|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
เงาเพลิง..."ริมหาด" บทที่ 13 ระหว่างทาง
********************************* เรื่องยาวจบบริบูรณ์...ของ "ช่อคราม" ณ ปลายฟ้า...คือเธอ
********************************* คอลัมน์พูดคุย ตอบปัญหาเกี่ยวกับการเขียนนิยาย ของ "พรายทราย" คุย คิด ถาม เขียน
*********************************
บทที่ 13 ระหว่างทาง
คอยสักครู่นะคะมิสเตอร์สไตรค์ อีกสักครู่ผู้จัดการจะมาพบ เจ้าหน้าที่ธนาคารมาบอกเขาเป็นคำรบสอง
บางความรู้สึกบอกให้คริสโตเฟอร์ล้มเลิกความตั้งใจ ปล่อยสิ่งต่างๆ ที่เจนนี่ทำไว้ เก็บไว้ ให้เป็นความลับต่อไป
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับโจว์ ความคิดหลายหลากในช่วงวัยเยาว์ย้อนกลับมาย้ำเตือนอีก จนคริสโตเฟอร์เผลอถอนหายใจอยู่หลายครั้ง
มันยากที่เขาจะปฏิเสธความตั้งใจ มันมากยิ่งกว่าสิ่งที่เขาเคยสัญญาไว้กับเจนนี่
ต้องขอโทษด้วยนะครับ มิสบราวน์วิคเช่าตู้กับเราไว้หลายตู้ ทำให้ค่อนข้างเสียเวลาตรวจสอบว่าเป็นตู้ใบไหน เชิญมิสเตอร์สไตรค์ด้านในได้เลยครับ
คริสโตเฟอร์สะดุ้งเล็กน้อย ลืมความคิดที่สับสนต่างๆ เขาเดินตามผู้จัดการ และเจ้าหน้าที่ผู้ชายอีกคนเข้าไปด้านในสู่ห้องนิรภัยของธนาคาร
การเป็นทนายความของเขาทำให้ง่าย สะดวกกับการทำธุรกรรมหลายๆ เรื่อง เจนนี่คงตระหนักดีในข้อนี้ ถึงได้เลือกไว้วางใจเขามากกว่าโจว์อยู่แล้วแน่นอน
และทันทีที่ผ่านระบบรักษาความปลอดภัยเข้ามาในส่วนของห้องนิรภัย เจ้าหน้าที่ธนาคารเดินเลยไปเปิดตู้นิรภัยที่ฝั่งตรงข้าม ก่อนนำกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้ามาวางอยู่บนโต๊ะเบื้องหน้าคริสโตเฟอร์
เชิญตามสบายนะครับ ผมจะรอด้านนอก ผู้จัดการและเจ้าหน้าที่ธนาคารออกไปจากห้อง คริสโตเฟอร์นั่งลง หยิบกุญแจไขกล่องสี่เหลี่ยมสีดำตรงหน้า
ชายหนุ่มไม่ให้เสียเวลา ทันทีที่เห็นสิ่งของในกล่อง เขาหยิบซองเอกสารยาวสีเหลืองหนาหนักซองนั้น และซองพลาสติกเล็กๆ ที่มองเห็นแฟลชไดรฟ์อยู่ภายในเก็บเข้าไว้ในกระเป๋าเสื้อสูท
คราวนี้ในสมองของเขากลับครุ่นคิด กับสิ่งที่จะต้องทำต่อไป...
โจว์ยังคงขับรถวนรอบถนนสายนั้นอีกครั้ง พยายามสอดส่ายสายตานับเลขที่บ้านทั้งฝั่งซ้าย และฝั่งขวา
นี่จะรอบที่สามแล้วนะที่คุณวนไปวนมารอบเมืองนี้ คุณกำลังหาอะไรบอกฉันสิ ฉันจะได้ช่วยคุณหา ไหนๆ ก็มาด้วยกันแล้ว
คิมเบอร์ลี่เริ่มหมดความอดทน หรี่ตามองโจว์ สายตาดุๆ ตอบกลับมาแทน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกนึกกลัว หรือจะหยุดพูดแต่อย่างใด
แค่คุณเชื่อฉัน ตามไปดูหลักฐานของฉัน น่าจะได้เรื่องอะไรมากกว่าขับรถข้ามเมืองมาตั้งไกลอย่างนี้ เด็กสาวบ่นพึมพำต่อ รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง กับท่าทีนิ่งๆ ของเขา
ตั้งแต่เช้าท่าทีใจดีของโจว์เปลี่ยนไป เขาไม่ยอมพูดอะไรกับเธอมากไปกว่าส่งสายตาดุๆ ท่าทีเหมือนกำลังครุ่นคิดเรื่องใดเรื่องหนึ่งอยู่ตลอดเวลา อาการแขนของเขาดูน่าจะดีขึ้น อาจเพราะการได้พักผ่อนอย่างเต็มที่
แต่หลายๆ ครั้งดูเขาจะยังหวาด ระแวง วิตก ผวา โดยเฉพาะเวลาที่มีรถจี้ตามหลังมาติดๆ และทุกครั้งเขาก็ปล่อยให้รถแซงผ่านไป
ดูเหมือนวันนี้จะปลอดโปร่ง ไม่มีรถสีดำพวกนั้นตามมาอีก...
