ค รั้ ง ห นึ่ ง

ฉัน

เป็นเด็กกำพร้า เรียนไม่เก่ง ทะเลาะกับคนง่าย
แข็งกร้าวกล้าได้กล้าเสีย เกลียดใครเกลียดง่ายหายยาก และใจร้อน

เธอ
ลูกสาวคนเล็กของครอบครัวใหญ่ เรียนเก่ง  อ่อนหวาน โกรธใครไม่เป็น
มีเหตุมีผล ( บางครั้งเยอะเกิน )


****
ฉันกับเธอเจอกันตอนอยู่ ม.1 ฉันไม่อยากรู้จักเธอเลย
เพราะใครๆ ก็บอกว่าเธอเพอร์เฟ็ค  บอกตรงๆ รู้สึก อิจฉา/หมั่นไส้เธอมากๆ
มา รร.ทีก็มีคนมารับมาส่ง แถมข้าวกลางวันก็ดันมีคนมาส่งด้วยนะ


ฉันกับเธอเจอกันครั้งแรก บอกตรงๆ ว่าฉันกลัวเธอ
เพราะเธอตาดุ   ตอนนั้นเพื่อนๆ เล่ากันว่าเธอร้ายยังไงเพราะทะเลาะ
กับเขาไปทั่วไม่เว้นครูอาจารย์จนมีแต่คนไม่กล้ายุ่งกับเธอเลเย 
ฉันเองก็กลัวเธอโดยเฉพาะสายตาดุๆ ของเธอที่เหมือนเหยี่ยวนั่นล่ะ

***

ณ ปัจจุบัน



เรามาเจอกันอีกครั้งทั้งฉันและเธอ ... ณ ตอนนี้


ฉันสอบชิงทุนได้เพราะความขยันเฮือกสุดท้ายของตัวเอง
เพราะว่าถ้าหากว่าไม่พ่อแม่บุญธรรมที่ออกกฏครั้งสุดท้ายว่า ถ้าฉันไม่ทำอะไร
ที่เป็นประโยชน์กว่าการไปทะเลาะกับคนอื่น เขาอาจจะไม่ส่งฉันเรียน
ผลก็คือ ฉันสอบติดมหาลัย เรียนไปแล้วเหมือนหยุดไม่ได้ เลยสอบเรียนต่อโท-เอก
ตอนนี้ฉันสอบชิงทุนได้และกำลังจะไปศึกษาต่อ และฉันก็ได้เจอกับ เพื่อนเก่า อย่างเธออีกครั้ง
ตัวจริงเสียงจริงที่สนามบินที่อีกไม่ถึงชั่วโมงฉันก็ต้องบินไปไกลและอีกนาน
กว่าจะได้กลับมาเมืองไทยอีกครั้ง



ฉัน ... เธอ


ฉันได้เจอเธอคนตาดุอีกครั้ง .. ที่สนามบินวันนี้
เธอเปลี่ยนไป  จากที่เคยได้เห็นเธอวันสุดท้ายในวันจบตอน ม.ต้นวันที่ฉัน
ได้เจอเธอครั้งสุดท้ายเพราะฉันจะต้องย้าย รร. ไปเรียนที่จังหวัดอื่นเพราะการงานของพ่อ
เธอยังดูน่ากลัวสำหรับฉัน เพราะสายตาที่เธอมองมาแต่ถ้าเทียบกับ
เมื่อก่อนมันดูอ่อนลงเยอะเลยล่ะ  

ที่สนามบิน ฉันยังคงจำเธอได้กับสายตาที่เธอมองฉันมา
มันไม่ดูแข็งกร้าว แต่มันอ่อนโยน แม้ว่าเราจะไม่ได้เดินเข้ามาทักทายพูดคุยกัน
เหมือนเรารู้จักกัน  แต่ฉันก็อ่านสายตาเธอออกว่าเธอจำฉันได้


ฉันที่กลัวเธอ .. กลัวสายตาดุๆ ของเธอ
ฉัน ที่อ่อนแอ เธอ ที่เข้มแข็งแรง

เธอเดินด้วยสองขาของเธอ ไปยังที่แห่งหนึ่งที่ฉันรู้ว่าเธอคงมีอนาคตก้าวไกล
แต่ฉันสิ   ฉันต้องไปไหนมาไหน ... ด้วย ร ถ เ ข็ น    ... ที่กลายมาเป็นพาหนะ
ที่พาฉันไปไหนต่อไป ไร้ขาสองข้างที่เดินไปอย่างช้าๆ

ใช่  ----  ฉันสูญเสียขาของฉันไป

อุบัติเหตุที่ไม่มีใครอยากให้เกิด  ฉันเสียขา ฉันเสียพ่อ ฉันเสียบ้าน
และเกือบทุกอย่างในชีวิตที่ " เคยมี " ไปหมด  แต่นี่ล่ะ ชีวิต ที่เลือกมไม่ได้



เธอมองฉัน ... เธอมองฉัน ... เธอมองฉัน
ตอนเธอเดินจากไปช้าๆ  เธอหันมามองฉัน แล้วเธอก็พูดบางอย่าง
ช้าๆ ชัดๆ โดยที่ เสียง ไม่สำคัญ เพราะฉันอ่านปากของเธออกอย่างไม่ต้อง
คาดเดาได้ว่า   สู้ สู้ นะ



แล้วเธอก็ส่งยิ้มที่อ่อนโยนที่ฉันไม่เคยได้เห็นจากเธอมาก่อน
แต่ฉันรู้สึกได้ว่า  ทั้งคำพูดไร้เสียง  และรอยยิ้มของเธอ   มันช่าง อบอุ่น เหลือเกิน





แม้ว่าเราจะไม่ได้คุย ไม่ได้เจอ ไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกันตอนเรียน
แต่ฉันได้เจอเธอ เธอได้เจอฉัน กับความรู้สึกที่ต่างกัน 

ณ ตอนนี้ เรามาเจอกันอีกที  แม้จะไม่ได้พูดคุยกัน ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ
เหมือนเพื่อนสนิทพึงกระทำ  แต่ฉันว่าเท่านี้ฉันก็พอใจแล้วล่ะ   เพราะว่าเราไม่ได้
เป็นแค่คนรู้จัก   แต่เราคือ เพื่อนเก่า  ที่ยังไงสถานะมันก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง



ที่ สนามบิน .. ฉันกำลังจะกลับ
มีคนเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับกระดาษแผ่นเล็กในมือ
เขาเดินมายื่นกระดาษให้ฉันแล้วก็จากไปแบบไร้คำบอกกล่าว

ฉันเปิดออกดูว่าในกระดาษเขียนว่าอะไร
ฉันพบว่ามันเขียนบอกกล่าวแค่ว่า

eagar_fly@gmail.com


ฉันทำหน้าสงสัย แล้วก็ยิ้มได้
เพราะฉันจำได้ว่า  มีคนๆ หนึ่ง ที่สมัยยังเป็นเด็กๆ
เพื่อนๆ ล้อเลียนเธอว่า เธอเป็น อีกา เพราะสีผิว
และคนๆ นั้นก็เป็น เพื่อนเก่า คนที่ฉันเพิ่งเจอเธอไปนี่ล่ะ


ฉันเก็บกระดาษแผ่นเล็กใส่กระเป๋าเสื้อ แล้วก็ออกมาก
จากสนามบิน ด้วยรอยยิ้มกว้างๆ ที่ฉันจำได้ว่าฉันไม่เคยยิ้มแบบนี้มานานมากๆ แล้ว



เ พื่ อ น เ ก่ า