bloggang.com mainmenu search
:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 286 ::

:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 286 ::


โจทย์ --- ถูกปฏิเสธ
ผู้คิดโจทย์ --- toor36






:: ไม่ใช่คืนนี้ ::








กลุ่มลูกค้าชายเมามายเดินซวนเซเข้ามาในร้านเกือบเที่ยงคืน
ในเจ็ดคนนั้นมีคนที่ดูวัยรุ่นที่สุดอยู่เพียงคนเดียว
ที่น่าประหลาดใจ คือ เมื่อพวกเขาเปิดห้องวีไอพีเสร็จ
ทั้งหกคนต่างสั่งเหล้าผสมโซดา และชายหนุ่มคนนั้นหันมาบอกกับฉันว่า

“เอานมร้อนแก้วหนึ่ง”
“นมร้อน” ฉันเผลอทวนคำโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ใช่ครับ --- นมร้อน” เขาย้ำอีกครั้ง


ชายสูงวัยเรียกเด็กนั่งดริ๊งค์เข้ามาอีกสี่คน ทุกคนต่างประกบลูกค้าอย่างรู้หน้าที่
เมื่อฉันเดินออกจากห้องไปสั่งอาหารและเครื่องดื่มเสร็จก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
ทุกคนต่างเมามาย เฮฮา หัวเราะเสียงดังลั่น มือไม้เริ่มแปะป่ายไปตามเนื้อตามตัวสาว ๆ
ฉันเลือกนั่งข้างชายหนุ่ม เขาเงียบมากจนน่าแปลกใจ
ในขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสุดเหวี่ยงท่ามกลางเสียงร้องเพลงของคนเมา
ซึ่งฟังดูตลก มันไม่ตรงคีย์ และ ร้องคร่อมจังหวะตลอดเวลา


“ไม่สนุกเหรอคะพี่ ทำไมนั่งเงียบจังเลย” ฉันถาม
เขายิ้มแล้วบอกว่า “นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมมาเที่ยวคาราโอเกะ”
ฉันทำท่าประหลาดใจเพราะเชื่อในทันทีว่าเขาคงไม่เที่ยวกลางคืน
ตั้งแต่ทำงานกลางคืนมาสองปี ไม่เคยมีนักเที่ยวคนไหนสั่งนมร้อนเลย
“ผมแค่ตามพวกพี่ ๆ เขามาเที่ยวน่ะครับ” เขาหันไปมองผู้ใหญ่ในโต๊ะ
ซึ่งกำลังล้วงควักร่างกายหญิงสาวอย่างเมามัน
เสียงวี๊ดว๊ายดังเป็นระยะ ๆ ท่ามกลางเสียงเพลงดังโหวกเหวก
“น้องมาทำงานที่นี่นานหรือยังครับ ?” คำถามของเขาดูจริงจังและตั้งใจถาม
“สองปีแล้วค่ะ”
“เป็นคนที่ไหนครับ ?”
“เชียงราย” ฉันตอบ
“โอ้โห...แล้วทำไมถึงมาทำงานที่หาดใหญ่ได้ล่ะครับ” เขาทำหน้าตื่นเต้น
“อกหัก แฟนทิ้ง เลยหนีมาอยู่ทางใต้ดู เผื่อมีลู่ทางอะไรดีดี ตอนแรกน้องก็เป็นพนักงานขายที่ห้าง
แต่รายได้ไม่ดี เลยมาทำงานที่คาราโอเกะนี้ เงินมันดีกว่าน่ะพี่”
“รายได้น่าจะดีกว่าเยอะเลยนะครับ” เขาพูดลอย ๆ ตาก็จ้องไปที่จอโทรทัศน์
ชายที่มาด้วยยื่นไมค์ส่งให้เขา บอกว่าถึงคิวเขาร้องเพลงแล้ว
เขายื่นไมค์ส่งต่อให้คนที่นั่งด้านซ้ายมือ
“พี่ช่วยผมร้องเพลงหน่อย ผมร้องไม่เป็นครับ”
รุ่นพี่คนนั้นหยิบไมค์ไปร้องเพลงด้วยความเต็มใจ
“ทำไมพี่ไม่ร้องเพลงล่ะคะ” ฉันถาม
“ผมไม่ชอบร้องเพลงคาราโอเกะน่ะครับ” เขาตอบยิ้ม ๆ และดูเป็นคนสุภาพมาก ๆ
ตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้ คนอื่นต่างลวนลามหญิงสาวด้วยความหื่นกระหาย แต่เขานั่งนิ่งเฉย
จิบนมร้อนและชวนคุยตลอดเวลา
“พี่ดูไม่เหมือนคนที่มาด้วยเลย” ฉันชวนคุยต่อ
“ไม่เหมือนยังไงครับ” เขาถาม
“พี่ไม่ดื่มเหล้า ไม่สนใจสาว ๆ เลย พี่เป็นเกย์รึเปล่าเนี่ย ?”
เขาหัวเราะเบา ๆ “ผมดูเหมือนเกย์หรือเปล่าล่ะ ?”
“ไม่เหมือนเลย เหมือนพวกนักเขียนหรือนักข่าวมากกว่า” ฉันหัวเราะ
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ ?” เขาทำหน้าแปลกใจ
“ตั้งแต่พี่เข้ามาในห้องนี้ ก็ชวนน้องคุยตลอด คนที่มาเที่ยวกลางคืน
ไม่มีใครมานั่งถามอะไรแบบนี้หรอก แต่น้องชอบพี่นะคะ คุยสนุกดี”
“พี่คงไม่เหมือนคนอื่นจริง ๆ ด้วย”
ฉันหยุดจ้องตาเขา แล้วพูดออกมาตรง ๆ
“คืนนี้พี่อ๊อฟหนูออกไปด้วยได้ไหม ?”
เขาเงียบไปชั่วขณะ หันไปมองดูเพื่อนรุ่นพี่ที่มาด้วย ทุกคนกำลังขยับตัวเตรียมกลับโรงแรม
แต่ละคนกอดหญิงสาวข้างกายของตัวเอง
“ถ้าผมไม่เลือกน้องไปล่ะ” เขาหันกลับมาแล้วถามฉัน
“น้องก็เสียรอบ ได้แต่ค่าดริ๊งค์ มันไม่พอกินหรอกพี่” ฉันไม่อ้อนเขามากไปกว่านี้
ก่อนจะพูดอะไรต่อไป เพื่อนรุ่นพี่ที่นั่งข้างเขาหันมาถามว่า
“ไม่ถูกใจน้องคนนี้เหรอ เห็นจีบกันตั้งนาน ถ้าเราไม่เอา พี่เอานะ”
พูดจบเขาก็โน้มตัวคว้าตัวฉันไปกอดและจูบด้วยความมึนเมา

