Bloggang.com : somkitjar : สังคมของ...บรรพกาล

สังคมของ...บรรพกาล

เครื่องมือการผลิต อุบัติขึ้นมาพร้อมกับการเกิดขึ้นของมนุษยชาติ
ในสังคมมนุษย์ยุคบรรพกาล หรือยุคดึกดำบรรพ์ บรรพบุรุษของเราใช้กิ่งไม้
ก้อนหินเป็น " เครื่องมือการผลิต "
ด้วยวิธีเอากิ่งไม้กับก้อนหินเป็นเป็นเหลี่ยม ๆ
หรือมีรูปร่างตามที่ต้องการมาทำการดัดแปลงให้แหลมคมยิ่งขึ้นกว่าที่เป็นโดย
ธรรมชาติหรือไม่ก็อาจจะนำเอาไม้กับหินผูกติดเข้าด้วยกัน
มีรูปร่างเหมือนกับหอก ขวาน หรือค้อน ซึ่งกว่าจะสามารถทำได้เช่นนั้น
ก็ต้องผ่านการทดลองทำดูแล้วนับเป็นเวลาอันยาวนานหลายปีหลายเดือน
ความจำเป็นในการดิ้นรนต่อสู้เพื่อความอยู่รอด
ได้บีบบังคับให้พวกเขาต้องทำการประดิษฐ์คิดค้นเครื่องมือต่างๆ
ขึ้นมาช่วยในการผลิต เครื่องมือการผลิตในยุคนั้น
โดยพื้นฐานแล้วพูดได้อย่างมากก็เป็นเพียงสิ่งที่ได้มาจากธรรมชาติโดยตรง
และมีการดัดแปลงอย่างหยาบ ๆ
สำหรับให้เกิดความเหมาะสมกับความต้องการของมนุษย์
การใช้แรงงานของมนุษย์ยุคนั้นเป็นการกระทำต่อธรรมชาติโดยตรง
นั่นคือการเอาจากธรรมชาติเพื่อทำการบริโภคโดยตรง การใช้แรงงาน
(ต่อสู้กับธรรมชาติเพื่อความอยู่รอด)
ของมนุษย์ยุคนั้นจำเป็นจักต้องร่วมกันทำ อาศัยการรวมตัวกัน
ผนึกกำลังกันไปต่อสู้กับธรรมชาติ ด้วยเครื่องมือการผลิตหยาบ ๆ
ที่ตนประดิษฐ์คิดขึ้น จึงสามารถล่าสัตว์ได้ เพื่อการบริโภคของตน การ
"ห่มหนัง กินเนื้อ ดื่มเลือด"
เป็นเนื้อหาของการใช้ชีวิตประจำวันของมนุษย์สมัยนั้น

ในตอนปลายยุคบรรพกาล มนุษย์เริ่มหัดใช้ท่อนไม้ขว้างปาหรือเกี่ยวเอาผลไม้
มารับประทานแสวงหาอาหารจำพวกพืชมากิน
หรือไม่ก็อาศัยการจับปลาดำรงชีวิตของตน
การทำการผลิตระยะนี้ได้มีความสลับซับซ้อนขึ้นมากกว่าเดิมแล้ว

เนื่องจากว่าเครื่องมือการผลิต และสิ่งอุปโภคบริโภคของมนุษย์สมัยนั้น
ล้วนได้มาจากธรรมชาติโดยตรง
มนุษย์ยุคนั้นจึงมีชีวิตรวมหมู่อย่างไม่สามารถจะแยกออกจากกันได้
เครื่องมือการผลิตทุกอย่างไม่ได้ขึ้นต่อใคร ไม่เป็นส่วนตัวของใครทั้งนั้น
หากแต่เป็นของส่วนรวม มีเท่าไหร่เป็นของส่วนร่วม
เพื่อการบริโภคของส่วนร่วมทั้งนี้เพราะการทำงานอย่างสุดความสามารถของพวกเขา
ในวันหนึ่ง ๆ นั้น
สิ่งที่ได้มาก็เพียงแต่สามารถสนองความต้องการขั้นพื้นฐานของสมาชิกทุกคนเท่า
นั้น กินกันพออิ่มไม่อดตายเท่านั้น เครื่องมือการผลิตที่ล้าหลัง
ความจำเป็นที่จะต้องอยู่รอด ทำให้พวกเขาจำเป็นต้องผนึกกำลังกันเข้า
แยกกันไม่ได้แม้แต่นิดเดียวถ้าแยกออกมา ก็หมายถึงความตาย
เมื่อกินกันพอดิ่มไปวันหนึ่ง ๆ แล้ว
ก็พากันหลบเข้าไปอยู่ในสถานที่ที่สามารถหลบแดดหลบฝนได้ ยึดเป็นที่พักพิง
เนื้อหาของการใช้ชีวิตมนุษย์ยุคนั้นทั้งหมดก็คือการผลิตและบริโภค
ถึงคราวที่ดินฟ้าอากาศแปรเปลี่ยน จำนวนสัตว์ป่าน้อยลง
หรือไม่ก็เนื่องจากสาเหตุอื่น ๆก็จะยังผลให้มนุษย์ล้มตายกันทีละมาก ๆ
หรือไม่ก็พากันอพยพโยกย้านกันไปหากินที่อื่นที่เหมาะสมแก่การดำรงชีวิตที่ดี
กว่าที่เดิม

มนุษย์ยุคนั้นไม่มีคำว่าชีวิตส่วนตัว ไม่มีชีวิตครอบครัว (
เพราะยังไม่มีครอบครัวเกิดขึ้นทุกคนอยู่ร่วมกัน )
มีแต่การสมสู่ที่เป็นไปตามความต้องการอย่างธรรมชาติ
ปนเปกันโดยไม่มีการเลือกคู่ เพื่อการสืบพันธุ์ให้เกิดลูกหลานของมนุษย์ต่อไป

นอกจากการผลิตและการบริโภคแล้ว
ก็ไม่มีชีวิตทางสังคมหรือชีวิตทางด้านอื่นใดเลยไม่มีการแบ่งแยก
ไม่มีชั้นบนไม่มีชั้นล่าง ทุกคนมีฐานะเหมือนกัน
เสียงที่เปล่งออกมาในขณะที่กำลังทำงานร่วมกันอยู่นั้นก็คือ ภาษาของพวกเขา
เช่น "เอ้าเฮ"
เป็นเสียงที่เปล่งออกมาโดยธรรมชาติในขณะที่กำลังทำงานใช้แรงงานพร้อม ๆ กัน
เสียงเหล่านี้ เป็นเสียงที่เกิดขึ้นอย่างธรรมชาติ
จนกระทั่งกลายเป็นภาษาที่เป็นระบบในเวลาต่อ ๆ มา

Free TextEditor

Create Date : 19 มีนาคม 2553

Last Update : 19 มีนาคม 2553 11:14:03 น.

0 comments

Counter : 1866 Pageviews.