Bloggang.com : Peakroong :

:::ที่สุดของหัวใจ..คือเธอ:::

งาน งาน งาน งาน..งาน...ห้องทำงานของฉันตอนนี้เหมือนอยู่ใต้ทะเล
(ก็มีหลายอย่าง เต่า ปู กุ้ง ปลา สาหร่าย รวมถึงบัวใต้น้ำด้วย)
เงยหน้าวันนี้มองไปเบื้องนอกฉันพบแล้วโลกวิไล..
สนามหญ้าเขียวขจีนั่นยั่วยวนเหลือเกิน
ฝนทิ้งช่วง หญ้าตัดใหม่ผลิใบเขียวท่ามกลางความเงียบสงบ
หากเป็นวัยเด็กคงได้ไปโชว์ลีลาตีลังกาโลดโผนโจนทะยาน
แต่วันนี้..ทำได้แค่ถอดรองเท้าวิ่งฝ่าไปบนหญ้านุ่ม..โลกเป็นของเรา

เห็นสีเหลืองสว่างไสวบนยอดไทรทองนกน้อยหลายครอบครัวจับจอง
สนเซนต์คาเบียนยอดแหลมยืนนิ่งตรงแน่วไม่กระดุกกระดิก
เหมือนทหารยามรักษาการยืนเพ่งไม่กระพริบตา ทิวเข็มพุมสีแดง
ดอนย่าสีขาว สีส้ม สีแดง กล้วยไม้สารพัดพันธุ์
สวนหย่อมตกแต่งสวยงาม น่าดู เฟิร์น พิกุล บุญนาค สะบัดดอก

ฉันเลิกออกกำลังกายแบบแอโรไดนมิคจากเครื่องออกกำลังกายสารพัดชนิด
ก็มันไกลขี้เกียจเดิน แม้จะรู้ว่าตรงนั้นมีกลิ่นอ่อนของนางแย้มยามเย็น
โมกดอกขาวกำจายกลิ่นกรุ่นแทรกมา จำปี ราชาวดี บอนไซ
แก้วตื่นฝนสลัดดอกขาวเกลื่อนพื้นเหมือนพรม

ภายใต้งบประมาณเหยียบแสนนั่น ที่ผู้ใหญ่ใจดีให้มา
ฉันมักพบว่าคนข้างนอกชอบเข้ามาแย่งพื้นที่ของฉัน
ฉันไม่ชอบมีคนอื่นในความเป็นส่วนตัว

ฉันเลือกการวิ่งเปลือยเท้าบนหญ้าเขียวนุ่มราวกำมะหยี่
วิ่งไปสำรวจไม้รอบข้างไป ใครจะสุขเท่าเป็นไม่มี
หากเป็นไปได้จะขับรถมาวิ่งตอนเช้ามืดแต่คงยาก
แค่นี้ฉันก็เป็นตัวประหลาดเฒ่าเฝ้าองค์กรแล้ว

ห้ารอบสนามฉันก็หอบแฮ่ก..เดินบ้างวิ่งบ้าง..สมองเริ่มทำงาน..
หลังจากปล่อยให้ความตีบตื้อมาครอบครองเนื้อที่อยู่หลายนาน
หาสารพันข้ออ้างมากลบเกลื่อนความขี้เกียจที่จับเปาะ
งานฉันอยู่ตัว เพียงมองหารูโหว่แล้วอุด กับเติมเต็มให้สมบูรณ์มากขึ้น
จริงจริงแล้วหาใช่ข้ออ้างอื่นใดไม่..

วันนี้ฉันกำลังเพลินกับขิมตัวใหม่ที่ได้มาอย่างไม่คาดฝันต่างหาก..
สำนวน "ปู่กระสันถึงไก่ไก่ก็มา" ดูท่าจะครีเอทมาสำหรับฉันโดยเฉพาะ
ในวันที่วนเวียนลูบคำขิมไม้มะค่าสีดำสนิทสลักมุกราคาเหยียบหมื่น
ฉันกลับได้พบว่าที่องค์กรได้รับงบประมาณซื้อขิมมาไว้ในครอบครอง!

