Bloggang.com : พรายทราย : บทที่ 15. "เจ้าหญิง" องก์สุดท้าย...ให้เพลงนี้บอกรักชั่วนิรันดร์ "ช่อคราม"

บทที่ 15. "เจ้าหญิง" องก์สุดท้าย...ให้เพลงนี้บอกรักชั่วนิรันดร์ "ช่อคราม"

ทุกวันอาทิตย์ - อังคาร และ วันเสาร์ พบกับนิยายโรแมนติกหวาน ๆ ขม ๆ ของ“ช่อคราม” ”เจ้าหญิง...องก์สุดท้าย ให้เพลงนี้บอกรักชั่วนิรันดร์”

และ

ทุกวัน พุธ – ศุกร์ พบกันนิยายตื่นเต้น ระทึก ๆ ของ... “ริมหาด”
“เงาเพลิง”

*********************************
เรื่องยาวจบบริบูรณ์...ของ "ช่อคราม"
”ณ ปลายฟ้า...คือเธอ”

*********************************

เรื่องสั้น...ของ "ช่อคราม (นักเขียนรับเชิญ บล็อกลายปากกา)"
”ถนนพระจันทร์...ทางเดินแห่งหัวใจ”

*********************************

คอลัมน์พูดคุย ตอบปัญหาเกี่ยวกับการเขียนนิยาย ของ "พรายทราย"
”คุย คิด ถาม เขียน”

*********************************

"เจ้าหญิง" องก์สุดท้าย... ให้เพลงนี้บอกรักชั่วนิรันดร์
(Last Act of Princess...Love songs forever)
"ช่อคราม"

บทที่ 15

“ที่โน้ตยอมถ่ายแบบนี่ เพราะพี่รินยาหรอกนะคะ ไม่อยากให้มีปัญหากับผู้บริหารคนอื่น อย่างน้อยก็ประวิงเวลาเรื่องคอลัมน์” วัศนิเอ่ยปากทันที เมื่อช่างแต่งหน้าหันไปที่กล่องเครื่องสำอาง แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรมาก เธอยังไม่ต้องการให้ความลับของเธอหลุดออกไป

“อ้าว! ไม่ใช่เพราะให้พี่ไปช่วยเป็นผู้กำกับละครให้เธอหรือ” รินยาทำหน้าตื่นๆ ตามนิสัย

“อันนั้นมันเป็นของแถมค่ะ จริงๆ พี่ปุ๊บปั๊บทำให้โน้ตต้องต่อรอง” วัศนิพยายามจะทำหน้าบู้ แต่เกรงใจช่างแต่งหน้าเธอเลยได้แค่ยิ้มแล้วขยับปากไปมา

“เอาละๆ พี่ดีใจที่คุณย่ายอม ยังไงคุณย่าก็ตั้งใจให้เธอถ่ายปกชุดไทยอยู่แล้ว ก็ดี เธอมันจอมวางแผน ทำให้พี่ไม่ต้องมีปัญหาจริงๆ แถมพรุ่งนี้ต้องให้เด็กส่งกองไปถ่ายอาหารไทยที่ครัวบ้านเธออีก”

“ขอบคุณนะคะ ที่จะช่วยมาดูละครให้โน้ต” วัศนิเอื้อมแขนไปแตะแขนรุ่นพี่เบาๆ สายตาบ่งบอกความขอบคุณอย่างจริงใจ

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ประสาอะไรกับละครเวทีสั้นๆ ว่าไปก็คงสนุกนะ นึกถึงบรรยากาศเก่าๆ สมัยเรียน ไม่ได้ไปยุ่งกับแวดวงละครมานานแล้ว” รินยาอมยิ้ม กอดอกมองดูวัศนิ ที่กำลังแต่งหน้า

“อย่าให้เข้มมากนักนะคุณฝน รายนี้เขาสวย หวานเป็นธรรมชาติ ไม่อยากให้หลอกตากับชุดไทย...อ้าวแล้วนี่ยายจีเขาไปไหน ไม่มาดูเรื่องแต่งหน้า...จีโว้ย หายหัวไปไหน”

“ค่ะ อยู่นี่ค่ะพี่ริน...จีอยู่ในห้องเสื้อค่ะ กำลังดูความเรียบร้อยของชุด” เสียงตะโกนตอบกลับมาจากห้องข้างๆ

“ชุดมันเรียบร้อยอยู่แล้ว เธอมาดูเรื่องแต่งหน้าดีกว่า แล้วฝ่ายแฟชั่นลูกน้องเธอมันหายไปไหนกันหมด...น้ำท่าไม่เอามาให้นางแบบ” รินยายังคงเอ็ดตะโรเสียงดัง วัศนิได้แต่อมยิ้ม เมื่อเห็นคุณจีบรรณาธิการฝ่ายแฟชั่นวิ่งหน้าตื่นออกมาหารินยา

