มือเรามิได้สัมผัสกัน
หัวใจมิได้รวมเป็นหนึ่ง
รักเรามิใช่ความลึกซึ้ง
มันเป็นเพียงวาระที่มาถึงเท่านั้นเอง

.
.
.

แล้วมาทำไม ????







คำถามที่ 11/12


คำถามโดย : fufu (มัชชาร )
วันที่ : 31 มกราคม 2552
เวลา : 12:52:26 น.









*******************



















ในบางครั้งครา
เรายืนเบียดชิดติดกัน
แต่ใจเรามิได้สัมผัสแตะต้อง
มันจึงเป็นเพียงเสียงก้องในห้องที่กลวงเปล่า


หลายครั้งในชีวิต
คนที่เราใกล้ชิด
กลับไม่ใช่คนที่จะร่วมเดินทางไกล
ไปจนสุดเส้นทางแห่งความรัก


มันเป็นการขนาบแนบข้างของกายสัมผัสเท่านั้นเอง
มันมาเพื่อความวาบหวามในหัวใจ
มันมาเพื่อความหวามไหวในวันที่ใจเปล่าเปลี่ยว


และเมื่อเราปล่อยใจให้เกาะเกี่ยว
เราจึงพบว่านั่นคือความทุกข์มากกว่าความสุข
เราพบว่าเรากำลังครอบครองความเจ็บปวด
มากกว่าความสุขสม



แล้วเช่นนั้น...
เรายังเผลอปล่อยใจปล่อยกายไปทำไม ?



เมื่อรักมิใช่ความลึกซึ้ง
เมื่อรักเป็นเพียงวาระที่มาถึง
ผ่านแล้ว ผ่านเลย
ทิ้งรอยใจให้เหลือเพียงซากเศร้า

ถ้ารู้เช่นนี้แล้ว



ยังรักทำไม ?



นั่นเป็นเหตุผลที่ตั้งอยู่บนความไร้เหตุผลของความรัก



ในบางครั้งคราว
ความรักเป็นการเรียกร้องที่จะพาตัวเอง
เข้าไปสู่วังวนของความเจ็บปวด
เราชอบลิ้มรสขมปร่าของความผิดหวัง
เพราะความหวานล้ำฉ่ำซึ้ง
เป็นเสมือนความฉาบฉวยที่ไม่น่าจดจำ



ใช่หรือไม่ว่า
แค่เพียงเริ่มรัก
เราก็คิดครอบครอง
ยึดอยาก มั่นหมาย
และในที่สุดก็เฝ้าพันธนาการตัวเอง
ในนามของความรัก



เรามาทำไม ?

เรามาเพื่อใช้ชีวิต

ใช้ชีวิตทำไม ?

ใช้ชีวิตไปตามหน้าที่

หน้าที่อะไร ?

หน้าที่ในการเรียนรู้โลกสองด้าน
ที่ร้อยเรียงเคียงกันไปตลอดเส้นทางเดินของชีวิตเรา



สุข – ทุกข์
รัก – เลิก
ดี – เลว
ลด – เพิ่ม
ดำ – ขาว

ฯลฯ


ทางเดียวที่จะไม่เจ็บปวด
คือเราต้องไปให้พ้นจากความเป็นทวิภาวะ
หรือความเป็นคู่ของสิ่งต่างๆ



แม้กระทั่งถึงที่สุดแล้ว




เราอาจต้องเรียนรู้ที่จะรักโดยไม่รัก
รักโดยเข้าใจหน้าที่
เมื่อรักจนสุดทาง
มันจะนำเราไปสู่การจากพราก
ไมช้าก็เร็ว ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้
ไม่เขาก็เราที่จะต้องจากไปก่อน


ถ้าคิดได้ดังนี้


รักยังมีอะไรต้องลึกซึ้ง


มันเป็นหน้าที่อันประเสริฐ
มันคือความรักที่เพียบพร้อม
และยอมได้หากวันหนึ่งมันจะไม่ลงตัว
และสร้างความผิดหวังให้เกิดขึ้นกับชีวิต



ความรัก --- ไม่มีอะไรที่มากกว่านี้อีกแล้ว
ถ้ามี ---

สิ่งนั้นก็ไม่ใช่ความรัก.