Bloggang.com : พรายทราย : เงาเพลิง..."ริมหาด" บทที่ 11 ข่าวสาร

เงาเพลิง..."ริมหาด" บทที่ 11 ข่าวสาร

ทุกวันอาทิตย์ - อังคาร และ วันเสาร์ พบกับนิยายโรแมนติกหวาน ๆ ขม ๆ ของ“ช่อคราม” ”เจ้าหญิง...องก์สุดท้าย ให้เพลงนี้บอกรักชั่วนิรันดร์”

และ

ทุกวัน พุธ – ศุกร์ พบกันนิยายตื่นเต้น ระทึก ๆ ของ... “ริมหาด”
“เงาเพลิง”

*********************************
เรื่องยาวจบบริบูรณ์...ของ "ช่อคราม"
”ณ ปลายฟ้า...คือเธอ”

*********************************

เรื่องสั้น...ของ "ช่อคราม (นักเขียนรับเชิญ บล็อกลายปากกา)"
”ถนนพระจันทร์...ทางเดินแห่งหัวใจ”

*********************************

คอลัมน์พูดคุย ตอบปัญหาเกี่ยวกับการเขียนนิยาย ของ "พรายทราย"
”คุย คิด ถาม เขียน”

*********************************

บทที่ 11 ข่าวสาร

คริสโตเฟอร์ไม่แน่ใจว่าเขาสลบไปนานแค่ไหน กว่าที่เขาจะฟื้นคืนสติ รู้สึกประหลาดใจ ที่พบว่าตัวเองยังคงนอนอยู่บนพื้นทางเดินหน้าห้องชุดของโจว์...

หรือมันเป็นฝันร้ายที่ยาวนาน...

แต่ความทรงจำในสมองกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ไม่ใช่ภาพความฝันอย่างแน่นอน
และไม่ใช่ฤทธิ์เหล้าที่ดื่มไปเมื่อตอนเย็นด้วย...

เขาพยายามยันตัวลุกขึ้นอย่างมึนงง อย่างน้อยที่เขายังนอนนิ่งอยู่ที่พื้นทางเดินด้านนอกห้องพัก นั่นย่อมยืนยันว่าเหตุการณ์ต่างๆ เหล่านั้นเกิดขึ้นจริง

เหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เท่าที่จำได้ ขณะที่เขากำลังจะเดินไปเก็บโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ซึ่งโจว์โยนไปบนซากโซฟามุมห้อง ฉันพลันก็มีแสงแฟลชวาบเข้ามาหลายครั้ง แล้วโจว์ก็วิ่งผลุนผันตามใครบางคนออกไปยังทางเดินนอกห้อง

กว่าเขาจะได้สติแล้ววิ่งตามออกมา กลุ่มควันก็เริ่มเข้ามาตามทางเดินด้านที่เขายืนอยู่ จำได้ลางๆ ว่าได้ยินเสียงโจว์กับเสียงผู้หญิง ต่อมาด้วยเสียงกระจกแตก เสียงปืนรัวระนาว ไฟทางเดินดับ กลุ่มควันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และมากมาย

ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะหมดสติไป...

คริสโตเฟอร์เดินต่อเลยไปยังโถงหน้าลิฟท์ อาการมึนงงที่เกิดขึ้นหายเป็นปลิดทิ้ง สภาพทางเดินหน้าลิฟท์เป็นปกติเหมือนไม่มีเหตุการณ์ใด ๆ เกิดขึ้น

ไม่มีเศษกระจก ไม่มีรอยเลือด... ไฟทางเดินเปิดสว่าง ไม่มีสภาพของความเสียหายใดๆ

ทั้งหมดทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง แต่อีกความคิดหนึ่งก็สวนทางกลับเข้ามา

เขามั่นใจ และยืนยันกับตัวเองว่าได้ยินเสียงกระจกแตก คริสโตเฟอร์หมุนตัวไปมา กระจกหน้าต่างบานใหญ่ด้านตรงข้ามลิฟท์ ยังคงอยู่ปกติดี

