Bloggang.com : พรายทราย : ณ ปลายฟ้า...คือเธอ (Love@Horizon) 22.. "ช่อคราม"

ณ ปลายฟ้า...คือเธอ (Love@Horizon) 22.. "ช่อคราม"

บทที่ 22

หลากหลายความรู้สึกของความรักที่เกิดขึ้น และเป็นไป
หลาย ๆ ครั้งมันก็ยากเกินกว่าที่เราเองจะเข้าใจ

โลกทั้งโลกเคลื่อนที่หมุนผ่านไปอย่างช้า ๆ …

ชั่วเสี้ยวของเข็มวินาทีอาจเดินไปอย่างรวดเร็ว แต่เวลาของความรู้สึกนั้นกลับเนิ่นนาน…

กระแสสัมผัสแห่งความรู้สึกค่อย ๆ วิ่งซึบซับผ่านคลื่อนเข้ามาในตัว แตะ... แทรกผ่านในทุกอณูของความรู้สึก ให้รับรู้ได้อย่างอ่อนโยน ลึกซึ้ง และ นุ่มนวล...

ความรู้สึกประสานไหลมารวมตัวกันอีกครั้ง ก่อให้เกิดเป็นความอบอุ่นอยู่ภายใน พร้อมกับกลั่นตัวเป็นหยดน้ำ หยาดเล็ก ๆ ที่พร่างพรายขึ้นวนฉ่ำเวียนอยู่ในหัวใจ ให้ดื่มด่ำอยู่ในความรู้สึกนั้น...เนิ่นนาน ราวกับจะไม่มีวันสิ้นสุดไปตลอดกาล...

มันช่างเป็นความรู้สึกของอารมณ์ ที่ไหลเวียนผ่านอยู่แต่ในหัวใจ ในร่างกายของกันและกัน อย่างละเมียด ละไม แม้มันจะอ้อยอิ่ง เนิ่นนาน เชื่องช้า แต่มันก็ไม่ได้ส่งผ่านไปถึงระบบของสมองให้ต้องวิเคราะห์ใด ๆ ทั้งสิ้น ราวกับมีปฏิกิริยาเคมีที่ร่างกายสร้างขึ้นเป็นกลไกอย่างอัตโนมัติ ตัดระบบสติให้ไกลออกจากการควบคุมของสมองไปชั่วขณะ...

กว่าจะคืนให้ระบบร่างกายทำงานได้อย่างปกติอีกครั้ง ความรู้สึกบางเบา นุ่มนวลก็ไม่ได้จางหายไปแต่อย่างใด...

เขาอยากให้มันเกิดอีกครั้งเสียด้วยซ้ำ อยากให้อารมณ์นั้น ความรู้สึกอบอุ่นนั้น มากขึ้น ๆ เพิ่มขึ้นจนกลายเป็นความรุ่มร้อน ที่พร้อมจะเผาตัวเองและหญิงสาวให้มอดไหม้...

หากแต่สติที่กำลังคืนกลับมาในระบบ พยายามดึงรั้งให้เขาถอนตัวออกมาจากเวทมนตร์ที่กำลังจะจางหายไป...

แม้จะรู้สึกดีว่า ริมฝีปากคู่นั้นยังคงตอบสนอง ดื่มด่ำอยู่ในความรู้สึกเดิม แต่สายตานั้น ดวงตาคู่นั้น ที่เพิ่งลืมตามองมายังเขากำลังสะท้อนกลับด้วยคำถามมากมาย ที่เขาไม่สามารถจะแปลออกมาให้เข้าใจได้

สิ่งที่เขาทำได้แค่เพียง แตะนิ้วไปที่มุมปาก ไล่เคลียแก้มนั้นเบา ๆ เกลี่ยน้ำตาเม็ดเล็ก ๆ ที่ปลายตา เหน็บปอยผมเส้นเล็ก ๆ ที่ตกบนหน้าผากเนียนนั้นคืน

อย่างเท่าที่เคยทำได้อยู่เป็นประจำ...

