Bloggang.com : พรายทราย : ณ ปลายฟ้า...คือเธอ (Love@Horizon) 24.. "ช่อคราม"

ณ ปลายฟ้า...คือเธอ (Love@Horizon) 24.. "ช่อคราม"

บทที่ 24

การทุ่มเท มอง คิด และทำสิ่งต่าง ๆ อยู่เพียงมุมเดียว
ทำให้ไม่สามารถมองเห็นหลายสิ่งหลายหลากรอบ ๆ ตัว
และอาจทำให้พลาดหลายสิ่งดี ๆ ในชีวิตไป

บ่อยครั้งที่ผู้ชายตรงหน้าชอบมีเรื่องให้เภตราต้องประหลาดใจ นับตั้งแต่ที่เจอเขาเมื่อวินาทีแรก จนมาถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

หลังจากที่ส่งวรรณิศาเข้านอนเรียบร้อยแล้ว และเขียนโน้ตบอกกล่าวให้เธอไม่ต้องตกใจว่าเพราะเหตุใดเธอถึงตื่นขึ้นมาในห้องพักโรงแรมหรูห้าดาวกลางกรุงเทพฯ แบบนั้น

ธันวายังมีแก่ใจชวนเธอมานั่งจิบกาแฟต่อที่ล็อบบี้อย่างสบายใจก่อนกลับบ้านอีก แถมยังชวนเธอไปซื้ออาหารกล่องเตรียมใส่บาตรตอนเช้า ทั้ง ๆ ที่มีเวลานอนเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง และเขาก็เป็นคนตื่นมาเตรียมอุ่นอาหารเองอีกด้วย

หลังจากใส่บาตรเสร็จทั้งเธอและเขาไม่ได้คุยอะไรมากนัก ต่างเดินกลับบ้านเงียบ ๆ เธอเองก็รู้สึกตื้อ ๆ อารมณ์มึนชาถ่วงหนักเจ็บ ๆ ยังคงอยู่

อย่างน้อยที่เขาหากิจกรรมมาให้เธอ ก็ทำให้อาการไม่เป็นเอามาก เธอเองก็ไม่แน่ใจว่า หากไม่มีวรรณิศา ไม่มีธันวา อาการของเธอจะออกมาในรูปใด

เธอรู้ตัวดีว่าไม่ได้อกหักมากมาย อาจแค่ผิดหวังครั้งใหญ่ กับสิ่งที่วาดฝันมาไว้ดิบดี แต่เธอเห็นภาพต่าง ๆ ชัดเจนขึ้นกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาตลอดต่างหาก

เธอไม่มีวันจะทำร้ายความรู้สึกตัวเอง และเธอควรจะดีใจมากกว่าเสียใจ หรือนั่งฟูมฟาย ตรมตรอม...

สิ่งที่คั่งค้างเหลือออยู่ไม่ได้ส่งผลอะไรมากนัก บางความรู้สึกยังบอกว่าไม่ใช่เรื่องจริง แต่ก็เหมือนเสียงกระซิบที่แผ่วจางเต็มที...

เหมือนอณูเล็ก ๆ พยายามเฮือกสุดท้ายดิ้นรนให้มีชีวิตอยู่...ให้ยังคงอยู่
มันยากที่จะสลัดละอองอณูเหล่านี้ทิ้งไป และทำราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตคงเป็นไปไม่ได้

หากเป็นเวรเป็นกรรมกันมา เธอก็รู้ตัวดี เธอมาเพื่อชดใช้หนี้ให้กับเมษา หากให้มันสิ้นสุดลงตรงนี้ แม้จะคงยังเหลือค้างอยู่ แค่ให้วันเวลาจับความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้น ใส่ล็อกเปลี่ยนสถานะให้เป็นเพียงไฟล์แห่งความทรงจำ

เธอคงจะไม่มีวันเกี่ยวเนื่องสร้างกรรมใหม่ ให้มาทำร้ายตัวเธออีกอย่างแน่นอน...

เภตรากรวดน้ำให้เจ้ากรรมนายเวร รู้สึกโล่งใจมากขึ้น และเข้าใจแล้วว่าทำไมธันวาถึงเป็นคนชวนเธอใส่บาตร และหากิจกรรมอื่น ๆ มาช่วยให้เธอไม่ต้องคิดมาก ฟุ้งซ่าน

“เดี๋ยวไปทานอาหารทะเลกันดีมั้ย ไปหายายกันย์ แล้วพาเด็ก ๆ ไปด้วย” น้ำเสียงนั้นบอกเรียบ ๆ มีรอยยิ้มบาง ๆ สายตาห่วงใยเหมือนอย่างเคย เธอพยักหน้าอย่างงง ๆ เหมือนเมื่อเช้าอีกครั้ง ใครจะไปทันตั้งตัว นี่เขาจะไม่หยุดพักผ่อนหรืออย่างไร

เขาทำราวกับว่าเป็นคนเจ็บปวดเองเสียอย่างนั้น เธอพยายามเลี่ยงไม่สบตา พูดคุยกับเขาน้อยคำ ทั้งความรู้สึกที่ตัวเองต้องเผชิญอารมณ์ในขณะนี้ และเหตุการณ์เมื่อวันก่อน ระหว่างเธอกับเขา แม้จะเป็นความรู้สึกที่ดี ไม่ใช่ออกไปในทางเลวร้าย แต่เธอก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นความรู้สึกอย่างไรกันแน่ทั้งเขาและเธอ