หรือว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความฝัน หากเป็นเช่นนั้น โจว์หายไปที่ใด และทำไมเขาถึงมานอนสลบอยู่ที่ทางเดินนอกห้อง

ยิ่งคิดคริสก็ยิ่งสับสน เขารู้สึกปวดร้าวในศีรษะ เหมือนโลกถล่มทลายขึ้นมาทันที เขาไม่เคยเมาด้วยเหล้าเพียงไม่กี่แก้ว ซึ่งก็ไม่น่าจะทำให้เขาปวดหัว หรือเลอะเทอะจินตนาการหลอนได้มากขนาดนี้

หากเช่นนั้นทั้งหมดก็เป็นเรื่องจริง...
แต่สิ่งรอบตัวเขาขณะนี้ กำลังบอกเสมือนหนึ่งว่าไม่มีเหตุการณ์ใดๆ เกิดขึ้น

นับวันเรื่องราวก็แลดูซ้ำซ้อนงุนงงมากยิ่งขึ้นราวกับอยู่กันคนละมิติ…. แต่คริสโตเฟอร์ก็ยังเชื่อว่า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นต้องมีคำตอบในทางวิทยาศาสตร์ได้อยู่ดี

คริสโตเฟอร์ถลันวิ่งย้อนกลับไปที่ห้องพักของโจว์ ในหัวดังลั่นเหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบอยู่ตลอดเวลา สภาพระเนระนาดกระจัดกระจายในห้องพักของโจว์ยังเหมือนเดิม

เหมือนเป็นการยืนยันอีกครั้ง มันกลับทำให้เขารู้สึกสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นในห้อง และนอกห้องอย่างที่สุด

คริสโตเฟอร์พยายามมองหาโทรศัพท์มือถือของตน ที่เขาจำได้ว่า โจว์โยนมันทิ้งไว้แถวโซฟาที่ยับเยินมุมห้อง ในสมองก็ครุ่นคิดว่าตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

ฉับพลันเสียงโทรศัพท์เครื่องของเขาก็ดังขึ้น คริสโตเฟอร์มองหาที่มาของเสียง ก่อนหยิบขึ้นมา ดูชื่อบนหน้าปัด และกดสัญญาณรับ

“อรุณสวัสดิ์คริส นี่นอร่านะ คุณอยู่ที่ไหนคะ สายมากแล้ว จะเข้าสำนักงานหรือเปล่า โจว์พยายามติดต่อหาคุณ แต่เขาจำเบอร์คุณไม่ได้...”

เสียงของนอร่าแหบพร่า บ่งบอกถึงอาการเป็นหวัด เธอพยายามเรียบเรียงคำพูดให้ไม่สับสน ซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมโจว์จึงติดต่อมาเข้ามาแบบนี้แต่เช้า

“แล้วโจว์บอกหรือเปล่าว่าอยู่ที่ไหน” คริสโตเฟอร์ถามกลับไปอีกครั้ง

“แปลกดี โจว์ก็ถามว่าคุณเข้ามาสำนักงานหรือยัง งั้นคุณอยู่ที่ไหน คุณสองคนเล่นอะไรกันอยู่คะ!!” นอร่าหัวเราะเบา ๆ อย่างเอ็นดู พร้อมกับไอติด ๆ กันก่อนตอบคำถามของคริสโตเฟอร์อีกครั้ง

“โจว์บอกว่าตัวเขาปลอดภัย เย็นๆ อาจจะกลับมา เขาให้พยายามติดต่อคุณให้ได้ แต่ถ้าหากไม่ได้ ให้ฉันมาที่ห้องพักของเขา..ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร คุณอยู่ที่ห้องพักโจว์งั้นหรือ” เสียงของหญิงสาวยังคงงุนงง กับข้อความที่ผู้เป็นเจ้านายฝากไว้

