ทุ่งสนธยา

ทุ่งสนธยา

คอลัมน์ ขนหัวลุก

ใบหนาด



"เบิร์ด" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากสุสานโบราณ

ผมได้พบกับเหตุการณ์แปลกประหลาด คือไม่ได้โดนผีหลอกซึ่งๆ หน้า กับไม่ได้ฝันร้ายใดๆ แต่กลับหลุดเข้าไปในมิติเร้นลับ หรือแดนสนธยา! ซึ่งในโลกของเราเป็นเพียงเวลาสั้นๆ แต่ในมิติสยองนั้นกลับเนิ่นนานเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด

สถานที่ดังกล่าวก็คือ คาเฟ่แถวสนามเป้านั่นเอง!

ผมเป็นคนมักกะสันมาแต่อ้อนแต่ออก สมัยนั้นย่านประตูน้ำเพิ่งจะเป็นถิ่นเจริญได้ไม่นาน ขยายออกมาทางถนนราชปรารภถึงมักกะสัน และตัดผ่านหน้าวัดสะพาน ด้านซ้ายมือก็เป็นถนนศรีอยุธยาที่เจริญขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขาเรียกว่า "ทุ่งมักกะสัน" ซึ่งแต่เดิมเป็นทุ่งหญ้าทุ่งนา เช่นทุ่งมหาเมฆ ทุ่งพญาไทเป็นต้น...ถัดไปทางสนามเป้าที่เป็นกรมทหารนั้น แต่เดิมยังเปล่าเปลี่ยวอยู่มาก มีแต่สวนและไร่นา ตกเย็นก็แทบจะไม่มีคนเดินผ่าน...ผู้ใหญ่ท่านบอกว่าต้นทางถนนพหลโยธิน จากสนามเป้าไปถึงทุ่งนาสะพานควาย เลยวัดไผ่ตันไปจนถึงลาดพร้าว...เป็นป่าช้าเก่าครับ!

เมื่อราว 20 ปีก่อน ผมกำลังเป็นหนุ่มเต็มตัวน่ะไม่มีวี่แววหรือร่องรอยของป่าช้าไม่ว่าเก่าหรือใหม่อีกแล้ว เพราะความเจริญทำให้ตึกรามผุดสะพรั่ง ไม่ว่ามักกะสันหรือสนามเป้า

สะพานควายกลายเป็นศูนย์กลางของกรุงเทพฯ ด้านทิศเหนือ ผู้คนพลุกพล่าน รถราคึกคัก มีทั้งโรงพยาบาล โรงพักและโรงแรมชั้นหนึ่งกับม่านรูด สถานบันเทิงเพียบ คาเฟ่ได้รับความนิยมมาก ผุดขึ้นแถวๆ สี่แยกเกือบ 10 แห่ง

ไหนจะขยายออกไปรอบด้าน ไม่ว่าทางสุทธิสาร, ประดิพัทธ์, ย้อนมาทางสนามเป้าอีก 2-3 แห่ง ผมกับเพื่อนๆ เที่ยวคาเฟ่ย่านสะพานควายจนเบื่อก็ลองไปย่านสนามเป้าบ้างคาเฟ่แห่งหนึ่งไปได้ไม่กี่ครั้งก็ติดใจ ทั้งเปิดใหม่ กว้างขวาง แถมใกล้บ้าน...นักร้องเอ๊าะๆ เพียบ!

คาเฟ่ที่นั่นตั้งกลางแจ้ง เวทีหันหลังให้ถนน แขกเต็มเกือบทุกโต๊ะ ใครไม่อยากตากน้ำค้างก็เข้าไปนั่งในโต๊ะใต้ชายคาเหยียดยาวไปตามกำแพง ด้านหลังยังมีต้นไม้ใหญ่ๆ ร่มครึ้ม แสงไฟส่องสลัว แต่ก็มีแขกเดินผ่านไปมาบ่อยครั้งเพราะด้านในเป็นห้องสุขา

คืนนั้นผมไปกับเพื่อนชื่อเอนกกับชาติ ปกติจะไปนั่งโต๊ะใต้ชายคา มองนักร้องบนเวทีในมุมเฉียง ติดมาลัยน้ำใจให้คนไหน เมื่อร้องเพลงจบเธอก็จะลงจากเวทีมานั่งพูดคุยด้วย ถูกชะตาก็สั่งดริ๊งก์มาให้เธอ...ส่วนมากจะสนุกกันไปจนถึงตี 2 ตี 3

