“ผมคิดว่า...คุณควรลาพักร้อนบ้างนะ” เมื่อไหร่กันนะที่ฉันได้ยินเสียงนายพูดประโยคนี้กับฉัน ??? ประโยคที่ฉันไม่คิดว่า นายผู้ที่เคยพูดอยู่เสมอว่า ... เราต้องทุ่มเทให้กับงานเต็ม 100% นั่นถึงจะเป็นคนที่เอางานอยู่ ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ว่า จะมีวันที่นายเอ่ยปากบอกให้ฉันไปพักร้อน เหมือนกับชาวบ้านชาวช่องเขา ... แต่มีหรือที่ฉันจะคิดมาก ดื้อแพ่งจะทำงานต่อทั้งๆ ที่จริงแล้วช่วงนี้ฉันว่างแสนว่างกับงาน ในบริษัท อาจจะเป็นเพราะว่าช่วงนี้ บ. กำลังจะปรับปรุงระบบงาน และก็จะเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง แต่เมื่อนายเอ่ยปากอย่างนี้ มีหรือว่าฉันจะไม่ยอม เย็นวันนั้นฉันเลยจองตั๋วเครื่องบิน โรงแรม และ ณ ตอนนี้ ฉันก็นั่งอยู่ริมหาดเงียบสงบแห่งหนึ่งในทะเลใต้ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า ท้องน้ำเป็นสีคราม ใสสะอาดอย่างที่มันควรจะเป็น ... มันนานเหมือนกันนะที่ฉันไม่ได้ มีโอกาสอย่างนี้ .. ปล่อยความคิด ปล่อยความฝัน ปล่อยพลัง ออกให้มันเหลือศูนย์ ฉันคิดว่าฉันอยู่ในช่วงเวลาแห่ง ความฝันมากกว่าจะอยู่กับความเป็นจริง ... ความเป็นจริงที่ วุ่ น ว า ย ฉันหยิบหนังสือมา 1 เล่ม ... หนังสือประโลมโลกย์ หนังสือที่ฉันไม่คิดว่าฉันจะหยิบจับมันมาอ่าน แต่เพราะนี่มันคือหนังสือที่ นาย หยิบมาให้ .. และย้ำกับ ฉันว่า ... “เอาไปด้วยนะ ติดตัวไปอ่านด้วย ถ้าไม่อ่านจะเสียดาย อย่าพลาด!!!” ด้วยน้ำเสียงของนาย และการกระตือรือร้นของนาย ทำให้ฉันหยิบหนังสือเล่มนี้นอนในกระเป๋าเป็นสิ่งแรงเพราะกลัวว่า ฉันจะพลาด นี่คงเป็นเวลาดีแล้วล่ะมั้งที่ฉันจะได้เปิดอ่าน แต่ว่า ... สงสัยจังว่ ... มันมีอะไรพิเศษ พิเศษจนนายต้องย้ำว่า อ ย่ า พ ล า ด ! หน้าแรกผ่านไป .... เป็นคำนำของสำนักพิมพ์ แน่นอนว่าก็โฆษณา พูดคุยกันนั่นล่ะเกี่ยวกับหนังสือ ฉันเป็นคนที่หลอกง่าย หรือว่า หลอกยาก แต่ว่า อ่านคำนำแล้ว ก็กลับอยากอ่านหนังสือเล่มนี้มาซะงั้น เรื่องลึกลับแห่งความรักกับสายลมและท้องทะเล หน้าแล้วหน้าเล่า ฉันเปิดอ่านอย่างไม่หยุด คงเป็นเพราะแรงโฆษณาของนายแน่ๆ เลยทำให้ฉัน ต้องอ่านและอ่าน และก็อ่าน นายช่างย้ำได้ดีแท้ๆ ... อย่าพลาด ! . . อ่ะไม่พลาดก็ไม่พลาด ก็อ่านแล้วนี่ไง ... ว่าแต่มันก็เพลินจริง เหมือนที่นายบอกมานั่นแหละ .. แต่เอ๊ะ นี่อะไร ที่คั่นหนังสือ .. เป็นกระดาษแข็ง ... มันคงดูไม่แปลกตา ถ้าหากว่าฉันไม่เหลือบไปเห็นที่มุมเล็กๆ ด้านล่างเสียก่อน (เอ .. แล้วแต่ว่าทำไมถึงได้เห็นชัดจัง) ... 