สัมภเวสี!
สัมภเวสี!
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"นภิสา" เล่าประสบการณ์สยองขวัญจากหญิงจรจัด
เหตุการณ์นั้นเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้ ทั้งที่มันผ่านไปได้ 12 ปีแล้ว ตอนที่เกิดเรื่องดิฉันอยู่ ป.6 ยังเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยก ไว้ผมเปีย นุ่งกระโปรงนักเรียนสีน้ำเงิน เดินไปโรงเรียนที่อยู่ใกล้ๆ บ้านกับพี่เลี้ยงทุกวัน
และแล้ว วันหนึ่งก็เจอกับเรื่องสยองสุดขีด...เราเจอศพค่ะ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกลางกรุง ตอนเช้าก็สดใส แดดจ้าเชียว
โรงเรียนดิฉันเข้าแปดโมงครึ่ง หน้าโรงเรียนพลุกพล่านเพราะมีพ่อค้าแม่ขายมาตั้งรถเข็นราว 20 คัน เรียงรายริมกำแพงและริมถนน จนฟุตปาธนั้นเหลือที่เดินนิดเดียว แต่ก็ไม่ยักมีใครบ่นว่าอะไร กลับชอบใจด้วยซ้ำ!
เหตุผลคือ พวกแม่ๆ ไม่ต้องทำกับข้าวให้ลูกกินไงคะ แต่มาถึงโรงเรียนสักเจ็ดหรือแปดโมงก็ได้ แล้วให้ลูกเดินเลือกเอาว่าจะกินอะไรเช้านี้?
มีทั้งหมูปิ้ง ข้าวเหนียว แซนด์วิชนานาชนิด ข้าวเหนียวหมูฝอย กระเพาะปลา ขนมปังสังขยา ไข่นกกระทาทำเป็นไข่ดาวเล็กๆ จิ้มซอสแม็กกี้ ไส้กรอกทอด โอ๊ย! จาระไนไม่หมด พวกน้ำส้ม น้ำผลไม้และนมกล่องก็มีเพียบพร้อม จะซื้อเข้าไปกินในโรงเรียนก็ได้ และไม่ใช่ว่าเหยื่อ...เอ๊ย! ลูกค้าจะมีแต่เด็กๆ เท่านั้นนะคะ คุณครูและผู้ปกครองก็ฝากปากฝากท้องไว้กับแม่ค้าที่หน้าตาคุ้นเคยกันเหล่านี้ ทั้งนั้น
นอกจากอุดมสมบูรณ์แล้วยังร่มรื่น และร่มไม้ทั้งจากริมรั้วโรงเรียนและริมถนนนั้น แผ่กิ่งก้านสาขาประสานกันบังแดดจนครึ้มไปหมด
ที่โคนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มีหญิงเร่ร่อนคนหนึ่งนั่งพิงอยู่เป็นประจำ!
ต้นไม้นี้อยู่ติดกับมุมกำแพงโรงเรียน ดิฉันจำหน้าเธอได้แม่น คะเนว่าอายุราวสามสิบเศษ ผอมดำขะมุกขะมอม ท่าทางจะบ้าด้วยค่ะ แต่เธอไม่เคยทำอะไรใคร ได้แต่นั่งเฉยๆ มองคนโน้นคนนี้ และดูเหมือนจะชอบดิฉันเป็นพิเศษ
ตอนนั้นเด็กน้อยอย่างดิฉันเคยยิ้มให้เธอ และใบหน้าที่เรียบเฉยเกือบบึ้งตึงนั้นก็ดูจะอ่อนโยนลง...พี่แต๋ว พี่เลี้ยงของดิฉันมักจะกระตุกมือให้เดินเลี่ยงออกมาไกลๆ
"อย่าไปเดินใกล้ เดี๋ยวมันกระโจนมาตะปบตัวเข้าจะทำยังไง?" พี่แต๋วขู่ เธอตัวเตี้ย ผิวคล้ำ ผมยาวดำเป็นมัน รวบตึงเป็นหางม้าไว้เสมอ ถึงรูปร่างจะไม่สวยแต่หน้าตาของเธอคมคายดีเชียวละ หนุ่มๆ ยังเคยเดินตามจีบเลยค่ะ ที่โรงเรียนดิฉันนี่แหละ
เช้านั้น ทุกคนวุ่นวายตามปกติ ทั้งผู้ปกครอง เด็กๆ และพ่อค้าแม่ค้า...ดิฉันจำได้ว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงสี่สิบห้า พี่แต๋วบ่นว่าอยากกินข้าวเหนียวหมูฝอย แต่ดิฉันเห็นสินค้าใหม่เป็นกล่องข้าวปั้นญี่ปุ่นห่อสาหร่ายด้วย ก็เลยซื้อกิน
ขณะซื้อก็มองเห็นหญิงเร่ร่อนคนเดิม พิงต้นไม้มองมาทางเรา...เธอมองอยู่อย่างนั้น จนผิดสังเกต ดิฉันเอาข้อศอกกระทุ้งพี่แต๋วให้ดูเธอ
ทันทีที่พี่แต๋วหันไปดู ร่างมอมแมมผ่ายผอมนั้นก็กระตุกเบาๆ คล้ายสะอึก 2-3 ครั้ง แล้วแขนก็ตกโดยที่ตาลืมแป๋ว ไม่กะพริบเลย คอพับลงกับบ่า...พี่แต๋วร้องเฮ้ย!