แม้ความรู้สึกอบอุ่นจะยังแผ่ซ่านอยู่ทุกครั้งที่นึกถึง อีกทั้งยังคอยวนเวียนเย้ายวน เหมือนมีเวทมนตร์ มีแรงดึงดูดให้เธอเข้าไปใกล้ ๆ เขาอยู่เรื่อย ๆ ก็ตาม

หรือเขาจะไม่ต่างจากเธอ การชวนเธอทำโน้นทำนี่นอกจากให้เธอไม่ต้องคิดมากแล้ว ยังเหมือนเป็นการดี ที่เขาและเธอไม่ต้องอยู่ลำพังสองต่อสองในบ้าน ซึ่งเธอก็ไม่รู้เวทมนตร์แบบนั้นจะเกิดขึ้นอีกเมื่อไหร่ และเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเธอจะควบคุมไม่ให้มันเลยเถิดไปไกลอีกแค่ไหน

เพราะเหมือนเท่าที่เธอยังจำความรู้สึกได้ ธันวาเองที่เป็นคนมีสติก่อนเธอเสียด้วยซ้ำไป ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งมึนงงกับความรู้สึกของตัวเอง

บางความรู้สึกบอกกับตัวเองว่า การที่เมษากับบุษมาสลงเอยไปด้วยกันนั้น ทำให้เธอไม่ต้องรู้สึกราวกับตัวเองมีสองหัวใจ สองความรู้สึก เกิดขึ้นพร้อม ๆ กันมันประหลาดชอบกล

ยิ่งสองคนนี้เป็นพี่น้องกันด้วยแล้ว คิดไปก็รู้สึกเหมือนตัวเองแย่เต็มที เภตราสูดลมหายใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน และก็ต้องสรุปว่าเธอไม่เข้าใจหัวใจของตัวเองจริง ๆ นั่นแหละ

ไม่เข้าใจจริง ๆ ….

“แบบนี้เอง...กลัวใจ ..ไม่ไว้ใจตัวเองหรือนี่ โถ...เราก็นึกอยู่ว่าให้มาด้วยทำไม แทนที่จะมากันสองคน จะได้หวานซึ้งโรแมนติกบอกรักเขาเป็นเรื่องเป็นราวไปเลย เภตราจะได้ไม่ต้องมีเวลามาคิดว่าตัวเองอกหัก” กันยาเอ่ยความเห็นของตัวเอง เมื่อพี่ชายเล่าเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นให้ฟัง

เธอทอดสายตาลงไปริมทะเลเบื้องหน้า หญิงสาวที่พี่ชายพูดถึงกับลูก ๆ ของตัวเองก้ม ๆ เงย ๆ กันอย่างสนุกสนานบนหาดทราย

แน่ล่ะ หากเขาปล่อยให้เธออยู่ลำพัง ไม่พ้นเธอคิดมาก ฟูมฟาย ร้องห่มร้องไห้ขึ้นมา ลงท้ายเขาต้องปลอบใจ และคราวนี้เขาก็ไม่รู้ว่าจะข่มใจตัวเอง ตั้งสติได้มากน้อยแค่ไหน

แต่ที่แน่ ๆ ทำบุญใส่บาตรตอนเช้า ไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกเหมือนปกติเดิมสักเท่าใด ยิ่งนับวินาทีแล้วความรู้สึกของเจ้าซาตานก็ยิ่งมีอิทธิพลมากขึ้น ๆ ทุกที

“แค่นี้เธอก็คงปวดหัวพอดูแล้ว ขืนฉันไปสารภาพ บอกรัก... อุ้มขึ้นห้อง หรือขอแต่งงานตอนนี้ มีหวังเธอคงหอบเสื้อผ้ากลับเยอรมันไม่ทัน”

“ไม่ลอง ไม่รู้นะตาฤาษีเฒ่า…อาจทำให้เภตราเขาชัดเจนมากขึ้น ไม่งั้นเขาก็ไม่รู้หรอกว่าพี่คิดกับเขายังไง แค่อารมณ์ชั่ววูบพาไปหรือเปล่า” กันยาเงียบไป ก่อนพูดต่อด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

“หรือเห็นเขาเป็นแค่ของเล่น ของสะสม เหมือนอย่างที่นายเมษทำกับเขา”

“เห็นฉันเป็นคนอย่างเจ้าเมษหรือไง…แต่ช่างเถอะ ...แม่เป็นไงบ้าง”

“จริง ๆ แม่ก็รู้เลา ๆ มาสักพักแล้วล่ะ ก่อนที่นายเมษจะไปญี่ปุ่น เป็นเรื่องเร็วขึ้นก็เพราะข่าวซุบซิบวันก่อนกับเภตราโน้นน่ะ ลุงพิศาลฉุนขาด เขาคงกลัวเสียคู่ค้าไป เหมือน ๆ ทะเลาะกันด้วยซ้ำ เลยตกลงแก้หน้าสั่งให้นายเมษไปทำงาน แล้วก็ให้แม่เตรียมการทุกอย่าง เรื่องจองห้อง ทำการ์ดอะไรน่ะ” กันยาหยุดหายใจ ก่อนเปลี่ยนเป็นหัวเราะเสียงดัง

“ก็ตลกดีนะ เขาจัดงานแต่งงานพร้อมกับงานเปิดตัวสินค้า ไหน ๆ ก็ไหนจัดงานแล้ว ไม่ต้องเสียเวลาจองห้องโรงแรมเพิ่มอีก โคตรเป็นธุรกิจจริง ๆ สมใจอยากทั้งลุง ทั้งยายบุษ นายเมษล่ะ สมบัติจะได้ไม่ต้องกระจัดกระจายไปไหน” กันยายกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ตักยำทะเลใส่ปาก หันไปมองบรรดาลูกชายที่กำลังเดินกลับขึ้นมาพร้อมกับเภตรา

