“ ตายแล้ว !!!!!!ทำไมเธอทำอย่างนี้ ” นี่เป็นเสียงอุทานของเพื่อนหญิงคนหนึ่งที่เข้ามาเจอ ฉันตัดรูปใบหนึ่งบนโต๊ะออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย นั่นเป็นเพราะเธอรู้ดีว่า รูปภาพใบนี้มันมีความหมายกับฉันมาก และเธอก็คงคิดว่าฉันทำบ้าอะไรที่ต้องทำอย่างนี้ ... “เธอประชดอะไรอีกล่ะนี่ .. เค้าจะไม่มาหาเธอวันวาเลนไทน์อีกแล้วเหรอ” เธอเดาอีกแล้ว ... เดาไปเรื่อยเปื่อย จนฉันเองเบื่อจะตอบ เพราะฉันรู้ ว่าเพื่อนฉันคงสนุกปากกับการคุยกันเรื่องฉันและก็ “เขา” อีก ฉันรู้ ไม่มีใครรักฉันจริงสักคน .. ฉันรู้ว่าฉันไม่มีค่ากับใคร แม้แต่กับคนที่ ฉันคิดว่าใช่ เขายังไม่ได้คิดรักฉันเลย แค่สนุก ชีวิตฉันเลยดูเหมือนว่า “ตายแล้วจากโลกใบนี้” ... เพราะคิดเรื่องรักๆ เมื่อไหร่ ฉันเป็นได้ต้องคิดมากเรื่องตัวเองร่ำไป ...ฉันอยากเลิก ฉันอยากหยุด ฉันอยากพอสักที ... และก็ไม่ต้องพูดถึงกันอีกและไม่ว่า หลังจากนี้ชีวิตฉันจะเป็นยังไง ฉันก็ไม่อยากคิดถึงใครอีก นอกจากตัวเอง ฉันเดินออกจากที่ทำงานไปเรื่อยเปื่อย แม้ว่ามันจะดึกดื่น แล้วก็ตามแต่ก็เดินไปเรื่อยๆ ... เรื่อยๆ มองผู้คนที่ยังเดินอยู่เหมือนฉัน ผู้คนบนโลกนี้ต่างก็ต้องมีปัญหาเหมือนกันทั้งนั้น ... เหมือนกัน ที่ว่าเราต่างมีปัญหา จะดีใจหรือว่าเสียใจดีกับความเหมือนอย่างนี้ ฉันเดินไปเรื่อยๆ ต่อไป ต่อไป ราวกับว่าโลกนี้ไม่มีจุดสิ้นสุด ฉันเดินผ่านป้ายรถเมล์ร้างคน ... ฉันเดินผ่านไปแล้วและก็เดินกลับมา ฉันเดินเข้ามานั่งลงอย่างช้าๆ ถอนใจไปเรื่อยเปื่อย .... คิดซะว่า เข้ามานั่งพักใจ ... และก็จะเดินไปต่อเผื่อจะคิดได้ว่าเราจะเอายังไงกับชีวิตดี ผ่านไป ผ่านไป ผ่านไป ... ผ่านไป ผ่านไป ไม่รูว่านานเท่าไหร่ ฉันก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม .. ณ ป้ายรถเมล์อันร้างผู้คน เด็กน้อยคนหนึ่ง ... ท่าทางอยากรู้อยากเห็นเดินผ่านป้ายรถเมล์ ยกมือชี้แล้วถามแม่ของเขาด้วยความอยากรู้ .. “แม่ครับ .. ทำไมบ้านเราก็อยู่ใกล้กับป้ายรถเมล์นี้ ... แต่ว่าทำไมเราต้อง เดินไปป้ายรถเมล์หน้าด้วยล่ะ ก็ทำไมเราไม่หยุดรถรถป้ายนี้ล่ะ” แม่เด็กน้อยตกใจแล้วพาลรีบดึงแขนหนูน้อยเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ... หนูน้อยเก็บความสงสัยเอาไว้จนเมื่อถึงป้ายรถเมล์หน้า เขาและแม่ หยุดยืนรอ ... เด็กน้อยก็ถามแม่ของเขาอีกด้วยคำถามเดิม จนแม่ของเด็กน้อยรำคาญ เลยตอบเขาว่า “ที่เราไม่รอรถที่ป้ายรถเมล์นั้น เป็นเพราะว่าเมื่อหลายคืนก่อน มีคนตาย ... เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง มานั่งที่นั่นแล้วเธอเองก็ดันมาเฉือน ข้อมือด้วยมีดเลือดไหลอาบที่นั่น ... แล้วบางคนไม่รู้ก็ไปนั่งที่เดียว กับเธอและก็ได้เรื่องเลย” เด็กน้อยสงสัย ... คำว่า “ได้เรื่อง” มันคืออะไร เขาก็เลย เขาเลยพูดกับแม่ของเขา ด้วยคำพูดของเด็กน้อยซื่อๆ เหมือนเคยว่า “แม่ครับ ก็เมื่อกี้ที่เราเดินผ่านมา .. ผมก็เห็นมีพี่คนหนึ่ง เค้าก็นั่งร้องไห้อยู่ที่นั่นน่ะครับ พี่เค้ากวักมือเรียกเรา แตว่าแม่ก็เดินผ่านไป ผมยังอยากถามเค้าเลยว่าแม่รู้จักพี่สาว คนนี้เหรอ เพราะเขาเหมือนกวักมือเรียกเหมือนคนรู้จักเราดี แถมพี่เค้าบอกว่า เค้าเหงา อยากอยากหาใครมาเป็นเพื่อนนั่งด้วย พอผมถามแม่ .. ว่าทำไมแม่เดินผ่านป้ายรถเมล์นั้น พี่สาว เค้าก็หายตัวไปเลย ... กลายเป็นว่าพี่สาวคนนี้เค้าตายแล้วเหรอครับ” แม่ของเขาตกใจหลังจากที่ได้ฟังลูกชายพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ... เธอมองหน้า ลูกชายของเธอและก็พูดอย่างช้าๆ ว่า “ลูก .. เวลาที่ลูกเห็นคนตายอย่างนี้ ... อย่าเอาไปพูดกับใคร เค้าอีกนะ เพราะว่าหลายคนเค้าไม่รู้ว่าลูกมองเห็นอะไรบ้าง เค้าจะไม่เข้าใจ เวลาที่ลูกเห็นอะไรก็ตาม ต้องสังเกตให้ดีเพราะแม่ ไม่สามารถมองเห็นได้เหมือนลูก เพราะฉะนั้นการที่ลูกเห็นอะไร ก็ตาม เก็บเอามาคิดอย่าพูดออกไปเลยนะ เพราะมันจะทำให้คนอื่น เค้ามองลูกแปลกประหลาด .... " เด็กน้อยมองหน้าแม่ พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ... แล้วจู่ๆ เขาก็พูดว่า ... “ได้ครับแม่ .. ผมจะไม่พูดกับใคร จะไม่บอกใคร” หญิงชายคู่หนึ่ง ... กำลังนั่งรถรถเมล์อยู่ที่ป้ายด้วยกับเด็กน้อย ต่างก็สงสัยพฤติกรรมของเด็กน้อยยิ่งนัก ... เพราะเขาทั้งสองมองเห็น เด็กน้อยพูดเองคนเดียวเจื้อยแจ้ว .. แต่เนื่องด้วยว่าเด็กอายุประมาณนี้ ก็อาจจะมีจินตนาการสุง ก็คงจะชอบการพูดจาคนเดียวก็เป็นได้ ... เอ๊า รถเมล์มาพอดี ชายหญิง ... ก็เดินขึ้นไป ... ทิ้งให้เด็กน้อย นั่งพูดอยู่คนเดียวต่อไปที่ป้ายรถเมล์ ขอคุยเล็กๆ : บล็อกวันนี้เขียนขึ้นเพื่อเป็นงานในโครงการสานต่อจากโครงการของสามสาวน้องอ้อน น้องแจง และน้องปอยในโครงการถนนสายนี้มีมิตรภาพ ฟังดูน่ารักและฟังดูวิชาการดี แต่เนืองด้วยสามสาวติดภารกิจดีเดือดและยุ่งวุ่นวายในเรื่องราวส่วนตัว (ส่วนตัวจริงๆ ค่ะ) ก็เลยทำให้มีโครงการสานต่อและต่อเนือง