เราค่อยๆ เดินเข้าไปดูใกล้ๆ อย่างสงสัย...เห็นเลือดเป็นฟองๆ ไหลย้อยออกมาจากมุมปากของหญิงจรจัด พี่แต๋วร้องวี้ดแล้วโวยวายว่า ช่วยด้วยๆ! พ่อค้าคนหนึ่งวิ่งมาดู คนอื่นๆ ก็ตามมา ในที่สุดก็กลายเป็นไทยมุง
ผู้หญิงคนนั้นสิ้นใจเสียแล้ว...เธอตายขณะที่นัยน์ตาจ้องพี่แต๋วเขม็ง!
พี่เลี้ยงดิฉันขวัญเสียมาก ตอนแรกเธอไม่กลัวสักเท่าไหร่หรอก แต่ตอนกลางคืนนับจากตะวันตกดิน พี่แต๋วบอกว่าทั้งลืมตาหลับตาก็เห็นแต่หน้าของหญิงคนตาย...
"ใส่บาตรสิพี่ จะได้สบายใจ ทำบุญให้แก" ดิฉันแนะนำ แต่พี่แต๋วปฏิเสธอย่างใจร้าย พูดห้วนๆ ว่า "ใส่ทำไม ไม่ใช่ญาติโกโหติกา"
ฟังสิคะ ร้ายไหมล่ะ?!
กลางดึกคืนนั้น ดิฉันนอนที่ห้องของตัวเองบนบ้าน ก็ได้ยินเสียงพี่แต๋วร้องกรี๊ดๆ มาจากเรือนคนใช้! พวกเรา คือดิฉันกับพ่อแม่รีบลงไปดู ทีแรกนึกว่าใครปีนรั้วเข้ามาทำอะไรเธอ แต่ปรากฏว่าไม่ใช่...พี่แต๋วร้องแต่คำว่า ผีหลอก! เธอตัวสั่น ยกมือสองข้างปิดหูปิดตา เล่าว่าผีผู้หญิงเร่ร่อนคนนั้นตามมา และมายืนอยู่ที่หน้าต่าง จ้องเธอเขม็งเหมือนตอนตายเปี๊ยบเลย
พี่แต๋วจับไข้เลยค่ะ ผมร่วงเป็นกำๆ แม่ต้องพาไปทำบุญ รดน้ำมนต์...
แม่บอกว่าทีแรกก็ไม่อยากเชื่อ แต่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เมื่อได้กลิ่นสาบสางปนกลิ่นศพอบอวลอยู่ในห้องพี่แต๋ว ทั้งๆ ที่รอบๆ บริเวณกลับไม่มีกลิ่นอะไรเลย
เรื่องนี้ประทับใจดิฉันมาจนทุกวันนี้ และคิดว่าวิญญาณเธอผู้นั้นคงตามมาจริงๆ เธอตามมาเพื่อขอส่วนบุญน่ะค่ะ!
//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVEkxTURZMU1RPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09DMHdOaTB5TlE9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
