ไปทำงานเบาๆ ที่เมืองอุบลฯ

ก่อนสิ้นปีได้ฤกษ์งามยามดีไปนิเทศก์นิสิตฝึกงานถึงจังหวัดอุบลราชธานี เปลี่ยนบรรยากาศให้ตัวเองซะบ้าง ใช้เวลาเดินทางจากมหาสารคามไปที่นั่นประมาณสี่ชั่วโมง จริงๆ ระยะทางไม่ไกลเท่าไหร่ ราวสองร้อยกว่ากิโล แต่เพราะถนนสองเลนเยอะ โดยเฉพาะช่วงผ่านแต่ละเมือง การจราจรก็คับคั่ง ทำให้รถทำเวลาไม่ได้

ตอนแรกเราขอรถไปราชการเป็นรถมิว7 เพราะคิดว่าคงประหยัดสุด แต่พอคนขับรถมารับ บอกว่าเอารถตู้ใหญ่มานะ โห เราคิดว่าเปลืองน้ำมันแหงๆ แต่เอาเข้าจริง ไม่ค่ะ วิ่งไปกลับใช้น้ำมันแค่ครึ่งถังเอง เราคิดมากไป แต่ที่เราไม่อยากเอารถตู้ไป ก็เพราะว่านั่งทั้งคัน 3 คน!!! รวมคนขับ เลยนอนกันคนละเบาะซะเลย (แต่คนขับไม่นอนนะ)

ก่อนหน้านี้เราเคยไปอุบลเมื่อราวสิบปีที่แล้ว ความรู้สึกไกลมาก หลับแล้วหลับอีก แต่พอคราวนี้นั่งจากภูมิภาคเดียวกันเลยพอทนได้ (แต่ก็เกือบเมารถเหมือนกันแฮะ)

ตัวเมืองที่นี่ค่อนข้างใหญ่ และถนนซับซ้อน มีซอกซอยเยอะ เราจำทางไม่ได้เลย แต่การสัญจรไปมาของรถราค่อนข้างตามอำเภอใจมาก ขับแบบไม่กลัวผิดกันเลยทีเดียว

เราเลือกพักที่เดอะราชธานีค่ะ ปรับปรุงใหม่จากโครงสร้างโรงแรมเก่า ที่นี่เหมาะสำหรับคนที่ไม่มีรถมาด้วย ฝรั่งจะชอบพักที่นี่เพราะอยู่บริเวณทุ่งศรีเมือง และตลาดโต้รุ่ง ร้านค้ามากมาย เดินเท้าได้สบายๆ

สำหรับห้องพัก พอปรับปรุงใหม่ก็น่าอยู่ใช้ได้ ออกแบบให้เป็นบูติคโฮเต็ล แต่เราดูจากภาพในเนตคิดว่าห้องกว้างกว่านี้ พอเข้าไปจริงๆ มันเล็กเหมาะกับพักคนเดียวมากกว่า ถ้าพักสองคนห้ามเดินสวนกัน (ฮา)







เดาว่าโทรศัพท์คงไม่ต่ำว่าสิบปี (มีสัญญาณมั่งไม่มีมั่ง ตอนแรกนึกว่าพร๊อพ อิอิ)





ที่นี่เป็นโรงแรมประหยัดพลังงาน













มื้อเย็นของวันแรกที่ไป เกิดการเถียงกันระหว่างรูมเมทว่าจะทานที่ไหนดี รูมเมทบอกโต้รุ่งใกล้ๆ บอกอยากกินเผ็ดๆ เราบอกว่าไปร้านที่เขาแนะนำกันสิ อุตส่าห์มาถึงแล้ว ส้มตำกินที่มหาสารคามก็ได้ อร่อยกว่าเยอะ รูมเมทบอกว่าอย่าไปเชื่อรูปในเนต เราเถียงอีกว่ากินโต้รุ่ง ที่ไหนก็มี สรุปว่าไปตามเรา เพราะเราเป็นเจ้าของงาน

เลยมาที่ร้านจำปาหอม เป็นร้านอาหารแบบนั่งฟังเพลง (แต่เราไปช่วยเปิดร้านเป็นโต๊ะแรกเลยไม่มีเพลงให้ฟัง) ร้านนี้มีหลายมุมให้เลือกนั่งตามชอบ บรรยากาศร้านดูดี ถ้าอากาศเย็นๆ ก็นั่งสบาย แต่วันที่เราไป กลับไม่เย็นอย่างที่คิด ยุงก็เลยเยอะเป็นพิเศษ ส่วนราคาอาหารค่อนข้างแพง ถ้าไม่มีโอกาสพิเศษจริงๆ ก็ไปนั่งร้านธรรมดากว่านี้ก็ได้ค่ะ







ติดกันเป็นร้านเบเกอรี่เจ้าของเดียวกัน สมูธตี้อร่อยใช้ได้นะชื่อร้าน U BAKE















อืมม์ ยังกะซิงกูล่ามานั่งร้านนี้ด้วยแน่ะ "คิดถึงฉันสักครั้ง เมื่อไม่ได้คิดถึงใคร?"...



