Bloggang.com : พรายทราย : อธิษฐานแห่งปรารถนาครั้งที่ 200 ..."พรายทราย"

อธิษฐานแห่งปรารถนาครั้งที่ 200 ..."พรายทราย"

งานที่เคยตีพิมพ์แล้วใน "เรื่องราวของความปรารถนา" รวมเรื่องสั้น ของสำนักพิมพ์ด้วยรัก

ภาพประกอบสวย ๆ ที่ใช้ปะในหน้านี้ "Destiny" ของ John William Waterhouse
***********************************************
อธิษฐานแห่งปรารถนาครั้งที่ 200 ..."พรายทราย" “

"แล้วมีรีก็มาอธิษฐานต่อเบื้องหน้าแท่นคริสตัลอีกครั้ง….” S.43358 เปิดระบบการทำงาน รับสัญญาณจากหน้าแท่นอธิษฐาน ภาพโฮโลแกรมปรากฏขึ้น ผลึกแท่งคริสตัลบนแผงเรืองแสงเป็นประกายสว่างไปทั้งห้อง

“ครั้งที่เท่าไรแล้วละนี่”

เสียงนุ่มหวานราวกับบทเพลงถามย้อนกลับไปอีกครั้ง ขณะที่ดวงตาของเจ้าของเสียงกลับปิดสนิท ไม่แม้แต่จะขยับร่างเพรียวยาวแม้แต่น้อย

“ครั้งที่เก้าสิบเก้า…” เสียงจากระบบ S.43358 ตอบ พร้อมปรับโปรแกรมเข้าสู่ระบบให้คำแนะนำ

“ท่านคงจะใจแข็งไม่ตอบอีกเหมือนเคย”

ชายหนุ่มเปิดเปลือกตา หันหน้าเฉยเมยจากภาพเสมือนจริงของ S.43358 ก่อนที่จะลุกขึ้น เสเปลี่ยนอิริยาบถอย่างอ้อยอิ่ง เดินไปมาอีกสองสามรอบ เป็นที่ขัดเคืองต่อระบบปฏิบัติการยิ่งนัก

“น่าสงสารมีรีเสียจริง ๆ…”

“พูดใหม่อีกครั้งก็ได้นะ S.43358 เจ้าน่ะเห็นใจนางมากเกินไปหรือเปล่า”

“อังตอน…ท่านควรจะยอมรับความเป็นจริง…”

อังตอนหันหน้าไปยังแผงแท่งคริสตัล ประกายเหลี่ยมของคริสตัลสะท้อนเป็นประกายระยิบระยับ เช่นเดียวกับภาพโฮโลแกรมเบื้องหน้า ภาพหญิงสาวดวงหน้าหวานอ่อนเยาว์ เรือนผมยาวเป็นประกายราวไหมสีเงิน

“ท่านกลัวคำพยากรณ์ของเทวีเรร่าเสียมากกว่า….” ก่อนที่ S.43358 จะได้ร่ายทบทวนคำพยากรณ์ อังตอนก็โหวกเหวกด้วยเสียงดังลั่นห้อง

“ข้าคือผู้ให้ความปรารถนา…ไม่ใช่ผู้ให้คำพยากรณ์”

“แต่คำพยากรณ์ก็คือคำพยากรณ์ ท่านฝืนไปไม่ได้นานหรอกอังตอน”

“ก็แค่เพียงอยากลองดู…ถ้า…”

“อังตอน…ถ้าท่านไม่ให้ความปรารถนา คำพยากรณ์จะแปรเปลี่ยนไปหรือ ท่านกำลังคิดเช่นนั้นใช่หรือไม่”

“แล้วมันเป็นไปได้มั้ยล่ะ”อังตอนสัมผัสภาพโฮโลแกรมเบื้องหน้าอย่างนุ่มนวล ดวงตาขี้เล่นใสราวเม็ดทรายแห่งแสงอรุณสะท้อนเป็นประกายซุกซนกลับมา