ธันวาเริ่มมั่นใจว่าเขาเกลียดสติของตัวเอง...เกลียดเจ้าเทวดาตัวน้อยที่เริ่มวิ่งวนเวียนหยิบไฟล์โน้นไฟล์นี้อยู่ในสมองของเขา เพื่อให้ตระหนักกับความจริงว่าสิ่งที่เกิดขึ้น เป็นเพียงแค่เวทมนตร์ ภาพมายาแห่งความรู้สึกที่เจ้าซาตานกำลังสิงทำงานอยู่ในหัวใจของเขา

หากเขายังเพลิน เพลิดไปกับฟูฟองที่เจ้าซาตานใช้เวทมนตร์อยู่อย่างนี้ เขาต้องทำร้ายน้องชายของเขาอย่างแน่นอน และข้อสำคัญมันไม่ได้ส่งผลดีกับเภตราเลยสักนิด เธอคงยิ่งสับสนวุ่นวายใจมากขึ้นกับการกระทำของเขา

“เภตรา...มิสเตอร์ธันวา คุณต้องมางานแต่งงานของเรานะ... แล้วฉันจะโทรไปอีก” เสียงจากอันย่าเรียกสติให้ชัดเจนขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เภตราคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาพูดได้เสียที

“อันย่า…สเตฟาน” น้ำเสียงแผ่วเบา เหมือนออกมาจากเรียวปากอย่างยากเย็น

“ดีใจด้วย กำหนดวันได้แล้วรีบโทรมา มีอะไรให้ช่วยต้องบอกฉันนะ แล้วก็ ห้ามให้ใครเป็นเพื่อนเจ้าสาวเธอนะ...นอกจากฉัน ”

“ไม่!..ไนน์ ไนน์ ฉันจะให้มิสเตอร์ธันวาเป็นเพื่อนเจ้าสาว ส่วนเธอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวไปแล้วกัน ไปก่อนนะมีอะไรต้องทำอีกเยอะเลย แล้วฉันจะโทรกลับไป” อันย่าหัวเราะคิกคัก วางสายก่อนที่เภตราจะได้พูดอะไรแย้งไป เธอคืนโทรศัพท์เข้าที่ เริ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง ว่ายังนั่งอยู่บนตักของเขา แขนของเธอก็ยังคล้องอยู่รอบคอ

เพราะโทรศัพท์ หรือเพราะเขามานั่งกั้นระหว่างโทรศัพท์กันแน่นะ

เภตรายังคงจับโทรศัพท์ไว้ ไม่รู้จะหันกลับไปมองหน้าเขาอย่างไรดี นี่เธอทำอะไรลงไป มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอ...

หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น รวบรวมความกล้าเอียงตัวกลับมา ค่อย ๆ คลายวงแขน ก่อนไถลตัวลงกลับลงมายืน

สายตาดุ ๆ คู่นั้นยังมองกลับมา อีกเดี๋ยวเขาคงต่อว่าเธอ กับการกระทำเหลวไหลเป็นแน่ แต่ผิดคาดเขากลับหันไปมองขวดเบียร์บนโต๊ะ ราวกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่พูดอะไร

เธอไม่เข้าใจความรู้สึกของเขา ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง เพราะความดีใจทำให้เธอลืมตัวได้ขนาดนี้เชียวหรือ

บางสิ่งในสายตาของเขา บางสิ่งในหัวใจของเธอ บางสิ่งในสัมผัสมันมากกว่าอารมณ์ลืมตัว เธอรู้สึกได้ และมันกำลังส่งผลให้เธอเจ็บแปลก ๆ ในหัวใจ...

เธอตอบไม่ได้ว่ามันเริ่มเจ็บตรงไหน ตรงที่เขาเริ่มต้นสัมผัส หรือละจากกันแน่ หรือเพราะสายตาคู่นั้นหรือไม่

หรือเพราะสิ่งอื่น เหตุผลอื่น เพราะเมษายังอยู่ในนี้ ...

เขาคงโกรธเธอ หรือโกรธตัวเอง เภตราเม้มริมผีปากอยากถาม แต่ความรู้สึกไม่เข้าใจก็ถ่วงหนักจนยากจะตั้งคำถามว่าอย่างไร เธอยังไม่รู้จะตอบตัวเองอย่างไรเลยด้วยซ้ำไป แล้วเขาจะตอบเธอได้อย่างไร

แต่ที่แน่ ๆ เธอผิดเอง เธอเป็นคนผิดเอง... หญิงสาวได้แต่ถอนใจ

“ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะคะ” เภตราหลับตานิ่ง เอ่ยออกไปเบา ๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมสมองเลือกประโยคนั้นมาพูด ก่อนหันไปหยิบกระเป๋าถือบนเคาน์เตอร์ แล้ววิ่งขึ้นไปข้างบน

เภตราพยายามข่มตาให้หลับ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นยังตามวนเวียน เธอจะทำอย่างไรดี อะไรคือสิ่งที่เกิดขึ้น เธอรู้สึกล้า หนักไปทั้งหัวใจ

เธอยังหาคำตอบไม่ได้ …

เธอพยายามแยกความรู้สึกออกจากกัน มันไม่เหมือนกัน มันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง สัมผัสของผู้ชายสองคนที่ยังวนเวียนอยู่ในความรู้สึก...

