ตั้งแต่เปิดเทอมมา
เจ้าริวทำเครียดมาตลอดเลย
จัดกระบวนทัพรับมือไม่ทันเลย

เมื่อวานก็เล่นหนัก
เกือบไม่ได้มาทำงาน
ปวดหัวเครียดไปเลย
จนต้องไประบายในเฟส
และเปิดใจคุยกับครูประจำชั้น

คนเป็นแม่ แม้จะห่วงลูก
แต่ถ้ามัวแต่โอ๋แต่ห่วง
อีกหน่อยเขาคงเดินเองไม่เป็น

ริวกำลังจะเป็นแบบนั้น
เขาอาจจะเก่งบางเวลา
แต่บางเวลาก็อ้่อนแม่มากมาย

อย่างไปโรงเรียนเทอมนี้
อ้อนแม่จนเยอะเกินความน่ารัก
จากที่เคยชอบอยู่ดูเขาทำกิจกรรม
เลยต้องปรับเปลี่ยนเป็นแอบดู
ไม่ให้เขาเห็น...
ไม่งั้นเขาจะมองหาแต่แม่

ถ้าเราอยากให้ลูกเราโต
เราก็ต้องปล่อยให้เขาเผชิญโลก
ที่เขาต้องอยู่ด้วยตนเองเสียบ้าง

เพื่อเขาจะได้เติบโตอย่างแข็งแกร่ง
และรับมือจากเรื่องต่างๆ
ที่เขาจะต้องเจออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แม่แบบเรา คงทำหน้าที่ประคับประคอง
และแนะนำหรือช่วยเหลือ
เมื่อถึงเวลาจำเป็นจริงๆ เท่านั้น
เพราะวันนี้ เขาโตพอแล้ว...

>

เมื่อวานได้เห็นน้ำใจของมิตรดีๆ มากมาย
แต่กับบางคน..
ไม่เห็นแม้แต่คำทักทาย

วันนี้มาทัก
ก็เหมือนแค่ผ่านๆ ไป
ไม่ได้มีอะไรควรต้องใส่ใจ

เข้าใจในภาระการงาน
แต่คงต้องเข้าใจในตัวเองด้วยว่า
บางเวลา..เราอาจต้องการใคร
ที่ฟังเราบ้าง

แต่นี่....มันไม่ใช่
เปิดตามองเรื่องราวของลูกแล้ว
น่าจะต้องเปิดตาและใจ
มองเรื่องราวของตัวเองบ้างเสียที



ถ้ากรณีข้างบนมันยาก
อาจจะเลือกทางเดินใหม่
ให้อะไรๆ มันง่ายกว่าที่เป็นอยูู่


ไม่ไหวแล้วนะ...