“ถ้าข้าให้คำอธิษฐานเป็นไปตามความปรารถนาของนาง นางกับข้าคงอาจจะไม่มีวันได้พบกัน…เพียงแต่ทำไม…ทำไม นางต้องปรารถนา”

“ทุกๆ คนต้องปรารถนา ต้องต่างมาอธิษฐานด้วยกันทั้งนั้น…คนเป็นเนื้อคู่ต้องได้พบกัน ต้องปรารถนาซึ่งกันและกัน ต้องได้รักกัน ดั่งคำพยากรณ์…อังตอน ท่านน่ะใจร้าย…ท่านอยู่ตรงหน้าแท่งคริสตัลอันศักดิ์สิทธิ์ ทำหน้าที่ของท่าน เพียงแค่สัมผัสผลึกแห่งคริสตัล ให้ความรัก ความปรารถนากับทุกคน อย่างไรก็ตามท่านไม่มีวันจะได้ออกไปไหนอยู่แล้ว…แต่ที่ท่านทำเช่นนี้…รั้งความปรารถนาของนางออกไป ก็เท่ากับว่าท่านทรมานมีรีให้เจ็บปวดรู้หรือไม่”

“ดี เจ้าย้ำให้มากๆ นางอธิษฐานปรารถนาครั้งที่ร้อย หรือสองร้อย ก็คงไม่เป็นไร เพราะนางก็ต้องเจ็บปวดอยู่ดี”

“ท่านเองต่างหากที่อาจต้องเสียใจ ถ้านาง…ไม่…อธิษฐานแม้แต่ครั้งที่ หนึ่งร้อย”

เทพแห่งความปรารถนาหยุดนิ่ง ดวงตาสีฟ้าครามใสราวกับน้ำทะเลหลุบลงต่ำ เขาจ้องภาพเบื้องหน้าพร้อมผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเนิ่นนาน

“ข้าจะรอเมื่อนางมาอธิษฐาน ปรารถนาถึงครั้งที่สองร้อย…”

“บุตรชายแห่งข้าดื้ออีกแล้วล่ะสิ S.43358” เรร่า เทวีแห่งคำพยากรณ์ กล่าวด้วยน้ำเสียงหวานตามสไตล์ของนาง ที่แฝงเร้นไปด้วยความประชดประชัน

“เจ้าไม่ได้บอกอังตอนหรือว่า จะไม่มีคำปรารถนาอธิษฐานครั้งที่หนึ่งร้อย” นางถอนหายใจอีกครั้ง มองภาพโฮโลแกรมของหญิงสาวนัยน์ตาสีทรายเบื้องหน้า

“เขาทั้งคู่เป็นเนื้อคู่กัน ข้าพยากรณ์ออกไปแล้วมันไม่มีวันเปลี่ยนแปลงได้”

“อังตอนแค่กลัวการมีคู่…คู่ที่ท่านเลือกให้”

“ฮ่า ฮ่า…เจ้าแน่ใจว่าแค่นั้นจริงๆ รึ S.43358” เรร่าหัวเราะด้วยเสียงอันดังก้องไปทั่วทั้งวิหารของนาง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงประชดประชันเต็มที่

“ทั่วทั้งมหานครต่างก็รู้ดีว่า อังตอนปรารถนาแค่เพียงมอบความปรารถนาแห่งอธิษฐานของตัวเองให้กับมนุษย์ ก่อนที่ข้าจะเปล่งวาจาพยากรณ์” นางยังคงหัวเราะต่อเนื่องอย่างอารมณ์ดี ก่อนเอนตัวลงบนแท่นพักผ่อน ที่ปกคลุมไปด้วยกลีบดอกกุหลาบ

“ถ้าข้าไม่ชิงพยากรณ์เสียก่อน อังตอนก็จะเป็นคนเลือกคู่ให้กับมีรีเอง ซึ่งแน่นอนเขาก็จะเลี่ยงให้มีรีไปพบกับคนอื่น การท้าทายคำพยากรณ์ของข้าทำให้เขามีความสุข รวมทั้งมีหรืออย่างอังตอนจะยอมทิ้งวิหารแห่งความปรารถนาเพื่อไปพบกับมีรี….อังตอนกลัวว่าข้าจะแย่งหน้าที่ ไปให้คำพยากรณ์แทนเขาอีก”