ความรู้สึกที่แทรกอยู่ในทุก ๆ อณูของความรู้สึก ใบหน้าคร้ามแดด เคราเข้ม ๆ สายตาที่เต็มไปด้วย ความสุข มิตรภาพ รอยยิ้ม ความห่วงใยวิ่งล่องลอยผ่านไปมา ราวกับภาพหนังซ้ำที่มีเพียงฉากเดียว

ขณะที่ความรู้สึกของเมษาเหมือนถูกแช่แข็ง ไม่ได้เคลื่อนไหว ไม่ได้เติบโต ไม่ได้รู้สึกใด ๆ มาพักใหญ่ แต่มันก็ยังคงนิ่งอยู่ที่เดิม ณ จุดเดิม ตำแหน่งเดิม...

เธอยังไม่เข้าใจตัวเองด้วยซ้ำ ว่ามันเกิดขึ้นจากอารมณ์ใด ทำไมเธอถึงจูบตอบธันวา …

แต่อารมณ์ใด ๆ ก็ตามที่พาไปถึงการกระทำนั้น มันไม่ใช่ความรู้สึกขอบคุณ มันไม่ใช่อย่างจูบราตรีสวัสดิ์ค่ำคืนก่อนนั้น...

รักหรือ ไม่น่าใช่ ทำไมไม่เหมือนที่เคยรู้สึกกับเมษาแม้แต่น้อย อย่างน้อยความซื่อสัตย์ ซื่อตรงเป็นหัวใจของการทำงานมาตลอดทั้งชีวิต

เธอจะรักธันวาได้อย่างไร ในเมื่อเมษายังอยู่เต็มในหัวใจอย่างนี้

มันเป็นความรู้สึกอยากแบ่งปันความสุข ความดีใจที่เธอกำลังมีกับเขา ความดีใจที่เพื่อนรักของเธอทั้งสองคนลงเอยกันอย่างมีความสุข เธอรู้สึกเช่นนั้น ทั้งสติและหัวใจ เธอรู้ตัวดีว่าทำอะไรลงไป เธอไม่ห้าม ไม่รั้งตัว แต่ปล่อยให้ความรู้สึกล่องลอยไป

จูบนั้น สัมผัสนั้น เธอเต็มตื้นไปด้วยความสุข อบอุ่น มันเติมเต็มในทุก ๆ ส่วนของความรู้สึกที่ขาดหายไป เธอรู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ เภตราถอนหายใจ ป่านนี้ธันวาจะมานั่งครุ่นคิดอย่างเธอหรือไม่ ไม่ว่าอาบน้ำ นั่งนอนให้เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วก็ตาม เธอก็ไม่อาจลบเลือนภาพ อารมณ์ ความรู้สึกนั้นไปได้เลย เหมือนยังตามติดเธอแนบแน่นไปในทุกลมหายใจ...

ป่านนี้เขาทำอะไรอยู่นะ กำลังคิดเหมือนอย่างที่เธอคิด กำลังรู้สึกเหมือนอย่างที่เธอรู้สึกหรือไม่ ความกลัววูบผ่านเข้ามาในความรู้สึก หากเขาโกรธเธอจริง ๆ เธอไม่รู้เหมือนกันจะมองหน้าเขาอย่างไรดี

หญิงสาวหลับตาลง ความทรงจำหวนกลับมาอีก...

ความรู้สึกที่ได้นั่งอยู่บนตัก ขณะที่เขาโอบตัวเธอไว้ สัมผัสของริมฝีปาก นิ้วมือที่สัมผัสบนใบหน้า เส้นผม และสายตาอ่อนโยนคู่นั้น รอยยิ้มบาง ๆ กำลังเกลื่อนความรู้สึกกลัว หวาดระแวงต่าง ๆ ทั้งมวลให้หายไป

เภตรายิ้มตอบ รู้สึกถึงความอบอุ่นที่เขาถ่ายทอดมาให้เธอ

มันชัดเจนเหมือนเกิดขึ้นอีกครั้ง....

เป็นอีกค่ำคืนที่เธอรู้สึกว่า เธอกำลังจะฝันดี...

ฝนตกอีกแล้ว...