การเดินทางเริ่มขึ้นอีกครั้งหลังอาหารเช้าง่ายๆ เหมือนเมื่อคืน ผ่านไปหลายชั่วโมง จากถนนสายนอกเมืองจนเข้ามายังเมืองที่เธอไม่คุ้นเคย แม้จะคล้ายๆ กับเมืองที่เธออยู่ก็ตาม
เขากำลังตามหาบางสิ่งที่รู้แน่ชัด หรือว่าหลงทางกันแน่ ท่าทางของโจว์เหมือนมายังเมืองนี้เป็นครั้งแรกมากกว่า
คุณเจ็บแขนนะ ไม่ได้เจ็บปาก หัดถามใครซักคนดีไหม ไม่เข้าท่าเลยที่วนเวียนขับไปขับมาอยู่แบบนี้ เสียเวลาเปล่าๆ
ดูเหมือนประโยคนี้จะได้ผล โจว์ชะลอรถลง บ้านชนบทนอกเมืองทางตอนเหนือช่วงเวลากลางวันดูเงียบเชียบ ไม่มีแม้แต่ผู้คนเดินไปมา
บ้านเก่าสองชั้นยุคอาณานิคมศตวรรษที่ 17-18 แต่ละหลังหน้าตาเกือบคล้ายๆ กันมีพื้นที่บริเวณค่อนข้างกว้าง เว้นสลับกันป่าละเมาะเป็นช่วงๆ
น่าแปลก มันหมดที่ตรงนี้
ฉันกำลังหาบ้านของเจนนี่ แต่กลับไม่มีเลขบ้านนี้ เขาส่งกระดาษโน้ตให้เธอ สีหน้าเคร่งเครียด ขณะสาวพวงมาลัยให้เลี้ยวโค้งวนใหม่อีกรอบด้วยแขนข้างที่ยังเจ็บอยู่
เจนนี่?! เด็กสาวทวนชื่อ ขมวดคิ้วอย่างงงๆ ขณะรับกระดาษมาดู พร้อมกับมองเลยออกไปนอกรถ ตั้งใจหันซ้ายหันขวาสังเกตเลขบ้านเหมือนที่เขาทำก่อนหน้านี้
มันเกี่ยวอะไรกับพวกนั้นด้วยหรือ คิมเบอร์ลี่ตั้งคำถาม เพราะเหมือนจะเป็นข้อมูลใหม่ คนละทิศทางกับข้อมูลของเธอ
ไม่แน่ใจ แต่คิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกัน เรื่องมันค่อนข้างยาว ชายหนุ่มพูดโดยไม่ได้มองหน้าเด็กสาว ขณะที่สายตายังจับจ้องอยู่ตามบ้านแต่ละหลัง
โจว์เล่าอุบัติเหตุของเจนนี่ให้ฟังคร่าวๆ เด็กสาวเบ้หน้ารับรู้ เลิกคิ้วพยายามปะติดปะต่อให้เป็นเรื่องเดียวกัน
มันอาจจะเป็นอุบัติเหตุจริงๆ ดูจะยังไม่มีอะไรเชื่อมโยงเลยสักนิด...ฉันว่า...หากคุณฟังฉันบ้าง...คุณอาจไม่ต้องเสียเวลาลากฉันแค่มาเยี่ยมผู้หญิงของคุณ ขณะที่ฉันกำลังตามหากลุ่มคนที่ไล่ล่า... เฮ้อ! มันฟังแล้วเหมือนเรื่องยาวเรื่องเดียวกันไหมนี่
คิมเบอร์ลี่ถอนใจในคำพูดประโยคสุดท้าย ขณะที่เห็นโจว์ไม่ได้ใส่ใจฟังในสิ่งที่เธอพยายามพูดเอาเสียเลย
แต่ยังไม่ทันที่โจว์ หรือเธอจะได้พูดอะไรต่อ รอบนี้คฤหาสน์หลังหนึ่งบนเนินอยู่ไกลลิบๆ ผ่านเข้ามาในสายตาของเธอ ฟากโค้งถนนที่โจว์ขับผ่านเลย ไม่ได้เลี้ยวเข้าไป มันคุ้นตาในทันที ขณะที่เธอทบทวนความจำ คฤหาสน์หลังนั้นเหมือนภาพถ่ายในเอกสารที่เธอกำลังตามรอยค้นหา...