“เจ้าโบว์ลงไปซื้อข้าว เจ๊เปียคงอยู่ในสตูเตรียมโคกับคุณอ้น... จีต้องไปเช็คชุด ฝ่ายแฟชั่นมีแค่นี้ค่ะ คนน้อยนะคะ พี่รินส่งเด็กมาเพิ่มได้แล้วค่ะ”

“อ่อ! ได้ทีเชียวนะ เออๆ แล้วจะเสนอเรื่องให้...เฮ้ย! เจอแต่คนช่างวางแผน ได้โอกาสกันนัก...ฉันไปทำงานของตัวเองดีกว่า” รินยาบ่นอุบ ก่อนหันมาทางวัศนิ

“เดี๋ยวถ่ายเสร็จแล้วไปหาพี่ที่ห้องแล้วกันนะ... จีตั้งใจให้สวยเต็มที่เลยนะปกเซ็ทนี้” รินยากำชับก่อนเดินออกจากห้องแต่งตัวฝ่ายแฟชั่น

วัศนิเหลือบมองตัวเองในกระจก นานเหลือเกินแล้วที่เธอไม่ได้อยู่ในบรรยากาศแบบนี้ ถ่ายแฟชั่น เดินแบบ แม้ลึกๆ เธอจะไม่ค่อยชอบก็ตาม แต่บรรยากาศการทำงานที่เคยคุ้นเคย ก็เรียกความรู้สึกเก่าๆ มากมาย

เงาสะท้อนในกระจก อาจไม่ใช่เด็กสาววัยรุ่นเหมือนครั้งก่อนนั้น แต่ก็เป็นหญิงสาวเต็มตัวแปลกตาไปกว่าเคย แต่งหน้าถ่ายแฟชั่น ต่างไปจากแต่งหน้าจัดไปงานเต้นรำของคุณคำรณ ครั้งนี้เข้มกว่า จัดกว่า แม้รินยาจะกำชับว่าไม่ให้ต้องแต่งมากก็ตาม

อย่างน้อยที่สุด การตามใจคุณย่าในครั้งนี้ก็ทำให้เธอแก้ปัญหาได้หลายเรื่อง

ตั้งแต่ปัญหาการที่ฝ่ายบริหารนิตยสารต้องการเปิดตัวเจ้าหญิง รวมทั้งปัญหาคนกำกับการแสดง กำกับเวที การให้เธอทำทุกอย่าง พร้อมไปกับแสดงด้วยนั้น

หน้าที่ที่เธอขอร้องต่อรองกับรินยามาก็ดูจะเกินความสามารถของสองแขน สองมือ สองขา สมองเดียวอย่างเธอ ที่จะจัดการอะไรต่ออะไรให้ได้ลงตัว

และข้อสำคัญ เหมือนคุณย่าจะหยุดวุ่นวายบ่นกับเรื่องของเธอ ให้เธอได้เบาใจไปวันหนึ่งเต็มๆ

ดูเหมือนเรื่องเดียวที่เธอยังหาทางออกไม่ได้ คือเรื่องอธิศนั่นเอง เธอยังไม่รู้ว่าจะตอบคำถามเขาอย่างไรดี

“ผมเสร็จแล้ว หน้าเสร็จแล้ว เดี๋ยวจีเอาชุดมาให้คุณโน้ตเลยนะคะ”

“พี่จี... เครื่องเพชรมาแล้วค่ะ มาพร้อมกับข้าวกลางวัน” เสียงใสๆ ของเด็กสาวดังมาจากหน้าห้อง

“ขอโทษนะครับที่มาช้าไปหน่อย ทุกอย่างดูกะทันหัน ผมเพิ่งทราบเรื่องเมื่อเช้านี้เอง เลือกจัดมาคิดว่าคงเข้ากับชุดไทย ทั้งหมดสิบชุด อยากให้คุณจีลองดูก่อน เผื่อจะได้เลือก” เสียงคุ้นหูทำเอาวัศนิตัวแข็ง หายใจไม่ทั่วท้องขึ้นทันควัน

แค่ได้ยินเสียงเธอก็รู้ว่าเป็นใครโดยไม่ต้องเห็นตัว แค่คิดก็โผล่มา นี่เธอต้องเจอเจ้าชายผีดิบภาคกลางวันอีกแล้วหรือนี่ เธออยากเจออธิศที่เป็นดีเจภาคกลางคืนมากกว่า