แต่คืนนั้นเราไปช้าหน่อย ตรงกับคืนวันศุกร์ด้วย เหลือโต๊ะว่างใต้ร่มไม้ด้านหลังสุด แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร...เสียงดนตรีดังกระหึ่มคล้ายๆ งานวัด นักร้องส่ายอกสะบัดสะโพก ร้องเพลงลูกทุ่งด้วยลีลาเรียกว่า "ยั่วไอ้เข้" เสียงเฮ้วๆ เร้าใจไม่หยุดหย่อน ท่ามกลางอากาศเยือกเย็นของฤดูหนาว

ดนตรีหยุดพัก ดาวตลกก็ยกวงขึ้นไปเล่นมุขจี้เส้นแขก เรียกเสียงฮาครืนๆ ดังลั่น

ขณะนั้นราวตี 1 เศษ ผมลุกจากโต๊ะเพื่อไปเข้าห้องน้ำ...ไม่รู้ว่าสะดุดอะไร หรือขาเกิดพันกันเพราะฤทธิ์เหล้าที่ดื่มเข้าไปไม่น้อย ผมถลาลงไปบนพื้นหญ้า...เหมือนไฟที่ดับวูบทันที

ลืมตาขึ้นมาก็ยังได้ยินเสียงเพลงกึกก้องอยู่ในหู แต่เพิ่งเคยเห็นใครมานั่งบนพื้นอยู่ใกล้ๆ มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ทั้งหนุ่มสาวและคนชรา...ผู้ชายนุ่งกางเกงขาก๊วย คนแก่นุ่งโสร่งตัวเดียว ผู้หญิงก็นุ่งผ้าถุงสวมเสื้อแขนกระบอก บางคนมีอายุหน่อยก็ใช้ผ้าแถบคาดอก

เด็กๆ อายุราว 10 ขวบก็มี ทั้งไว้จุก ไว้แกละและไว้โก๊ะ นุ่งผ้าสีดำๆ นั่งเบียดกับผู้ใหญ่...ทุกคนจ้องมองไปที่เวทีสว่างไสว วูบวาบด้วยสีสันน่าตื่นเต้น...โดยไม่มีใครแยแสหรือสนใจผมเลยแม้แต่คนเดียว!

ผมมองตามสายตาคนพวกนั้นไปอีกครั้ง...

นักร้องสาวสวมเสื้อคอกว้างเห็นเนินอกขาวแอร่มกำลังสั่นกระเพื่อมตามท่าเต้นกระโปรงสั้นแต่อวดท่อนขาอวบอัดขาวอล่างอยู่ในแสงไฟ สะโพกกลมกลึงบิดส่ายไม่หยุดหย่อน

หันมามองผู้คนกลุ่มนั้นอย่างงุนงง...ผู้ชายอ้าปากค้าง เบิกตาโพลงแทบทะลักออกมานอกเบ้า คนชราหัวเราะชอบใจจนเห็นเหงือกแดง พวกผู้หญิงมีสีหน้าตื่นตระหนก บางคนก็กอดเด็กเอาไว้ หนุ่มๆ ชี้ไม้ชี้มือไปที่เวที ตบไหล่เพื่อนพลางพูดจาแต่ผมไม่ยักได้ยินเสียง

"เฮ้ย! เป็นอะไรไปวะ?" เสียงนั้นทำให้ผมหันขวับไปมอง เจ้าเหนกนั่นเองที่ตามมาดูแล้วดึงแขนผมขึ้นมา...มันว่าเห็นผมกำลังล้มลงพอดีเลยรีบลุกมาช่วยนี่แหละ! ผมหันไปทางคนแปลกๆ กลุ่มใหญ่ที่นั่งอยู่ใกล้กันหยกๆ ปรากฏว่าที่นั่นมีแต่ความว่างเปล่า...

ไม่มีหนุ่มสาว คนชราและเด็กๆ ที่ชะเง้อมองไปทางเวทีด้วยความตื่นตาตื่นใจ...ตื่นเต้นแตกต่างกันไป..

เมื่อกลับมานั่งโต๊ะตามเดิม ผมถึงได้แน่ใจว่าคนแปลกหน้าเหล่านั้นคงจะจ้องมองนักร้องคาเฟ่ด้วยความตื่นตะลึงอยู่ใกล้ๆ ผมนี่เอง...เพียงแต่พวกเขาอยู่ในดินแดนของสนธยา!

//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREkxTURRMU1RPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09DMHdOQzB5TlE9PQ==

Create Date : 25 เมษายน 2551 Last Update : 25 เมษายน 2551 23:21:59 น. Counter : 627 Pageviews.		0 comments
Share Tweet