ธันวาขำไม่ออกในชะตากรรมของน้องชาย เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าน้องชายของเขาจะยอมแลกทุกสิ่งเพียงเพื่อทรัพย์สินเงินทอง กลายเป็นว่าผู้หญิงคนอื่น ๆ ต้องกลับมารับผลกรรมของเมษาแทน

“แม่ ๆ กลับบ้านเหอะ มาทะเลแบบนี้ไม่ได้เล่นน้ำไม่สนุกเลย” นายบอลวิ่งเข้ามาโอด ทำหน้าเบื่อแบบผู้ใหญ่

“ลุงธันว์เปิดห้อง...นอนโรงแรมจิ บาสอยากดูการ์ตูนอ่ะ ” คนตัวเล็กเกาะแขนผู้เป็นลุงรีบเสนอความเห็น

“นี่...แม่บอกว่ามากินข้าวกลางวันเฉย ๆ พ่อแกได้ว๊ากแตก กลับมาบ้านแล้วไม่เจอใคร พรุ่งนี้ต้องไปเรียนพิเศษไม่ใช่เหรอ” เสียงเขียว ๆ ของคนเป็นแม่ตอบแบบไม่ใส่ใจ หยิบกุ้งมาแกะใส่จานต่อ

“ใครบอกอยากกินกุ้ง กินปลา กิน ๆ เข้าไปให้หมด แล้วจะได้กลับ”

“เอาไว้ลุงธันว์ไม่ยุ่งแล้ว ค่อยมากันใหม่ อยู่กับแบบยาว ๆ เลย ตอนนี้ ไปกินกุ้ง แม่เขาแกะไว้ให้แล้ว”

เภตราอมยิ้มกับภาพตรงหน้า อย่างน้อยธันวาก็เข้าใจหากิจกรรมให้เธอ การใช้เวลากับครอบครัวกันยา ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นทั้งความรู้สึกกับเมษา และความรู้สึกที่ต้องห่างไกลพ่อกับแม่ ปมความหงอยเหงาในชีวิตของเธอถูกละลายหายไปจนหมดสิ้น

ยังไม่ทันที่เธอจะได้คิดอะไรต่อ เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขัดความคิดทั้งมวล

“คุณเภตราโอเคนะครับ เป็นห่วงอยู่ เห็นโทรมาตอนดึก แต่ผมเข้านอนไปแล้ว เมื่อเช้าก็ติดเรื่องงาน ก่อนแวะไปหาที่บ้านพี่ธันว์ พี่กันยา บ้านนายเมษ ไม่เจอใครเลย”

“อ่อ คุณอรัญ...ก็โอเคนี่คะ มีอะไรหรือคะ ถ้าเรื่องเมื่อคืน ก็เรื่องวรรณิศา จะถามเรื่องบ้าน แต่ก็ผ่านไปแล้ว” เภตราเอ่ยชื่อคนที่โทรศัพท์เข้ามา เล่นเอาทั้งธันวา และกันยาหูผึ่งตั้งใจฟังตามไปด้วย

“ข่าวนายเมษ ผมกลัวว่าคุณคิดน้อยใจ ตะกี้ยายศาก็โทรมาโวยวาย ต่อว่าต่อขานผมอย่างกับผมเป็นนายเมษเองสะงั้น”

“อ่อ...เรื่องนั้น ทำไมฉันต้องต้องคิดน้อยใจล่ะคะ ฉันก็ปกติดี เรื่องของเขา ลงเอยได้ก็ดีแล้ว”

“ดีครับ ไม่ต้องไปเสียเวลาคิด คนพรรค์นั้น ไร้ค่าสำหรับคุณ นี่คุณเภตราอยู่ที่ไหนครับ เดี๋ยวผมแวะไปรับ เราไปหาอะไรทาน ไปดูหนัง หรือหาที่ฟังเพลงให้สบายใจดีกว่ามั้ยครับ”

“ขอบคุณค่ะ แต่วันนี้คงไม่สะดวก เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันค่ะ อีกอย่างฉันสบายใจดีค่ะ ต้องขอตัวก่อนนะคะ“ เภตราตัดบทดื้อ ๆ เริ่มเห็นและเข้าใจทีท่าของอรัญชัดเจนมากขึ้น เขาน่าจะเอาเวลาไปอยู่เป็นเพื่อนอย่างวรรณิศาแทนมากกว่า

กันยาสบตากับธันวาประหนึ่งจะเยาะเย้ย ว่าสิ่งที่เธอเคยพูดไว้ผิดปากเสียที่ไหน เขาถอนใจเบา ๆ อย่างโล่งอกที่เภตราปฏิเสธ อยากรู้เหมือนกันว่าทางนั้นพูดว่าอะไร แต่ที่แน่ ๆ เขาประมาทเพื่อนน้องชายคนนี้ไม่ได้อีกแล้ว

ความที่เป็นคนตั้งใจจริง อรัญรุกเร็ว และมุ่งมั่นบุกอย่างต่อเนื่อง ไม่สนใจสิ่งใด ๆ รอบตัว แม้แต่อารมณ์ของหญิงสาว หรือความเป็นเพื่อนกับเมษาแม้แต่น้อย

เภตราละมือจากการล้างจาน เมื่อโทรศัพท์มือถือของตัวเองดังขึ้น เธอเลี่ยงเดินหลบออกมาด้านหน้า