เขาหันไปบอกเด็กเสริฟว่าให้เช็คบิล แต่พอควักกระเป๋าตังค์ออกมาเพื่อเตรียมจ่ายเงิน
เพื่อนรุ่นพี่ก็ยกมือห้ามปรามเขาไว้
“เฮ้ย ห้ามจ่ายนะ เหล้าก็ไม่กิน สาวก็ไม่เอา จะจ่ายได้ยังไง ไม่ได้ ๆๆๆ”
“ไม่เป็นไรพี่ ผมตามมาเที่ยวด้วย ให้ผมจ่ายด้วยเถอะ” เขาพูดไปหัวเราะไป
รุ่นพี่แต่ละคนควักเงินออกมาช่วยกันจ่าย ค่าอาหาร เครื่องดื่ม และพาสาวออกไป 5 คน
ทั้งหมดสองหมื่นกว่า
นอกจากเขาก็มีรุ่นพี่อีกคนที่ไม่เอาสาวกลับไปห้องพัก


ในลิฟท์ท่ามกลางความนัวเนีย เขายืนผิงผนังลิฟท์ หันมามองดูฉันด้วยสายตานิ่ง ๆ
เมื่อถึงชั้นที่ทุกคนพัก เขาหันมามองฉันเป็นครั้งสุดท้าย ส่งยิ้มให้และพูดว่า
“โชคดีนะครับน้อง”
ก่อนเดินเข้าห้องของตัวเองไป

ฉันแค่รู้สึกเสียดายที่ไม่ใช่เขา อย่างน้อยคืนนี้ก็น่าจะเป็นเขาที่ฉันได้กอดนอน
คนที่นั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ผู้ชายที่ให้เกียรติผู้หญิง ผู้ชายที่ไม่เมามายและหื่นกระหาย
น่าเสียดายที่เขาปฏิเสธฉัน แต่ฉันไม่อาจปฏิเสธชายที่เลือก
เพราะมันหมายถึงรายได้ซึ่งจะขาดหายไป
“เป็นผู้ชายที่แปลกดี” ฉันนึกในใจ ก่อนจะค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่เนื้อตัวเปล่าเปลือย
ชายแก่บนเตียงนั่นดูท่าทางจะเมามากเกินไปจนทำอะไรไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำ
ฉันทรุดตัวลงนอนเคียงข้างเขา เอื้อมมือปิดไฟที่หัวเตียง
ก่อนที่ทุกอย่างในห้องจะเหลือเพียงแต่ความมืดมิด

 
Create Date :21 กันยายน 2564 Last Update :21 กันยายน 2564 6:32:35 น. Counter : 1633 Pageviews. Comments :14