วิญญาณที่ผูกพัน
วิญญาณที่ผูกพัน
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"ปานจันทร์" เล่าเรื่องมหัศจรรย์จากโลกของวิญญาณ
ดิฉันมีเรื่องแปลกประหลาดมาเล่าสู่กันฟัง มันอาจจะเป็นตัวอย่างหนึ่งที่แสดงให้เห็นว่าวิญญาณมีจริง และการเวียนว่ายตายเกิดนั้นมีแน่ๆ
ทุกวันนี้ดิฉันอายุ 52 ปีแล้ว เรื่องนี้เกิดขึ้นก่อนดิฉันจะลืมตาออกมาดูโลกซะอีก..มันมาเปิดเผยขึ้นเมื่อดิฉันอายุได้ 12 ปี นั่นคือในวันสงกรานต์ปี พ.ศ. 2511
วันนั้นน้าชายของดิฉันมาหาเราที่บ้านแต่เช้าตรู่ และส่งรูปภาพในกรอบอย่างดีให้แม่..รูปภาพนั้นเป็นหญิงชรานุ่งโจงกระเบน สวมเสื้อลูกไม้สวยสีขาว ผมเป็นทรงดอกกระทุ่ม ใบหน้าเรียวยาว ดวงตาคม ค่อนข้างดุ..สาวๆ คงสวยเฉียบไปเลยเชียว
พอดิฉันชะโงกมองภาพนั้นได้ถนัดตา ไม่รู้มีอะไรดลใจให้ร้องอย่างตื่นเต้นยินดีว่า
"คุณทวดนี่คะเนี่ย!!"
แม่กับน้าหันมามองหน้าดิฉันพร้อมกัน แม่พูดพลางหัวเราะอย่างขันๆ ว่า "อือม์..เดาเก่งนี่ รู้ได้ไงจ๊ะแม่คนฉลาด?"
นี่เป็นครั้งแรกที่ดิฉันได้เห็นภาพนี้ค่ะ!
เรื่องของเรื่องคือ คุณน้าไปพบอยู่ในหีบเก่าๆ ที่ห้องใต้เพดาน ก็เลยดีใจมากเพราะนี่เป็นรูปภาพใบเดียวที่คุณทวดถ่ายไว้ และนึกว่ารูปนี้หายสาบสูญไปเสียแล้ว เมื่อได้พบก็เลยนำไปอัดขยาย แล้วเอามาแจกพี่น้องไว้เป็นที่ระลึก จะได้ตั้งไว้เพื่อกราบไหว้ถึงท่านต่อไป
ปกติแม่กับน้าไม่ค่อยได้พูดกันถึงคุณทวด นอกจากทุกวันสงกรานต์จะนำโกศกระดูกของท่านมาพรมน้ำอบไทย พอแม่ถามว่าดิฉันรู้ได้อย่างไรว่านี่คือรูปคุณทวด ดิฉันก็ตอบเสียงใสว่า
"อ้าว? ก็ตอนเล็กๆ หนูเคยไปหาคุณทวดกับแม่ไงคะ"
คราวนี้แม่กับน้าหัวเราะก๊ากเลย
"จะไปหาได้ยังไงจ๊ะ คุณทวดน่ะตายตั้งแต่ก่อนเราเกิดอีกนะ!"
ดิฉันงง แถมยังโมโหขึ้นมาหน่อยๆ ด้วยล่ะค่ะ เลยเถียงแม่คอเป็นเอ็นเชียว
"จริงๆ นะแม่! แม่จำผิดรึเปล่า? หนูไปกับแม่ไงล่ะ บ้านคุณทวดอยู่ริมแม่น้ำหนูจำได้แม่นเลย..วันนั้นคุณทวดนุ่งโจงกระเบนสีเปลือกมังคุด ใส่เสื้อคอกระเช้า หนูยังเช็ดน้ำหมากให้คุณทวดด้วยนี่นา.."
ดิฉันหยุดคิด แล้วพูดต่ออย่างมั่นอกมั่นใจ
"เออ..จำได้! ผ้าเช็ดปากของคุณทวดเป็นลายตารางหมากรุกสีขาวแดง คุณทวดยังยิ้มกับหนู แต่ไม่ได้พูดอะไรเลยนะคะ เห็นมั้ยหนูจำได้ละเอียดเลย แม่เอาขนมวุ้นน้ำดอกไม้ไปป้อน คุณทวดกินตั้งหลายคำ แล้วก็หัวเราะอารมณ์ดี"
แม่เงียบกริบ มองหน้ากับน้าอย่างงงๆ
"เฮ้ย! เป็นไปได้ยังไงวะ" น้าเปรยออกมา และทำท่านึก "แต่ที่เราพูดออกมาน่ะพูดถูกยังกะตาเห็นแน่ะ"
"เป็นไปไม่ได้หรอก.." แม่ส่ายหน้าช้าๆ ย่นคิ้ว ก่อนจะมองสบตาดิฉันอย่างครุ่นคิด
"แต่ก็จริงละ คุณทวดอยู่บ้านริมน้ำ มีอยู่วันหนึ่ง แม่เอาวุ้นน้ำดอกไม้ไปป้อนคุณทวดจริงด้วย ผ้าเช็ดปากคุณทวดก็เป็นลายหมากรุก แต่ตอนนั้นหนูยังไม่มีตัวตนเลยนะลูก..หนูอยู่ในท้องแม่! แม่เพิ่งท้องได้สี่เดือน"
เราสามคนนิ่งอึ้ง ดิฉันจำแม่นราวกับการไปหาคุณทวดนั้นเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน..ทุกสิ่งทุกอย่างยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำ..และยังชัดอยู่เช่นนั้น แม้ว่าในวันนี้ที่ดิฉันอายุ 52 ปีแล้วก็ตาม!
วันนั้นเป็นวันสุดท้าย ที่แม่ได้ไปเยี่ยมคุณทวดซึ่งขณะนั้นท่านอายุได้ 90 ปี แก่หง่อมเต็มที แม่เล่าว่าท่านหลงแล้ว จำลูกหลานแทบไม่ได้และไม่พูดไม่จา ท่านชอบนั่งริมน้ำเคี้ยวหมากอยู่เงียบๆ สี่ห้าวันจากนั้นท่านก็ล้มป่วยและสิ้นลมอย่างสงบ เหมือนใบไม้แห้งที่ปลิดปลิวจากกิ่งก้าน..
เป็นไปไม่ได้ที่ดิฉันจะได้เห็น ได้นั่งคุยกับคุณทวด เช็ดน้ำหมากให้ท่าน..และทำให้ท่านยิ้มอารมณ์ดีเช่นนั้น
มีทางเดียว..นั่นคือ ดิฉันอยู่ในสภาพดวงวิญญาณของเด็กตัวเล็กๆ ตัวจริงของดิฉันอยู่ในท้องแม่ และวิญญาณออกมาเล่นกับคุณทวดตามสายเลือดผูกพัน..ซึ่งท่านเป็นคนเดียวที่มองเห็นดิฉัน
แปลกไหมล่ะคะ ดิฉันได้พบคุณทวดก่อนที่ตัวเองจะเกิดซะอีกแน่ะ? แต่บางครั้งนึกถึงแล้วทำไมขนลุกซู่ไปทั้งตัวก็ไม่ทราบค่ะ!
//www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPVEkwTURRMU1RPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09DMHdOQzB5TkE9PQ==
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
