ยาวจังค่ะ

อยากฟังจริงๆเหรอป้า รักครั้งแรกหน่ะ เศร้านะ ทุกวันนี้ยังเศร้าอยู่เลย หลานมีความคิดว่า เพื่อนก็คือเพื่อน เมื่อมันมากกว่านั้น ก็จะเสียเื่พื่อนไป หลานเสียเพื่อนที่ดีไป ก็เพราะมันมีความรู้สึกดีๆ..ที่อาจจะเพราะยังเด็กเกินกว่าจะมีวุฒิภาวะน้อยเกินกว่าจะรักษาความเป็นเพื่อน หรือเพราะมันจะไม่มีทางเหมือนเดิมรึเปล่า หลานไม่แน่ใจ และพอมาถึงวันนี้ ตอนนี้ หลานก็ไม่แน่ใจแล้ว ว่าความรู้สึกตอนนั้นคืออะไร หลานเลยย้อนกลับมาถามตัวเอง ว่ามันคุ้มกันมั้ยกับการต้องเสียเพื่อนที่คบกันมาตั้ง สิบกว่า ปี เอาเป็นว่าตั้งแต่จำความได้ ความรู้สึกที่เปลี่ยน คนก็เปลี่ยน

ซึ้งจัง อ่านไปลุ้นไปค่ะ..มีลุ้นให้จุ๊บกันด้วยอ่ะ รักครั้งแรกน่าประทับใจ ยากที่จะลืม แม้เป็นรักวัยเรียน เวลาสบตาร้อนวูบวาบ แค่นี้ก็สุขใจเหลือเกินค่ะ

ปล.อ่านแล้วทำให้คิดถึงอดีตหวานๆ และมองอนาคต ต้องเดินต่อไป สู้ๆค่ะ

เติมจุ๊บๆ...เขียนเป็นนิยาย ได้เลยนะคะ สนุกดี น่ารักมากค่ะ ทั้งพระเอก นางเอก คริ คริ ตบ จูบ ๆ ต้องมีจ๊วบๆกันแน่เลย

หนูยังสับสนเลยค่ะป้า ..
ไม่รู้ว่ายังไงเหมือนกัน แต่ตอนนี้มันเหมือนลอยๆ

จริงๆ เค้าก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกค่ะ เป็นแฟนของหนูนี่หละ คบกันมาห้าีปี แต่เค้าอยู่นิวยอร์กตลอด เจอกันปีละครั้ง จนมาสองปีหลังที่เริ่มจะห่างๆ เลยถอยๆความสัมพันธ์กัน แต่ยังติดต่อ ถามไถ่กันตลอดค่ะ

มาเมื่อวานซืนที่เค้าบอกว่าจะย้ายกลับเมืองไทยแล้ว แต่งงานกันดีกว่า (เคยแพลนจะแต่งกันตั้งแต่คบแล้วค่ะ แต่เลิกกันก่อน)

แต่ถามว่ารักไหม ตอบได้ว่าไม่ค่ะ
คิดว่าเค้าคงดูแลเราได้ แล้วคงรักไปเองหละ


สงสารตัวเองไงไม่รู้

อยากบอกว่าอ่านแล้วก็น้ำตาซึมไป เข้าใจความรู้สึกของป้าจัง อาจจะไม่ทั้งหมดเพราะเราคนละคนกัน แต่ก็เข้าใจ โดยเฉพาะเรื่องความทรงจำที่งดงาม ความรักที่ไม่คาดหวัง กับปัจจุบันที่เราต้องคาดหวัง ต้องมีอนาคตร่วมกัน

ป้า หนูขอโทษที่ทำให้น้ำตาท่วมบล้อกป้า แง้ๆๆๆๆๆๆ


ที่่บล้อกหนูน่ะ เหมือนจะจบแต่ยังไม่จบดีนะ ยังมีอะไรมาให้พร่ำเพ้อได้อีกสักสองบล้อก