ตกค่ำ ก่อนเข้าโรงแรม เดินเล่นในทุ่งศรีเมือง ที่นี่เป็นสวนสาธารณะที่คึกคักเวลากลางคืนมากๆ กลายเป็นสนามกกีฬาหรือลานกิจกรรมของเด็กวัยรุ่นโดยเฉพาะมัธยม ที่นี่ราตรียาวนานเหมือนกันนะ สามทุ่มยังคึกคักกันอยู่เลย



กลับเข้าโรงแรม แวะถ่ายรูปหน้าโรงแรมอีกหน่อย ก่อนไปอาบน้ำเข้านอน



ถ่ายไปถ่ายมา ชัดมั่งไม่ชัดมั่ง เพราะกล้องกิ๊กก๊อก แล้วเพิ่งมาเห็นว่าตรงนี้เป็นพื้นที่สูบบุหรี่ เลยจัดรูปนี้มาหนึ่งรูป ดูโลว์ดี ชอบ! เพื่อนบอกว่ายังกะโยโกะเมียจอห์น เลนนอน (ว่าเราแก่ขนาดนั้นเลยหรือ?)



เช้ามาได้เวลาไปนิเทศก์นิสิตสามแห่งสี่คน ที่แรกคือ โสภณเคเบิลทีวี เป็นเคเบิลทีวีเจ้าแรกของอุบลฯ ที่นี่เขาก็ชมเด็กเรา ค่อยยังชั่วหน่อย



ที่ที่สอง ตั้งใจจะไปสถานีวิทยุแห่งประเทศไทย จังหวัดอุบลฯ แต่เขาออกมาถ่ายทอดเสียงนอกสถานที่ อยู่หน้า OTOP CENTER อยู่ตรงข้ามกับราชภัฎอุบลฯ ที่นี่เขาก็ชมเด็กเราเหมือนกัน ชมจนเราจะร้องไห้ ดีใจแทนเด็ก ขนาดเราเองชมเด็กตัวเองก็ยังเกือบจะร้องไปด้วย บ้าหรือเปล่าวะเรา??



ก่อนไปต่อ แวะร้านบ้านเค้ก พักเบรกซะหน่อย





แล้วถ้าไม่กินกาแฟล่ะ นิสัยยังไง?



ที่สุดท้ายที่ไปก็คือ สถานีวิทยุโทรทัศน์แห่งประเทศไทย กรมประชาสัมพันธ์ อุบลฯ ที่นี่มีสองคนฝึกงานอยู่ อายเขาค่ะ มีทั้งชมทั้งติ ติแบบไล่เด็กกลับด้วยซ้ำ :(



ปิดท้ายมื้อเที่ยงก่อนเดินทางกลับ ลูกศิษย์แนะนำร้านลาบเป็ดร้านหนึ่งบอกว่าอร่อย ตอนแรกเราจำชื่อไม่ได้ ไม่ได้จดไว้ พยายามนึกตั้งนาน ลาบเป็ดอะไรหว่า อะไรเหลือๆ นี่แหละ (คุ้นๆว่ามีสระอือ) "ลาบเป็ดเหลือขอ" หรือเปล่านะ บ้า ชื่อร้านไม่เป็นมงคลใครจะไปตั้ง เลยขับรถเวียนดูตามทางจะไปบิ๊กซี ให้ช่วยกันดู เจอแล้ว "ลาบเป็ดคนลือ!!" นั่นเอง เอ้อ...ไม่ได้ใกล้เคียงเลยแฮะเรา --"



ชิมแล้วอร่อย ราคาไม่แพงด้วยค่ะ ^^

เป็นที่สังเกตว่าจังหวัดอุบลฯ มีร้านลาบเป็ดเยอะมาก และรถเต็มเกือบทุกร้านค่ะ อ้อ ร้านกาแฟก็เยอะด้วย ผู้คนที่นี่มีความหลากหลาย ดูแล้วเพลินดี

ทริปนี้สองวันหนึ่งคืน เสียดายที่ไม่มีเวลาเที่ยวในสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญๆ ในจังหวัด ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นวัด (เคยไปมาแล้ว แต่อยากไปอีก ลืมไปแล้วว่าสวยยังไง) ถ้ามีโอกาสจะมาอีกค่ะ อยู่จังหวัดนี้ไม่อดตายแน่นอน

มาให้ได้นะคะ

Create Date : 28 ธันวาคม 2554		2 comments
Last Update : 28 ธันวาคม 2554 22:47:26 น.
Counter : 4618 Pageviews.
Share Tweet