ผู้คิดโจทย์ --- kae+aoe








:: เกมล่ามนุษย์ ::

เรื่องและภาพ : กะว่าก๋า











เสียงหอบด้วยความเหน็ดเหนื่อยดังอย่างต่อเนื่องจากชายร่างท้วมสองคน
เหงื่อโทรมกายทั่วร่าง ใบหน้าซีดเผือด ทั้งคู่ทรุดตัวลงนั่งที่ข้างโขดหินริมลำธาร

“นายคิดว่าเราสองคนจะรอดไหมเพื่อน ?” ชายร่างอ้วนถาม
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน นี่เราวิ่งหนีมันมาตั้งไกลแล้วนี่นา”
“ทำไมเราถึงซวยแบบนี้วะ เปรม” ชายคนเดิมถาม
“ซวย --- มึงเรียกไอ้เกมเหี้ย ๆ นี่ว่าความซวยอย่างนั้นหรือไอ้ชัย มึงบ้ารึเปล่า ?”
ก่อนใครจะพูดอะไรต่อ เสียงลูกปืนพุ่งผ่านพุ่มไม้ก็ดังขึ้น
กระสุนลูกนั้นเฉียดหูของเปรมไปอย่างหวุดหวิด เขารีบก้มตัวลงกับพื้น
“ไอ้ชัยหลบ !!!” เขาตะโกนบอกเพื่อน
“ปัง ๆๆๆๆ !!!!” เสียงปืนดังรัวขึ้นอย่างบ้าคลั่ง กิ่งไม้ ใบไม้ฉีกขาดกระจุยกระจาย
ร่างของชัยพรุนไปด้วยรอยกระสุน เขาขาดใจตายในทันที
เปรมรีบคลานกลิ้งหลบไปอีกทาง หินใหญ่ก้อนนั้นช่วยชีวิตเขาไว้
เขารีบลุกวิ่งหนีอย่างลนลานหัวซุกหัวซุนไปทางป่าละเมาะด้านซ้ายมือ
เสียงปืนและเสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นอย่างไม่ได้ศัพท์
เปรมวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต วิ่ง ๆๆๆๆ เพื่อรอดชีวิตให้ได้จากการไล่ล่าที่แสนโหดร้ายทารุณ



................................................




“ตายสนิทครับนาย” ลูกน้องรายงานกับเจ้านายของเขา
ร่างของชัยนอนเหยียดยาว รูกระสุนพรุนไปทั้งร่าง เลือดไหลนองทั่วพื้นดินในบริเวณนั้น
“ไอ้อ้วนนี่มันวิ่งเร็วชะมัด วิ่งตามซะเหนื่อยเลย แต่ยังไงก็ไม่รอด” เจ้านายหันไปบอกลูกน้อง
“เอ็งเอาไอ้อ้วนนี่ไปต้มให้เปื่อย เย็นนี้เราจะกินมันแกล้มวิสกี้ แต่ตอนนี้ไปตามล่าอีกตัวที่หนีไปกันเถอะ”
“ครับท่าน” ลูกน้องสองคนพากันหามร่างของชัยกลับไปที่แคมป์กลางป่าสงวนแห่งชาติ
ส่วนเจ้านายและลูกน้องที่เหลือหันมองไปยังทิศทางที่เปรมหนีไป แล้วเร่งรุดติดตามไปในทันที




................................................





เปรมวิ่งโซซัดโซเซอย่างสิ้นหวัง
มนุษย์กลายเป็นเหยื่อล่าแห่งความบันเทิงของเหล่าสัตว์ผู้มีอำนาจและเงินตรา
“เกมล่ามนุษย์” เป็นความบันเทิงขั้นสูงสุดของเหล่าสัตว์มหาเศรษฐี
เกมเริ่มต้นขึ้นจากการซื้อมนุษย์จกาเว็บออนไลน์ จ่ายเงิน ลงทะเบียน
จากนั้นทีมงานจะปล่อยมนุษย์ให้วิ่งพล่านอยู่ในป่าดงดิบ
โดยมีสัตว์เป็นผู้ล่าด้วยอาวุธไม่จำกัดชนิดและรูปแบบ
จะฆ่ายังไงก็ได้ ฆ่าเสร็จจะกินเนื้อ หรือนำไปถลกหนังเพื่อประดับฝาบ้านก็ได้
มนุษย์ที่ถูกเลือกมาเป็นเหยื่อ มักไม่แข็งแรงนัก
และทุกครั้ง ... เกมจะจบลงด้วยความตายและไม่เคยมีใครรอดจากเกมนี้เลย !!!


เสียงกลุ่มสัตว์ดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เปรมถอดใจแล้ว เขาหนีไม่ไหวอีกแล้ว
เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยหนามเกี่ยว เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง เสียงหอบหายใจดังกระชั้นถี่มากขึ้น


“นายครับ นายครับ มันอยู่ตรงนั้น” เสียงเสือโคร่งตะโกนบอกเสือดำผู้เป็นเจ้านาย
หลังมองเห็นเปรมทรุดตัวนั่งอยู่หลังโขดหินขนาดใหญ่
“เสร็จกูแน่มึง” เสือดำแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ก่อนยกปืนไรเฟิลคู่ใจขึ้นประทับ
“ปัง !!!!” เสียงปืนดังขึ้นลั่นป่า นกฝูงใหญ่โผบินขึ้นฟ้าด้วยความตกใจ
กระสุนนัดนั้นแม่นราวจับวาง มันฉีกแขนขวาของเปรมจนแหลกกระจุย
เขาร้องโหยหวนอย่างน่าสงสาร ขยับจะลุกวิ่งหนี กระสุนอีกนัดก็พุ่งเข้าที่ขาขวา
เปรมทรุดตัวลงทันที ไม่อาจวิ่งหนีต่อไปได้อีก เหล่าสัตว์นักล่าต่างพุ่งมาถึงตัวอย่างรวดเร็ว
สติอันเลือนรางทำให้เปรมนอนลืมตามองดู เสือดำ เสือโคร่ง และ หมาป่า 5-6 ตัว
ยืนมองดูร่างของเขาด้วยความสะใจ
“มึงไม่รอดหรอกไอ้อ้วน เย็นนี้กูจะกินขามึง” เสือดำพูดด้วยน้ำเสียงสะใจ
“ทำไมต้องฆ่ากันด้วย ฉัน...ฉันไปทำอะไรให้แก ?” เสียงของเปรมเริ่มขาดห้วง
เขาเสียเลือดไปเยอะเหลือเกินจากบาดแผลทั้งสองแห่ง
เสือดำมองดูเหยื่อที่กำลังหายใจขาดห้วง ก่อนจะเอ่ยกับเปรมว่า
“ทำไมต้องทำอะไรผิดถึงจะถูกฆ่า มันเป็นเกมโว๊ย...และเกมนี้ --- กูคือผู้ชนะ”


“ปัง !!!!” จากจากปืนพกดังขึ้นเป็นนัดสุดท้าย
ร่างของเปรมกระตุกขึ้นเพียงครั้งเดียว ก่อนแน่นิ่งไป
เกมชีวิตจบลงแล้ว
จบลงไปพร้อมความสะใจ !