ฝนตกเป็นละอองเม็ดละเอียด เหมือนม่านแพรสายฝนอยู่ด้านนอก ธันวาเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง ไอฝ้าความเย็นในห้องเริ่มจับกระจกให้เห็นเป็นภาพลางเลือน

เขาเริ่มเบื่อหน่ายกับการประชุมที่แสนจะเคร่งเครียด ผ่านไปเกือบอาทิตย์ งานนี้ก็ช่างลงตัวอย่างยากเย็น ทนายของบริษัทนี้ดูจะยังไม่พอใจกับข้อเสนอที่เขาร่างแก้ไข

ทุกอย่างเหมือนต้องกลับมาตั้งต้นเริ่มใหม่อีกครั้ง...มันมากกว่าสามครั้งแล้ว

หัวใจของเขาเหมือนล่องลอยผ่านฝ้ากระจก สมาธิไม่ได้อยู่กับคำร่ายยาวของทนายการเงินของฝ่ายตรงข้าม เขากำลังคิดถึงเธอ ...เภตรา อยากให้เธออยู่ตรงนี้ ใบหน้า สายตา รอยยิ้ม คำพูด เสียงหัวเราะที่จะช่วยปลุกปลอบให้กำลังใจ

โดยเฉพาะจุมพิตเมื่อค่ำคืนนั้น…

ธันวาอมยิ้มให้กับตัวเอง ให้กับกระจก ให้กับสายฝนเบื้องหน้า

มันหวานละมุน เหมือนสายฝนโปรยปรายลงมาเย็นใจทุกครั้งเมื่อเขานึกถึง มันพัดพา ชะล้างเอาความเหน็ดเหนื่อย อ่อนเพลียให้จางหายไป และเขาก็พร้อมที่จะลุยสู้ทุกอย่างขึ้นอีกครั้ง

แม้แต่ความรู้สึกของตัวเอง...

เขาควรบอกให้เธอรู้ เปิดเผยถึงความรู้สึกของตัวเอง เขาไม่อยากถอนริมฝีปาก หรืออ้อมกอดนั้น อยากทำอะไรต่ออะไรมากกว่านั้น

อยากบอกรักเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก
อยากบอกเธอให้เธอรับรู้ทุกความรู้สึกของเขา
อยากบอกทั้งวันทั้งคืน...ทุกวินาที ทุกนาที และตลอดไป

แต่ก็ได้แต่คิด มันคงไม่มีวันเกิดขึ้นได้จริง หากเขาทำทุกสิ่งอย่างที่ใจเขาต้องการ เขาไม่รู้ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับเธอได้อย่างไร และรับมือกับสถานการณ์น้องชายได้อย่างไร

แม้ใจจะอยากแย่งเธอมาจากเมษามากแค่ไหนก็ตาม...

เขายังไม่แน่ใจว่าเภตราพร้อมที่จะรับความรู้สึก ความรักของเขามากแค่ไหน เขายังอยากให้สิ่งที่เกิดขึ้น เป็นความรัก เป็นอารมณ์ที่สวยงาม มั่นคง จริงจัง และถาวร ไม่ใช่เพียงแค่อารมณ์ หรือความรู้สึกที่พัดผ่านมาชั่ววูบ แล้วจางหายไป

มันยากเหลือเกินที่เขาจะอธิบายให้เธอเข้าใจ...

แค่จูบ ๆ เดียวมันยังยากที่จะเผชิญหน้ากับเธอ และหากคืนนั้นมีอะไรมากไปกว่านี้ เขาจะมองหน้าเธอได้อย่างไร

แต่ก็นั่นแหละ ดีหน่อยที่ตลอดอาทิตย์นี้งานเคสนี้เหมือนดึงเวลาตัวเขาให้ห่างจากโลกของเธอ ให้เขาได้เพียงแค่ทิ้งโน้ตเฝ้าครุ่นคิดถึง ห่วงหาอยู่อย่างนี้

แต่ถ้าไม่ใช่งานนี้ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เขาก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าสติของเขาจะรั้งดึง ต้านทานความรู้สึกนั้นได้นานแค่ไหน...

สายตาคู่นั้น ริมฝีปากคู่นั้น นับวันมันก็ยิ่งพาอารมณ์ของเขากระเจิดกระเจิงทุกครั้งไป ยิ่งเขารู้ว่าอรัญมาทานข้าวกับเธอ ทุกกลางวัน ทุกเย็นแล้ว มันยิ่งทำให้เขาพลุ่งพล่านมากขึ้น

บางอารมณ์เขาก็อยากให้เมษากลับมาเสียที อรัญจะได้ไม่มีโอกาสได้ใช้โอกาสช่องว่างตรงนี้ แต่นั่นแหละ เมษาก็ยังคงเป็นเมษา เขาจะให้ความสำคัญ มีเวลาให้กับเภตราได้มากพอหรือ ในขณะที่อรัญพยายามเก็บคะแนนมาขนาดนี้

เขาอยากรู้เหมือนกันว่า อรัญจะเผชิญหน้า อธิบายกับเมษาอย่างไร ตัวเขาเองก็เช่นกันจะบอกเมษาว่าอย่างไร ว่า...เขารักเภตรา

