:: ก๋าราณีตอบคำถามคุณแอ๋ว ::







ฝากคำถามสักข้อนะคะ



เวลาที่เราคิดถึงใครมาก
แต่เราทำอะไรไม่ได้แล้ว
คุณก๋าทำไงอ่ะคะ


(ถ้าไม่ใช่เขียนระบายอ่ะ)







คำถามโดย : taley sea far
วันที่ : 13 กันยายน 2552
เวลา : 22:35:01 น.


















สวัสดีครับคุณแอ๋ว


วันก่อนผมเข้าไปที่บล็อกคุณซีตรอง
นั่งอ่านเรื่องราวในบล็อกจนจบ

(คลิ๊กที่ชื่อ เพื่อไปยังบล็อกคุณซีตรองได้เลยนะครับ)




บล็อกคุณซีตรอง




คุณซีตรองเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการเลี้ยงต้นมอร์นิ่งกลอรี่
ต้นไม้ที่ใบไหม้เพราะโดนแดดจัด
ลมแรงพัดจนใบเหี่ยว


คุณซีตรองพยายามแก้ไขปัญหาด้วยการใช้ถาดรองกระถางมารอง
แล้วเอาน้ำหล่อไว้

ใช้กาบมะพร้าวคุลมหน้าดินเพื่อรักษาความชื้น

แต่ต้นไม้ก็ยังอาการทรงๆทรุดๆ

ในที่สุด...
เมื่อนำเรื่องต้นมอร์นิ่งกลอรี่ไปพูดคุยกับคนในบ้าน
กลับได้คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ และตรงไปตรงมาว่า

“ก็ย้ายเข้าร่มสิ”

















ผมอ่านเรื่องราวของคุณซีตรองแล้วประทับใจมากครับ


ใช่เลยนะครับ ---



หลายครั้ง
หลายเรื่องราวในชีวิต
เมื่อเราเจอปัญหาไม่ว่าจะเรื่องการงาน การเงิน
ความรัก ความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง ฯลฯ


เรามักพยายามทำปัญหาให้ใหญ่โตกว่าที่มันควรเป็น
เรามักคิดหาทางแก้ไขที่บ่อยครั้ง...ยิ่งแก้ยิ่งยุ่ง
เพราะดันไปแก้ไม่ตรงจุด เกาไม่ถูกที่คัน



เหมือนที่นักวาดภาพชาวใต้หวัน จิมมี่ เลี่ยวเคยเขียนไว้



“เจ็บปวดที่ใด ทำแผลให้สวยที่สุดที่ตรงนั้น”














เวลาที่เราคิดถึงใครมากๆ
แต่เราทำอะไรไม่ได้แล้ว
เราควรทำอย่างไร ?


ผมเคยคิดถึงใครคนหนึ่งมากมาย
เธอไม่ได้เป็นคนรักของผม
เพราะเธอมีคนรักอยู่แล้ว
การยืนหยุดอยู่ที่ริมขอบของความสัมพันธ์
ทำให้เราเจ็บปวดในการรักใครบางคน

“มากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่คนรัก”

ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เราเจ็บปวด
และไม่รู้จะเดินหน้าหรือถอยหลัง
เลี้ยวซ้ายหรือเลี้ยวขวา....


ผมนั่งนึกอยู่นานว่าผมผ่านความรู้สึกนั้นมาได้อย่างไร...



อย่างแรก...ยอมรับความจริง ว่าเขาไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นของเรา

อย่างที่สอง...ผมถามตัวเองชัดๆว่ารักเธอ หรือแค่ประทับใจ
คำตอบอยู่ที่อย่างหลัง ผมคิดกับเธอแค่เพื่อน
มันไม่เคยเกินเลยไปมากกว่านั้น....


“คิดถึง” แล้วต้องทำอย่างไร ?

มันเหมือนกับคำถามว่า

“เมื่อหิว เราทำอย่างไร ?”

“หิวก็กิน ง่วงก็นอน”

ใช่ --- ผมคิดถึงคำตอบง่ายๆแบบนี้



คิดถึง ... คิดถึงทำไม ?
คิดถึงเพราะรักหรือเปล่า ?
ถ้าใช่...อย่าหลอกตัวเอง
ต้องกล้าถามตัวเองด้วยว่ารักแต่ครอบครองไม่ได้
เจ็บปวดนะ จะทนทำไม

ถ้าไม่รัก ... คิดถึงทำไม ?
คิดถึงเพราะความรู้สึกดีดี
แล้วมันจะนำเราไปสู่สถานการณ์แบบไหน ?

ความสัมพันธ์แบบกั๊กๆกึ่งๆ อึมครึม มัวซัว
พาเราไปยืนอยู่ริมขอบเหวแห่งความเจ็บปวด

เราจะทนเจ็บปวดใจไปเพื่ออะไร?















บางคนยอมเจ็บปวด
เพียงเพื่อให้ตัวเองรู้สึกว่ายังมีตัวตน
ยิ่งเจ็บปวดจากความคิดถึง
ยิ่งรู้สึกว่าการไม่ได้ครอบครองคนรักยิ่งมีค่า

แต่ผมเชื่อว่า
เราไม่ควรทำร้ายตัวเอง เพื่อรักใคร

ในขณะที่เราคิดถึงใครบางคนที่เรารักเขาไม่ได้
เขาอาจมีความสุขอย่างยิ่งกับคนที่เขารัก

ในขณะที่เราคิดถึงเขา รักเขา
ปรารถนาดีและหวังว่าใครคนนั้นจะมีความสุข
แม้เราจะไม่ได้ครอบครองตัวเขา

เขาอาจไม่เคยคิดถึงเราเลยแม้สักครั้ง
เขาอาจไม่แยแสต่อความรักของเราแม้เพียงวินาทีเดียว.....