โดยเฉพาะเรื่องของความปลอดภัย ดูเป็นเรื่องผิดปกติอย่างมากๆ รวมถึงทำไมต้องไปตามคริสโตเฟอร์ที่ห้องพักของโจว์

“โอเค ผมจะเข้าสำนักงานเดี๋ยวนี้เลย” คริสโตเฟอร์ขมวดคิ้ว กดปุ่มตัดสัญญาณ เขาเดินออกมาตามทางเดินปริศนาด้านนอกอีกครั้ง

เขารู้สึกปวดหัวหนักยิ่งขึ้น โจว์ปลอดภัย อย่างน้อยความกังวลเกี่ยวกับโจว์ก็หมดไป

ก่อนออกมานอกตึก คริสโตเฟอร์แวะถามเจ้าหน้าที่ที่เฝ้าอยู่หน้าประตู สีหน้าของเขามึนงงอยู่เป็นนาน

“ไม่มีอะไรผิดปกตินี่ครับเท่าที่ผมรู้ ไม่มีข้อความ หรือบันทึกแจ้งการเสียหายที่ไหนเลยนี่ครับคุณคริสโตเฟอร์ แต่ผมก็เพิ่งมาเข้าเวรเมื่อแปดโมงเช้านี่เองนะครับ...มีอะไรหรือเปล่าครับ”

ความจริงคำตอบสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นบนห้องชุดเพนท์เฮาส์ของโจว์ ที่มีเพียงชั้นเดียว เขาเองก็น่าจะมีคำตอบในใจดีอยู่แล้ว

โจว์เอ๋ย ท่าทางเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ธรรมดาเสียแล้ว คริสโตเฟอร์ได้แต่รำพึงรำพันอยู่ในใจ...

คริสโตเฟอร์ใช้เวลาไม่นานนักจากห้องชุดของโจว์ มาถึงยังสำนักงาน

“โจว์สั่งให้ฉันดูแลคุณด้วย เหมือนเขากลัวว่าคุณจะบาดเจ็บ เล่นอะไรกันอยู่ละนี่!! แถมบอกว่า ให้คุณรอฟังข่าวอยู่ที่ทำงาน ไม่ให้ออกไปไหน เขาจะรีบติดต่อกลับมา...และก็อีกเรื่องนะคะมีพัสดุส่งมาถึงคุณจากบาฮาม่า ฉันเอาไปไว้ให้ที่โต๊ะคุณแล้ว” เสียงแห้งๆ ของนอร่า พยายามบอกข้อความทั้งหมด เธอทบทวนในสมุดโน้ตเล็กๆ ว่ายังมีข่าวสารใดๆ หลงเหลืออยู่อีกบ้าง

“พัสดุ??!!.... จากบาฮาม่า งั้นหรือ!!??” คริสโตเฟอร์อุทานเสียงดังลั่น ก่อนรีบเข้าห้องทำงานของตัวเองในทันที

และเมื่อเขาเปิดกล่องพัสดุ มันก็ทำให้เขาต้องรีบร้อนออกจากสำนักงานไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมฝากข้อความไว้กับนอร่า ซึ่งเหมือนจะงุนงงกับเหตุการณ์ของเช้าวันนี้อย่างเหลือเกิน

“หากโจว์ติดต่อมา ให้เขาติดต่อเข้าที่มือถือด้วย”

คริสโตเฟอร์ไม่ประหลาดใจเท่าไรนักกับเรื่องที่เจนนี่ส่งคีย์การ์ดห้องพักของเธอมาให้เขา

แต่ข้อความในจดหมาย และวันเวลาที่ถูกส่งมาจากบาฮาม่าต่างหาก ที่ทำให้เขารู้สึกกังวลใจ และสงสัยอยู่ไม่น้อย

มันถูกส่งมาเมื่อวานนี้ ซึ่งนั่นหมายความว่าเป็นเวลาเดียวกับที่เธอเดินทางกลับไปบ้านพ่อของเธอแล้ว

หากเธอเจ็บขนาดนั้น เธอจะสามารถส่งพัสดุมาได้อย่างไร

ข่าวสารข้อมูลในสมองเขาเริ่มสับสน ไม่ต่างอะไรกับเหตุการณ์ชุลมุนเมื่อครั้งที่รับโทรศัพท์ทางไกลจากบาฮาม่า

แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้ดีอยู่ในใจ ซึ่งไม่ต่างไปจากโจว์เลยก็คือ...

