หอพักมหากาฬ
หอพักมหากาฬ
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"หนุ่ม" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อไปหาห้องเช่าในหอพัก
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อต้นเดือนมิถุนายนนี่เอง เมื่อผมสอบเข้าที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งแถวรังสิต แต่บ้านผมอยู่ถนนสุโขทัย ไกลกันคนละมุมเมืองก็ว่าได้ ผมเลยต้องกระเสือกกระสนหาหอพักอยู่ใกล้ๆ มหาวิทยาลัยน่ะซีครับ
ผมอยากเข้มมหา"ลัยของรัฐจะตาย แต่เอ็นท์ไม่ติดเลยจนใจ ตอนแรกๆ ที่แหกขี้ตาตื่นแต่เช้า นั่งรถไปอนุสาวรีย์ชัยฯ แล้วต่อรถไปรังสิตน่ะใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง ค่ารถไปกลับก็เกือบหนึ่งร้อยบาทเข้าไปแล้ว ต้องขอค่าขนมจากแม่เพิ่มอีกวันละ 50 บาท ไหนจะเปลืองค่ารถ ไหนจะเหนื่อยเพราะการเดินทาง เลยตัดสินใจว่าหาหอพักเช่าอยู่ดีกว่า
ได้ยินราคาค่าหอแทบหัวหด 4,500 บาทครับ!
เท่าที่รู้น่ะ พวกรุ่นพี่เขาเช่าอยู่กันห้องละ 2 คน แชร์กันออกครึ่ง-ครึ่ง แต่ผมหน้าใหม่ยังไม่มีเพื่อนสักคน เพิ่งจะ "รับน้อง" ไปหยกๆ หมดกระจิตกระใจเลยครับ พอมาเล่าให้แม่ฟังก็เลยตัดสินใจว่าไปเช่าอยู่คนเดียวก่อนละกัน ต่อไปคงได้เพื่อนที่สนิทสนมกันมาช่วยแชร์ค่าเช่าเองแหละน่า
เรื่องมันไม่ง่ายยังงั้นน่ะซีครับ เพราะไปหาห้องว่างกี่หอๆ ก็ยังไม่เจอห้องว่างเลยสักห้องเดียว! เต็มไปเมื่ออาทิตย์ก่อนมั่ง เมื่อวานมั่ง...ที่แสบมากก็คือ ...เสียใจนะน้อง ห้องสุดท้ายเพิ่งให้เช่าไปเมื่อชั่วโมงที่แล้วนี่เอง!
บอกตรงๆ ว่าอ่อนอกอ่อนใจซะไม่มีล่ะครับ
มาคิดถึงพ่อว่ากว่าจะหาเงินมาเลี้ยงครอบครัวได้ก็เหนื่อยแทบตาย แต่ยังไม่บ่นสักคำ เราต้องทำหน้าที่ลูกให้สุดความสามารถ ให้สมกับที่พ่อแม่เลี้ยงดูและให้การศึกษา...สมบัติอันมีค่ามากที่สุด เพราะความรู้จะติดตัวเรา ทำให้เราเลี้ยงตัวเองและครอบครัวต่อไปในอนาคต
ต้องหาห้องเช่าให้ได้ ไม่งั้นก็ต้องอดทนเดินทางไกลไปกลับวันละตั้งเกือบร้อยกิโลเมตร....แทนที่จะให้ดูหนังสือต้องห้อยโหนอยู่บนรถเมล์
วันนั้นฟ้าครึ้มมาตั้งแต่บ่าย...พอผมวิ่งเข้าหอสุดท้ายได้ฝนก็เทจั๊กๆ ลงมาพอดี!
หนุ่มสาวคู่หนึ่งลงจากรถแท็กซี่แล้วเดินควงคู่ไปที่ลิฟต์ ผมหันไปหาเคาน์เตอร์ก็เจอหนุ่มรุ่นเดียวกัน หน้าขาวผ่อง ผมยาวปรกต้นคอ สวมเสื้อแขนสั้นสีเขียวสดกำลังยืนมองมายิ้มๆ ถามว่า...มาหาห้องเหรอฮะ?