จะชั่วคราวหรือว่าถาวรก็ยังไม่ทราบได้มาแทนที่ ซึ่งโครงการนี้ชื่อว่า โครงการนี้มีตะพาบ ... ซึ่งดำเนินการด้วยท่าน เป็ดสวรรค์ ... ซึ่งโครงการนี้ก็มีโจทย์มาให้เราร่วมเรียงเคียงเรื่องราวต่างๆ กันอีก แต่จะด้วยความเพี้ยน หรือด้วยความที่เราคิดสร้างสรรค์ต่างวาระเล็กน้อย เรื่องราวเราก็เลยมีเพี้ยนดีเดือดบ้าง หรือว่าธรรมดาบ้าง อันนี้ก็แล้วแต่ความชอบของผู้ร่วมเขียนไมมีลิมิตอันใดค่ะ ขอเพียงแค่ว่า มีโจทย์ และก็ใช้โจทย์นั้นเอาไปเขียนเรื่องด้วยได้ ..ก็สำเร็จเสร็จผลแล้วค่ะ .... และไปอ่านธรรมนูญของการร่วมโครงการนี้ได้นะค่ะว่าจะต้องทำยังไง คลิกไปเลยค่ะ :: ... บ ล็ อก ธ ร ร ม นู ญ แ ห่ ง ต ะพ า บ ....:: หนนี้เป็นโจทย์ในหลัก กม. ที่ 1 ... โจทย์คือ ... รูปภาพที่นำไปแปะ + กับคำว่า “ตายแล้ว” ที่จะต้องนำไปแต่งให้อยู่ในเรื่องราวที่เราเล่า แค่นั้นเองค่ะ ... แค่นั้นเองจริงๆ ... หวังวา ... คงจะเพลินกับเรื่องราวสุดเหวี่ยงและเพลินๆ อ่านแล้วชิลชิลๆ ในวันหยุดและครั้งแรกของโครงการนะค่ะ ปล. เรื่องราว่าอ่านแล้ว ... เพลินแล้ว แต่ไม่รู้จะเม้นท์อะไร .. ก็ทักทายกันธรรมดาก็ได้นะค่ะ เพราะว่าเรื่องมันยาวบางทีจะเม้นท์อะไรก็แบบว่านึกไม่ออก ..เอาว่าสนุก อ่านเพลินยังไงก็ว่ากันไป ทักทายกันธรรมดาแค่นี้ฉันก็ดีใจแล้วล่ะค่ะ ..... แวะมาเพิ่มเติมเล็กน้อยนะค่ะ ... สำหรับงานเขียนคราวหน้า วันที่ 28 กพ. ค่ะ ... อีก 2 อาทิตย์แน่ะ ... มีเวลามาเขียนร่วมกันนะค่ะ .... โจทย์ ของงานต่อไป เป็นการตั้งงานเขียนเอง ... ไม่ยากค่ะ เพราะว่า มีรูปให้ 1 รูป ... จะตีความยังไงก็ได้แล้วแต่เลยค่ะ ... และก็มีอีก 1 ประโยค .. ที่จะเอาไปใส่งานเขียนไว้ตรงไหนก็ได้นะค่ะ ... เขียนได้ ก็ร่วมกันเขียนเลยค่ะ ... 1 รูปที่ว่าเป็นรูปข้างบนนี้ล่ะค๊า .... และก็เขียนเรื่องราวโดยมีประโยคนี้อยู่ในเรื่องด้วยนะค่ะ ... ประโยคที่ว่า .. ก็เป็นประโยคนี้เลยค่ะ ... .”แล้วมันจะต้องเป็นแบบนี้ด้วยหรือ” ไม่ยากใช่ป่ะค่ะ ...ไม่ยากเน๊าะ .. เพราะว่าขอเก็บความยากไว้พูดเองคนเดียวดีกว่าเพราะว่านี่คิดเองก็ยังคิดไม่ออกเหมือนกันค่ะว่าจะเขียนอะไรดี ฮ่าๆ ...ขำฮาๆ ค่ะ แล้วเจอกันนะค่ะกับงานเขียนครั้งหน้าค๊า

Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2553
Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2553 18:35:45 น.		120 comments
Counter : 3338 Pageviews.
Share Tweet