หรือบางทีเขาคงต้องเก็บความรู้สึกแบบนี้ไว้ตลอดไป กลับไปเป็นผู้ช่วยนางเอก พี่ชาย เพื่อนร่วมงานที่แสนดี เหมือนอย่างเดิม

กับบทพระเอกที่ได้รับชั่วแว่บ และกลายเป็นเพียงความทรงจำอย่างรวดเร็ว ที่เขาคงไม่มีวันได้รับในความเป็นจริงในโลกของเธอ

ไม่ว่าอย่างไร นกไนติงเกลตัวนั้นก็ต้องสละเลือดให้ดอกกุหลาบเป็นสีแดงอยู่อย่างเดิม มันไม่ต่างอะไรกับการเฝ้ารักใครอยู่ข้างเดียวจริง ๆ

ธันวาถอนหายใจ เก็บเอกสาร โน้ตบุ้ค กล่าวลาทนายความและเจ้าของบริษัท เดินออกมาพร้อม ๆ กับ สมมาตรทนายฝึกงานคนใหม่ ถาวรทนายจากแผนกแรงงาน

ทุ่มกว่าแล้ว ฝนยังตกไม่ขาดสาย ทุกคนเลือกจะแยกย้ายกันกลับบ้าน มันเหนื่อยล้ามาตลอดทั้งวัน หลังแข็ง สมองเครียดตั้งแต่เช้า มากกว่าที่จะไปหาอะไรกันทานต่อ หรือจะย้อนกลับไปที่ทำงาน

เขายังลังเลจะกลับไปที่ทำงาน หรือบ้านดี

“เฮีย อยู่แถวไหน อยู่ที่ทำงาน หรือข้างนอก” เสียงเมษาดังเข้ามาในโทรศัพท์ คนที่เขาไม่อยากนึกถึงเลย

“แถววิภาวดี ดอนเมือง” ธันวาตอบไปอย่างเหนื่อยหน่ายเต็มที

“ดีเลย เจอผมแป๊บสิ ผมอยากคุยกับเฮีย อีกชั่วโมงเจอผมที่ล็อบบี้โรงแรมนะ” เมษาเอ่ยชื่อโรงแรม ที่อยู่ไม่ไกลจากตึกที่เขายืนอยู่ น้ำเสียงฟังดูร้อนรนกระวนกระวายชอบกล

นี่น้องชายเขากลับมาถึงเมืองไทยเมื่อไหร่กัน…มันยังไม่ถึงกำหนดนี่นา

เภตรามองผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังยกแก้วค็อกเทลสีฟ้าขึ้นดื่ม กับผ้ากิโมโนชิ้นสวยบนโต๊ะที่วรรณิศาซื้อมาฝาก แค่มองดูก็รู้ว่าไม่ใช่ราคาถูก ๆ เลย สมกับที่เป็นนางแบบระดับแถวหน้าของเมืองไทย เธอมีรสนิยมดี เลือกของฝากได้ดี

และเธอก็มีของฝากกลับมาอย่างที่เธอพูดไว้ ไม่รู้ว่าจะมีข่าวสารใด ๆ มา
เป้นของแถมให้เธออีก...

วรรณิศาโทรมาบอกว่าเธอถึงเมืองไทยตั้งแต่เมื่อวาน และให้เมสเซนเจอร์ส่งบัตรเชิญระบุชื่อชวนให้ออกมาดูแฟชั่นโชว์แบรนด์ต่างประเทศชื่อดังที่วรรณิศามาเดินแบบ ซึ่งพอดีเป็นโรงแรมใกล้ ๆ กับที่ทำงานของเธอ

เมื่อครู่นี้เภตราไม่ค่อยสนใจแฟชั่นโชว์นัก ทั้ง ๆ ที่บัตรเชิญนั้นเป็นแถวหน้าพิเศษ หากเป็นอันย่าคงตื่นเต้นมากกว่าเธอ ทุกครั้งที่ไปดูกับอันย่า เธอมักจะง่วงเหงาหาวนอน มากกว่าตื่นตาตื่นใจ

เธอไม่ใช่สาวบ้าตามแฟชั่นเหมือนอันย่า...