อุ้ย! หวานแหววมาเชียว! แต่ผมเคยมีเพื่อนแต๋วที่โรงเรียนหลายคนจนชินแล้ว เลยไม่คิดอะไรมาก พยักหน้ายิ้มๆ อดถามไม่ได้ว่าทำไมรู้ล่ะ? คำตอบก็คือ...อยู่ที่นี่มานานจนจำหน้าได้หมดทุกคน แล้วบอกเสียงอ่อนหวานว่า...มีอยู่ห้องนึงพอดี อยากขึ้นไปดูมั้ยฮะ?
อีกราว 5 นาทีต่อมา เราก็มายืนอยู่หน้าห้องเลขที่...บนชั้น 4 อยู่กลางตัวตึกที่มีห้องเรียงรายทั้งซ้ายและขวา ยังได้ยินเสียงฝนซัดกระหน่ำหนักหน่วง
หนุ่มที่แนะนำตัวเองว่าชื่อเอ๋ ไขกุญแจเปิดประตูแล้วเดินเข้าห้องนำหน้า เปิดไฟจนมองเห็นห้องนอนที่มีตู้เตียงครบครัน สะอาดสะอ้านพอใช้ เอ๋ผายมือเข้าไปทางห้องน้ำก็ดูเรียบร้อยดี นอกจากจะมีกลิ่นอับๆ สาบสางมารบกวนจมูกพิกล
"ไม่ได้เปิดมานานแล้วฮะ ตั้งแต่ปิดเทอมแน่ะ" เอ๋เดินบิดสะโพกเข้าไปเอียงหน้าดูกระจก ใช้ปลายนิ้วแตะๆ ข้างแก้มนิดหน่อย ก่อนจะหันมาถามว่าชอบมั้ยฮะ?
"ก็น่าอยู่ดีนะ" ผมยังไม่กล้ารับปากทันที "ขอจองไว้ก่อนได้มั้ย? เพราะสัญญากับแม่ว่าจะพาดูห้องก่อนจ่ายเงิน"
เอ๋ย่นคิ้ว นิ่งอึ้งไป ผมก็เลยบอกว่าพอเห็นก็ชอบเลย แต่รับปากแม่ไว้แล้ว ขอเวลาแค่วันเดียวเท่านั้น...ถ้ามีเงินติดตัวมาด้วยก็จะจ่ายมัดจำให้เดี๋ยวนี้เลยเพราะคิดว่าแม่ต้องตกลงแน่
"เอ้า! ตกลง...เห็นเด็กหนุ่มผมเกรียนตั้งแล้วใจอ่อน...สัญญาว่าจะมาอยู่ด้วยกันจริงๆ นะ"
เอ๋พูดกำกวมน่าดูเมื่อเราออกจากห้อง...เห็นแต๋วคู่หนึ่งเดินโอบกันออกจากลิฟต์พอดี ผมรีบก้าวเข้าไปขณะที่เอ๋ชะงัก หันมองตามคนคู่นั้น...อ้าว? ลิฟต์ปิดเร็วเหลือใจ เลยต้องลงมาคนเดียวก่อน เห็นหนุ่มใหญ่สวมแว่นสีชานั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ ผมเลยไปนั่งรอที่โต๊ะรับแขก แต่เอ๋ก็ยังไม่ลงมาเสียที สังเกตว่าหนุ่มแว่นนั่นมองมาบ่อยๆ จนต้องลุกไปหาแล้วเล่าเรื่องให้ฟัง
"ว้าย! นังเอ๋อาละวาดอีกแล้วเหรอ? เห็นหนุ่มเป็นไม่ได้นังนี่...แหม! น้องก็หล่อซะ! อย่าไปสนใจเลยนะ สนพี่ดีกว่า ถูกใจให้อยู่ฟรียังได้ อ๋อ! นังเอ๋มันชอบ "มั่วดริงก์" ไม่สนว่าแฟนใคร เลยโดนแทงตายคาห้องมาเดือนกว่าแล้วฮ่ะ"
ถึงฝนจะไม่ซาเม็ดดี ผมก็เผ่นกระเจิงออกจากหอพักมหากาฬนั่นทันใด แต๋วน่ะไม่เป็นไร แต่ผีดุขนาดหลอกหลอนกลางวันแสกๆ นี่ยอมแพ้ครับ! บรื๋อออ...
//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVEV5TURZMU1RPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09DMHdOaTB4TWc9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
