร็วๆ จะได้บอกข่าวเรื่องมือถือเงินหมดให้รับรู้ อยากจ้อนักก็เชิญเป็นฝ่ายแจงแวงมาหาข้าพเจ้าละกัน
ผีสางๆ มีคนใช้โทรศัพท์อยู่พอดี!
ให้มันได้ยังงี้ซีน่า ผู้ชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ นุ่งขาสั้น สวมทีเชิ้ตสีขาวเหมือนผม แต่เดาะหมวกแก๊ปด้วย...พอเหลือบมาเห็นผมเท่านั้นแหละ รีบหันหลังให้ทันที...พูดพลางหัวเราะพลางเหมือนจะชอบอกชอบใจก็แกล้งให้ผมยืนรอได้งั้นแหละเอ้า
ถอนใจเฮือกใหญ่ ว่าจะเคาะประตูเรียกก็ใช่ที่ เราเองก็ใช่ว่ามีธุระร้อนรนถึงกับคอขาดบาดตาย ...ข้อสำคัญคือพี่แกตัวสูงใหญ่เหลือกำลัง
เสียงพูดปนหัวเราะอักๆ ดังแว่วออกมา กวนชิบ...ลมยิ่งพัดแรง ยอดไม้ส่งเสียงซู่ซ่า นานๆ จะมีรถยนต์แล่นผ่านไปมาซักคัน ...ถ้าฝนซัดจั๊กๆ ลงมาจะทำยังไง? ผมเองก็ไม่ได้คว้าร่มติดมือมาด้วยเพราะนึกไม่ถึง มองดูหมอนั่นในตู้ก็ไม่เห็นมีร่มเหมือนกัน
โธ่! ผมลืมตู้โทรศัพท์ที่ซอย 10 ได้ไงเนี่ย?
วิ่งข้ามถนนมุ่งหน้าไปตามทางเลี้ยวซ้าย ตู้โทรศัพท์โดดเด่นอยู่ในแสงไฟ แถมว่างเปล่าพอดี...ไม่ง้อลื้อก็ได้วะ! ผมนึกขณะหันไปมองอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะอ้าปากค้าง ยืนตะลึงงันอยู่กับที่ในบัดดลนั่นเอง!
ตู้โทรศัพท์ว่างเปล่า...ไม่มีชายร่างใหญ่หรือใครอยู่ในนั้นแม้แต่คนเดียว
"เฮ้ย! อะไรกัน..." ผมยังงงงันเหมือนโดนอะไรประเคนเข้ากลางแสกหน้า เกือบจะเป็นเวลาเดียวกับที่ฟ้าแลบวาบ ก่อนลั่นเปรี้ยงสะเทือนแก้วหู เล่นเอาผมสะดุ้งโหยงเพราะแสงฟ้าแลบทำให้เห็นชายร่างยักษ์นั่นกำลังยืนหัวเราะร่วนอยู่ในตู้โทรศัพท์ตามเดิม
นัยน์ตาผมอาจจะพร่าพรายเพราะแสงฟ้าแลบก็เป็นได้ ยอมือขึ้นขยี้ตาแล้วจ้องมองไปอีกครั้ง...นรกเป็นพยาน! ไม่มีใครอยู่ในตู้โทรศัพท์ปากซอย 7 เลย นอกจากความว่างเปล่า ผมเดินแข้งขาสั่นกลับไปดูให้แน่ใจ แต่ก็ไม่มีใครจริงๆ
เอียงซ้ายเอียงขวามองก็ไม่เห็น แต่อึดใจเดียวไม่มีทางที่จะหายไปไหนได้แน่ๆ ยกเว้นแต่จะเป็นผู้ไม่มีร่างกาย...ผมเผ่นอ้าวเข้าบ้าน เลิกคิดโทรศัพท์อีกต่อไป ขนหัวลุกครับ!
//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVEl4TURRMU1RPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09DMHdOQzB5TVE9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