แต่เภตราก็ต้องยอมรับความสง่างามบนเวทีของวรรณิศา เธอสวย ยิ่งแต่งหน้า ใส่เสื้อผ้าสวย ๆ ยิ่งขับความสวยออกมามากมาย ใบหน้า สายตา ท่าทางการเดินของเธอให้อารมณ์การนำเสนอเสื้อผ้าทุกชิ้นบนเรือนร่างของเธอได้เป็นอย่างดี

หรือแม้แต่ลดเครื่องสำอางบนหน้า แต่งตัวตามปกติเธอก็ยังสวย เพราะ
วรรณิศาสวย มีจริตก้านแบบนี้ เธอถึงไม่แปลกใจที่เมษาเลือกคบวรรณิศา

หากเทียบกันแล้วเธอไม่มีความสวย ๆ ใดเทียบกับผู้หญิงตรงหน้าได้เลย

ใจจริงแล้วเธออยากปฏิเสธ อยู่ให้ห่างจากบรรดาผู้หญิงของเมษา ซึ่งไม่รู้ว่าจะหาสิ่งใดมาปั่นหัว เล่นตลก หรือให้เธอประหลาดใจได้อีก เธอตั้งใจจะกลับทันทีที่งานจบ แต่วรรณิศาก็ยังชวนเธอมานั่งดื่มต่อที่ล็อบบี้บาร์ของโรงแรม

อย่างน้อยการได้เจอกับวรรณิศาก็ยังดีกว่าเจอกับอรัญ ซึ่งก็น่าแปลกที่วันนี้เขาไม่โผล่มาเลย ไม่เหมือนตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา

เธอออกจะเบื่ออรัญ เบื่อบางนิสัยของเขา อรัญชอบตัดสินใจอะไรเอง คิดอะไรเอง ไม่ค่อยถามความเห็นของเธอ อาจคล้ายกับเมษา แต่เมษายังมีอารมณ์รับรู้เรื่องของเธอ มากกว่าอรัญที่เขาพยายามทำอะไรออกมาเฉพาะความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น

แต่ก็นั่นแหละ เธอยอมรับความจริงไปแล้ว เธอแทบไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักใกล้ชิดกับเมษา เท่ากับคนอื่น ๆ ที่เหมือนมีโอกาสให้เธอได้เห็นความเป็นไปของแต่ละคน เรื่องราวของเมษาส่วนใหญ่มาจากผู้ปรารถนาดี และร้ายต่าง ๆ มากกว่า

การออกไปทานข้าวกับอรัญอย่างคนรู้จักตลอดมา ก็ยังดีกว่าที่เธอจะกลับบ้านแล้วไปอยู่คนเดียว ธันวากลับบ้านดึกมาตลอด เธอรู้ดีว่าเพราะเรื่องงาน ทั้งเขาและเธอต่างก็ยุ่งมากจนไม่ค่อยมีเวลาได้เจอกัน

ธันวาไม่ได้หลีกเลี่ยง หลบหน้า เภตรารับรู้จากสายตาที่ส่งมาให้เธอกับเวลาน้อยนิดที่เจอกันในที่ทำงานก่อนเขาออกไปประชุม ว่ายังเป็นห่วง และใส่ใจเธออยู่เหมือนเดิม

แม้ไม่ค่อยได้กลับบ้านพร้อมกัน อย่างน้อยก็ยังมีโน้ตเล็ก ๆ ถามทุกข์สุขปะอยู่หน้าห้อง หน้าตู้เย็นให้เธอรับรู้ โดยไม่ต้องบอกกล่าวหรือถามออกมาเป็นคำพูดก็ตาม

แต่เธอก็ยังอยากให้เป็นเหมือนเดิม ๆ มากกว่า...

“ขอบคุณสำหรับของฝาก และชวนมาดูคุณเดินแบบ คุณวรรณิศาสวยจริง ๆ” เภตราหยิบผ้าขึ้นมา ยิ้มพร้อมกับกล่าวขอบคุณ เธอมาดูวรรณิศาจริง ๆ ไม่ได้ใส่ใจเสื้อผ้าแบรนด์ดังแม้แต่น้อย

“ดีจังที่คุณเภตราชอบ ศาเลือกเองนะคะ คิดว่าคงต้องชอบ อีกอย่างลายนี้น่าจะเหมาะกับคุณเภตรา ไปตัดเป็นชุดราตรีคงสวย” วรรณิศายิ้มชื่นชมผ้า เหมือนปลาบปลื้มในความสามารถของตัวเอง

“ศาสวยจริง ๆ หรือคะ แต่ความสวยความสาวติดตัวเราไม่ได้นาน ไม่รู้เหมือนกัน แก่ตัวมาแล้วจะเป็นยังไง คุณเภตรากลัวความแก่มั้ยคะ” เธอยื่นหน้ามาถาม ดวงตาใส ๆ เหมือนอยากรู้จริง ๆ

“ไม่หรอกค่ะ... คงเพราะฉันไม่ได้เป็นคนสวยอย่างคุณวรรณิศา ไม่ได้ทำงานเป็นนางแบบอย่างนี้ เป็นทนายยิ่งแก่ยิ่งน่าเชื่อถือค่ะ”

