มาแสดงความดีใจด้วยอ่ะ
ขอให้ปรับตัวได้เร็วๆน้า

ดีใจด้วยนะคะ เก็บเกี่ยวชีวิตในรั้วลาดกระบังให้เต็มที่
learn hard, play hard นะจ๊า ลูกพระจอมสู้ๆ ค่ะ

ดีใจด้วยมากๆ ค่ะ ขยันเรียนนะคะ

ยินดีด้วยนะครับ ปรับตัวเร็ว ๆ ใช้ชีวิตให้คุ้ม ทั้งเรียนและเล่น

เรียนลาดกระบัง สนุกกว่าที่คิดครับ

+ อุๆ มีการเอ่ยถึงชื่อพี่ด้วยเหรอคับเนี่ย? แบบนี้เค้าก็รู้กันหมดสิคับ (ว่าพี่แก่เลี้ยว 555) ... ก็ขอยินดีต้อนรับสู่รั้วแคแสดอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะครับ ... 2 เดือนแรก เรียนๆ เล่นๆ ซ้อมเชียร์ เมาๆ ไม่มีไรมากอ่ะครับ เค้าก็คงให้เวลาน้องๆ ได้ปรับตัวกับชีวิตใหม่ในรั้วมหา'ลัย ... ตอนนี้ไม่รู้เรื่องการรู้จักและตามตัวรหัสข้างเคียง (ให้เข้าห้องเชียร์) ยังมีอยู่หรือไม่ ... แต่ยังไงเค้าก็ถือว่าเป็นเพื่อน ก็สมควรทำความรู้จักเอาไว้ (ถ้าน่ารัก ... ก็ควรเพิ่มความห่วงใยเข้าไปด้วย อิๆ )
+ ส่วนเรื่องการเชียร์ (แอบกระซิบเบาๆ) ... มันเป็นเพียงการสร้างสถานการณ์เพื่อให้น้องๆ ได้รวมตัวกัน รู้สึกเป็นเพื่อนกันเร็วขึ้น ... จริงๆ แล้ว ว้ากเกอร์ส่วนใหญ่แทบทุกรุ่นน่ะ ติงต๊องจะตาย ฮาๆ ขำๆ เมาๆ กันเละเทะ ... คอนเซ็ปต์ของการเชียร์คณะเรามีอยู่หลายข้อเช่น ...
... กดดันน้องได้ แต่ห้ามใช้ถ้อยคำด่าหรือหยาบคาย
... ตะโกนเสียงดัง (ว้าก) ใส่น้องได้ แต่ห้ามแตะต้องตัวน้องเป็นอันขาด
... ถ้าสั่งทำโทษน้อง (เช่น วิ่ง) ... พี่ฝ่ายทำโทษต้องลงไปวิ่งกับน้องด้วย
ฯลฯ
... การที่น้องผ่านห้องเชียร์ จะทำให้จิตใจแข็งแกร่งขึ้น ... สามารถเผชิญกับสถานการณ์อื่นๆ ที่กดดันมากกว่านี้ตอนทำงานได้ดีขึ้น พวกคุณหนูทั้งหลายก็จะรู้จักติดดินมากขึ้น ... ก็ขอให้ทำใจชิลล์ๆ ... ผ่านการเชียร์ไปได้ด้วยดีนะครับ (แค่วันเปิดห้องเชียร์ แล้วได้ฟังรุ่นพี่ร้องเพลง "ถิ่นชงโค" ให้ฟัง ก็ขนลุกกันมาทุกรุ่นแล้วอ่า)
+ จะบอกว่า รุ่นพี่คณะเราก็เล่นสีเล็กๆ เหมือนกันนะครับ (ถึงแม้จะไม่เข้มเท่าสีชมพูในปูนใหญ่) ... มีการช่วยเหลือรุ่น้องอยู่ตามสมควร ... บางบริษัท ถ้ารุ่นพี่เราเป็นใหญ่ ก็จะพิจารณารุ่นน้องคณะเป็นพิเศษด้วยซ้ำไป ... แล้วก็คณะเรา ผลิตวิศวะออกมาปีละมากที่สุดนะครับ (ตอนนี้ไม่รู้จะใช่อยู่หรือเปล่า)