เจนนี่ไม่เคยพูด หรือเอ่ยถึงพ่อของเธอให้ฟังเลยแม้แต่ครั้งเดียว...

>“คริสที่รัก... ฉันเริ่มรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น... คุณคงรู้แล้วว่าควรจะต้องทำอย่างไรต่อไป บางทีคนที่ฉันเลือกไว้วางใจถูกต้องแล้วคือคุณ...

คริสที่รัก ได้โปรดช่วยฉันดำเนินการสิ่งที่คาราคาซังต่อ แม้ฉันรู้ดีว่าคุณไม่ชอบสิ่งที่ฉันทำอยู่เพียงใดก็ตาม แต่คุณเองก็คงรู้ดีว่า...มีเพียงคุณเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่จะสามารถช่วยฉันดูแล และดำเนินการสิ่งเหล่านี้ต่อจากฉัน และใช้มันให้เป็นประโยชน์ได้ดีกว่าโจว์มากนัก ...

ที่รักของฉัน ขอให้พระเจ้าคุ้มครอง และอวยชัยให้เธอตลอดกาล....เจนนี่ของคุณ”

อย่างน้อยบางเรื่องที่เขาเคยสังหรณ์ไว้ เริ่มทำให้เขาค่อนข้างมั่นใจว่า เรื่องราวทั้งหมดสืบเนื่องมาจากเรื่องของเจนนี่

หากเป็นเช่นนั้นจริง ...
เขาก็เริ่มพอจะเข้าใจสิ่งต่างๆ และเหตุการณ์ต่างๆ ได้มากขึ้นพอสมควรแล้ว...

คริสโตเฟอร์ใช้เวลาเดินทางไม่นานนัก มาถึงห้องพักของเจนนี่ ภายในห้องยังอยู่ในสภาพดี อย่างน้อยก็ไม่ได้ระเนระนาดเหมือนของโจว์

คริสถอนหายใจ...
กี่ครั้งแล้วที่เขาเข้ามายืนในห้องนี้ แม้จะเป็นเพียงอพาร์ตเมนท์กระทัดรัด ไม่ได้หรูหราเหมือนเพนท์เฮาส์ของโจว์ หรือของเขาก็ตาม แต่ทุกอย่างก็จัด และตกแต่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้ว่ามันจะไม่ได้ถูกใช้งานมานานแล้วก็ตาม

สำหรับเจนนี่...
ที่นี่อาจไม่ใช่ที่พักอาศัยแห่งเดียวของเธอในเมืองนี้ แต่มันก็เป็นเซฟเฮาส์ที่เขาและเธอใช้บางเวลามาพบกัน อยู่ด้วยกัน

ซึ่งทั้งเขาและเธอเองต่างก็พอใจ และต้องการให้มันเป็นความลับอยู่อย่างนั้น และมากยิ่งไปกว่านั้น สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนจะเป็นที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับโลกส่วนตัวของเธอเองอีกต่างหาก

อย่างน้อยคริสก็รู้ดีว่ามีเพียงเขาผู้เดียวเท่านั้นที่รู้จักห้องนี้ แม้แต่โจว์ หรือผู้ชายคนอื่นๆ ของเธอต่างก็ไม่เคยรู้ว่ามีสถานที่แห่งนี้เป็นที่พักอีกแห่งหนึ่งของเธอ...

