Bloggang.com : ไร้นาม :

ความสุขไร้ราคา

บทความข้างล่างนี้แต่งไว้นานละระหว่างนั่งรถไฟไปเมืองมรดกโลก Nikko จาก Yokohama (เพราะตอนนั้นเดือน Apr 2003 บินไป Present Paper ในงาน Conference ที่ Yokohama ประเทศญี่ปุ่น สมัยเป็นนักเรียน PhD ที่เคมบริดจ์) เพิ่งเจอเลยเอามาบันทึกไว้
==========

มีหลายคนวางศักดิ์ลงให้เงินซื้อ
หลงค่าหรือถืออุ่นนักรักมากไหม
แบกเงินตรามูลค่าหนักลงปักใจ
กอบโกยไว้ใฝ่ฝันใช้แลกสุขมา

คราวก่อนไปอ่านกระทู้พันธุ์ทิพย์อันหนึ่ง
เขียนไว้ประมาณว่าทำไมคนเราต้องเรียนคอมพิวเตอร์กันยากๆ
จบไปก็คิดแต่จะไปเป็นลูกจ้างเค้าอย่างเดียวหาเงินอะไรก็ไม่ได้เยอะอย่างที่คนที่
เค้าคิดจะเป็นนายจ้างเค้ามีกัน
ในกระทู้นั้นมีการถกเถียงกันพอควร มีคำพูดนึงที่สะกิดใจอ่านได้ใจความว่า
"หาเงินเยอะๆ ซื้อความสุขได้"...

ตามเส้นทางวางด้วยเงินเพลินมืดบอด
ฤๅจะรอดมัวแต่หลงสิ่งตรงหน้า
เลือกเฉือนเฉือดเลือดเย็นเน้นเงินตรา
ช่างไร้ค่าหากราคาวัดด้วยใจ

เห็นผ่านตาแล้วก็สะกิดใจไปเหมือนกัน... อยู่ๆ คำถามมากมายก็เกิดขึ้นมาในหัว...
คนเราที่ทนลำบากทำอะไรเกินตัวก็เพื่อหาเงิน
ด้วยทัศนคติเพียงเพื่อซื้อความสุขเหรอ?
แล้วทำไม ต้องหาให้มากมายกว่าสิ่งที่จะซื้อหาปัจจัยสี่
แล้วไม่รู้จักหาความสุขไปตรงๆ
โดยไม่ต้องไปอ้อมๆ วิ่งไปหาเงินทั้งๆ
ที่สิ่งนั้นอาจทำให้เกิดทุกข์ในระหว่างเส้นทางล่ะ?

กลายตัดสิ้นสิ่งควรอย่างน้ำมิตร
ไมตรีจิตปลิดขาดพิฆาตได้
แม้ศักดิ์ศรีมียอมลดหมดค่าใจ
ด้วยแลกไว้ให้เงินซื้อคือง่ายดาย

พอมองไปรอบๆ ตัว แต่เล็กจนโต
สังคมของเราเองที่สั่งสอนให้คนเราเห็นว่าเงินมีค่ามากมาย...
แม้จะสอนคุณธรรมไปในเวลาเดียวกัน แต่ในชีวิตจริง
มีกี่คนกันที่เข้าพวกตั้งใจหาเงินอย่างตรงไปตรงมา
คนจำนวนมากในสังคม 'เลือก' ที่จะทำในสิ่งที่ตนไม่ชอบ หรือแม้กระทั้งสิ่งที่ผิดๆ
ก็เพียงเพื่อ "เงิน"

เพลินภาพสุขบนกองทุกข์กลับไม่รู้
โดนลวงอยู่หูตาหลับดับควรหมาย
ยามเริงสุขสร้างทุกข์ทนไม่ระคาย
ลืมสุดท้ายเงินหายได้ ใครลำเค็ญ?

คำว่า "เงิน" กินภาพมากกว่าธนบัตร... มันรวมถึงภาพฐานะ
ตำแหน่งการที่ใหญ่โตและอะไรๆ มากมาย...
ถ้าคนเหล่านั้นทำด้วยใจรักอย่างตรงไปตรงมา แล้วนั่นคือผลตอบแทนดีๆ
ของเค้าและคนรอบตัวก็น่าสรรเสริญ
แต่ถ้าเค้าทำด้วยความทุกข์ (ซึ่งเค้าอาจไม่รู้ เพราะสิ่งต่างๆ
ในสังคมหลอกเค้าว่านั่นคือความสุข) และสร้างทุกข์
จะทำไปทำไมกัน... นั่นคือภาพสะท้อนว่าคนเรากำลังหลงทางหรือเปล่า?