ฉันกระโจนใส่อย่างไม่กลัวสะดุดหน้าแข้งใคร
ก็ดูซ้าย ขวา หน้า หลังดีแล้ว ไม่มีใครเหมาะสมเท่าฉัน
ไม้เกลี้ยงไม่สลักลายนั่นมองไม่สวยงาม
แต่เมื่อขึ้นสายแล้วเสียงราวกับระฆังแก้วบนหอดูดาว
ฉันไม่รีรอเลยที่จะตะกายดาว..

คิดว่าลืมไปหมดแล้วเพราะปล่อยทิ้งแสนล้านนาน(นานมาก)
ฉันพบว่า..ฉันมีความจำอันยั่งยืนในเรื่องอย่างนี้(แปลกแห่ะ)
อาจเป็นความประทับใจที่ฝังตัวบ่มฟักมาเนิ่นนาน
เมื่อขึ้นได้เพลงหนึ่ง เพลงอื่นๆจะตามมาเหมือนทำนบพัง
โดยไม่ดูโน้ต ฉันก็เข้าที่เข้าทางได้ในเวลาไม่นานนัก

ลูกสมุนแวะมาเลียบเลียบเคียงเคียงรู้ว่าอยากเล่นบ้าง
แต่ไม่กล้า เลยนั่งเกาะขอบโต๊ะฟังฉันเล่น
เหมือนที่ฉันเคยเกาะปลายเตียงฟังพ่อไม่ผิดเพี้ยน
ตั้งใจว่าสักวันเด็กกลุ่มนี้จะได้รับสืบทอดจากฉัน
แต่รอให้ฉันเก่งก่อนเถอะนะ รออีกหน่อยนะ

ในความรีบอย่างช้าๆของฉัน พบเซอร์ไพร์มาเป็นระลอกๆ
เจ้าตัวน้อยที่เคยปีนไปนอนบนโต๊ะใต้พัดลมเติบโตรวดเร็ว
แต่ก็ยังพอใจที่จะนั่งบนตักได้หน้าตาเฉย
เป็นฉันต่างหากไม่เตรียมที่กว้างๆเย็นๆให้เธอ
เจ้าดาวรุ่งของฉันชอบมาแย่งที่นั่งเพราะตรงนั้นเย็นกว่ามุมอื่นๆ

การ์ตูนวอสท์ดิสนี่ย์ไม่อยู่ในความสนใจแล้ว
หนังสือเล่มโปรดของเธอที่อ่านซ้ำซากวันนี้คือพจนานุกรมภาพไม่จำกัดช่วงชั้น
ไม่สนใจด้วยว่าเพื่อนๆจะเปลี่ยนบทเรียนไปถึงไหน
ภายใต้ความไม่สนใจ ไม่ทุกข์ร้อนกับกิจกรรมจอแจ
เธอนั่งพลิกหนังสือในมือไปมา แต่บทสรุปแล้วคือเธอรับความรู้ใหม่ได้หมด!
ทำแบบฝึกหัดได้ประสบความสำเร็จและอย่างรวดเร็ว

ไม่ลืมหน้ายุ่งๆเมื่อถูกทักท้วงว่าเขียนผิดเธอเตรียมตัวจะเลี่ยงไปเหมือนทุกครั้ง
แล้วกลับหันมาสนใจดิกชันนารี่เล่มเล็กที่ฉันค้นหาคำศัพท์ที่เธอเขียนผิด
ก็เธอมักมีแปลกๆมาให้สัมผัสเสมอ เรื่องบางเรื่องไม่แน่ว่าเธอเป็นฝ่ายถูก
อย่างไม่คาด..เธอเดินเข้ามาช่วยฉันหาคำที่เธอต้องการได้ด้วยตัวเอง ..
แล้วกลับไปแก้ไขใหม่ไม่อิดออด ท่าทางเป่าลมให้ลิควิดแห้งนั่นน่าขัน