คริสโตเฟอร์ถอนหายใจ...
ชั่งใจกับความรู้สึก และการตัดสินใจของตัวเองอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะระลึกถึงหญิงสาวสวยเต็มไปด้วยเสน่ห์ร้อนแรงคนนั้น

เจนนี่...เธอเลือกทางเดินของเธอเองจริงๆ ...
และดูเหมือนว่าเขาเองก็กำลังจะก้าวเดินตามไปในเส้นทางเส้นเดียวกันกับของเธอ...

คริสก้าวยาวๆ เข้าไปที่ห้องนอน และเลยไปยังห้องน้ำ เขาเดินไปหยุดที่โถสุขภัณฑ์ ขยับเลื่อนเปิดฝาตอนบนออก มีหลอดแก้ววางพิงอยู่ด้านในของหม้อพักน้ำ

คริสหยิบมันออกมา สะบัดน้ำ และเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูเล็กๆ มาเช็ดให้แห้ง

กุญแจดอกเล็กๆ ดอกหนึ่งอยู่ในหลอดแก้ว กุญแจที่มีค่าเท่าชีวิตของเจนนี่ หรือบางทีอาจมากกว่าเสียด้วยซ้ำ อย่างที่เธอเคยบอก

ชายหนุ่มเผลอหัวเราะเบาๆ กับตัวเอง เขาเองเป็นคนอุตริช่วยเธอเลือกที่ซ่อนของมีค่า ใครจะนึกว่ามันเป็นที่เก็บซ่อนอย่างดี

แน่ละคงไม่มีใครคิดพิเรนได้เท่านี้อีกแล้ว ซึ่งใครก็ตาม หรือแม้แต่พวกนรกจากที่ไหน หากต้องการมัน...

คงจะต้องเสียเวลาตามหา
รื้อค้นผิดที่ผิดทาง...ผิดคน...ไปอีกนานแค่ไหน
ไกลมากแค่ไหน ก็คงไม่มีวันจะพบ และได้ของสำคัญชิ้นนี้ไป...
โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป

** Summer Know by Dave Koz

Create Date : 23 กรกฎาคม 2548

Last Update : 26 มีนาคม 2552 12:28:41 น. 25 comments

Counter : 567 Pageviews.

Share
Tweet

สวัสดีค่ะ

รักดีเข้ามาอ่านเรื่องสั้นนะคะ

โดย: รักดี

วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:11:48:55 น.

ป้ามดยังอ่านไม่จบค่ะ

โดย: ป้ามด

วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:11:51:44 น.

ว๊าวว คุณรักดีมาอ่านด้วย แหะ เรื่องยาวค่ะ ต่อเนื่องมา

โดย: พรายทราย

วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:12:01:24 น.

ป้ามดจ๋า เชิญดูภาพฟังเพลงหน้าสตูดิโออ่ะค่ะ
แหะ แหะ วันนี้บรรยากาศสบาย ๆ
จริง ๆ อยากใส่เพลงร้อง แต่ไหล์มันใหญ่จริง ๆ

เรื่องนี้ไว้ค่อยอ่านไปเรื่อย ๆ ค่ะ
ขอบคุณนะคะ

โดย: พรายทราย

วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:12:03:14 น.

ตามมาให้กำลังใจคนเขียนค่ะ
หวังว่าคงจะมีตอนต่อไปตามมาติดๆ นะคะ

อย่าปล่อยให้คอยข้ามเดือนอีกน๊า...

โดย: แพรวดาว IP: 61.90.124.231 วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:21:43:02 น.

ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากคุณแพรวดาวค่ะ
จะพยายามให้สม่ำเสมอค่ะ
หือ หือ แต่ช่วงนี้ภารกิจปลายเดือนเพียบจริง ๆ

แต่อย่างไรก็จะพยายามไม่ให้คนอ่านต้องคอยนานค่ะ

โดย: พรายทราย

วันที่: 25 กรกฎาคม 2548 เวลา:10:09:08 น.

25 ก.ค.2548
โห.......
กี่ปีมาแล้วนะโจว์
ไม่มากเท่าไรนี่นา
แค่4 ปีเท่านั้นเอง

โดย: GTW (GTW

) วันที่: 1 สิงหาคม 2551 เวลา:5:02:11 น.