+ ไปลาดกระบัง ถ้าไม่อยากนั่ง 517 หรือรถไฟ (ที่คงเชยไปแล้ว) ... เห็นเด๋วนี้มีรถตู้ตรงใต้ทางด่วน อนุสาวรีย์ชัยฯ ด้วยนี่ครับ เร็วใช้ได้ทีเดียว พี่เคยนั่ง ไม่ถึงชั่วโมงก็ถึงแล้วอ่า ... ไม่บ้านนอกเหมือนสมัยพี่เรียน ตอนนั้นมอเตอร์เวย์ยังไม่ได้สร้างเลยอ่ะ
+ แต่ถ้าบ้านไกลจัดๆ เช่นอยู่ฝั่งธนฯ ... จะเลือกไปเป็น "เด็กหอ" ก็หนุกหนานไปอีกแบบนะครับ ... เผื่อได้ไปเจอเพื่อนอย่าง วิเชียร ... เอ๊ย ม่ายช่าย ... จะได้ลิ้มรสความอิสระ อยู่ได้ด้วยการปกครองตัวเอง ... แถมยังได้เฮ้วกับเพื่อนๆ ที่หอด้วยไงคับ

+ แฮ่ม! มาถึงหนังกันบ้าง ... ที่ยกมาแล้วพี่คิดว่าดูแน่ๆ คงเป็น พลอย, Fracture (ชอบดูทริลเลอร์โรคจิต ... แถมมีเจ๋งใหญ่ อย่างทั่นเซอร์ฮานนิบาล ปะทะเจ๋งเล็ก อย่างไรอัน กอสลิง ด้วย) / ขอดูเสียงวิจารณ์ก่อน ได้แก่ Ocean's 13, Fantastic4-II, สวยลากไส้ (ดูมันแหวะๆ ยังไงไม่รู้ ไม่ค่อยชอบดูหนังเชือดๆ ในโรงใหญ่), Transformer / ส่วน รักนะ 24 ชม. คงบายอ่ะครับ ด้วยว่าเอียนป๋าฟิล์มอย่างแรง

+ ถ้าพี่ได้เข้าไปดูเชียร์ที่คณะ วันเชียร์ปีแก่ หรือวันลาสต์เชียร์ เด๋วจะหลังไมค์ไปนัดเจอนะคับ ... จะได้ไปว้ากเล่น ... เอ๊ย ไปเลี้ยงสุราปลาปิ้ง อุๆๆ

แฮ่ม คณะเดียวกะ น้องชายเราเยยค่ะ
อิอิ

อยากดูเจี๊ยบนางสาวไทย แต่เกลียดบักฟิล์ม
ถ้าได้บัตรฟรีน่ะดู 55555
ส่วน Fantastic Four ภาคแรกโคตรไม่ประทับใจ ตัวอย่างภาคสองก็งั้นๆ (ชอบแค่ตอนมันสลับพลังกัน) คงไม่เสียตังค์

สวยลากไส้... น่าดูมั่กมากกก... ชลลี่จ๋า~~


ปล. เฮียบลูยอชท์ไปสปอยเด็กมันทำไม 5555+

^
^
สปอยล์ห้องเชียร์ คงไม่เลวร้ายเท่าสปอยล์หนังหรอกคับน้องนาโน อุๆ ... เด๋วเผื่อนาย OncEฯ เค้าเป็นพวกแอนตี้เชียร์ขึ้นมาอ่า จะได้ให้เค้ามีทัศนคติเป็นบวกต่อห้องเชียร์ไว้ก่อนไงอ่ะครับ เหอะๆ

แหม พี่บลูฯเอามาพูดมาสปอยล์ได้ถูกเวลา แถมถูกวันอีกต่างหาก เพราะ วันนี้ เพิ่งผ่านพ้น เข้าเชียร์วันแรก มาได้ อย่างอิดโรย (ทั้งทางกาย และวาจา) ...

โหดได้ใจมากกกกกกกกกกกกกกกก...เลยครับ พี่ท่านว๊ากเกอร์ แบบว่าเอะอะก็ว๊าก เอะอะก็โวย ก็เข้าใจนะว่าพี่ท่านต้องทำตามหน้าที่ ...แต่พี่เอ๊ย พี่กดดันแบบผมไม่หายใจหายคอเลย คือ เป็นมาแต่ตอนจะมอบไทด์ บ่ายๆแดดเปรี้ยงๆ (พี่บลู ก็ต้องรู้ดีในความร้อนโหดของที่แห่งนี้) พี่ท่านก็ว๊ากไป ให้ยืนไป ให้ยกมือสุดแขน 2 ชม. กว่าๆ ที่ต้องทน ต้องอด เพื่อรอมอบไทด์ เป็นอะไรที่สุดๆ ให้อารมณ์ความปวดแสบทั้งกายและใจ พอๆกับเข้าค่ายเขาชนไก่ เลยคุณเอ๋ย

พอมอบไทด์แล้ว ผมก็คิดว่าคงจบแล้วล่ะม้าง แต่มันไม่จบแค่ตรงนั้น ...ยังต้องเข้าหอประชุม ไปทำวิธีการทางการ (ให้ตัวแทนนักศึกษาได้มอบไทด์ ติดตุ้งติ้ง) และเปิดประชุมเชียร์ครั้งแรกอีก อย่างแรกพอทำใจได้ แต่อย่างหลัง ทำไมต้องเป็นวันนี้อ่า ผมยังไม่พร้อมเลย เพ่!!?

