เย็นวันหนึ่ง

ผมอยู่เวรห้องฉุกเฉิน ห้าโมงเย็น เวลาที่ชีวิตเริ่มเหนื่อยล้า ใครหลายคนกำลังมุ่งหน้ากลับบ้าน คนส่วนหนึ่งกำลังทานอาหารเย็น ขณะที่คนอีกส่วนหนึ่งกำลังจะเริ่มต้นทำงาน แม่ครัวเข็นรถใส่ถาดอาหารผ่านหน้าไป พยาบาลกำลังเดินกลับหอพักหลังลงเวร นักศึกษาแพทย์ถือกล่องอาหารเดินกลับหอพัก ใต้โต๊ะตัวหนึ่งที่ริมทางเดิน ผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างสะดุดตา

ทีแรกผมคิดว่าเป็นเศษผ้าที่ใครเอามาทิ้งไว้ แต่เมื่อดูอย่างเพ่งพินิจจึงรู้ว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่นั่งสงบนิ่งอยู่ ลูกแมวตัวเล็ก ๆ ที่แทบจะไม่ขยับตัว นั่งนิ่ง หลับตาและลืมตาสลับกันไป เหมือนจะอยู่ในภวังค์ของความฝันอันสดสวยและไม่อยากให้ใครพรากไปจากมัน แต่เมื่อมองเห็นใครสักคนเดินเข้าไปหา มันเริ่มลืมตาและส่งเสียงร้องด้วยเสียงสูงและถี่กระชั้น เหมือนเด็กน้อยที่ร้องเรียกเมื่อยามหิว

ไม่มีใครรู้ว่ามันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร สำหรับผู้คนซึ่งมีสิ่งสำคัญกว่าจะต้องจัดการ ลูกแมวตัวเล็ก ๆ ถึงอย่างไรก็เป็นลูกแมวอยู่นั่นเอง มันไม่ได้มีความหมายอะไรมากไปกว่านั้น มันเป็นสิ่งมีชีวิตอีกตัวที่เราต้องเดินผ่านและบางครั้งก็เหลือบตาไปมองมันบ้าง แต่ด้วยวัยเยาว์เพียงนี้ หากมันจะต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด คงต้องได้แต่พึ่งพาใครที่แข็งแรงกว่าอย่างไม่มีทางปฏิเสธได้

Create Date : 09 ตุลาคม 2550		2 comments
Last Update : 9 ตุลาคม 2550 23:33:18 น.
Counter : 816 Pageviews.
Share Tweet