แต่แค่เสียงที่ได้ยิน ความคิดถึง โหยหาก็ตีริ้วแทรกขึ้นมาในความรู้สึก เธอห่างเหินเขาไปหลายวัน แค่ขอเพลงเหมือนคนฟังธรรมดา และกว่าจะเค้นปั้นจดหมายตอบสั้นๆ ในนามของเจ้าหญิงก็ปั้นได้แสนเข็ญแค่ไหน

เธอไม่อยากหันกลับไปมองเขา ทั้งที่ใจนี่วิ่งออกไปไกล เขาจะรู้หรือไม่ว่าแซ็กโซโฟนคิดถึงเขามากแค่ไหน นึกไปก็เหมือนเรื่องตลก ทำไมความเป็นเธอในภาควัศนิจะต้องมาเจอกับเขาภาคกลางวันอยู่บ่อยๆ แบบนี้

ใกล้แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ดังใจเลยสักนิด....

“อย่าซีเรียสค่ะ เครื่องเพชรของเดลิน่าสุดยอดอยู่แล้ว จีสิคะต้องขอโทษที่ไปกวนแบบปุ๊บปั๊บ แฟชั่นเซ็ทนี่มันกะทันหันอย่างที่คุยกับคุณอธิศเมื่อเช้าน่ะค่ะ”

“งั้นโบว์จัดข้าว ทานเสร็จแล้วแต่งตัว พร้อมแล้วไปเจอกันที่สตู เชิญคุณอธิศที่ห้องโน้นเลยดีกว่าค่ะ” บรรณาธิการสาวฝ่ายแฟชั่นสั่งลูกทีม ก่อนออกไปพร้อมกับอธิศ พนักงาน และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเดลีน่า

เอาเข้าจริงการถ่ายแฟชั่นในสตูไม่ได้ยากสำหรับเธอ มีจุกจิกบ้างตอนเปลี่ยนสไตล์แต่งหน้า และทรงผม

วัศนิรู้สึกเสียดายผมยาวของตัวเอง หากผมของเธอยังยาวอยู่ คงไม่ต้องเสียเวลาต่อผมให้วุ่นวาย เพื่อให้เข้ากับชุด

ส่วนการโพสต์ท่าไม่ต้องเน้นอะไรมาก นอกจากจะเชิดหน้าให้ดูงามสง่า หรือยิ้มหวานชวนหลงใหล เพื่อนำเสนอชุดไทยแบบต่างๆ และเครื่องประดับให้ดูเด่นกว่า

ส่วนที่ยากคือ การที่มีอธิศนั่งเฝ้ามองดูอยู่ด้วย เธอไม่รู้ว่าเขาจะคิดเรื่องเครื่องประดับ หรือหลับในตอนกลางวัน แต่อย่างน้อยเธอก็รู้สึกว่าเธอมีความสุข ที่เห็นเขาอยู่ตรงหน้า ไม่ว่าเขาจะคิดถึงใคร หรือเรื่องอะไรก็ตาม

แซ็กโซโฟน หรือ รอคำตอบจากเจ้าหญิง
แต่ที่แน่ๆ คงไม่ใช่วัศนิคนนี้

เขาไม่ได้คุยอะไรกับเธอมากไปกว่าคำทักทาย และรอยยิ้ม ตั้งแต่เริ่มต้นถ่าย เวลาพัก หรือไม่แม้กระทั่งตอนเสร็จงานแล้วก็ตาม

เธอไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงไม่สนใจ หรือให้ความสนิทสนมกับตัวเธอในภาควัศนิ

เพราะอะไร เป็นคำถามที่เธอครุ่นคิดอยู่ตลอดการทำงาน แต่ทำไมความเป็นแซ็กโซโฟนของเธอถึงเข้าถึงตัวเขาได้อย่างง่ายดาย

เพราะอะไร...บางทีเธอต้องหาคำตอบความแตกต่างตรงนี้ให้ได้ ก่อนที่เขาจะรู้ความจริงเรื่องของแซ็กโซโฟน

“เอาละครับผมจัดการให้เจ้าหน้าที่กลับอย่างเรียบร้อยแล้ว คราวนี้คุณรินยาจะบัญชาอะไรก็ว่ามาเลย...จะให้ไปส่งสาวๆ ที่ไหนกันครับ” อธิศเดินกลับมาที่ห้องรินยาพร้อมด้วยรอยยิ้ม

“ทานข้าวค่ะ แวะทานข้าวก่อน คราวนี้ฉันเลี้ยงนะคะ ขอบคุณเดลีน่าอย่างไม่เป็นทางการ ที่วุ่นวายกระทันหัน ข้าวกล่องเมื่อกลางวันคงหมดเกลี้ยงท้องกันแล้วแน่ๆ เลย” เสียงโวยๆ ของรินยาเมื่อสาย เปลี่ยนเป็นสดใส สดชื่น หวานขึ้นมากกว่าปกติ