เพียงลุ่มหลงยอมปลงค่าคร่าชีวิต
เลือกลิขิตผิดเส้นทางวางทุกข์เข็ญ
จักจนอับกลับไม่ได้อย่างเคยเป็น
ทุกข์เช้าเย็นยึดติดเห็นเป็นกังวล

ถ้าคนเราไม่ได้ต้องการเงินทองมากมายเพื่อไปทำอะไรที่สำคัญ
แต่สิ่งที่เป็นแรงขับให้เราทำนั่นคือ "กิเลศ"
กิเลศที่ลวงหลอกเราว่าเป็นทางไปหาความสุข
นั่นก็คือเรากำลังโดนหลอกให้เดินทางอ้อมใช่หรือไม่?

ไยไม่เลือกสร้างสุขบนทางสุข
ไยจึงเลือกก่อทางทุกข์เป็นถนน
ไยจึงเชื่อภาพลวงตาไร้ตัวตน
ไยยอมทนให้เงินตราซื้อค่าไป

เพราะคนเรา ถ้าพอมีเงินทองใช้อย่างพอตัวแบบไม่ต้องเป็นกังวล
ทำไมไม่เลือกเดินทางตรงๆ
เสาะหาความสุขตรงๆ ด้วยตัวเอง
แทนที่จะไปทนแบกเอาความทุกข์เพื่อสร้างความสุขเล่า?

หากหยุดคิดซักนิดคงจะรู้
หากหยุดลองตรองดูเลิกหวั่นไหว
จักปล่อยสิ้นกิเลศลวงห่วงหลอกใด
เพียงวางไซร้กลับเกิดสุขทั้งใจกาย

กลับมาที่กระทู้พันธุ์ทิพย์... ความคิดของเราก็ง่ายๆ เราเรียนคอมพิวเตอร์...
ไม่ได้คิดไปไกลมากมาย
ว่าจะต้องไปเป็นลูกจ้างเค้า หรือเพื่อจะคิดใหญ่โตเปิดบริษัททำเงินมหาศาล
อะไรต่อมิอะไร...

ดังนั้นคำตอบของเราก็เลยเป็น: "เรียนทางนี้เพราะมีความสุขที่ได้เรียน"

อุดมการณ์หวานฉ่ำล้ำเลอค่านัก
ลองร้อยรักรักษ์ด้วยใจใช่ซื้อขาย
ผูกศรีศักดิ์ปักใจลงที่หลงคลาย
เลิกเสียดายด้วยหมายมั่นฝันอย่างควร

Create Date : 07 พฤศจิกายน 2566

1 comments

Last Update : 7 พฤศจิกายน 2566 17:02:16 น.

Counter : 199 Pageviews.

บันทึกเพิ่มเติมเมื่อเวลาผ่านมา 20 ปีพอดีเป๊ะ /คุยกับตัวเองสมัยเป็นนักศึกษา
=============================================
๏ เมื่อเดินผ่าน กาลเวลา อนาคต
เกิดปรากฎ หลายเรื่องราว ไม่คาดฝัน
สิ่งที่ทำ ให้แย้มยิ้ม อิ่มทุกวัน
คือเส้นทาง ที่เชื่อมั่น นั้นสุขใจ ๚

ผ่านมายี่สิบปีกับการเดินทางตาม "ความชอบใจ" ของตัวเองโดยไม่ได้สนใจข้อเสนอและคำเชิญชวนมากมายที่มาในรูปของเงินตรา เช่น สมัยต่อมาหลังจากเขียนบทความข้างต้น ก็มีช่วงนึงลองไปทำงานอยู่เมืองนอกหาประสบการณ์ แล้วจุดนึงก็ตัดสินใจเลือกทิ้งเงินเดือนสูงๆ กลับเมืองไทยเพราะคิดว่าจะมีความสุขกว่าถ้ากลับมาอยู่กับครอบครัว (แม้เงินเดือนจะลดลงถึง 3 เท่าตัว เงินเดือนใหม่ยังไม่เท่าเงินที่เหลือเก็บแต่ละเดือนสมัยเมืองนอก แบบจะหักค่ากินอยู่ทั้งหมด) จำได้ว่าเมื่อสิบกว่าปี่ก่อนช่วงที่ตัดสินใจกลับเมืองไทย หลายๆ คนตอนนั้นก็คัดค้านกันมากมาย