099LE229D3Eb62F3bC65 รหัสลับดาวินชี่ .. อะไรหรือเปล่านี่ ... ???? ที่นายให้ฉันมาพักผ่อน .. ทั้งๆ ที่นายเป็นคนบอกเสมอว่า ชีวิตคืองาน งานคือชีวิต มันคงเป็นเหตุอ้างให้มาทำงานเป็นแน่ ง า น ส า ย ลั บ ... ที่ใครๆ ก็ไม่รู้นอกจากนาย เพราะทุกคน คิดแค่ว่าฉันเป็นแค่เลขาสาวของ บ.ส่งออกเล็กๆ แห่งหนึ่งเท่านั้น แล้วนี่คืออะไร รหัสลับ ... สำหรับอะไร ... ขนาดที่นายบอกฉันไม่ได้นอกจากย้ำให้ฉันอ่านหนังสือเล่มนี้ ถ้าก่อนหน้าฉันอ่านหนังสือเล่มนี้อย่างสบายใจ ตอนนี้ฉันคงอ่านหนังสืออย่างกังวลใจ เพราะมันมีเงื่อนไข ที่สำคัญอย่างนี้ ฉันต้องจับประเด็น หนังสือให้ได้ว่ามันมีอะไร สอดแทนอยู่บ้าง ฉันอ่าน และอ่าน และอ่าน แต่มันก็ไม่ได้บอกอะไรมากเลยนอกจากเรื่องราวของหนังสือ แล้วไอ้รหัสบ้านี่ ... มันคืออะไร ... โอ้ย ปวดหัวจัง ... โทรหานายสิ .... เสียงเล็กๆ ... ร้องบอก .. ใช่แล้วโทรหานาย ... โทรถามกันไปเลย ... ฉันรีบกดมือถือ ... หานายโดยใช้ซิมพิเศษเฉพาะที่ฉันกับนาย รู้เท่านั้น เพื่อที่ใครจะตามหาไม่ได้ .. ไม่มีสัญญาณตอบรับจากปลายทาง โอ้วววววววววววววววววววววววววววววววว เกิดอะไรขึ้น ... เกิดอะไรขึ้น .... ผิดปกติแล้ว เพราะถ้าติดต่อนายไม่ได้แบบนี้ มีอยู่เหตุเดียว !!!!! อย่า .. อย่าเกิดอะไรร้ายแรงขึ้นเลย ฉันภาวนาไปตลอดทางเดินกลับเข้าห้องพัก เพื่อจะเก็บกระเป๋าและโทรจองตั๋วเครื่องบินกลับทันที แต่เอ๊ะ .. ทำไมฉันรู้สึกว่าเหมือนมีใครตาม ... มองไปด้านหลัง กลับว่างเปล่า มีแต่เพียงยายแก่ที่จับจอง เพิงเล็กๆ สำหรับเก็บเงินเก้าอี้นั่งริมหาดเท่านั้น “หรือว่านี่ ... เป็นยายแก่ปลอมตัวมา” ................... ฉันห้ามตัวเองไม่ได้ .. ที่จะระแวงทุกสิ่งรอบตัว ... มันเหมือนว่ามีคนจับตามองฉันอยู่ .. ทุกก้าวย่าง ทุกเวลา ไม่ ไม่ .. หรือว่านี่จะเป็นก้าวย่างสุดท้ายของการเป็นสายลับ ฉันหยิบที่คั่นหนังสือขึ้นมาอีกครั้ง ... มองดูรหัสนั้นอย่างพินิจ 099LE229D3Eb62F3bC65 มันพอจะเป็นอะไรได้ .. มันจะเป็นอะไรที่ฉันจะแก้ออก ได้หรือเปล่าว่านายพยายามจะส่งสัญญาณเตือนอะไรให้ฉัน . . กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เสียงกรีดร้อง ... ของโทรศัพท์ในห้องพักดังขึ้น ฉันสงสัยว่าใครกันจะโทรมาหาฉันยามนี้ ... ไม่มีใครรู้วาฉันมาพักผ่อนที่นี่นอกจากนาย .. นาย นาย นาย ทันทีที่คิดได้ฉันถลาไปยังโทรศัพท์ ... ยกหูโทรศัพท์ได้ก็กรอกเสียงลงไป “ฮัลโหล” ... เงียบ เงียบ ฉันพูดลงไปอีกครั้ง ... “ฮัลโหล” .. เงียบ ... ฮัลโหล ... “คุณวาตี” นั่นเสียงนายหนิ.. “นาย .... โห