“เหนื่อยมั้ยเจ้าหญิง...ไม่ได้ถ่ายแบบมานาน โพสต์ท่าก็ยังไม่ตกเลยนะ เดี๋ยวอีกหน่อยเธอต้องมาถ่ายเซ็ทในเล่มอีกแน่ๆ...ชอบหุ่นเธอใส่กางเกงยีนส์จริงๆ“ รินยาเอ่ยกับวัศนิที่กำลังเดินเข้าห้องมา

คำว่าเจ้าหญิงเล่นเอาวัศนิกระตุกหยุดหน้าจ๋อยไปทันที เมื่อเห็นอธิศอยู่ในห้องด้วย

“เจ้าหญิง...ไม่เคยได้ยินคุณรินยาเรียกคุณวัศนิแบบนี้ หรือว่า..” ความรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินชื่อนี้

มันทำให้เขาอดคิดไปไม่ได้ หรือวัศนิหลานสาวคุณหญิงรัขนีจะเป็นคอลัมนีสต์คนนั้น

“ก็เรียกตามคอนเซปท์แฟชั่นเซ็ทนี้น่ะค่ะ จริงๆ ก็เรียกล้อๆ กันมาอย่างนี้ ยายโน้ตน่ะเป็นเจ้าหญิง เป็นดวงใจของคุณหญิงรัชนีนี่คะ” รินยารับมุขแสร้งตอบไปทันควัน เมื่อเห็นวัศนิทำตาโต แก้มพองหลังอธิศเสียขนาดนั้น

“ไปเถอะค่ะ มีเวลาน้อยนิดเดียวไม่ทันไปกินข้าว รินกับยายโน้ตต้องไปที่สมาคมฯ วันนี้นัดคนมาซ้อมละครหลายคนเลย”

“เริ่มซ้อมกันแล้วหรือครับ ผมเพิ่งเห็นแฟ้มเอกสารเรื่องงานการกุศล เสียดายวันที่คุณวัศนิไปผมไม่ได้อยู่รับเอง...แต่ก็ดีเหมือนกับครับ ผมจะได้ไปเก็บรายละเอียดความคืบหน้าลงรายงานด้วย”

อธิศหันกลับมามองวัศนิอีกครั้ง เขาขอบเห็นเธอหน้าตาที่ปราศจากเครื่องสำอาง ชุดลำลองสบายๆ แบบนี้มากกว่าเป็นเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์เมื่อถ่ายรูป หรือนางฟ้านางสวรรค์เมื่อวันงานเลี้ยงเต้นรำ ที่เขาได้เจอเธอครั้งสุดท้าย

ผู้หญิงคนนี้เหมือนเด็กสาวสดใส แม้เขาจะเห็นแววเคร่งเครียด ยุ่งเหยิงวุ่นวาย หรือหมองๆ มาตลอดก็ตาม แต่ที่แน่ๆ เธอน่าจะเหมาะกับผู้พันบดินทร์มากกว่าพ่อเลี้ยงของเขาอย่างแน่นอน

ตรงนี้กระมังที่ทำให้เขาไม่อยากไปสนิทสนมอะไรกับเธอมากนัก นอกจากเป็นแค่เพียงเพื่อนรุ่นน้องของรินยา และเขาอยากให้เป็นแค่นั้น มากกว่าเป็นผู้หญิงที่พ่อเลี้ยงเขาสนใจ

แน่ละขนาดเมื่อเช้า พอคุณคำรณรู้ว่าต้องมีการจัดเครื่องเพชรมาถ่ายแฟชั่น และผู้หญิงคนนี้เป็นนางแบบ คุณคำรณก็เป็นคนลงมือเลือกเครื่องเพชรแต่ละเซ็ทด้วยตัวเองทีเดียว

เขาไม่เคยเห็นคุณคำรณแสดงความสนใจผู้หญิงคนไหนอย่างออกนอกหน้าตั้งแต่แม่ของเขาตายไป ไม่น่าเชื่อที่เด็กสาวคราวลูกหลานอย่างนี้จะประทับใจพ่อเลี้ยงเขาได้ขนาดนี้

น่าประหลาดใจจริงๆ แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าเธอมีเสน่ห์ สวย หวาน อย่างที่ผู้ชายไม่ว่าจะวัยไหนควรจะสนใจ

และที่สำคัญ เธอเหมือนจะเป็นนางแบบคนหนึ่งที่ถ่ายเครื่องเพชรของเดลีน่าได้สวยงาม อย่างไม่มีที่ติ