๏ ความสดชื่น เมื่อหัวใจ รู้พอดี
จึงมีสุข ในถิ่นที่ เลือกอาศัย
แล้วเงินตรา จะมาเอง ยามเพลินไป
จับสิ่งไหน สนุกไว้ จักโชคดี ๚

ด้วยความที่เป็นคนชอบทำอะไรๆ หลายอย่างพร้อมๆ กัน และ สิ่งที่เลือกก็คือทางที่รู้สึกว่าชอบ และ สนุก ก็เลยกลายเป็นคนที่ทำงานหลายๆ อย่างเป็น Parallel แบบไม่ได้ตั้งใจ (รับ Part-time ไม่ใช่เพราะเรื่องเงิน ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องบังเอิญมีคนชวน) ที่น่าสนใจคือบอกบริษัททุกแห่งที่ไปทำตั้งแต่ถูกชวนไปสัมภาษณ์ (ขอใช้คำว่า "ชวน" กับงานประจำเหมือนกัน เพราะที่ย้ายงานแต่ละครั้งก็ไม่เคยสมัครงาน) บอกว่าส่วนตัวมี commitment ข้างนอกหลายแห่งและถ้าย้ายงานที่ใหม่ก็คงไม่ทิ้ง part-time นะ ปรากฎว่าทุกทีสนับสนุนให้ทำหลายๆ อย่างพร้อมๆ กันหมด / ขนาดตอนสิบปีที่แล้วไปบอกพี่หัวหน้าคนเก่าว่า คิดจะ start-up บริษัทนะ พี่หัวหน้าก็ยังสนับสนุนให้ใช้วันลาพักร้อนไปตั้งบริษัท (จับมืออดีตลูกค้า ที่อเมริกา /ได้ไปทำงานขึ้นระบบให้เค้าแล้ว click เลยลองตั้งบริษัทกันที่ Silicon Valley แบบเอามันส์ 555) อยาก start-up ไม่ใช่เพราะเงินแต่เพราะอยากลอง / และก็มีจังหวะที่เพื่อนในวงการมาชวนลงทุนบริษัทสาย Tech ที่ต่างประเทศ (แบบลงทุนตอนยังไม่เห็นอนาคต) ตรรกะข้าพเจ้าคือลงทุนไม่ใช่เพราะหวังผลตอบแทน แต่เพราะ รู้สึกว่า "ธุรกิจนี้น่าสนใจ" สิ่งที่ได้เรียนรู้คือ การลงทุนกับธุรกิจที่น่าสนใจสามารถทำกำไรได้เยอะกว่าลงทุนในธุรกิจที่เค้าร่ำลือกันว่าดี (คือไม่จำเป็น/และไม่ควร ไปลงทุนตามกระแส < สังเกตุมานานละว่าอะไรๆ ที่ตามกระแสส่วนใหญ่คือต่อไปจะไม่ดีเพราะตอนที่สิ่งนั้นดังคือช่วง peak ก่อนจะร่วง) ส่วนตัวคิดว่าคนเราทำอะไรที่เราสนใจดีกว่า ทำด้วยความสุขของเราเอง ไม่ต้องไปวิ่งวุ่นตามกระแส ด้วยความโลภเงินทอง แล้ว อะไรๆ ดีๆ (ที่บางทีอาจจะดีมากกว่าเส้นทางตามกระแสที่คนเค้าร่ำลือกัน) มันก็จะมาเอง

๏ เพียงไม่หลง กับเส้นทาง ของคนอื่น
เมื่อใจตื่น ก็ก้าวไป ด้วยศักดิ์ศรี
ปล่อยเงินตรา เป็นเรื่องรอง จักกลับมี
สิ่งดีดี เวียนมาหา เข้ามาเอง ๚

โดย: ไร้นาม 10 พฤศจิกายน 2566 14:24:07 น.