พี่ว๊ากเกอร์ ก็สุดยอดเหลือเกินแต่ละคน ไม่รู้แกกินอะไรมาเนี้ย แรงพี่แกมีมากมายเหลือเฟือ พลังเสียงแปดสิบชั้นกับเวลาครึ่งวัน ไม่มีตกสักคน ...ผมก็คิดเหมือนที่พี่บลูว่านะ นอกเวลาว๊ากแล้ว พี่เขาก็คือมนุษย์ปุถุชนคนหนึ่งที่ คำว่า บ้า และติงต๊อง มันคาบเกี่ยวกัน แค่กึ๊บเหล้าเข้าปากก็จะป้าดเหนี่ยวหัวเพื่อนได้แล้ว

สุดท้าย หลังจากเลิกเชียร์... พวกพี่ๆ ก็รวมพลังปอดและปาก จูงน้องๆร้อง ถิ่นชงโค บรรยากาศการเชียร์น่าขนลุกจริงๆอย่างที่พี่บลูว่า ...ผมที่แทบหมดพลังงานข้าวราดแกงตอนเช้าไปกับการบูม และร้องเพลงสถาบัน แล้ว ก็แทบตายกับการออกเสียงร้อง ถิ่นชงโค ตะโกนแข่งกะเพื่อนๆ และพี่ๆ

เฮ้อ! ในขณะที่นั่งพิมพ์อยู่เนี่ย ก็ยังเหนื่อยไม่หายเลยครับ... ถ้าวันแรกเป็นขนาดนี้ วันต่อๆไปล่ะ ก็ชวนไม่อยากนึกสภาพตัวเองเลย เฮอๆ

^
^
โหย... ไม่มันเลยอะเฮียบลู

ของแบบนี้มันต้องรู้เองวันเฉลยดิค้าบ
แล้วมันจะอึ้ง อึ้ง อึ้งงงง!!!

^
^
โอเชฮับ พี่ผิดไปแว้ว ... แบบว่ามองกันคนละมุม ... อ้ายเราก็กลัวน้องจะโดดเชียร์ ก็เลยต้องรีบตะล่อมไว้ก่อน

... ส่วนน้อง OncEฯ ... อันนี้มันเป็นแค่ภาคเริ่มต้นครับ (เปลี่ยนเป็นเริ่มขู่ ฟ่อๆ เหอๆๆ ) ... ยังมีอะไรมันส์ๆ (รวมทั้งซึ้งๆ) กว่านี้อีกเยอะ ... เชียร์คณะเรา พี่ชอบทั้งคอนเซ็ปต์และบรรยากาศนะครับ (ไม่แน่ใจว่าเปลี่ยนไปกว่าสมัยพี่เยอะรึเปล่า) ไม่งั้นก็คงไม่สมัครเป็นสต๊าฟเชียร์ตอนปี 2 (และกลายเป็นคนสอนเพลงเชียร์บนเวทีตอนปี 3) หรอก ... เชียร์ชั้นปีก็สนุกคนละอารมณ์ ตามสไตล์แต่ละปี แล้วก็ถึงเชียร์ปีแก่ ลาสต์เชียร์ รับน้องคณะ รับน้องห้อง ........ และสอบไฟนอลเทอม 1 ตามลำดับ (อันสุดท้ายนี่ อย่าลืมเป็นอันขาด)

... ถึงจะเชียร์เหนื่อยแค่ไหน ... กลับบ้าน อย่าลืมแบ่งเวลาอ่านหนังสือบ้างนะครับ ตอนสอบ ทั้งมิดเทอมและไฟนอล มันจะมาถึงเร็วกว่าที่คิด ถ้าไม่เตรียมตัวไว้ก่อนละก็ ... (เทอมแรก พี่ได้ GPA เกิน 2 มานิดเดียวเอง จากสมัยมัธยมที่ส่วนใหญ่จะเกิน 3.5 เกือบทุกเทอม ... ก็เพราะมัวแต่หลงระเริงชีวิตมหา'ลัย เอาแต่ตีไพ่ เล่นเกมส์คอมพ์ มือเป็นระวิงเนี่ยแหละครับ หุๆ )