“ศานะคะคุณเภตรา ขอโทษที่โทรมาตอนเย็นแล้ว ขอบคุณคุณเภตราสำหรับเรื่องเมื่อคืนนะคะ ศาตื่นมาตอนบ่าย ตกใจเหมือนกันทำไมมานอนอยู่บนนี้ แต่ดีที่เห็นโน้ต...นี่ก็มัวแต่ทำโน้นทำนี่กว่าจะว่างโทร เอ่อ... คุณเภตราไปภูเก็ตกันมั้ยคะ จริง ๆ ศามีงานถ่ายแบบที่นั่นกลางอาทิตย์ แต่เบื่อ ๆ อยากไปพักสมองก่อน คุณเภตราไปแล้วกลับวันจันทร์ก็ได้”

กว่าวรรณิศาจะโทรมาก็เย็นจนเธอกลับมาถึงบ้านกันยาได้พักใหญ่ ๆ กันยาจัดเตรียมอาหารที่ซื้อมาจากบางแสนไว้สำหรับมื้อค่ำให้ภรตและเด็ก ๆ

ส่วนบอล บาส และธันวา นอนกลิ้งหลับกันเป็นเรื่องเป็นราวอยู่หน้าทีวี

“คงไม่สะดวกน่ะค่ะ คุณวรรณิศาเที่ยวให้สนุกเถอะค่ะ...แล้วก็อย่าดื่มตามลำพังแบบนั้นอีก มันอันตราย อีกอย่างเสียภาพพจน์นางแบบด้วย” เภตราเตือนด้วยความจริงใจ เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมถึงนึกห่วงวรรณิศามากขนาดนั้น

“โอ๊ยยยย! ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ ศาบอกว่าจบก็คือจบ ศาไม่เสียใจอีกแล้ว ได้ปลดปล่อย เป็นอิสระแล้ว เอ่อ...ตื่นมาโทรหาเมษา โทรหายายบุษก็ยังไม่เปิดเครื่องเหมือนเดิม คงรู้ตัวกัน ศาก็เลยโทรไปด่าอรัญแทน.... สะใจไปแล้วค่ะ” เสียงปลายสายหัวเราะชอบใจ ก่อนวางสาย

เภตราขมวดคิ้ว ทำหน้าแปลก ๆ มองเครื่องโทรศัพท์มือถือ ไม่ค่อยเข้าใจคำว่าจบของวรรณิศา แต่เธอยังโทรศัพท์ไปหาเมษา บุษมาสอีก หรือหมายถึงแค่เธอไม่เสียใจอีกแล้ว...

ซึ่งตรงนี้ก็ไม่ต่างไปจากเธอเท่าไรนัก หากไม่มัวคิดฝังใจอยู่ มันไม่มีอะไรต่อยอดให้เจ็บปวดอีก หากเธอยังนั่งฟูมฟาย ก็ไม่ต่างจากเธอเองเป็นคนทำร้ายตัวเองแต่เพียงผู้เดียว

เธอเข้าใจความรู้สึกของวรรณิศาดี เธอเองก็อยากพูดกับเมษาเป็นเรื่องเป็นราวเหมือนกัน จะอย่างไรก็ตาม เธอไม่คิดต่อว่าต่อขานเหมือนอย่างวรรณิศา เธออยากให้มันจบลงด้วยมิตรภาพของคนที่ยังเป็นเพื่อนกันได้อยู่

เมษาเลือกทางชีวิตของตัวเองแล้ว ไม่ว่าเหตุผลเพราะใคร หรือเพื่ออะไร แม้คนที่เลือกจะไม่ใช่เธอ ไม่ใช่วรรณิศา เธอก็เคารพในกติกา เพียงแต่เธออยากให้เขาบอกเธออย่างเป็นทางการ อย่างเพื่อนคนหนึ่งมากกว่านี้ ไม่ใช่เป็นคนอื่น คนที่ไม่เคยมีความสำคัญ จนเขาต้องทิ้งทุกอย่างไว้คาราคาซังแบบนี้

หรือเมษาไม่กล้าพอที่จะเผชิญความจริง กับสิ่งที่ตัวเองได้ทำเอาไว้ ก็แน่ล่ะ มันไม่ใช่แค่เธอคนเดียวนี่นา ใครต่อใครอีกล่ะ เมษาต้องไปตามแก้ตัวแบบนี้ครบทุกคน ทั่วโลก หรือไม่ก็ไม่รู้ ....

หากภรตไม่กลับเข้ามา ปลุกให้ผู้หลับใหลทั้งหมดตื่น เธอคงจมนิ่งกับอารมณ์ร้อยแปดเรื่องเมษาอีก ซึ่งไม่ดีเอาเสียเลย

หญิงสาวส่ายหน้าเปลี่ยนอารมณ์ยกมือสวัสดีและคุยทักทาย จนกันยากลับมายังห้องรับแขกอีกที

“อ้าว...ไหนว่าจะไปดูหนัง ไปล้างหน้าล้างตาไปได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทัน” เสียงกันยาดังลั่นเหมือนปกติ เภตรางง ๆ เหมือนวันนี้เธอจะงงอยู่ทั้งวัน

จะไปดูหนังกันหรือนี่ เธอไม่เห็นรู้เรื่องมาก่อนเลย...