“น่าสงสารมีรี” S.43358 สมองกลแห่งมหานครรำพึงรำพัน เสมือนหนึ่งกำลังทบทวนความปวดร้าวของมีรีในทุกคำปรารถนาทั้ง 99 ครั้งที่ผ่านมา

“หยุดส่งความรู้สึกเจ็บปวดมาให้ข้า เจ้าต้องไปหว่านล้อมอังตอนเอง มันคือหน้าที่ เป็นเรื่องราวของเขา มีแต่เพียงเขาเท่านั้นที่จะจัดการเรื่องนี้เอง”

อังตอนเฝ้ามองภาพบันทึกโฮโลแกรมเบื้องหน้า ภาพแห่งมีรีปรากฏขึ้น ณ ห้องเบื้องล่างหน้าแท่นคริสตัลศักดิ์สิทธิ์ ประพรมน้ำมันหอมลงหน้าแท่นคริสตัล พร้อมกับจัดดอกไลแล็ครอบๆ ห้อง กลิ่นไลแล็คและน้ำมันหอมฟุ้งขึ้นมาถึงด้านบน ซึ่งก็คงไม่ต่างไปจากกลิ่นกายของนาง

เพียงแค่เขาเลื่อนตัวลงไปยังเบื้องล่าง ยามที่นางมา ณ วิหาร เขาก็จะได้สัมผัสความหวานหอมละมุนของดวงหน้า ริมฝีปาก และเรือนร่างของนาง

…ทั้งหมดคงเกิดขึ้นในชั่วพริบตา เพียงแต่ถ้าเรร่าไม่ได้พยากรณ์ให้นางเป็นเนื้อคู่ของเขาเสียก่อนเท่านั้นเอง

เทพแห่งปรารถนาถอนหายใจอีกเช่นเคย เขาโน้มตัวลงสัมผัสปิดผลึกบันทึกภาพโฮโลแกรมของนาง ในขณะเดียวกันกับที่ผลึกคริสตัลหลากสีข้าง ๆ ตัวเขา ส่องประกายสว่างไสวไปทั่วห้อง

S.43358 เปิดระบบปฎิบัติการ พร้อมที่จะให้คำปรึกษาอีกครั้ง…

เด็กหนุ่มแห่งมหานคร เข้ามาขอความปรารถนาอธิษฐานเบื้องหน้าแท่นผลึกแห่งคริสตัล หลาย ๆ ครั้งที่อังตอนอยากให้ผู้ที่ก้าวเข้ามายังวิหารแห่งความปรารถนามีเพียงแต่มีรีเท่านั้น

อังตอนสัมผัสผลึกแห่งคริสตัลด้วยความรวดเร็ว ประกายแสงคริสตัลสีฟ้าอ่อน ๆ สว่างขึ้นต่อหน้าเด็กหนุ่ม อังตอนยิ้มอย่างมีความสุขไปด้วย

ใบหน้านั้นลิงโลด เมื่อภาพของเด็กสาวคนหนึ่งปรากฏต่อหน้าเด็กหนุ่ม และอีกไม่นานเขาจะได้พบกับความปรารถนาสมหวังตามที่อธิษฐานไว้

“ท่านไม่อยากเห็นดวงหน้าปิติสุขของมีรีต่อหน้าท่าน เฉกเช่นเด็กหนุ่มรายนี้หรือไร” ภาพเสมือนจริงของ S.43358 ก้มลงกระซิบข้าง ๆ อังตอน

“หุบปากของเจ้า… เจ้าลืมหรือไรหน้าที่เจ้าในตอนนี้คือเปิดระบบบันทึก และปฏิบัติการให้เจ้าหนุ่มข้างล่างเมื่อครู่นั่น”