เกิดอะไรขึ้นค่ะนาย ฉันโทรหานายแต่ว่าสัญญาณไม่เปิด ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นค่ะนาย นายปลอดภัยดีหรือเปล่า ... ฉันได้รับสัญญาณ เตือนจากนายแล้วกับรหัสที่นายสอดมาให้ ที่คั่นหนังสือน่ะค่ะนาย ฉันแกะรหัสไม่ออก ... ฉันคิดว่าเรามีปัญหาแล้วแน่นอนค่ะ แต่ว่านายปลอดภัย ใช่ไม๊ค่ะ” ฉันระล่ำระลักถามนาย ... เหมือนไม่พยายามให้นายได้พูด อะไรออกมาซะงั้นแหละ .. “ คุณเอาอะไรมาพูด ผมไม่เข้าใจ” นายถามกลับมาสั้นๆ ฉันขมวดคิ้วสงสัย งุนงงกับนาย ... อะไรกัน หรือว่านายโดนล้างสมอง “ก็ที่นายเขียนรหัสลับในที่คั่นหนังสือ มุมด้านซ้ายมือง เป็นรหัสตัวเลขและตัวอักษรภาษาอังกฤษ แล้วนายสอดมาให้ฉัน ในหนังสือที่นายย้ำนักหนาว่า ... อย่าพลาดอ่าน ไงค่ะ” ปลายสายเงียบไป .... “ เอ ไม่มีอะไรหรอกคุณวาตี ... ผมไม่ได้เขียนอะไรให้คุณหรอก หนังสือมันแค่น่าสนใจ เลยแนะนำให้อ่านดูตอนพักผ่อน ผมเองชอบนะเล่มนี้ แต่เอ สงสัยว่าไอ้ตัวเลขและก็ตัวอักษร ที่คุณเห็นน่ะ มันคงเป็นนายไข่ปลา ... วันก่อนผมเห็นเค้ายุ่งกับกองหนังสือ ในห้อง ไม่คิดเลยว่าจะลองเขียนอะไรดู น่าจะใช่” นายไข่ปลา ... ชื่อนี้เป็นชื่อของ ดช.ไข่ปลา ลูกชายวัย 4 ขวบของนายหนิ ... ซนเล่นเป็นปลากระเบน ในท้องทะเลเชียวล่ะ .. โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย อะไรกันนี่ คิดซะว่าสำคัญจัด แต่ที่ไหนได้ ... “ อ่อ ค่ะนาย หนังสือน่าสนใจ ... ว่าแต่นายค่ะ ... นายโทรมามีไรเหรอค่ะ” เสียงนายกระแอม ... และพูดมาเบาๆ ว่า “ไม่มีอะไรหรอกคุณ แค่จะโทรมาบอกว่า ขากลับน่ะนะ ฝากซื้อกุ้งแห้งทะเลมาสัก 4 ซ๊า 5 โล ... เมียผมอยากได้ ผมลืมบอกเลยรีบโทรมาบอกก่อน อย่าลืมนะ อย่าลืม” พูดจบนายก็วางหูไปทันที บ้าแล้ว ................... ฉันมันบ้าหรือว่านายบ้ากันนี่ ... รหัสบ้ามาจากไอ้เด็กชายไข่ปลาตัวแสบ .. แถมนายก็โทรมา สั่งกุ้งแห้ง 4 โล บ้าไปแล้ว ... หึ หึ ฉันหัวเราะกับตัวเอง คงเป็นฉันเองหรอกมั้งทีบ้า เพราะดันคิดไปเองกับนั่นนี่ ... พักผ่อน พักผ่อนซะ ฉันเตือนตัวเอง กับการมายังทะเลใต้แห่งนี้ .... ** เสียงเพลงมือถือดัง ... เป็นเพลงเฉพาะที่ฉันตั้งเอาไว้ สำหรับนาย อะไรกันอีกล่ะนี่ วางหูไปแหม่บๆ ไม่รับโว้ย พักผ่อน พักผ่อน .. ฉันไม่รับโทร ขี้เกียจรับเพราะไม่งั้นเดี๋ยว ได้สั่งกุ้งแห้งจาก 4 โลเป็น 10 โลจะลำบาก .. ฉันกำลังจะกดมือถือปิด ... ก็ได้รับ sms ข้อความเข้ามา เอาน่าแค่เปิดดูนิดหน่อยเอง ... 