เธอรู้มุมกล้องที่จะนำเสนอเสื้อผ้า และเครื่องประดับ มากกว่าความสวยที่เธอมี

ผู้หญิงคนนี้ช่างทำให้เขาประหลาดใจได้มากมายจริงๆ

“ทานที่ไหนดีครับ” อธิศเอ่ยปากถามอีกครั้ง ขณะออกมาจากสำนักงาน

“ทานใกล้ๆ สมาคมฯ ดีมั้ยคะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลามากนัก ตรงไปทีเดียวเลย”

“พี่ริน เราไปกันเองก็ได้นี่คะ” วัศนิอดกระซิบกับรินยาไม่ได้ เธอชักอยากเริ่มห่างอธิศ เมื่อเห็นท่าทางเขาสะดุดหูกับคำว่าเจ้าหญิง เธอก็หายใจไม่ทั่วท้องแล้ว

“เอ..มีคนขับรถพาไปไม่ดีหรือไง น่าตามมรรยาทพี่ต้องพาไปเลี้ยงรับรองอยู่แล้ว”

“ทานที่ตึกก็ได้ ไม่เห็น…อู้ยช์..” วัศนิสะดุ้งโหยง เมื่อโดนรินยาหยิกที่แขน และอธิศก็หันมาทำหน้าสงสัยกับท่าทางของเธอ จนทำให้เธอต้องหุบปากไปตลอดทาง

อาหารเย็นมื้อนั้นเป็นร้านอาหารไทยที่วัศนิและคุณย่ามาเป็นประจำ คราวนี้เธอเป็นฝ่ายอึดอัด และไม่ค่อยรู้สึกดีกับการเผชิญหน้านั่งตรงข้ามกับอธิศอย่างนี้เลย

“คุณวัศนิดูหน้าซีดๆ เพลียหรือเปล่าครับ” อธิศอดถามไม่ได้ ทั้งๆ ที่เขาไม่อยากให้ความสนใจกับผู้หญิงนัก

“เอ่อ...เปล่าค่ะ...คงเพราะวันนี้แต่งหน้าจัดมั้งคะ พอไม่แต่งเลยดูหน้าจืดๆ ” หญิงสาวตอบแบบหน้าเจื่อนๆ ช่างไม่เป็นคำตอบที่ดีเอาเสียเลย

“โอ๊ย ยายโน้ตเขาว่าไปก็นางแบบอาชีพมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ ถ่ายแฟชั่นในสตูดิโอแค่สามสี่ชั่วโมง นี่ยังน้อยค่ะ”

“อ้อ! ถึงว่าสิครับ ดูทำงานคล่องทีเดียว ผมนึกว่าจะต้องใช้เวลานานมากกว่านี้เสียอีก ยังคิดว่ากว่าจะเสร็จ ผมก็ขึ้นไปทำงานต่อได้เลย”

“แหมม! คุณอธิศ แอลทีทำงานแบบมืออาชีพ อินเตอร์ค่ะ ช้าได้ยังไงคะ เสียชื่อหมด”

อธิศหัวเราะกับคำตอบ ก่อนเปลี่ยนเป็นเรื่องที่เขายังค้างอยู่ในใจ

“เมื่อกี้ที่สำนักงาน คุณวัศนิเป็นคนเขียนคอลัมน์เดียร์ปรินซ์เซส หรือเปล่าครับคุณรินยา”

“ไม่ใช่ค่ะ” วัศนิรีบตอบออกไปทันที ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ถามเธอโดยตรง

“อ่า...ค่ะ ไม่ใช่ ไม่ใช่” รินยารีบตอบตาม เมื่อโดนรินยาที่นั่งข้างๆ จับขาไว้อย่างแน่น

“คุณอธิศอ่านด้วยหรือคะ”

“หลายคนอยากรู้น่ะครับ เห็นกำลังดัง...เสียดายหากเป็นคุณวัศนิ ผมอยากได้คำตอบตรงนี้เลย ไม่ต้องรอตอนนิตยสารออก” อธิศพยายามยิงคำถามกลับ เมื่อเห็นท่าทีแปลกๆ ของสองสาวตรงหน้า

“หรือว่าเป็นคุณรินยาเอง”

“ยิ่งไม่ใช่เลยค่ะ รินไม่มีเวลาเขียนหรอกค่ะ แค่คอลัมน์ แค่งานของตัวเองก็ล้นมืออยู่แล้ว”

“นั่นสินะครับ ผมก็แค่สงสัย คุณรินยาน่ะงานยุ่งจะตาย จะเอาเวลาที่ตรงไหนไปตอบกระทู้ในเน็ต ถ้าแค่คอลัมน์ก็ว่าไปอย่าง” เขาโยนหินถามทางไปอย่างนั้น

เหมือนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่ารินยาคือแซ็กโซโฟน แต่ท่าทีของสองสาวก็แปลกน่าสงสัยเกินจะข้ามไปได้ง่ายๆ

“กลับบ้าน ก็หลับหมดสภาพทุกที อีกอย่างตัวเองก็แก่เกินไปคุยเล่นกับเด็กๆ ได้อยู่แล้ว”

“ถึงว่าสิครับ คุณรินไม่ค่อยได้ฟังรายการผมเลย” นี่เขาจะตามหาเจ้าหญิงไปทำไมกัน อธิศเริ่มสงสัยตัวเองอยู่ไม่น้อย

เขาควรตามหาแซ็กโซโฟนมากกว่า หรือบางทีเขาอาจจะจับตัวได้แซ็กโซโฟนหากเป็นรินยาเอง

“ไว้รอคุณอธิศจัดรายการตอนกลางวันดีกว่านะคะ รับรองได้ฟังแน่ๆ เลย” รินยายิ้มกร่อย เมื่อมือของวัศนิยิ่งกดต้นขาเธอแน่นมากขึ้น

อย่างน้อยเขาก็รู้สึกมั่นใจว่า แซ็กโซโฟนไม่น่าจะใช่รินยาอย่างแน่นอน

“ขอโทษนะคะ คงไม่ว่าอะไร เวลามีนิดเดียว เอาไว้คุยกันคราวหน้าดีมั้ยคะ โน้ตเกรงใจคนที่นัดมาซ้อมละคร หากว่าเราไปสาย” วัศนิตัดสินใจเสียมรรยาท พยายามเลี่ยงบทสนทนาให้ไกลห่างเจ้าหญิง

เธอเชื่อว่าอธิศไม่ใช่คนโง่ ยิ่งขืนพูดคุยอะไรที่เกี่ยวกับเจ้าหญิง สิ่งที่เธออยากเก็บไว้เป็นความลับยิ่งจะกลายเป็นยิ่งเปิดเผย

เปิดเผยกับใครไม่ว่า ยิ่งกับอธิศแล้วด้วยนี่

สายตาวาวๆ ที่เธอเคยชอบมอง คราวนี้ทำเอาเธอยิ่งอยากกลั้นใจละลายสลายตัวไป

ไม่มีเจ้าหญิง ไม่มีแซ็กโซโฟน ไม่มีวัศนิยิ่งดีใหญ่เลย

นี่เขาจะไล่ตามหาใครกันแน่ แซ็กโซโฟน หรือเจ้าหญิง วัศนิเริ่มงุนงง เธอได้แต่ก้มหน้าก้มตาทานอาหารให้เสร็จเร็วๆ มากกว่าจะต้องหันหน้าขึ้นมาเผชิญกับเขา ที่เหมือนกำลังจะค้นหาคำตอบอยู่อย่างนี้

พอมาถึงสมาคมฯ ใครต่อใครที่เธอเชื้อเชิญมาร่วมงานครั้งนี้มากันล่วงหน้าก่อนเวลา

ยกเว้น...ผู้พันบดินทร์

วัศนิแนะนำรินยา และอธิศกับทุกๆ คน ก่อนรินยาจะขอตัวลากเธอเข้าไปห้องน้ำ

“พี่ไม่เข้าใจ ยังไงเจ้าหญิงก็ต้องเผยตัวตนออกมาให้ชาวโลกรู้ พี่ไม่อยากโกหกคุณอธิศ เธอทำให้พี่เหมือนตัวตลก พี่ไม่ใช่เด็กๆ อย่างเธอ คุณอธิศก็เหมือนเพื่อนร่วมงาน เป็นลูกค้าคนสำคัญของแอลที...เธอทำให้พี่ลำบากใจอีกแล้ว เมื่อกี้มันอะไรกันหนักกันหนา” รินยาโวยใส่ทันที

“ขอโทษค่ะพี่ริน ที่โน้ตทำให้พี่เป็นอย่างนั้น เพียงแต่ว่ามันยังไม่ถึงเวลา ขอเวลาโน้ตหน่อยนะคะ” วัศนิยกมือไหว้ เอ่ยขอโทษอย่างร้อนรน เมื่อเห็นรินยาออกอาการขนาดนั้น

"การไม่บอกกับการโกหกมันยังต่างกันมากมาย จำไว้ด้วย" พูดไปแล้วรินยาก็ได้แต่ถอนใจเสียงดัง เมื่อเห็นท่าทีของวัศนิ

“พี่ไม่รู้อะไรเป็นเหตุผลของเธอ แต่อย่าทำแบบนี้อีกแล้วกัน...แล้วนี่ก็ใกล้เวลานัดแล้ว ทำไมยังไม่เห็นอีตาผู้พันนั่นอีก ใครต่อใครมากันครบแล้วไม่ใช่เหรอ” แล้วรินยาก็หาทางระบายอารมณ์เป็นคนอื่นแทน