“ข้า 214639 มีรีแห่งมหานครโอรีมาสิส ปรารถนาอธิษฐานขอพบเทพอังตอน” ด้วยน้ำเสียงที่กร้าวแข็งต่างออกไปจากทุกครั้ง ทำให้ร่างที่หลับใหลอยู่ต้องสะดุ้งตื่น ประกายคริสตัลเบื้องหน้าสลับสีผิดปกติ เหมือนว่าทั้งระบบจะรวนเพราะคำปรารถนาของนาง

“เช็คระบบ… เกิดอะไรขึ้นกับนาง ทำไม…นางอธิษฐานเช่นนั้น ยามนี้ไม่ใช่เวลาที่นางจะเข้ามาในวิหารแห่งปรารถนา…. S.43358 รายงานความผิดพลาด”

“ก็แค่นางเปลี่ยนคำปรารถนา…นางคงเบื่อที่ต้องขอมาเกือบร้อยครั้ง กับครั้งที่หนึ่งร้อยนี่ เผื่อถ้านางเปลี่ยนคำปรารถนาเสียบ้าง ท่านอาจจะเมตตาหาคู่ให้กับนางเสียที”

S.43358 กล่าวเนิ่บ ๆ ใบหน้าของภาพเสมือนแห่งระบบปฏิบัติการกระหยิ่มเต็มที่ เลียนแบบน้ำเสียงและท่วงท่าประชดประชันจากเทวีเรร่าอย่างแทบไม่ผิดเพี้ยน

“แล้วทำไมผลึกคริสตัลถึงได้รวนผิดปกติเช่นนี้ ระบบปฏิบัติการของเจ้าก็ไม่เปิดระบบการทำงาน”

“อ้าว! ข้านึกว่าท่านจะปฏิเสธคำปรารถนาของนางเหมือนเช่นเคย”

ดวงหน้าของอังตอนโกรธขึ้ง เมื่อภาพโฮโลแกรมจากหน้าแท่นผลึกคริสตัลศักดิ์สิทธิ์เริ่มบิดเบี้ยว ราวกับมีคลื่นพลังงานเข้ามารบกวนอย่างมากมาย

“คาดว่าเกิดจากพลังแห่งความปรารถนาอันแรงกล้าของนาง” ดูเหมือนว่า S.43358 จะกล่าวไม่ทันความว่องไวของเทพแห่งปรารถนาที่เคลื่อนตัวลงไปยังหน้าแท่งผลึกแห่งคริสตัลศักดิ์สิทธิ์เบื้องล่าง

S. 43358 ได้ยินเสียงหัวเราะของเรร่า แว่วผ่านราตรีกาลมาแสนไกล

“ข้าอังตอน เทพแห่งความปรารถนา ยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้วมีรี…เจ้าอยากพบข้าด้วยเรื่องใด”

“ข้ามีรีอยากทราบเหตุ ว่าทำไมท่านถึงไม่ตอบรับ หรือปฏิเสธความปรารถนาของข้า…ท่านทำราวกับข้าไม่มีเนื้อคู่…เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้นในเมื่อเทวีแห่งคำพยากรณ์กล่าวว่าข้ามีคู่…ข้าไม่เข้าใจ” ริมฝีปากบางเฉียบดังกลีบกุหลาบรัวคำถามเข้าใส่ ท่าทีกราดกริ้วและเจ็บปวดนั้นเหมือนตอกย้ำเข้าไปสู่เลือดเนื้อในตัวของเขา

“ทุกครั้งเจ้าปรารถนาเช่นไร…”

เสียงกังวานพลิ้วใสราวกับเสียงดนตรีอีกครั้ง อังตอนรู้สึกประหลาดใจไม่น้อยที่ตั้งคำถามนางกลับไปเช่นนั้น ในเมื่อตัวเขารู้ดีอยู่เต็มอก

“ท่าน…ท่านรู้ดีถึงความปรารถนาคำอธิษฐานของข้า มีรีแห่งมหานครผู้โง่เขลา ข้าเพียรมายังวิหารแห่งคริสตัลแห่งความปรารถนาอันศักดิ์สิทธิ์ อธิษฐานด้วยความปรารถนาดังเดิมนับร้อยครั้ง เหตุใดท่านจึงมาถามข้าอีก…ข้าอยากทราบว่าทำไมมากกว่า”