เราอาจเป็นได้เพียงคนที่เคยเดินผ่านเข้าไปในแววตาของเขา
แต่เราไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้ในหัวใจของเขาเลย


เรารักเขา แต่เขาไม่รักเรา
เราคิดถึงเขา แต่เขาไม่เคยคิดถึงเรา


เราไปทำหัวใจตัวเองให้เจ็บปวด
เพื่อรักลมๆแล้งๆจากใครบางคนทำไม ?













“ก็ย้ายเข้าร่มสิ”



ต้นไม้เหี่ยวเฉา
ไม่ต่างอะไรกับหัวใจที่ถูกวางไว้ผิดตำแหน่ง
อย่าปล่อยให้ชีวิตกร้านแดดกร้านลม
จงย้ายหัวใจเข้ามาไว้ในร่มเงาแห่งความจริง

กล้ายอมรับความจริง
ว่าความคิดถึงนี้ไม่ใช่ความรัก
หักห้ามใจและเดินต่อไป

มองไปให้ไกลกว่าความเศร้าและความเงียบเหงา















“ความรักไม่ใช่เรื่องที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชีวิต”


ผมเรียนรู้และเชื่อในประโยคนี้
ผมผ่านความรู้สึกผิดหวังในใจ
ด้วยการทำงานหนัก
ด้วยการใช้ชีวิตอย่างถูกทำนองคลองธรรม
ผมไม่เคยปล่อยให้ตัวเองรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า
ผมไม่เคยให้ใครมาดูถูกความรักของผม
ด้วยการคิดว่า
“คนอย่างฉัน ใครจะมารัก”
หรือ “คนอย่างฉัน จะไปรักใครได้”

ผมคิดว่า “ความรัก” เป็นสิ่งสวยงาม
แต่มันไม่จำเป็นต้องจบลงด้วยการครอบครอง
หรือเพียงแค่มีใครสักคนให้รัก



เรารักตัวเองก่อนได้
และต้องรักให้ดีที่สุด
เติมรักในใจตัวเองให้เต็ม
ไม่ใช่ปล่อยใจที่ขาดพร่อง
ไปรอรักจากคนอื่นมาเติมเต็ม


ทำตัวเองให้ “ดีพอ”
แล้วเราจะเจอคนที่ “พอดี”



ท้ายที่สุด....
ถามตัวเองให้มากๆ
ว่าคนที่เราบอกว่ารักมาก
คนที่เราบอกว่าถึงไม่ได้อยู่กับเขาเราก็มีความสุข
คนที่เราเคยเชื่อว่าตายแทนเขาได้
คนที่เราอยากกอดไปตลอดชีวิต

เขาดีขนาดนั้นเลยหรือ ?
เขาคู่ควรกับความรักของเราจริงๆหรือ ?

ลองถามตัวเองว่าหากเขามานอนตายตรงหน้า
แล้วร่างกายเริ่มเน่าเหม็น กลิ่นเลือดกลิ่นหนองคละคลุ้ง
เรายังรักเขาอยู่หรือเปล่า ?
กล้ากอดซากศพตรงหน้าแล้วทอดอาลัยชีวิตไปกับร่างนั้นได้ไหม ?


วันที่คนที่เราคิดถึง
เขาแก่ตัว ผิวกายเหี่ยวแห้ง
ตาฝ้าฟาง ฟันหลุดร่วง เป็นร่างกายผ่านผอมอมโรคที่ไร้ความสวยงาม
เรายังรักเขาอยู่หรือเปล่า ?














เราปลูกต้นไม้ต้นใหม่ทุกวันได้
แต่มันไม่มีหลักประกันใดใดที่จะมารับรองว่า
ต้นไม้เหล่านั้นจะเจริญเติบโตและแข็งแรงได้อย่างที่เราต้องการ
ตราบใดที่เราไม่เรียนรู้ความต้องการของต้นไม้ชนิดนั้นๆ

ความรักก็เหมือนกัน...
เราไม่มีวันเป็นคนรักที่ดีได้
ตราบใดที่เรายังไม่เข้าใจตัวเอง
ตราบใดที่เรายังรักตัวเองไม่มากพอ

และที่สำคัญ
ความรักไม่อาจงอกเงย งอกงาม
และเติบโตได้
ภายใต้เงื้อมเงาของความคาดหวัง

ความรักไม่ใช่ความคาดหวัง
ไม่ใช่ความคิดถึง ไม่ใช่ความโหยหา

ความรัก คือ ความรัก
ตราบใดที่เรายังไม่เข้าใจความรัก
เราจะไม่มีวันเข้าใจตัวเอง .













:: หมายเหตุ ::



ขอขอบคุณคุณซีตรอง
สำหรับเรื่องราวที่เขียนลงบล็อก
และอนุญาตให้ผมนำมาแบ่งปันต่อในบล็อกก๋าราณีนะครับ