+ ลป. การเตรียมตัวกว่าจะกลายเป็นสต๊าฟเชียร์ (ปี 2) และพัฒนาการแยกสายพันธุ์ กลายร่างเป็นว้ากเกอร์ (ปี 3-4), คนสอนเพลง (ปี 3), พี่ทำโทษ (ปี 3-4) ฯลฯ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นะครับ ... ต้องไปเข้าแค้มป์เชียร์ ก่อนน้องเปิดเทอมล่วงหน้าเป็นเดือนๆ ... เพลงต้องแม่น ห้ามร้องผิด ห้ามร้องเพี้ยน และที่สำคัญต้อง "ถึก" ทั้งกาย (ห้ามทำอ่อนแอให้น้องเห็นเป็นอันขาด, ห้ามเป็นลมตอนนำน้องวิ่งทำโทษ ฯลฯ) , วาจา (เสียงต้องดี ไม่มีตก ไม่ว่าจะว้ากหรือสอนเพลง) , ใจ (ต้องเข้มแข็ง ใจต้องนิ่ง สุขุม พร้อมเป็นพี่ที่ดีของน้องๆ เฟรชชี่ทุกคน) และ สติสัมปชัญญะ (พร้อมจะเผชิญกับทุกสถานการณ์เฉพาะหน้าที่อาจเกิดขึ้นได้เสมอ ทั้งในห้องเชียร์และนอกห้องเชียร์) ... เพราะฉะนั้น ที่น้องๆ บอกว่า "หนัก" นั้น จริงๆ แล้ว เบื้องหลังของพี่สต๊าฟเชียร์ ต้องเตรียมตัวหนักกว่าหลายเท่า ... ถ้าไม่รักน้องๆ ไม่ทำให้หรอกนะครับ ... และเชื่อเถอะว่า ยังไงก็ผ่านไปได้ เพราะเค้าก็ผ่านห้องเชียร์กันมาตั้ง 40 กว่ารุ่นแล้วอ่า
... แล้วพอผ่านวันลาสต์เชียร์ ทุกๆ ภาพในช่วงเชียร์ ก็จะประทับอยู่ในความทรงจำของน้องๆ เฟรชชี่ทุกคน (ที่เข้าห้องเชียร์) ตลอดไปครับ

+ [Trick การร้องเพลงเชียร์] : ที่บอกว่าต้องตะโกนแข่งนั่น ... สำหรับ บูมคณะ อาจจะใช่ ... แต่กับเพลงเชียร์ทั้งหลาย ไม่ใช่การตะโกนร้องนะครับ แบบนั้นผิดวิธีแล้ว ... วิธีที่ถูกต้องคือ ต้องใช้เสียงที่เปล่งออกมาจากช่องท้องและปอด แล้วอัด "พลัง" ใส่ลงไป ไม่ใช่เสียงจากหลอดเสียงอ่ะครับ ไม่งั้นเสียงแหบ แห้ง และหายแน่ๆ ... แล้วอีกอย่างการตะโกนร้อง จะทำให้ทำนองไม่มี แล้วความไพเราะก็จะหายไป ... ซึ่งเพลงเชียร์คณะเรา ส่วนใหญ่จะเพราะ ดังนั้นจึงต้องใช้วิธีร้องแบบที่ว่า ซึ่งเด๋วพวกพี่สต๊าฟก็คงจะสอน ... ลองฝึกดูนะครับ แล้วจะรู้ว่าเพลงเชียร์นั้น เพราะแค่ไหน

ดีแล้วๆ อย่ามาเรียนเลย วิดวะ TU เนี่ย แหะๆ

+ มาแจ้งข่าวว่าพี่อัพบล็อกหน้าใหม่ (เกาะกูด-I) เสร็จแล้วนะคับ (ชาตินึงจะอัพที ต้องแจ้งซะหน่อย 555) ... ว่างๆ เชิญไปชิลล์ชิลล์รับลมทะเลตราดได้ที่บล็อกพี่นะครับผม

พี่ตอบรับเทียบเชิญงานเชียร์ปีแก่ของน้อง OncEฯ ไปทางหลังไมค์แว้วนะครับ ... รบกวนแจ้งเบอร์ติดต่อกลับด้วยครับผม

กร๊ากกกกก ขำความติงต๊องของตัวเอง ... ปกติเวลาเข้า Bloggang พี่ก็จะเข้าเลย ไม่ได้โผล่ไปที่ พันธุ์ทิพย์คาเฟ่แต่อย่างใด เลยหาทางไปหลังไมค์ไม่ค่อยจะถูกอ่ะครับ (วันนี้ก็หาตั้งนานแน่ะ กว่าจะเจอ) ... ที่บอกว่าส่งไปแล้ว คือส่งไปทางเมล์ต่างหากอ่ะครับ แต่วันนี้ก็ส่งไปทางหลังไมค์อีกทีแล้วด้วย ... ก็ไว้เด๋วค่อยคุยกันอีกทีเนาะครับ ว่าจะนัดกันอย่างไรดี