“เจ้าช่างมีคำถามมากมาย…ข้าจะตอบเช่นไรดี…เจ้าเองก็ยังไม่ได้ปรารถนาดังเดิมถึงร้อยครั้ง”

“เก้าสิบเก้าครั้ง แต่ข้ามา ณ วิหารแห่งความปรารถนานี้เป็นครั้งที่หนึ่งร้อยแล้ว…ได้โปรดบอกข้า ว่าทำไมท่านถึงไม่แสดงผลความปรารถนาให้แก่ข้า”ร่างสะคราญก้าวเข้ามาแทบประชิดตัวอังตอน ความปรารถนารุมเร้า เผาผลาญจนลืมไปว่าเบื้องหน้านี้คือเทพ ไม่ใช่มนุษย์สามัญ

หญิงสาวห่างแค่คืบ เป็นครั้งแรกที่เขาได้กลิ่มหอมของดอกไลแล็คที่ร้อยอยู่รอบเส้นผมของนาง รู้สึกถึงไออุ่นของแพรเนื้อละไมที่ปกคลุมเรือนร่างนั้น

“เทพแห่งปรารถนาได้โปรดบอกข้าด้วยเถิด ว่าทำไมข้าถึงไม่อาจได้พบเนื้อคู่ของข้าได้…”

“เพราะเจ้าจะไม่กลับมา ณ วิหารแห่งนี้อีก…เมื่อข้าให้ความปรารถนาอย่างที่เจ้าขอ”

เสียงแห่งท่วงทำนองดนตรีกระซิบแผ่วเบา ดวงหน้าสวยงามของอังตอนสลดชั่วขณะ เขาก้มลงมองหน้าหวานนวลราวแสงจันทร์ เรือนผมสีเงินของนางปลิวไสว ดวงตาสีทรายคู่นั้นจ้องมองเขาอย่างไม่กระพริบ

“ท่านอังตอน ข้าอาจไม่ใช่หญิงสาวที่ร่ำไห้อ้อนวอน แต่ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า เพียงขอให้ท่านได้เมตตา โปรดให้ข้าได้เห็นหน้า ได้พบ ได้สัมผัสกับเนื้อคู่ของข้า… มีรีแห่งมหานครโอรีมาสิส” ร่างของหญิงสาวย่อลงแทบเท้าของอังตอน เขาผวารั้งร่างนั้นไว้ก่อนที่เข่าของนางจะสัมผัสผืนหินแห่งวิหาร

กระแสไฟอ่อน ๆ แทรกซึมผ่านทั้งคู่ เสมือนหนึ่งพลังงานคลื่นแม่เหล็กกระจายออกรอบ ๆ ตัว ผลึกคริสตัลหน้าแท่นส่องประกายหลากสี จนทั้งวิหารสว่างไสวไปด้วยประกายแห่งแสง

มีรีสะดุ้งเฮือก ภาพนิมิตหลากหลายผุดขึ้นในสมองของนาง ราวกับการถ่ายเทไหลเวียนของพลังงานรอบ ๆ ห้อง

ดวงตาสีทรายเป็นประกายสั่นไหว นวลหน้าแสงแห่งจันทราเปี่ยมไปด้วยเลือดฝาดอาบสองข้างแก้มของนาง

“ท่าน…”

“ข้า…อังตอนเทพแห่งความปรารถนา คือเนื้อคู่ของเจ้า”

เนิ่นนานแค่ไหนที่เหมือนทั้งจักรวาลสงบนิ่ง มีเพียงลมหายใจ และดวงตาของทั้งคู่ที่สอดประสานกัน

“เจ้าจะมาที่นี่อีกหรือไม่…มีรี…เจ้าเข้าใจหรือยังว่าทำไมข้าไม่อาจให้ความปรารถนาดั่งที่เจ้าอธิษฐานได้”

