ห้องผีอยู่

ห้องผีอยู่

ขนหัวลุก

ใบหนาด



"ต้น" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากห้องเช่า

ผมเป็นคนหนึ่งละครับที่กลัวผีสุดๆ ยอมรับกันอย่างลูกผู้ชายอกสามศอก วัยเบญจเพส มีการศึกษาปานกลางคือจบมาทางด้านชีวะ จะว่าเกี่ยวกับการศึกษาคงไม่ใช่ เพราะคนจบ ป.4 แต่ไม่ยักกลัวผีก็มีถมเถไป ส่วนคนจบปริญญายังสังกัดบริษัทตาแหกก็มีตั้งหลายคน

บ้างก็ว่าคนกลัวผีเพราะไม่รู้ว่าคืออะไรกันแน่? จะมาหลอกหลอนเอาซึ่งๆ หน้าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แถมอาจจะมาหลอกโดยที่มองไม่เห็นตัวอีกต่างหาก เช่นมาแต่เสียงแปลกๆ เช่น เสียงดิน เสียงสะอึกสะอื้น แม้แต่เสียงถอนใจเฮือกใหญ่อยู่ข้างหู

บางทีก็มาหลอกด้วยกลิ่น เช่นตอนกลางคืนได้กลิ่นเหม็นเน่าล่องลอยเข้ามาในห้องที่ปิดประตูหน้าต่างเรียบร้อย หรือไม่ก็เป็นกลิ่นธูปควันเทียน โดยเฉพาะกลิ่นน้ำอบไทยเย็นๆ โชยกรุ่นน่าขนลุกอย่าบอกใครเชียว

บ้างก็บอกว่าคนเรากลัวผีเพราะกลัวความมืดต่างหากล่ะ!

สาเหตุเพราะไม่รู้ว่าในความมืดจะมีอะไรซุกซ่อนอยู่บ้าง ถ้าเปิดไฟสว่างจ้าก็จะหายกลัวทันที! เรื่องนี้ก็เข้าเค้านะครับ เพราะส่วนมากมีแต่คนโดนผีหลอกตอนกลางคืนทั้งนั้นแหละ ตอนกลางวันแดดสว่างโร่ยังไม่ได้ข่าวว่ามีใครถูกผีหลอก

ผีคงกลัวแสงอาทิตย์เหมือนกันทั้งโลก ดูอย่างผีดิบแดร๊กคิวล่าซีครับ พอรุ่งอรุณจะรีบมุดหัวเข้าโลงปิดฝาแน่น ไม่ยอมโผล่ออกมาจนกว่าพระอาทิตย์จะตกดิน ในหนังฝรั่งจะเห็นหมอผีหลอกล่อพวกผีดิบให้จำเป็นต้องขึ้นจากโลง โดนแดดเผาจนกลายเป็นฝุ่นมานับไม่ถ้วน

ผมเองน่ะกลัวผีเพราะต้องอยู่คนเดียวน่ะซีครับ!

ไม่ต้องหาเหตุผลอะไรมาก แค่นึกภาพว่าต้องนอนคนเดียวในห้องเช่าที่ห้วยขวางใกล้ๆ กับย่านสุทธิสารก็ขนลุกแล้ว ถึงแม้ว่าจะมีตึกรามบ้านช่องเยอะแยะ ผู้คนคลั่กๆ ก็จริง แต่ต่างคนต่างอยู่นี่นา...ใครที่ต้องเช่าห้องอยู่เดียวดายเหมือนผมคงจะซาบซึ้งดี ว่ามันมีทั้งความหงอยเหงากับวังเวงใจจนกลัวผีแค่ไหน?

ห้องเช่าแคบๆ แค่ตั้งเตียงกับตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้งกับโต๊ะเก้าอี้แบบพับได้...แค่นี้ก็เกือบเต็มห้องแล้วครับ ยังดีที่ไม่ต้องใช้ห้องน้ำรวม

ตอนกลางวันผมไปทำงานตั้งแต่เช้ายันค่ำ มีเวลาอยู่ในห้องเช่าก็เฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้นแหละ เรื่องเพื่อนข้างห้องน่ะผมไม่คบหากับใคร เพราะแทบไม่เจอหน้ากัน ตื่นเช้าก็เผ่นออกไป ค่ำมืดกลับมาก็หมดเรี่ยวแรง อยากจะอาบน้ำทุ่มตัวขึ้นเตียงเพราะเมื่อยล้ามาทั้งวัน

ระยะหลังๆ ผมชักสงสัยว่าจะมีผีผู้หญิงอยู่ในห้องผมด้วย!

