น้องชื่อ “ ซิ้ม “
เกิดวันอาทิตย์ที่ ๑๕ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๓๘
น้องเป็นลูกสาวคนเล็กของแม่ ใช้นามสกุลเดียวกับทุกคนในครอบครัว

น้องเป็นหมาน้อยที่ไม่เหมือนหมาทั่ว ๆ ไป เพราะน้องไม่เคยสุงสิงกับหมาด้วยกัน
ไม่เคย แม้แต่จะยื่นจมูกไปดมหมาตัวอื่น หรือยอมให้หมาตัวอื่นมาดมตัวน้อง
แต่น้องจะมีเมตตารักใคร่สัตว์ประเภทอื่นเสมอ ไม่เคยทำร้ายใคร

น้องเป็นเด็กฉลาด สอนอะไรเพียงครั้งเดียว น้องก็จะจำและทำได้
ใช่..น้องสามารถทำอะไร ๆ ได้หลายอย่าง ชนิดหมาที่ผ่านการฝึกมาต้องได้อาย
ตลอดชั่วชีวิตของน้อง ไม่เคยทำอะไรในบ้านเสียหายเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ทุกวัน น้องมีแต่ความรัก ความห่วงใย ให้กับพวกเราไม่เคยขาด
น้องรู้จักปลอบประโลมคนที่กำลังทุกข์ ร่วมแสดงความยินดีกับคนที่มีความสุข
น้องพูดไม่ได้ แต่น้องสามารถสื่อสารและแสดงออกได้เป็นอย่างดี

น้องชอบที่จะนั่ง-นอนฟังเสียงสวดมนต์
ไม่ว่าน้องจะทำอะไรอยู่ เมื่อได้ยินแม่สวดมนต์ น้องจะทิ้งกิจกรรมนั้นมานั่งข้าง ๆ ฟังแม่สวดมนต์ทันที
และยามใดที่แม่เข้าสมาธิวิปัสสนา น้องก็จะนอนหลับตานิ่งไม่ไหวติง ประหนึ่งเข้าสมาธิกับแม่ด้วย

ใครก็ตามที่ได้รู้จักน้อง สัมผัสน้อง จะต้องชื่นชมและรักน้องทุกคน
เพราะความสุภาพ การแสดงออกทั้งสายตาและอากัปกิริยาของน้องต่างจากหมาทั่วไป
แม้ในยามที่น้องป่วย น้องก็ยังคงเป็นน้องน้อยที่น่ารักของทุกคนเสมอ




อจฺเจนฺติ กาลา ตรยนฺติ รตฺติโย วโยคุณา อนุปุพฺพํ ชหนฺติ
กาลเวลาล่วงไป วันคืนผ่านพ้นไป วัยก็หมดไปทีละตอน ๆ ตามลำดับ



วันพฤหัสฯ ที่ ๒ มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลาประมาณบ่ายสองโมง
พี่ตั้มพาน้องไปหาหมอที่โรงพยาบาล เพราะน้องอาเจียนและถ่ายเป็นมูก
หมอรับน้องเข้าเป็นคนไข้ห้องไอซียู ผลการตรวจทางแล็ป ปรากฏว่าน้องไตวายเฉียบพลัน

๕ วัน ที่น้องต้องต่อสู่เพื่อให้มีชีวิตอยู่รอดในห้องไอซียู
พวกเราทุกคน ต้องเทียวเข้า-ออก เยี่ยมน้อง คอยปลอบให้กำลังใจน้อง
น้องมีความสุข ดีใจ ที่เห็นพวกเราไปเยี่ยมทุกวัน วันละ ๒ เวลา ตามที่โรงพยาบาลอนุญาต

คืนวันที่ ๖ มิถุนายน คุณหมอต้องติดต่อประสานกับแม่ตลอดทั้งคืน เนื่องจากน้องมีอาการโคม่า
ในที่สุด ๖ โมงเช้าของวันที่ ๗ คุณหมอแจ้งว่าหมดหนทางที่จะรักษาน้องแล้ว
พ่อกับแม่ ไปรับน้องกลับบ้าน เพื่อให้น้องได้กลับมาตายที่บ้าน...บ้านอันเป็นที่รักของน้อง

แม่นั่งเฝ้าน้องตั้งแต่เที่ยง ในขณะที่น้องมีอาการทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด
มันเป็นความทรมานที่บีบคั้นจิตใจแม่และทุกคนในบ้านเป็นอย่างยิ่ง
แม่โทรศัพท์ไปตามคุณหมอ ให้มาช่วยบรรเทาอาการเจ็บปวดให้น้อง
พวกเรา รวมทั้งคุณหมอ นั่งล้อมรอบตัวน้อง ให้กำลังใจและช่วยเหลือน้องตลอดเวลา



วันอังคารที่ ๗ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๔ เวลา ๒๐.๐๐ น.
น้องก็จากพวกเราไปอย่างสงบ ทิ้งความรักและความทรงจำที่ดีไว้เบื้องหลัง
จากนี้ไป จะไม่มีน้องน้อยอยู่เคียงข้าง ให้ความรักและความสุขกับพวกเราอีกแล้ว
ไปดี มึความสุข เถิดนะน้อง

ขอกุศลผลบุญที่แม่เพียรปฏิบัติมาทั้งหมดทั้งสิ้น จงเป็นแสงสว่างนำทางน้อง
ให้น้องก้าวเดินไปสู่สัมปรายภพด้วยดี เกิดในภพภูมิที่ดียิ่งขึ้น สูงยิ่งขึ้น
ให้น้องได้มีโอกาสพบพระพุทธศาสนา ได้สวดมนต์ ปฏิบัติภาวนา อย่างที่น้องชอบ

๑๕ ปี ๗ เดือน ๒๓ วัน
คือช่วงเวลาที่ดี มีความสุขร่วมกัน พวกเราจะจดจำน้องตลอดไป





ยถาปิ ทารโก จนฺทํ คจฺฉนฺตํ อนุโรทติ
เอวํ สมฺปทเมเวตํ โย เปตมนุโสจติ
ทยฺหมาโน น ชานาติ ญาตีนํ ปริเทวิตํ
ตสฺมา เอตํ น โสจามิ คโต โส ตฺสส ยา คติ

ผู้ที่เศร้าโศกถึงคนตาย ก็เหมือนเด็กร้องไห้ขอพระจันทร์ที่โคจรไปในอากาศ
คนตายถูกเผาอยู่ ย่อมไม่รู้ว่าญาติคร่ำครวญถึง
เพราะฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงไม่โศกเศร้า เขาไปแล้วตามวิถีทางของเขา




... ลาก่อน น้องซิ้ม ลูกรักของแม่ ...