“เสียงดังแบบนี้ ยังไม่ได้ชวนเภตราเขาเลย...” ธันวาส่งเสียงงัวเงียมาจากกองหมอน ยังกอดนายบาสหลานชายคนเล็กที่ยังไม่ยอมตื่น ส่วนพี่ชายเดินไปนั่งข้าง ๆ พ่อหลับตาพิงอย่างคุ้นเคย

“งั้นฉันชวนให้เอง... คุณเภตราช่วยพาพี่ชายฉันไปดูหนังหน่อยนะคะ ไม่ค่อยมีเวลาพาเขาไปค่ะ หนังเด็กไปดูทั้งครอบครัวก็ไม่มี ฝากหน่อยนะคะ” เสียงตั้งใจอย่างกระตือรือร้นของกันยา ทำให้เภตราต้องขมวดคิ้วอย่างงุนงง ตามเรื่อง ตามอารมณ์ไม่ทัน แต่ภรตหัวเราะเสียงดังชอบใจ

หลังจากดูหนังรอบดึกเสร็จ เวลาล่วงเลยผ่านไปวันใหม่ เขาแวะชวนเภตราทานข้าวต้มริมทางเรียกบรรยากาศเดิม ๆ ให้กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวพูดคุยเรื่องหนังที่ดูไปอย่างสนุกสนาน แม้จะยอมสบตากับเขาบ้าง แต่เธอก็หลบตาอย่างรวดเร็วไปเสียทุกครั้ง และยิ่งตอนนั่งรถขากลับ รถที่กันยายกคืนมาให้ใช้อย่างกึ่งถาวร เหมือนรู้ว่าเขาต้องใช้รถมากขึ้น บ่อยขึ้น

ตลอดทางเขาเหลือบตามองเธอบ่อยครั้ง ความรู้สึกปั่นป่วนกลับมาเป็นวูบ ๆ แต่มันแตกต่างไปจากเดิมพอสมควร

เขาไม่ค่อยแน่ใจความรู้สึกตัวเองอยากให้เขากับเธอเป็นเหมือนเดิม มากกว่าเดิม หรือเท่าเดิม

“ผมเข้าใจว่าคุณอึดอัด แต่ผมอยากให้สบายใจ” ธันวาเอ่ยลอย ๆ ใจอยากพูด อยากบอกอะไรมากกว่านี้ อยากบอกให้เธอเข้าใจ…

เข้าใจความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ...
บางทีเขาน่าจะทำตามคำแนะนำของน้องสาวตัวเอง...
แต่ไม่ใช่อย่างเร่งรัดเธอจนเกินไป เพียงแค่ให้เธอรู้สึกว่า เขาไม่ได้เผลอไผลไปตามอารมณ์แค่นั้น อย่างน้อยก็ถือเป็นการป้องกันอรัญได้อีกขั้นหนึ่ง

เขาพยายามสบตาเธอ พยายามรวบรวมสติ และความกล้า แต่เธอก็ยังเลี่ยงไม่ปล่อยให้เขาได้สบตาเธอนานเกินไป เภตรายิ้มด้วยท่าทางที่คุ้นเคย

“เรื่องเมษาหรือคะ...ฉันทำใจได้เยอะแล้วค่ะ ขอบคุณที่คุณช่วย” หญิงสาวตอบไปเรียบ ๆ ธันวาตีหน้าปูเลี่ยน ความตั้งใจเมื่อครู่ลดขีดลงทันใจ

นี่เธอคงเข้าใจไปเป็นอีกเรื่อง หรือว่าในใจเธอยังมีแต่เรื่องของเมษา…

“อึมม์...ขอให้คุณรู้ว่าผมอยู่ข้าง ๆ คุณเสมอนะ” ปากเจ้ากรรม เอาเข้าจริงเขาก็ยังไม่กล้าพูด

เอาเถิด ธันวาถอนใจปลอบใจตัวเอง มันคงมีเวลาที่ดีกว่านี้ โอกาสที่เหมาะกว่านี้...
มันคงตลกดีเมื่อรู้ข่าวเมษา กำลังจะไปจากชีวิตของเธอ แล้วจู่ ๆ จะให้เขากระโจนพรวดเข้าไปในหัวใจเพื่อแทนที่น้องชาย ช่างน่าขันสิ้นดี

เมื่อถึงบ้านเสียงโทรศัพท์มือถือของเภตราดังขึ้นอีกครั้ง วันนี้โทรศัพท์ของเธอดังหลายรอบเสียเหลือเกิน

“อันย่าค่ะ” เภตรายิ้มอย่างสดใสเงยหน้าขึ้นมากระซิบบอกเบา ๆ ก่อนลงจากรถเดินคุยเข้าบ้านไปอย่างปกติ

“ตกลงฉันได้วันแล้วนะ วันที่ 22 ก่อนคริสต์มาสสองวัน ฉันเลือกวันให้เธอกลับมาได้สะดวก ๆ นี่แล้วฉันจองตั๋วเครื่องบินให้เธอและมิสเตอร์ธันวาเรียบร้อยแล้วด้วย”

“ฉันไปอยู่แล้ว ไม่ต้องจองตั๋วให้ก็ได้ แต่กับธันวา... ยังไงเธอชวนเขาอย่างเป็นทางการอีกทีก่อนแล้วกัน”

“ไม่รู้ล่ะ การ์ดเชิญเรียบร้อย แล้วฉันจะส่งไปพร้อมกับตั๋วเครื่องบิน…เธอมาแต่ตัวนะ ฉันส่งแบบชุดเจ้าสาวกับเพื่อนเจ้าสาวไปให้ทางเมลแล้วเธอต้องชอบแน่ ๆ ... สเตฟานมาแล้ว ไว้คุยกันอีกทีนะ” อันย่าส่งข่าวมาเป็นระยะ ๆ ด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขมากขึ้นทุก ๆ ครั้ง

เภตราทรุดนั่งลงบนขั้นบันได บางอารมณ์ของเธอก็ยังรู้สึกอิจฉาเพื่อนไม่ได้ ก่อนหน้านี้เธอเองยังวาดฝันว่าจะได้แต่งงานก่อนอันย่าอยู่เลย สุดท้าย...