สาเหตุเพราะผมมักจะสะดุ้งตื่นกลางดึกบ่อยๆ คล้ายกับมีใครมาเดินวนเวียนอยู่ข้างเตียง บางทีก็ชะโงกหน้าเข้ามามองใกล้ๆ บางคืนก็มีเสียงสะอื้นมากระทบหู ลืมตาตื่นขึ้นมองไปรอบๆ ห้องก็ไม่เห็นอะไร

บางคืนก็ฝันเห็นผู้หญิงผมยาว หน้าขาวซีดยืนอยู่หน้าประตูห้อง...ตาสบตาเขม็งก่อนจะลอยช้าๆ เข้ามาหาจนผมตกใจสะดุ้งตื่นแต่ก็ไม่เห็นอะไรตามเคย

ก่อนจะประสาทเสียผมก็ตัดใจว่า...คนอยู่ส่วนคน ผีอยู่ส่วนผี อย่ามาหลอกหลอนกันเลย ผมยิ่งเป็นคนกลัวผีอยู่ด้วย...แต่กลับฝันแปลกๆ บ่อยขึ้น บางคืนฝันว่าได้ยินเสียงสะอื้นดังมาจากตู้เสื้อผ้า หันไปมองก็เห็นผู้หญิงผมยาวนั่งกอดเข่าเบือนหน้ามามองผมอย่างวิงวอน...

ในที่สุดก็หมดความอดทน ต้องไปเล่าให้เพื่อนที่ทำงานฟัง...เจ้าหน่ำมองหน้าผมอย่างสมเพช ยืนยันว่าผมกลัวการอยู่คนเดียวไม่ใช่กลัวผี! แล้วออกปากว่าจะไปอยู่กับผมซักพักหนึ่งเพื่อพิสูจน์ว่าผีไม่มีจริง

คืนแรกก็เจอดีเข้าเต็มเปาเลยครับ!

เรากลับมาที่ห้องพักราวห้าทุ่มเศษ อิ่มหนำจากสุราอาหารที่ผมเลี้ยงดูเพื่อนชนิดไม่อั้น แถมหิ้วเบียร์มาต่อกันอีกเพราะรุ่งขึ้นวันเสาร์ไม่ต้องไปทำงาน ผมเอาโต๊ะเก้าอี้ออกมากางนั่งซดเบียร์กันจนลืมเรื่องผีๆ สางๆ ซะสนิทสนม

ทันใดนั้นเอง เสียงกุกกักก็ดังแว่วมากระทบหูจนเจ้าหน่ำย่นคิ้ว เหลียวมองไปรอบๆ ห้องที่สว่างไสว...พิษเหล้าทำให้ประสาทช้า กว่าจะแน่ใจว่าเสียงนั้นดังมาจากตู้เสื้อผ้า

"ผีอยู่นี่เอง!" เจ้าหน่ำหัวเราะร่า ลุกปราดไปเปิดประตูตู้ผาง...แต่นอกจากเสื้อผ้าของผมแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรเลย "สงสัยว่าหูแว่วไปเองว่ะ" ว่าแล้วก็กลับมายกกระป๋องเบียร์แหงนหน้าดื่มอั๊กๆ...แทบจะสำลักพรวดเมื่อเสียงสะอื้นเบาๆ ขาดเป็นห้วงๆ ดังขึ้นมาในบัดดล!

"อะไรวะ?" เจ้าหน่ำหันขวับไปพร้อมๆ กับผม ผู้นั่งตัวแข็งทื่อเหมือนถูกสาป....ภาพที่เห็นคือผู้หญิงผมยาวนั่งกอดเข่าอยู่ในตู้ หันหน้ามาจ้องมองด้วยนัยน์ตาแดงก่ำปานแสงไฟ

เจ้าหน่ำกระเด้งขึ้นทั้งตัว พรวดเดียวไปถึงประตูห้องแต่มือสั่นจนถอดกลอนไม่ถูก ผมเผ่นตามไปช่วยจัดการจนสำเร็จ วิ่งกันแบบคนสติแตก...ผมต้องย้ายที่อยู่ ส่วนเจ้าหน่ำจับไข้ไปสามวัน ตอนนี้มันยอมรับกลัวผียิ่งกว่าผมด้วยซ้ำไป!

//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVEEzTURVMU1RPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09DMHdOUzB3Tnc9PQ==

Create Date : 07 พฤษภาคม 2551 Last Update : 7 พฤษภาคม 2551 20:33:25 น. Counter : 749 Pageviews.		0 comments
Share Tweet