จ๊ากกกกก กรีด้ แหงงงง
จานจี มาเจิมตรงนี้ด้วยยยย

บวกก่อนเกิดออกมาให้ชาวโลกอ่านอีก 10 ปี
แหะ แหะ
หากนายโจว์มีลูก ป่านนี้โตเป็นสาวแล้วนิคะ

โดย: พรายทราย

วันที่: 6 สิงหาคม 2551 เวลา:0:18:10 น.

แล้วตอนต่อไปล่ะครับ
ทำมายม่ายวาง
ได้ข่าวว่าเรียบน้อยแล้วนี่นา อิอิ

โดย: GTW (GTW

) วันที่: 23 สิงหาคม 2551 เวลา:15:05:03 น.

แป้ว! จานจีย่อง ๆ แอบมาเมื่อไหร่ละนี่
แหะ แหะ วางแล้ว ก็ต้องวางต่อจนจบ
แหง๋ ๆ กลัวเขียนได้ไม่ต่อเนื่องจนจบอ่ะค่ะ

จานจีจ๋า รออีกแป๊บนะคะ อ่านหนูเภตราฆ่าเวลาไปพลาง ๆ ก่อนนะคะ แหะ แหะ

โดย: พรายทราย

วันที่: 25 สิงหาคม 2551 เวลา:3:42:23 น.

ตั้งใจว่าจะลงเมื่อคืน แต่กว่าจะเข้าบล็อกได้ก็ตอนเช้าแล้ว ยุ่งๆ อยู่เล็กน้อย

โจว์เลยต้องมาตอนบ่าย อย่าเพิ่งตัดรอนหนีหายไปนะคะ

อ่านอย่างมีความสุขทุกๆ ท่านนะคะ

โดย: พรายทราย

วันที่: 26 มีนาคม 2552 เวลา:12:32:44 น.

สองเเฝดมาลงชื่อค่ะ... นายคริสเเอบเล่นอะไรกับเเม่สาวเจนอยู่น้า.. งานนี้โจว์คงเราอาจมีอึ้ง ...

โดย: อมิธีสท์

วันที่: 27 มีนาคม 2552 เวลา:22:23:22 น.

มาเยี่ยมค้า

โดย: อันติกา

วันที่: 30 มีนาคม 2552 เวลา:7:20:09 น.

แง้ แง้ ขอค้างหน้าโจว์ไว้นิดนะคะ พี่อ้อท่าทางม่อยกระรอกค่ะ ยังไม่ฟื้นเลย

จะพยายามให้คุณดีเจมาค่ำคืนนี้ให้ได้

โดย: พรายทราย

วันที่: 30 มีนาคม 2552 เวลา:9:43:50 น.

สองพี่น้องตระกูลอมีธีสต์

โจว์อึ้งแน่นอนค่ะ หือ หือ สรุปว่าโจว์น่าสงสารเนอะ ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลยนะนี่ แถมเบื้องลึก เบื้องหลังแบบนี

โดย: พรายทราย

วันที่: 30 มีนาคม 2552 เวลา:9:45:54 น.

คุณอันติกา

สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะคะ
เดี๋ยวพี่อ้อแวะไปเยี่ยมด้วย ตอนนี้เอ๋อๆ เราเคยเจอกันหรือยังนา แบบไม่คุ้นล็อกอินค่ะ

แล้วแวะมาคุยบ่อยๆ นะคะ

โดย: พรายทราย

วันที่: 30 มีนาคม 2552 เวลา:9:48:29 น.

ขออภัย แฟนๆ เจ้าหญิงนะคะ
คนเขียนแอบขอพักฟื้น ซ่อมแซมส่วนที่ชำรุดไปหน่อยนะคะ เดี๋ยวต้องพาคุณดีเจกับเจ้าหญิงมาให้ได้ค่ะคืนนี้

โดย: พรายทราย

วันที่: 30 มีนาคม 2552 เวลา:10:01:14 น.