ผู้ชายคนที่เธอมุ่งมั่น ดั้นด้นมา ก็แต่งก่อน แถมแต่งไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ และเพื่อนสนิทที่ไม่เคยคิดคาดหวังว่าจะแต่งงาน กลับแต่งงานอย่างรวดเร็ว...

เภตราหัวเราะเบา ๆ ความรู้สึกโหวง ๆ จับหัวใจ...

บางทีถ้าเธอได้กลับบ้าน...ความรู้สึกคงจะไม่เหงาแบบนี้

“นึกว่าคุณขึ้นไปนอนแล้ว” เสียงธันวาปลุกสติเธออีกครั้ง เภตราสะดุ้งลุกขึ้นยืน สายตาดุ ๆ คู่นั้นทอดมองอย่างเนิ่นนาน...

ได้โปรด...อย่าเพิ่งรู้สึกเผลอใจอีก...อารมณ์ล่องลอยคล้ายวันนั้นหวลกลับเข้ามาในทันที สติ สมองเริ่มหาเรื่องราวอย่างรวดเร็วเพื่อเปลี่ยนอารมณ์ตัวเอง

“พรุ่งนี้ฉันอยากไปซื้อของให้อันย่าค่ะ ถ้าคุณไม่ติดธุระอะไร...” เภตราพยายามเรียกสติ ธันวาคงมองเธอเหมือนผู้หญิงหลายใจ คลั่งบ้าผู้ชายเป็นแน่ แผลในใจ สิ่งตกค้างจากเมษายังหลงเหลืออยู่ แล้วนี่เธอยังจะปล่อยอารมณ์ตัวเองให้หวั่นไหวไปได้ง่าย ๆ อย่างไรกัน

คราวนี้เธอมีสติ เธอรู้ตัวเองดีทุกลมหายใจ....

“ถ้าคุณไม่มีอะไร...เอ่อ.. ไปด้วยกันนะคะ” น้ำเสียงของเธอเริ่มตะกุกตะกัก เขายืนห่างไปแค่นิดเดียว รู้สึกเหมือนตัวเองยิ่งร้อนวูบวาบไปตามอารมณ์

“เอ่อ... ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจพูด ไม่สบตาเขาอีก เธอไม่อยากรอฟังคำตอบจากเขา ไว้ตอนเช้าเธอค่อยถามใหม่อีกครั้งก็ได้ เธอหมุนตัวกลับเพื่อขึ้นไปข้างบน

ในจังหวะเดียวกันเธอรู้สึกถึงสัมผัสที่แขน ก่อนที่เขาจะรั้งเธอกลับมา หัวใจของเธอวูบวาบ หลับตาแน่น
ลมหายใจอุ่น ๆ จากริมฝีปากกรุ่นอยู่ที่หน้าผาก ความอึดอัดก่อนหน้าทั้งมวลหายไปในทันที

“ราตรีสวัสดิ์ครับ พรุ่งนี้สาย ๆ ห้างเปิดแล้วไปกัน... ฝันดีครับ” น้ำเสียงเรื่อย ๆ แผ่วเบา เภตรายิ้มแก้เก้อบาง ๆ เธอกลับรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด ก่อนวิ่งขึ้นไปยังห้องนอน ขณะที่หัวใจของตัวเองยังเต้นดังโครมคราม

ธันวายิ้มให้กับตัวเอง ทิ้งจังหวะให้เธอขึ้นไปก่อน เขามั่นใจว่าสิ่งที่เขาทำเพียงแค่นี้ บอกความหมายอะไรมากมายอยู่ในตัวโดยไม่ต้องพูดอะไร เขาแค่เพียงอยากให้เธอมั่นใจในความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ ก่อนที่เขาและเธอจะพร้อมกับความรู้สึกของตัวเอง…

อย่างน้อยมันก็ทำให้เขารู้สึกดีมากกว่าจะทำตามคำเสนอแนะของน้องสาว...

เภตรามีค่า มีความหมายมากกว่าแค่อารมณ์ ความรู้สึกพลุ่งพล่านที่เกิดขึ้น แม้จะเป็นตามแรงปรารถนาของหัวใจ ของอารมณ์ก็ตาม...

เภตราชอบความรู้สึกนี้....

เธอชอบเดินซื้อของ ยิ่งมาเดินซื้อของในห้างสรรพสินค้ากับธันวาแบบนี้ เขาให้ความสนใจ มีส่วนรวมให้ความเห็นในของทุก ๆ ชิ้น มันมากกว่าแค่เป็นเพื่อนเดินตามต้อย ๆ ถือของเมื่อวันแรก ๆ ที่เขาคงเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า และไม่ทันตั้งตัวที่จะต้องมาเจอกับเธอ

ในบางแผนก บางสินค้าเขาเหมือนพี่ชายที่ไล่ตามดุ เหมือนพ่อกับแม่ที่คอยห้ามไม่ให้ซื้อ และบางแผนกเหมือนเพื่อนที่ตามใจให้ซื้อเสียไปทุกอย่าง

เขากำลังทำให้เธอมีความสุข เภตราเริ่มรู้สึกตัวว่าบางสิ่งที่เกิดขึ้นในหัวใจของเธอ บางสิ่งที่ธันวาส่งมอบมาให้ มันกำลังเติบโตขึ้น และเหมือนไม่หยุดเติบโตเอาเสียเลย มันถักทอผสานแทรกซึมไปในอณูหัวใจของเธอ ในทุก ๆ ส่วนที่ขาดหายไป หรือไม่เคยมีมาก่อน...