“ใช่ค่ะ ศากลัวแก่จริง ๆ ไม่อยากไปทำศัลยกรรม..กลัวเจ็บ พยายามจะเก็บตังค์ หางานอะไร ๆ ให้มันมั่นคง แก่ไปใครเขาก็เลิกจ้าง” แม้ท่าทางจะเหมือนกลัวเจ็บจริง ๆ แต่ในน้ำเสียงเหมือนมีอะไรมากกว่านั้น

“ลองดูงานที่คุณวรรณิศาจะทำได้ไปนาน ๆ ก็ดีนะคะ” เภตราเริ่มให้คำแนะนำตามนิสัยตัวเอง สมองเริ่มครุ่นคิดหาสิ่งที่เหมาะสม แต่เธอก็ไม่ค่อยรู้เรื่องธุรกิจสำหรับนางแบบมากนัก เภตรายกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม

น่าแปลกที่นับว่าเธอเริ่มจะสนิทสนม และเข้าใจวรรณิศามากขึ้น หากไม่นับถึงการแสดงออกของวรรณิศาที่ล้น ๆ ไปบ้าง หญิงสาวตรงหน้าของเธอ ดูไปก็เหมือนผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่ง

“บางทีศาออกรับทำงานประจำ ไปอยู่ฝ่ายแฟชั่นกองบอกอนิตยสาร หรือเขียนข่าวแฟชั่น ข่าวสังคม ทำอะไรดีน้า...หรือลองบอกเมษา บอกอรัญขยายทำโมเดลลิ่ง นอกจากรับทำประชาสัมพันธ์อย่างเดียว ศาเข้าไปดูแลตรงนั้นก็ได้...แต่ก็นะชักเริ่มเบื่อ...”

“เบื่ออะไรหรือคะ”

“เบื่อยายบุษ เกลียดขี้หน้า เธอมีหุ้นอยู่ในบริษัทนั้นด้วย อยากไปให้ไกล ๆ เกลียด ๆ เกลียดจริง ๆ “ น้ำเสียงของวรรณิศาบ่งบอกถึงความเกลียดได้อย่างล้ำลึก

ก่อนจะเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่ญี่ปุ่นให้เภตราฟัง ว่าเธอต้องตบตีกับบุษมาส
หลายครั้ง มีรอยข่วนเต็มแขนเต็มต้นคอ จนช่างแต่งหน้าต้องลงครีมให้หนากว่าปกติ ดีที่ไม่โดนหน้า หรือทำให้ต้องเสียโฉม แถมต้องคอยแย่งช่วงเวลาของเมษาให้มาอยู่กับเธอ

เภตรารับฟังเงียบ ๆ ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา ซึ่งมันก็เรื่องจริงนับวันเธอยิ่งชาชิน และไม่รู้สึกในอารมณ์ ตื่นตกใจ หรือมีอารมณ์ร่วมโกรธ เสียใจ หรือเกลียดชังไปกับวรรณิศา

เธอแค่รับรู้ เห็นใจ และเหนื่อยใจแทนวรรณิศามากกว่า

ผู้หญิงของเมษาล้วนแล้วแต่น่าสงสารจริง ๆ ...
ไม่ใช่แค่เธอคนเดียว...

เธอรู้ดีว่าวรรณิศาอยากระบายความอัดอั้นในใจกับเธอ พร้อมกับขีดเส้นไว้ให้เสมอ วรรณิศาใช้เธอเป็นพันธมิตร พร้อม ๆ กับกันเธอให้ห่างจาก
เมษาออกไปทุกที จนเกือบจะหลุดออกจากวงโคจรไปแล้วเสียด้วยซ้ำ

บางทีเธอน่าจะบอกให้วรรณิศาดีใจ...

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะบอก หรือวรรณิศาจะเล่าอะไรเพิ่มเติม เสียงของใครบางคนก็ดังมาที่โต๊ะก่อนตัว

“กรี้ดดดดดดดด น้องศาอยู่แถวนี้เอง ยังไม่กลับหรือคะ” สาวประเภทสองโครงร่างใหญ่ แต่หน้าตาสะสวยเหมือนผู้หญิงจริง ๆ ผมยาวตรงนุ่มสลวย ถูกรวบมาด้านข้างอย่างหลวม ๆ เดินอาด ๆ มือถือกระเป๋าเครื่องสำอางตรงมายังโต๊ะที่วรรณิศา และเธอนั่งอยู่

“นี่ค่ะ นี่ค่ะ น้องศา ตะกี้หลังเวทีเขาพูดกันให้แซ่ด น้องศายังไม่เห็นข่าวฉบับวันพรุ่งนี้สิคะ”