เฮ้อออออ การที่เรารักใครสักคนแล้วเค้าก็รักเราตอบ แต่เราปล่อยเวลานั้นไปโดยที่ไม่ได้ทำความเข้าใจกัน มันคงจะเศร้ากว่าการที่รักใครข้างเดียวโดยที่เค้าไม่สนใจเราเป็นแน่ เส้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

นั่นสิเนอะ ทุกเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตเรา ต่างก็ให้บทเรียนแก่เราเสมอ


.. หากฉันมีเรื่องไม่เข้าใจกับคนรักของฉัน.. ฉันจะไม่เงียบอีกต่อไป.. เพราะเขาอาจไม่ได้คิดอย่างเรา.. อย่าคิดเอาเอง สรุปเอาเอง.. ไม่งั้น..จะเสียใจภายหลัง.. จริงค่ะ

อย่างน้อยหลังจากได้อ่านเรื่องนี้ ก็จะบอกกับตัวเองไว้เสมอว่า ถ้าเราไม่เข้าใจกัน เราต้องคุยกัน ไม่คิดเอง ไม่สรุปเอาเอง ถ้าไม่อยากเสียใจภายหลัง

อยากให้บอกเหรอคะ ว่าความรักครั้งแรกเป็นไง ตามไปอ่านเลยค่ะ

ความจริงปิดไว้แล้ว แต่จะเปิดไว้อีกห้าวันนะคะ แล้วจะตามไปปิด เหอๆ

https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=myplaceisgreen&month=09-2007&date=03&group=2&gblog=11


ลืมลิงค์ซะงั้น


เขียนไว้นานแล้ว แต่ความรู้สึกยังมิเปลี่ยนนะคะ

ย้อนกลับไปอ่านอีกรอบ ตะกี้ลืมบอกว่า ตอนที่นายธีเขียนโน๊ตขอโทษใส่กระเป๋านักเรียนให้ป้า แอบยิ้มเขินหัวใจพองโตไปด้วย ตอนที่ป้าเย็บชุดรด. ให้เค้าว้าย เขินหน้าแดงเชียวค่ะ อินสุดฤทธิ์


นึกถึงช่วงชีวิตวัยหวานที่ผ่านมาแล้วมีความสุขเนอะ

ทุกวันนี้ก็ใช่จะทุกข์มาก เพียงแต่สุขน้อยกว่าเมื่อก่อนเท่านั้นเอง

บล็อกนี้ป้าเขียนดีนะ

โอ้โห เป็นความทรงจำอันแสนนานเลยนะค่ะเนี่ย
อ่านแล้วคิดตามไปด้วย และลุ้นด้วยแหละค่ะ ...
แต่ถึงแม้ว่าจะนานแต่ก็ยังจำได้ ทุกรายละเอียดเลยนะคะ
เพราะว่ามันเป็นความทรงจำที่ดีนะค่ะป้า

อ่านแล้ว...อืม..ดีจัง
มีเรื่องราวให้จดจำ คิดถึง

...ของตัวเอง..มันนึกอะไรไม่ออกเอาซะเลยค่ะ...

ตกลงฟามรักครั้งแรก ความทรงจำสีจางๆ ป้าอ่านแล้วใช่ป่ะ อีกห้าวันจะตามไปปิดตามสัญญา แหะๆ

ส่วนความรักครั้งที่สอง ถ้ามีตอนใหม่แย้วจะมาส่งสัญญาณรักแน่นอนค๊า

บอกแล้วไงคะ ด้านมืดค่ะด้านมืด ไม่ได้ภูมิใจกับมันหรอกค่ะ แต่มันก็มีดีอยู่หลายอย่างเหมือนกันน๊า

หวานซะ
ปู่นี่แหละเฟ้ย เจ้าของไร่ แห้ว ฟระ

ถูกแล้วครับ

ผมนี่แหล่ะ "อนันดา"

สวัสดียามเช้าครับพี่