ฉันเรียนรู้เธอเพิ่มเติมอีกเรื่องในวันร้อน "ที่นั่งข้าใครอย่าแตะ.."
เช้าวันที่รำคาญกับเทคโนโลยี วันที่ตู้เอทีเอ็มกลืนบัตรไปต่อหน้าต่อตา
ฉันพบว่าเจ้าชายน้อยของฉันแบก พัดลมผนังสีสวยถูกใจมายื่นส่งให้
"Electric wall fan" เสียงออดๆเอื่อยๆหน้าตาไม่แสดงความรู้สึกนั่น
ฉันน้ำตาซึม..ห้องเรียนฉันวันนี้ไม่ร้อนแล้ว พร้อมรับเจ้าชายน้อยนั่นเสมอ
นะ..ให้ดวงของเราหนุนเนื่องซึ่งกันและกัน จากวันนี้และตลอดไป...ได้เปล่า..

เช้าวันอาทิตย์ฉันตื่นสาย ข้างนอกฟ้าเป็นน้ำ
อิดออดจะลุกจากที่นอน ฟังเหมือนจะมีเสียงครื่นครั่นอยู่
กรกฎาคมผ่านมาอีกรอบ หนาวๆร้อนๆกับภูผาทรายรายรอบ
ปีนี้ร้อนแล้งกว่าทุกปี ภูผานั่นจะร่วนซุยจนรับน้ำฝนไม่ได้อีกไหม?

เห็นงานเร่งด่วนแก้ปัญหาน้ำในท้องถิ่นแล้วงงกับตัวเอง
ความคิดของฉันเสียงดังขนาดนี้เชียว ?
ว่าแต่ก่อนหน้านี้งบประมาณมโหฬารไปนอนนิ่งอยู่ที่ไหน
คงไม่ใช่เตรียมการไว้เพื่อหาเสียงโดยเฉพาะหรอกกระมัง..
แต่ก็พอใจที่สุด สำหรับการพัฒนาแหล่งน้ำแม้ว่าจะช้าไปนิด
มาช้า..ดีกว่าไม่มา ..

รู้สึกปวดหัวตุบ ความดันผิดปกติหรือเปล่า ?
เหตุการณ์ที่จะให้ความดันทุรันกระฉูดก็ไม่มีสักหน่อย
หรือเพราะว่าฉันทอดทิ้งการออกกำลังกาย ..จริงด้วย..
ฉันออกกำลังกายครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่.. สองเดือนก่อน
ฉันหมดเวลาไปกับงานเอกสารหรือ? เป็นฉันหรือ?

รอยกัดที่แขนยังนูนช้ำมองเห็นชัดเจน
เกิดการอักเสบทำให้เป็นไข้หรือเปล่า?รอยช้ำนี้มายังงัย?
ในความปวดตุบ ภาพเจ้าชายอัจฉริยะในดวงใจโฉบวาบ
ตัวโตโตของเธอตุบตับมาในความคิด ระยะหลังเธอมาขลุกอยู่กับฉัน
บางวันอารมณ์ดีมากเธอจะกระดุบกระดิบรำวงมาตรฐานให้ประหลาดใจเล่น
ฉันเคยร้องเพลง งามแสงเดือนมาเยือนส่องหล้า ได้จบเพลง
เพียงเพื่อให้เธอรำโดยไม่อิดออด ท่ารำเก้งก้างนั่นน่ำขำ
แต่ดูเธออารมณ์ดี ศิลปะสร้างโลกยิ่งใหญ่จริงหนอ..

"แม่ ..ซื้อบาบีคิว"
ประโยคนี้ติดปากไม่รู้ที่มา พยายามจะบอกอะไร?
วันหนึ่งที่ฉันอยู่หน้าชั้นเรียน เธอเดินดุ่มๆมาหา
วันนั้นฉันเหนื่อยจนต้องใช้ไมโครโฟนผ่อนแรง
ปกติห้องไหนใช้ไมโครโฟนเธอจะไม่เฉียดกรายเลย
แต่เธอเดินมาหาฉัน..