หวัดดีพี่อ้อค่ะ

พี่อ้อสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

โดย: ปณาลี

วันที่: 30 มีนาคม 2552 เวลา:20:45:18 น.

เข้ามาให้กำลังใจพี่อ้อด้วยคนครับ

ว่าแต่ "เจ้าหญิงฯ" จะมาคืนนี้จริงๆ เหรอครับ เอ่อ... เปล่ากดดันนะครับ

โดย: วรบรรณ

วันที่: 31 มีนาคม 2552 เวลา:8:21:39 น.

น้องตูน ปณาลี

สวัสดีค่ะน้องตูน ขอบคุณสำหรับกำลังใจของน้องตูน
แค่เห็นชื่อน้องตูน เหมือนเห็นนางฟ้าแสนขยันมาหาเลย

ว่าจะไปนอนรอบบ่าย เลยนอนไม่ลงล่ะ แต่ขมองอิ่มยังทำงานไม่ได้เต็มที่เลย

แต่ก็ดีกว่านอนกลิ้งไปกลิ้งมาละเนอะ

โดย: พรายทราย

วันที่: 31 มีนาคม 2552 เวลา:14:12:14 น.

คุณวรบรรณ

ขอบคุณกำลังใจท่วมท้นจากคุณวรบรรณเสมอมา

ช่วยกดดันก็ดีค่ะ ส่วนที่สึกหรอจะได้ฟื้นตัวเร็วๆ ซะที
ตัวขี้เกียจจะได้หลุดๆ

พี่อ้อพยายามลากคุณดีเจ กับคุณเจ้าหญิง แต่ยังไม่ยอมออกมาซักที

คืนนี้ยังพยายามต่อ หากมารับรองได้เห็นแน่ๆ ค่ะ

ขออภัยจริงๆ

โดย: พรายทราย

วันที่: 31 มีนาคม 2552 เวลา:14:14:31 น.

สารภาพว่าความกระปลกกระเปลี้ยเริ่มฟื้นคืนชีพแล้ว แต่ขมองอิ่มยังไม่ยอมแล่น

ตัวละครพากันขี้เกียจตามคนเขียน ตามผู้กำกับ

คืนนี้จะพยายามปลุกขวัญกำลังใจ เดี๋ยวหาอาหารบำรุงขมองอิ่มก่อน

ขออภัยแฟนๆ คุณอธิศ และน้องโน้ตด้วยนะคะ

จะพยายาม พยายาม อีกครั้งก่อนหมดคืนนี้

อย่าเพิ่งต่อว่าต่อขานหนีหายกันไปนะคะ หงือ หงือ

อ้อนๆ คนอ่านสุดฤทธิ์

มีความสุขกับวันฝนตก ครึ้มๆ นะคะ

โดย: พรายทราย

วันที่: 31 มีนาคม 2552 เวลา:14:17:40 น.

โจว์แฟนคลับมาแล้วครับ
แหม......เพิ่งได้โอกาสมาตามจนทันที่นี่เอง แฮ่ะๆๆ

โดย: GTW IP: 58.8.233.200 วันที่: 2 เมษายน 2552 เวลา:20:44:27 น.

ธุจานจีค่ะ

พอจารย์มาหนูก็แป๊กหมดสภาพ สะบักสะบอม ตอนนี้อยู่ในระยะพักฟื้น

ขอลุยนายโจว์เป็นวันพุธหน้านะคะ ขอบคุณที่ไม่หนีหายไปไหน

โดย: พรายทราย

วันที่: 3 เมษายน 2552 เวลา:1:14:33 น.

ทำไมผมอ่านบาฮาม่า เป็นโอบาม่า เฉยเลย =='

ชักเพี้ยนแล้วเรา แหะๆ...

.....................

โดย: PSlovebird

วันที่: 5 สิงหาคม 2552 เวลา:17:13:03 น.