7889 กพำพำ MRERWE อหกพำแส 1456 โอ้ว .. มามุกนี้อีกแล้วนายเอ๋อ ฉันไม่หลงกลแล้วหรอก คงเป็นไอ้นายไข่ปลาตัวแสบลูกนายอีกล่ะสิ 4 ขวบ แต่ดันฉลาดเป็นกรด คงขโมยมือถือพ่อมากด แกล้งฉันอีกแน่ๆ ... ไม่รับโว้ย ไม่รับ .... พักผ่อน พักผ่อน ว่าแล้วฉันกดปิดมือถือ เหลือเวลา 2 วันเต็มๆ กับการพักผ่อน กิน อยู่ นอน อ่านหนังสือ ริมหาด ท้องทะเลอย่างนี้ สายลม แสงแดด อย่างนี้ ไม่เอาล่ะคิดเรื่องงานปวดหัว .. พักผ่อนดีกว่า... มือถือไม่ต้องใช้งานกันล่ะ กดปิดมันไปสัก 2 วันคงไม่มีอะไร ฉันเก็บมือถือยัดลงกระเป๋าเสื้อผ้า เหมือนจะฝังมันลงไป ลงดินที่ขุดเตรียมเอาไว้ ... แล้วก็คิดว่าฉันคงไม่ต้องการใช้มันไป ตลอดช่วงวันที่พักผ่อนเหล่านี้ ไปดีกว่า ไปนอนเล่นที่ริมหาด อ่านหนังสือต่อให้จบ ก่อนจะอ่านเล่มอื่นๆ ที่เตรียมเอามาด้วยอีก 4-5 เล่ม ... Enjoy Vacation ---- อย่างนายบอกนั่นแล .... . . . . . . . ณ มุมหนึ่งของบ้านเล็กๆ ในเมืองหลวง “คุณวาตี ทำไม่ไม่รับสายนะเนี่ยเ พิ่งคุยกันหยก ๆ ทำไงดีว่ะ ... เกิดเหตุดินถล่ม ฟ้าทลาย ผู้ก่อการร้ายมันบุกยึด รัฐสภาแล้ว เถียงกันจะเป็นจะตาย ต่างฝ่ายต่างแก้ตัวกันวุ่นวาย ว่าใครเป็นเหตุ ใครเป็นผล ใครเป็นคนทำ ใครถูก ใครผิด เราต้องการคิดดีๆ มาช่วย อุตส่าห์ส่งรหัสลับไปแล้วหวังว่า คงแก้ได้ทันก่อนที่พวกผู้ก่อการร้ายมันจะยึดประเทศนะ ...” .... **** คุยกันเล็กๆ *** จบสั้นๆ ห้วนๆ ... ลงเท่านี้นะค่ะสำหรับเรื่องสั้นๆ ที่ดูเหมือนไม่สั้นเลย เพราะว่านึกได้ก็เขียน ธีมก็ไม่มีในหัวแต่ก็พิมพ์ไปอย่างที่คิด หาทางลงไม่จบเผลอเปิดเวปของการประชุมสภาเมืองไทยพอดีเลยเอามาปิดท้ายของการเขียนงานโครงการซะเลย โดยมีเหตุผลในการลากมาเกี่ยวโยงให้ได้สักหน่อย แต่จะเนียนมาก เนียนน้อยหรือว่าไม่เนียนเลยก็สุดแล้วแต่คนอ่านกันนะค่ะว่าจะอ่านแล้วรู้สึกยังไง เพราะว่าไปคนเขียนก็เนียนมั่วได้ใจอากาศเย็นๆ เดือนมีนาคมมากๆ เลยค่ะ สำหรับโจทย์โครงการหน้า ตะพาบ กม.29 ... ตัวละคร เด็กชาย 1 คน ชายหรือหญิงวัยกลางคน 1 คน หญิงชรา 1 คน คาแร็กเตอร์ ซื่อตรง เรียกว่ายอมคดไม่ยอมงอ อ่อนแอ ขี้โรค ขี้โกง เห็นแก่ตัว ให้ผู้เขียนจับคู่เลือกกันเองนะค่ะว่า จะให้คน 3 คน มีลักษณะนิสัยอย่างไร ... แล้วเขียนเรื่องราวของทั้งสามคนออกมาเป็นงานเขียนสั้นๆ ยาวๆ ก็ได้ตามแต่ใจอยากค่ะ ... ดูเหมือนยาก แต่ก็ไม่ยาก ดูเหมือนง่ายแต่ว่าก็ไม่ง่ายอีกล่ะค่ะ เอ แล้วตั้งมาแบบนี้ อิฉันคนตั้งเองจะมึนตึ๊บกับการลากโยงเรื่องราวหรือเปล่าหนอ .... รอดูกันค่ะ 555+

Create Date : 19 มีนาคม 2554
Last Update : 19 มีนาคม 2554 10:33:53 น.		77 comments
Counter : 2796 Pageviews.
Share Tweet