คฤหาสน์ในภาพหลังนั้น มันสวยราวกับปราสาทเนรมิตขึ้นกลางป่า...
พลาเน็ตโซไซตี้!!
โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป
** "The Rock Theme" Composed by Hans Zimmer, Nick Glennie Smith & Harry Gregson Williams
Create Date : 04 เมษายน 2553 |
|
13 comments |
Last Update : 15 กรกฎาคม 2556 20:31:01 น. |
Counter : 1569 Pageviews. |
|
 |
|
|
| |
โดย: ศล 6 พฤษภาคม 2553 1:13:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: GTW/Psycho man IP: 58.8.224.95 23 พฤษภาคม 2553 6:25:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: อมิธีสท์ 24 พฤษภาคม 2553 5:47:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: พรายทราย 5 มิถุนายน 2553 5:20:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: Camille IP: 71.81.178.101 29 มิถุนายน 2553 7:30:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: พรายทราย 9 สิงหาคม 2553 18:23:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: พรายทราย IP: 110.77.167.178 21 มิถุนายน 2554 18:31:26 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

|
** ภาพสวยๆ เล็กตรงนี้ Tuscan Terrace ผลงานของ Sung Kim
เคยมั้ยนั่งอยู่ในสวนสวย พร้อมกับจิบกาแฟนั่งมองเกลียวคลื่นซึมซับเข้าหาทราย มันเป็นมุมพักผ่อนที่แสนจะเป็นสุขของเรา...
ขอยืมภาพวาดสวยๆ มาใช้ประดับบ้านเฉพาะกิจก่อน เก็บไว้นานแล้ว ของใครบ้างหนอ...
**สำหรับคนชอบลอก แอบโกปี้ และตัดปะ**
คิดเอง เขียนเองเถอะค่ะ ...
ความสนุกของการเป็นนักเขียนเรื่องสั้น นิยาย มันอยู่ตรงนี้ แม้มันจะเหนื่อย ล้า เปลี้ย หมดพลัง แค่ไหนเราก็ยังพอใจ ที่ได้สนุกสนาน ได้ร่วมโลดลิ่ว..
ได้รัก ได้เกลียด ได้กินข้าว ได้เต้นระบำ ได้ตบตี ได้เจ็บช้ำ ไม่สบาย ร้องไห้ หัวเราะ ได้ร่วมไปในทุกๆ อารมณ์ กับตัวละคร
ที่พวกชอบลอกนี่จะไม่มีวันได้รู้แน่ๆ ว่าอารมณ์อย่างนั้นมันเป็นอย่างไร...
**และคุณก็ไม่มีวันเป็นคนเขียน เป็นนักเขียนได้เลย
******************************
Friends' Blogs

นิตยสารออนไลน์รายสัปดาห์ อ่านสนุก
|
|
|
|
|
|
|
ตามสัญญานะคะ ขุด ลากโจว์กับคิมมี่ออกมาจากห้องเสียที 5555 กี่ปีแล้วก็ไม่รู้นี่...
สั้นไปหน่อยนะคะ อย่าว่ากัน เพราะกว่าจะเขียนออกมาได้ แถมใช้เวลาทบทวนเรื่องนี้นานโขหลายวันทีเดียว
สำหรับแฟนเจ้าหญิงฯ ทำใจหน่อยนะคะ คิดว่าต้องรื้อเรื่องใหม่เยอะ
แล้วคงต้องขอให้เสร็จภารกิจจริงๆ เสียก่อน...
คิดถึงเพื่อนๆ ทุกคนนะคะ สุขสันต์เดือนเมษาค่ะ