“ค่ะ เดี๋ยวออกไปดูอีกที ยังไม่มาโน้ตจะโทรตาม” วัศนิรีบเลี่ยงออกจากห้องน้ำทันที เธอเริ่มรู้สึกปวดหัวขึ้นมา ไม่คิดว่ารินยาจะโกรธเธอมากขนาดนี้

เธอพยายามกดโทรศัพท์หาผู้พันบดินทร์ แต่ปลายทางไม่ได้เปิดเครื่อง หรือสัญญาณมันจะแน่นจนไม่สามารถติดต่อได้

เธอได้ไปเดินมาอยู่ที่โถงระเบียงหน้าห้องประชุม วันนี้เป็นวันซ้อมวันแรก ตัวละครและทีมงานที่เธอเชื้อเชิญก็มากันครบหมดก่อนเวลาด้วยซ้ำ

รินยาตามออกมาจากห้องน้ำ ไปสบทบพูดคุยกับกลุ่มตัวละคร วัศนิภาวนาว่าขออย่าให้มีปัญหาอะไรรินยาหัวเสียมากกว่านี้

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มคุ้นหูดังอยู่ข้างหลัง วัศนิหันกลับมาอย่างอ่อนใจ

“เอ่อ...ติดต่อผู้พันไม่ได้น่ะค่ะ”

“เอ...ทำไมเป็นอย่างนี้ เขาลืมหรือเปล่า นัดกันดีแล้วหรือครับ” ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย

“แค่ได้คุยกันครั้งเดียวค่ะ ช่วงนี้เหมือนเธอวุ่นๆ ยังไงก็ไม่รู้ เกรงใจคนอื่นจังที่ต้องมาคอยแบบนี้”

“ใจเย็นๆ ครับ บางทีรถอาจติดช่วงเวลานี้ รอสักหน่อยคงไม่เป็นไร” รอยยิ้มนั้นสร้างขวัญให้วัศนิมากมาย พอๆ กับน้ำเสียงที่อบอุ่น

นี่คงใกล้มืดแล้วสินะ ผู้ชายคนนี้ถึงได้เวลาแปลงร่างเสียที

ผ่านไปเกือบ 10 นาที ที่อธิศช่วยเธอโทรศัพท์ ความอบอุ่นของผู้ชายคนนี้ภาคกลางคืน ทำให้เธอรู้สึกดี ผ่อนคลายลง ไม่สติแตกไปกับความโกรธของรินยา และการตามหาตัวผู้พันที่ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดเครื่องติดต่อได้ หรือโทรกลับมา

“ลองโทรไปที่ทำงานมั้ย บางทีเขาอาจยังอยู่ที่ทำงาน”

“ไม่มีคนรับค่ะ คงกลับบ้านกันหมดแล้ว”

“งั้นลองรออีกหน่อย เขาคงจะโทรกลับมา เราโทรเข้าไปหลายครั้ง คงโชว์เป็นเมจเสส” อธิศบอกตัวเองไม่ถูก เห็นท่าทางกังวลใจของผู้หญิงข้างๆ เดินไปเดินมาด้วยความกระวนกระวาย น้ำเสียงเหมือนสิ้นหวังจริงๆ มันช่างทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจตามไปด้วยอย่างประหลาด แต่จะให้เขานิ่งอยู่เฉยๆ คงไม่ใช่นิสัยของเขาเหมือนกัน

“ยังติดต่อไม่ได้อีกหรือ เลยเวลามาขนาดนี้แล้ว” รินยาเดินเข้ามาสมทบ เสียงเขียวเวลาทำงานของรินยา ทำให้วัศนิรู้สึกแย่หนักขึ้นไปอีก จนต้องขยับตัวห่างออกไป

“ยังเลยครับ ท่าทางจะปิดเครื่อง” อธิศอดไม่ได้ที่จะตอบแทน ไงๆ เขาก็เหมือนร่วมอยู่ในเหตุการณ์แล้ว

“แย่จริง นายทหารอะไรนี่ ไม่รู้จักรักษาเวลาเลย” รินยาบ่นเสียงดัง

“อาจมีภารกิจอะไรสำคัญยังต่อเนื่องอยู่มั้งครับ ใจเย็นๆ รอสักหน่อย”