"แม่.."
ห๋า..นั่นเป็นคำเรียกนิหน่า..สายตาอย่างนั้น..ใช่แล้ว..
ฉันยังงง ยื่นไมค์ให้นึกว่าอยากพูด เหมือนทุกครั้งที่เดินเข้ามาแล้วส่งเสียง
(ประโยคยาวๆนั่นไม่ใช่ภาษาไทย แต่ไม่ใช่ภาษาอังกฤษ) ไม่มีใครเข้าใจ
เธอรับไมโครโฟนไปแล้วตั้งอกตั้งใจพูดชัดเจน
"แม่..ซื้อบาร์บีคิว"
ฉันยิ่งงงแตก แต่นึกสนุกพูดต่อให้"ลูกชิ้นหมู" ก็เคยรู้ว่าเป็นอาหารโปรด
เธอพูดตามกุกกัก ต่อด้วย"น้ำจิ้ม" แล้วทำท่าดีอกดีใจวางไมค์วิ่งจากไป
คนข้างห้องเดินมาดูอย่างสงสัย "เรียนเรื่องอะไร"
ฉันทำได้แค่ส่งยิ้ม ก้อยังงงอยู่ไม่ใช่น้อย
เมื่อเดาเรื่องได้เองแล้วก็บ่น "มีแปลกๆมาทุกวัน"

"วิชาของหนู ไม่เคยเข้าเรียนเลย" เธอเลือกเรียนเป็นบางวิชา
แต่ชั่วโมงของฉันเธอไม่เคยขาดเรียนแม้ว่าบางวันจะเข้ามานอนกลิ้งมองเพื่อนเงียบๆ
บางวันก็จะนั่งที่เก้าอี้หมุนของฉันไม่มีทีท่าว่าสนใจ
แต่เมื่อให้เขียนเธอเขียนถูกเกือบหมด !! แม้แต่คำยากๆหลายพยางค์

วันพฤหัสที่ผ่านมาไม่มีชั่วโมงเรียน เห็นเธอเดินร้องไห้ลงบันไดมาลำพัง
ไม่เห็นคนเลี้ยง ฉันทัก เธอเดินงอแงเข้ามาหา ซุกซุน
ฉันรับเจ้าตัวนิ่มนั่นไว้ ไม่ทันระวังตัวเธอก้มกัดแขนเต็มที่
นิ่งนานจนพอใจแล้วหยุดสะอื้น รอยช้ำนั่นปูดให้เห็นทันตา
สงสัยว่า ฉันหรือเธอกันแน่ที่ต้องไปฉีดยารอบสะดือ!!

รู้ชัดว่าเธอจะอารมณ์ร้าย เมื่อถูกขัดใจและมีความรุนแรงมากขึ้น
ปีนี้อยู่ป.5 ปีหน้าเมื่อขึ้นป.6 เธอจะปรับตัวกับเพื่อนๆที่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นอย่างไร
ฉันเหลือเวลาอีกไม่นานที่จะเก็บข้อมูลนี้ไว้ให้เป็นประโยชน์ในด้านการศึกษา
พัฒนาการทางด้านสมองเชิงภาษาดีมาก แต่จะเชื่อมโยงความคิดได้แค่ไหน?

บ่ายวันศุกร์..ที่รอยช้ำยังบวมเป่ง
ฉันก็ได้มีโอกาสต้อนรับอารมณ์ดีของเธออีกครั้ง
เมื่อเดินเข้ามาหาครั้งล่าสุด ฉันยังเสียวแขนวาบๆ
เธอเดินเข้ามาหา เรียก" แม่.." ฉันพูดต่อ"ซื้อบาร์บีคิว"
เธอพูดตาม ยาวเหยียด "ซื้อบาร์บีคิว ลูกชิ้นหมู น้ำจิ้ม"
ฉันหยอดนิสัยดั้งเดิม "ซอสมะเขือพวง"
เธอชะงักแล้วทอดสายตาที่ทำให้รู้สึกเจ็บๆคันๆ
เสียงเนิบนาบย้อน " บาร์บีคิวหมู ซอสมะเขือเทศ"..

นึกถึงเธอทีไรความตีบตันที่เกาะอยู่ปลายสมองปลิวกระจาย
สองปีที่เหลือนี่งานฉันจะเดินหน้าได้สักแค่ไหนกันหนอ..

Create Date : 05 กรกฎาคม 2553

0 comments

Last Update : 22 กรกฎาคม 2555 21:51:45 น.

Counter : 929 Pageviews.