และมันค่อย ๆ แทรกผ่านสมานบาดแผลที่เคยเจ็บปวด ค่อยละลายตะกอนของเมษาที่ยังตกค้างในก้นบึ้งของหัวใจ...

หัวใจเธอพองฟู อบอวลไปด้วยอารมณ์ ความรู้สึก การกระทำของเขาที่ส่งผ่านเข้ามา....

มันเป็นมิตรภาพ เป็นความอบอุ่น เป็นความสบายใจ ในขณะเดียวกันก็ ให้ความแข็งแกร่ง มั่นคง มีความเป็นครอบครัวอย่างที่เธอใฝ่ฝันหามาตลอดทั้งชีวิต...

และในบางครั้งก็ยังเป็นความปรารถนาอย่างรุนแรง มันมากเสียจน เธอก็แทบจะรั้งไว้แทบไม่อยู่ แต่มันก็ไม่ได้รุ่มร้อน ทุรนทุราย มันแค่ปั่นป่วน ให้เธอหวั่นไหวไปกับอารมณ์ ยิ่งในทุกครั้งที่เธอหันไปทางไหน ธันวาก็จะอยู่ไม่ห่างตัวเธอ

มันเป็นอารมณ์ที่พร้อมจะเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา...

เธอเองรู้สึก พอเข้าใจ แต่ก็ไม่มั่นใจนักในความรู้สึกเหล่านี้ว่ามันคืออะไร มันต่างจากความรู้สึกที่มีกับเมษาโดยสิ้นเชิง

มันมากกว่า และมากขึ้น ทุกที ๆ ...

เธออยากเก็บรักษาความรู้สึกตรงนี้ไว้ให้คงอยู่ตลอดไป ไม่ว่าข้อสรุปมันจะคืออะไรก็ตาม เธอพอใจและชอบความรู้สึกนี้

สิ่งที่เกิดขึ้นในหัวใจบอกกับเธอว่า เขาเองก็รู้สึกอย่างเดียวกับเธอ ไม่ต่างจากเธอไปสักเท่าไร

เธอรู้ตัวดีว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ ที่เขาจะหลบคนที่เบียดมาโอบกั้นเธอไว้ หรือหยิบของพลาดมาจับมือเธอไว้แน่น หรือบ่อย ๆ ที่เอื้อมไปหยิบของแล้วแก้มสาก ๆ ของเขาจะโฉบเฉียดมาโดนแก้มเธอ

แน่ละมันล้วนแล้วแต่เป็นความตั้งใจ ที่ไม่ใช่ฉวยโอกาส แต่เขาได้โอกาสที่เธอพร้อมให้เขาทำมัน หญิงสาวอมยิ้มส่ายหัวนึกขันอย่างตลก อย่างมีความสุข...

เธอเลือกผ้าปูโต๊ะที่เป็นผ้าทอมือและปักอย่างสวยงาม พร้อมผ้ารองชุดทานอาหารทั้งเซ็ทใหญ่ให้เป็นของขวัญกับอันย่าและสเตฟาน เลือกชุดน้ำชาเครื่องเงินให้กับเมษาและบุษมาส

ยิ่งเวลาผ่านไปเรื่องของเมษาเธอทำใจได้มากขึ้น ปรับตัวได้มากขึ้น ยังมีผงละเอียดตกค้างที่ยังแปล๊บปลาบอยู่บ้าง แต่เธอรู้ดีว่า มันรอแค่วันเวลาที่เธอจะเผชิญหน้ากับเมษาเท่านั้นเอง แต่ก็คิดไปไม่ได้นาน เมื่อรู้สึกว่าธันวาหายไป

เสียงเปียโนที่มุมอีกด้านหนึ่งดังแว่วมา ผู้ชายคนนี้ทำเธอประหลาดใจได้อีกแล้ว และสายตานั้นก็ทอดมายังเธอที่ยืนอยู่ในกลุ่มคนที่เริ่มเดินเข้ามามุง

บทเพลงกล่อมเด็กจากนิทาน หรือการ์ตูนเรื่องหนึ่ง เสมือนคุ้นเคยนานมาแล้ว เธอจำไม่ค่อยแม่นว่าเป็นเพลงอะไร

แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เล่นเพลงรักเพลงเดิม…

* * If you feel lost and on your own
And far from home
You’re never alone, you know
Just think of your friends
The ones who care
They all will be waiting there
With love to share
And your heart will lead you
Where you belong
I know
Your heart will lead you home ..

แต่ยังไม่ทันที่จบเพลงนั้น เสียงเพลงใหม่เพลงเดิมก็ดังขึ้น คราวนี้เภตรารู้สึกเหมือนหน้าร้อนแดงวูบวาบขึ้นมาเสียอย่างนั้น...