“ข่าวอะไรคะพี่แองจี้ ข่าวเดินแฟชั่นหรือคะ ทำไมลงเร็วจัง”

“อ๊ายยยย ม่ายช่าย ๆ “ แองจี้กรีดนิ้วร่อนไปมา ถือวิสาสะนั่งเก้าอี้อีกตัวข้างวรรณิศา เธอส่งยิ้มพราวไปทั้งหน้าและตาให้เภตราอย่างเป็นมิตร ก่อนล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบโตข้าง ๆ ตัว

“ข่าวนี้ค่า ข่าวนี้...” คนรายงานข่าวคนใหม่หยิบหนังสือพิมพ์ออกมา เปิดหน้าแล้วพับให้เล็กวางลงบนโต๊ะ พร้อมกับจิ้มนิ้วไปยังข้อความเป้าหมายให้วรรณิศาอ่านโดยเฉพาะ

“กลับญี่ปุ่นพร้อมกับข่าวดี กำหนดงานแต่งงานพร้อมแจกการ์ด และเปิดตัวแบรนด์เสื้อใหม่ “Be Mine” ของ บุษมาส อนันต์กิจโชค และ เมษา พัฒนวรรต ในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้า สาว ๆ ในอันดับหัวใจคงขาดวิ่นไปตาม ๆ กัน โดยเฉพาะนางแบบสาวแถวหน้าของไทย วรรณิศา สารภัทร คงแหลกละเอียดไม่เหลือชิ้นดี…”

...โปรดติดตามตอนต่อไป...

***
“Kiss the Rain” เสียงเปียโนหวาน ๆ จาก Yiruma ใครเป็นแฟนซีรีส์เกาหลีเรื่อง “Spring Waltz” คงคุ้นชื่อนี้เป็นอย่างดี

Yiruma นักเปียโนที่มีความสามารถชาวเกาหลี ชื่อเสียงและผลงานดังทั่วทั้ง เอเชีย อเมริกา และยุโรป

ไม่แปลกใจที่เขาเล่นเปียโนตั้งแต่ 5 ขวบ จบจากโรงเรียน Purcell Of Specialist Music School ลอนดอน ประเทศอังกฤษ เมื่อปี 1997 และ Kings College ในปี 2000

อัลบั้มทั้ง 5 อัลบั้ม และผลงานส่วนใหญ่เป็นบทเพลงรัก ไม่แปลกใจอีกล่ะ ที่เขาเป็นหนุ่มกุมภาฯ เกิดหลังวันวาเลนไทน์ แล้วหวานอย่างนี้จริง ๆ

ตอนนี้เลยหลงรักทุกเพลงของเขาไปแล้ว แถมยังไปรื้อเพลงบรรเลงเปียโนมาฟังอีก

กว่าจะหาเพลงที่เกี่ยวกับจูบได้ตรงกับธันวา เภตรา และใจคนเขียน เล่นเอาคนเขียน ฟังเพลงจนมึนไปหลายวัน จริง ๆ มีเพลงที่สำรองไว้ แต่ความรู้สึกมันยังไม่ใช่

จนกระทั่งได้ยินเพลงนี้ อารมณ์นี้ ความรู้สึกนี้ ... ฝนตกแบบนี้แทนสัญลักษณ์ยายหนูเภตราได้เลย อีกทั้งเป็นเปียโนด้วยสรุปได้ว่า ไม่มีเพลงไหนที่ส่งมาจากฟ้าเท่าเพลงนี้จริง ๆ

โอ๊ยยยย Mick อยู่ไหนหนอ....

Create Date : 05 ตุลาคม 2551

Last Update : 6 ตุลาคม 2551 13:33:56 น. 41 comments

Counter : 431 Pageviews.

Share
Tweet

เพลงหวานเหลือเกิน ฟังแล้วมีความสุข...

คราวนี้ไม่มีเนื้อเพลง ความจริงเห็นอยู่เหมือนกันตามเว็บ หรือใน you tube แต่ไม่ค่อยมั่นใจว่าเป็นเนื้อเพลงจริง ๆ หรือเปล่า

ฟังแบบบรรเลงปล่อยความรู้สึกไปกับธันวา และเภตราดีกว่านะคะ

อ่านอย่างมีความสุขนะคะ แหะ แหะ แต่ตอนจบจะเครียดหรือเปล่าก็ไม่รู้ แหะ แหะ

พรายทรายแว่บไปทานมื้อเย็นก่อนนะคะ

เดี๋ยวค่อยมาดูตัวสะกด วรรคตอนอีกที