“เย็นไม่ไหวแล้วค่ะ คนอะไรปล่อยให้คนรอตั้งสิบกว่าคนแบบนี้...เอางี้ ไหนๆ ก็ไหน ยืมตัวคุณอธิศมาแก้ขัดไปพลางๆ ก่อน ไม่งั้นคงไม่ได้ซ้อมกัน...ช่างหัวอีตาผู้พัน มาแล้วค่อยว่ากัน…โน้ต...มาเข้าห้องซ้อม” รินยาเรียกวัศนิที่ยืนง่วนกดโทรศัพท์

“เดี๋ยว!! เดี๋ยว...คุณรินยา เอาผมไปทำอะไร แก้ขัดอะไร!!” อธิศร้องเสียงหลงอย่างเก้อๆ ขณะที่รินยาลากแขนของเขา ให้เข้าไปสมทบกับกลุ่มตัวละครที่รออยู่หน้าห้องประชุม โดยมีวัศนิเดินตามมาใกล้ๆ

“บังคับขอยืมเป็นเจ้าชายชั่วคราว!! เป็นพระเอกเชียวนะคะ...ไม่ใช่ก้อนหิน ต้นไม้... ไม่ได้เป็นผู้ร้ายถูกฆ่าหรอกค่ะ แป๊บเดียวเอง แค่รอเวลาอีตาผู้พันบ้านั่น มาเมื่อไหร่เรามาลงโทษแก้แค้นให้สาสมเลย...ซ้อมวันแรกแท้ๆ คนอะไร”

...โปรดติดตามตอนต่อไป...

**" เพลงจังหวะสนุกๆ เสียงร้องเท่ๆ ของ The Moody Blues วงโพรเกรส
ซีฟร็อก จากฝั่งอังกฤษ “I Know You're Out There Somewhere”

ซิงเกิ้ลเมื่อปี 1988 จากอัลบั้ม Sur la Mer ผลงานการประพันธ์ของมือกีตาร์ผู้โด่งดัง Justin Hayward

เพลงนี้ขึ้นถึงอันดับ 9 ใน Adult Contemporary อันดับที่ 30 ของ Billboard Hot 100 และอันดับที่ 52 ของ UK Singles Chart

กับวงนี้ชอบเป็นการส่วนตัวมากมายหลายเพลง ยิ่งเสียงกีตาร์มันๆ เสียงร้องเท่ๆ ให้อารมณ์ของอธิศได้เป็นอย่างดี อีกทั้งเนื้อเพลงนี้ความหมายก็ใกล้เคียงกับอารมณ์ต่อเนื่องไล่ตามหาแซ็กโซโฟน และเจ้าหญิงได้เป็นอย่างดี

ทั้งท่วงทำนอง เนื้อ และเสียงร้อง ของวงคลาสสิควงนี้ เพลงนี้จึงเป็นอีกหนึ่งเพลงรักชั่วนิรันดร์ของคนเขียนอีกหนึ่งเพลง...

Create Date : 13 เมษายน 2552

Last Update : 10 พฤศจิกายน 2560 23:14:31 น. 68 comments

Counter : 896 Pageviews.

Share
Tweet

I Know You're Out There Somewhere : The Moody Blues

I know you're out there somewhere
Somewhere, somewhere
I know I'll find you somehow
Somehow, somehow
And somehow I'll return again to you

The mist is lifting slowly
I can see the way ahead
And I've left behind the empty streets
That once inspired my life
And the strength of the emotion
Is like thunder in the air
'Cos the promise that we made each other
Haunts me to the end

I know you're out there somewhere
Somewhere, somewhere
I know you're out there somewhere
Somewhere you can hear my voice
I know I'll find you somehow
Somehow, somehow
I know I'll find you somehow
And somehow I'll return again to you

The secret of your beauty
And the mystery of your soul
I've been searching for in everyone I meet
And the times I've been mistaken
It's impossible to say
And the grass is growing
Underneath our feet

I know you're out there somewhere
Somewhere, somewhere
I know you're out there somewhere
Somewhere you can hear my voice
I know I'll find you somehow
Somehow, somehow
I know I'll find you somehow
And somehow I'll return again to you

From the words that I remember
From my childhood still are true
That there's no so blind
As those who will not see
And to those who lack the courage
And say it's dangerous to try
Well they just don't know
That love eternal will not be denied

I know you're out there somewhere
Somewhere, somewhere
I know you're out there somewhere
Somewhere you can hear my voice
I know I'll find you somehow
Somehow, somehow
I know I'll find you somehow
And somehow I'll return again to you

Yes I know it's going to happen
I can feel you getting near
And soon we'll be returning
To the fountain of our youth
And if you wake up wondering
In the darkness I'll be there
My arms will close around you
And protect you with the truth

I know you're out there somewhere
Somewhere, somewhere
I know you're out there somewhere
Somewhere you can hear my voice
I know I'll find you somehow
Somehow, somehow
I know I'll find you somehow
And somehow I'll return again to you