:: ก๋าราณีตอบคำถามคุณน้ำนิ่ง ::






ดิฉันทำงานเกี่ยวกับโรงพยาบาล
ต้องพบเจอการทำแท้งจากพ่อแม่ที่ไม่พร้อม
โดยที่เด็กยังไม่เสียชีวิตทันทีที่ออกมา
แต่เด็กเล็กเกินไปที่จะช่วยชีวิตได้
และค่อยๆตายไปต่อหน้า

ดิฉันมักไม่ค่อยพอใจพ่อแม่เด็กและรู้สึกสงสารเด็กมาก
ความรู้สึกแบบนี้ผิดบาปไหมคะ
ต้องเข้าไปวังวนของพวกเค้าไหมคะ
เพราะเคยอ่านหนังสือธรรมะ
บอกว่าแม้แต่ความคิด ก็ทำให้เกิดบาปได้




คำถามจาก : คุณ namning
วันที่ : 27 พฤศจิกายน 2554






















คนเราทุกคน มี “กรรม” เป็นอาภรณ์ติดกาย
ใครทำสิ่งใดไว้ ย่อมได้รับสิ่งนั้นตอบสนอง
ไม่ช้าก็เร็ว กรรมนั้นย่อมส่งผล



ผมเคยคุยกับคนที่คิดฆ่าตัวตาย
เมื่อก่อนผมชอบตัดสินคนจากมุมมองของตัวเอง
ชอบคิดและตัดสินว่า คนที่ฆ่าตัวตายนั้นสิ้นคิดและโง่
ไม่สู้ปัญหา ฯลฯ

โดยเราหลงลืมไปว่า

เราไม่ใช่เขา
เขาไม่ใช่เรา


ทุกคนมีคำตอบกับความถูกผิดในชีวิตตนเองเสมอ


พื้นฐานการคิด การศึกษา
การเลี้ยงดู สิ่งแวดล้อม
สถานะทางสังคมในตอนนั้นของคนๆหนึ่ง

ย่อมไม่เหมือนกัน



ความแตกต่างตรงนั้นเอง
ที่เวลาเจอปัญหาเดียวกัน
คนหนึ่งกลับเลือกฆ่าตัวตาย
อีกคนสามารถเลือกหนทางในการคลี่คลายปัญหา



ผมจึงได้คิดว่า
เราไม่มีสิทธิไปตัดสินว่าใครผิด ใครถูก ใครชั่ว ใครเลว


ดูแลจิตตน ดูแลความคิดของตนให้ดี
ระวังมันจะเผลอไปแตะปัญหาเข้าด้วยตัวเอง
แล้ววันนั้นเราจะรู้ได้อย่างไร
ว่าเราจะเลือกตัดสินใจแบบไหนอย่างไร
เพราะแว๊บหนึ่งของความนั้นทำงานอย่างรวดเร็วมาก
มากจนบาง “สติ” ของเราก็พลั้งเผลอและรับมือไม่ทัน


















ผมเคยมีเพื่อนมาขอยืมเงินเพื่อไปทำแท้ง
ผมโกรธเขามาก ตัดเพื่อนไปเลยในตอนนั้น

หลายปีผ่านไปได้เจอกันในงานเลี้ยงรุ่น

ผมมานั่งย้อนคิดทบทวน

ถ้าเด็กคนนั้นได้เกิดมาจริงๆ
จะต้องเผชิญสภาพชีวิตแบบไหน
พ่อติดยาเสพติด แม่ส่ำส่อนทางเพศ
พ่อแม่อยู่ในวัยเรียนทั้งคู่ อาชีพการงานก็ไม่มี
บรรยากาศในบ้านที่ไม่พร้อมเลยสำหรับการเติบโต
ไหนจะโอกาสที่เด็กจะพิการ
อันเกิดจากโรคภัยไข้เจ็บและการเลี้ยงดูที่ไม่เหมาะสม
ฯลฯ



ถ้าการทำแท้งผิดบาป
การให้เด็กคนหนึ่งเกิดขึ้นมาเพื่อรับกรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อ
ก็น่าสะพรึงกลัวไม่แพ้กัน





















คุณมีโอกาสได้ทำงานและสัมผัสรับรู้เรื่องราวเหตุการณ์เหล่านี้
ผมว่านี่เป็น “บทเรียนทางธรรม” ที่ดีมากๆเลยนะครับ

คุณได้เรียนรู้อะไรมากมายจากเหตุการณ์และคนเหล่านี้
ผมคิดว่าพวกเขาเป็นครูสอนคุณด้วยซ้ำครับ

สอนให้รู้ ให้ตระหนักในความจริงของชีวิต
ที่ซับซ้อนและมีหลากหลายด้านมุม

เรื่องราวที่เรารับรู้เป็นเพียงเปลือกผิวของปัญหา
แต่สิ่งที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังในชีวิตของแต่ละคนนั่นต่างหาก
ที่ซับซ่อนซ่อนเงื่อนปม
และอาจทำให้เราพลาดตัดสินใครคนหนึ่งอย่างง่ายดายเกินไป



ที่สุดแล้วชีวิตเด็กเหล่านี้ที่แตกดับไปก่อนวัยอันควร
อาจสอนให้เรามองทุกสิ่งด้วย “ดวงตาด้านใน”
มองทุกเรื่องราวอย่างลึกซึ้ง โดยไม่มองอย่างฉาบฉวย
และเร่งร้อนในการตัดสินถูกผิดดีชั่วในตัวตนอย่างเร็วเกินไป



ถ้าคนๆหนึ่งตั้งใจทำบาป
เขาย่อมหนีกรรมของเขาไม่พ้น
ไม่ว่าจะหาเหตุผลที่ดีที่สุดอย่างไร
ย่อมไม่อาจแก้ไขต้นสายปลายเหตุที่ผิดได้



ที่เราทำได้
คงมิใช่การตัดสินพิพากษาใคร
แต่ทำได้เพียงเฝ้ามองดูชะตากรรมชีวิตของแต่ละคนที่ดำเนินไป
โดยดูแลความคิดและวิธีคิดของตนเองให้ดีอยู่ตลอดเวลา
เพื่อไม่ให้ตนเองตกลงไปในบ่วงกรรมอันเลวร้ายเยี่ยงนั้นเช่นเขานั่นเอง