***You see this guy,
This guy's in love with you
Yes I'm in love,
I love you the way I do
When you smile I can tell
We know each other very well,
How can I show you?
I'm glad, I got to know you 'cause

แต่เขาก็หยุดเล่นแค่นั้น ก่อนเดินออกมา ขณะที่คนมุงดูสามสี่คนนั้นเริ่มปรบมือชื่นชม

“ผมชักอยากได้เปียโนหลังใหญ่ ๆ เสียงดี ๆ อย่างนี้ไว้ที่บ้าน แต่นึกไม่ออกว่าจะไว้ตรงไหนดี” ธันวาพูดราวกับเด็กตื่นเต้นได้เล่นของเล่น และอยากจะยกกลับไปไว้บ้าน

“จัดดี ๆ ก็มีที่วางค่ะ แต่แกรนด์เปียโนอย่างนี้ จะดูคับบ้านไปนะคะ ลองมองหาเบบี้ หรือซินท์แทนดีมั้ยคะ”

“แกรนด์เปียโนคือแกรนด์เปียโน เบเบี้แกรนด์ หรือเปียโนไฟฟ้า เสียง ความไพเราะก็เป็นไปตามค่าของขนาด แล้วก็เนื้อไม้ที่ผลิตอยู่ดี”

เภตรามองป้ายราคา แล้วลอบกลืนน้ำลาย เธอนึกไปถึงเปียโนที่บ้านที่ไว้แค่ตั้งโชว์ ตัวเธอเองก็ไม่เคยได้เล่นอีกเลย ตั้งแต่อายุสี่ห้าขวบจนจำความได้

ถ้าเธอยกมามาจากบ้านให้เขาได้คงดี….

“ไหนจะราคาอีก เหอะ เหอะ แว่บแอบมาเล่นตามห้าง แล้วก็บ้านแม่ดีกว่า บ้านผมคงไม่เหมาะกับสิ่งที่มีค่ามากขนาดนั้น” ธันวาหัวเราะเบา ๆ สบตาหญิงสาว เขาอยากบอกเธอว่าเขารู้สึกแบบเพลงรักเพลงนั้นจริง ๆ

“เดี๋ยวช่วยหยอดกระปุกให้ค่ะ หาที่วางดี ๆ ของมีค่าก็สามารถอยู่ตรงไหนก็ได้ ขอเพียงให้เล่นจริง ๆ เถอะ ไม่ใช่ตั้งโชว์ทิ้งไว้เฉย จนฝุ่นเกาะแล้วกัน” เภตรายิ้ม ยืนยันช่วยเพิ่มความมั่นใจ

“นั่นสินะ ของมีค่าต้องอยู่กับคนที่รู้ค่า และรู้ใช้อย่างคู่ควร” ธันวาพูดเปรยเบา ๆ ก่อนคว้าข้อมือหญิงสาวให้ออกห่างจากแผนกเครื่องดนตรี

“หิวหรือยังครับ ผมหิวแล้วล่ะ งั้นผมเอาของไปเก็บที่รถก่อน คุณคอยอยู่แถวนี้แล้วกัน เดี๋ยวผมมาแล้วไปหาอะไรทานกัน” เภตรายิ้มมองชายหนุ่มที่เดินห่างออกไปจนลับตา ก่อนเดินย้อนกลับไปที่แผนกเครื่องดนตรีอีกครั้ง

เธอกดคีย์เปียโนตัวเดียวกับที่ธันวาเล่นเมื่อครู่นี้ พยายามเดาเสียงโน้ตเปียโนเพลงรักเพลงที่เขาเล่นเพลงนั้นอย่างช้า ๆ...

คริสต์มาสนี้เธอรู้แล้วว่าจะให้ของขวัญอะไรกับธันวาดี...

...โปรดติดตามตอนต่อไป...

*
“Great Romantic” ผลงานของ Tunde Baiyewu หนุ่มอังกฤษ เจ้าของเสียงนุ่ม ๆ อุ่น ๆ ที่เต็มไปด้วยกำลังใจ หนึ่งในสมาชิกของวง Lighthouse Family ที่ฟังได้หมดทุกเพลง ทุกอัลบั้ม และ ฟังเท่าไร ๆ ก็ยิ้มอย่างมีความสุขได้ทุกที ยิ่งโดยเฉพาะเวลาเหงา ๆ หรือต้องการกำลังใจอย่างแรง

Great Romantic เพลงนี้ถูกตัดเป็นซิงเกิ้ลแรกจาก อัลบั้ม Tunde เมื่อตุลาคม ปี 2004 ขึ้นถึงอันดับที่ 32 ของ UK Albums Chart หลังแยกตัวจาก Lighthouse Family ในปี 2003 (ขอวงเล็บส่วนตัว อย่างน่าเสียดาย )

บทนี้ถูกเปลี่ยนเพลง เปลี่ยนอารมณ์อยู่หลายครั้งมาก ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร บางทีคงรอเพลงนี้อยู่ น่าแปลกที่เป็นเพลงสุดท้ายที่เลือก และคิดว่าเลือกมาได้อารมณ์ตรงกับคนเขียนที่สุดแล้ว

**
Your Heart Will Lead You Home: Kenny Loggins

***
This Guy in Love with You : Burt Bacharach

Create Date : 19 ตุลาคม 2551

Last Update : 21 ตุลาคม 2551 1:13:27 น. 76 comments

Counter : 741 Pageviews.

Share
Tweet

เกือบดึกนะคะคืนนี้ พรายทรายชักมึน ๆ
ยังไม่ได้ทานข้าวเลย เดี๋ยวขอแว่บไปทางข้าว แล้วค่อยมาดูตัวสะกด ความเรียบร้อย

แหะ แหะ บทนี้ถ้ามีคำซ้ำ คำผิดเยอะ ขออภัยไว้ตรงนี้ด้วยนะคะ
รีบมาก ๆ ขออภัยจริง ๆ เดี๋ยวขอมาดูอีกทีค่ะ