“ให้อภัยแก่ข้า มีรีมนุษย์ผู้ต่ำต้อย…โง่เขลายิ่งนัก” เสียงนั้นลอดออกมาอย่างแผ่วเบา อังตอนประคองดวงหน้านั้นไว้ ด้วยสัมผัสที่เขาโหยหามาเนิ่นนาน

“เจ้าได้เห็น ได้พบกับข้าแล้ว บอกสิว่าเจ้าจะทำอย่างไรต่อไป”

“ข้า…” นางนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนขยับเปลือกตาขึ้นสบตากับเขาอีกครั้ง

“ข้าไม่อาจพาเจ้าท่องเที่ยว ไม่อาจเดินเคียงคู่กับเจ้าบนท้องถนน เฉกเช่นคู่รัก หรือเนื้อคู่อื่นใด ข้ามีภารกิจ ณ วิหารแห่งนี้ ที่จะต้องพิทักษ์ผลึกคริสตัลอันศักดิ์สิทธิ์ อีกทั้งต้องทำหน้าที่ให้ความปรารถนาอธิษฐานต่อมวลมนุษย์แห่งมหานคร… เจ้าจะทนได้หรือมีรี”

นางยังคงนิ่งเงียบ จนอังตอนสัมผัสได้ถึงความคิดของนาง มันเป็นความเจ็บปวดแสนจะทรมาน จนเขาต้องรั้งร่างนั้นมาแนบอก

เสียง S.43385 แว่วมาในโสตประสาท ระบบปฏิบัติการกลับคืนสู่ระบบให้คำแนะนำ

“เทพแห่งความปรารถนากล่าวคำปรารถนาอธิษฐานได้หรือไม่…”

ปราศจากซึ่งคำตอบ อังตอนก้มลงจุมพิตนางอย่างอ่อนหวานและนุ่มนวล มีรี หญิงสาวที่เขาได้เพียงแต่สัมผัสภาพบันทึกจากโฮโลแกรม ตั้งแต่เมื่อแรกที่นางมาคุกเข่ากล่าวความปรารถนาหน้าแท่นผลึกคริสตัลอันศักดิ์สิทธิ์

“ข้าอังตอนเทพแห่งความปรารถนา ขอปรารถนากล่าวคำอธิษฐาน..ขอให้มีรี 214639 แห่งมหานครโอรีมาสิส ผู้เป็นเนื้อคู่แห่งข้า จงอยู่และครองรักกับข้า ณ วิหารแห่งความปรารถนา นับแต่บัดนี้เป็นต้นไปชั่วกัลปาวสาน”

สิ้นเสียงอันหนักแน่นและมั่นคงของอังตอน เขาสัมผัสผลึกคริสตัลหน้าแท่นด้วยปลายนิ้ว ผลึกอัน ศักดิ์สิทธิ์เปล่งประกายสีฟ้าสว่างวาบเจิดจ้ากว่าทุกๆ ครั้งที่เคย

เสียงหัวเราะของเรร่าดังผ่านมาจากที่แสนไกล

“เพราะเจ้า S.43385 ให้คำแนะนำกับเด็กหัวดื้อแท้ ๆ เอาเถอะครั้งนี้ข้ายอมให้ อังตอนทำตามความปรารถนาของตนเอง คำพยากรณ์ของข้าก็มิได้แปรเปลี่ยน… ถ้าคิดได้เสียตั้งแต่คำอธิษฐานแรก คงไม่ต้องเสียเวลารอมาตั้งหลายปี…เจ้าเด็กดื้อ….ไง ๆ ข้าก็เป็นสุขใจที่ข้าได้พยากรณ์เนื้อคู่ให้ก่อน…ข้ายังชนะอังตอนอยู่ใช่หรือไม่…S.43385…ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เสียงหัวเราะอย่างเป็นสุขของนางสะท้อนก้องอยู่ในคลื่นสัมผัสของอังตอน เขาหัวเราะตอบกลับไปเบา ๆ ก่อนจะรั้งร่างมีรีเข้ามาใกล้ตัว และจุมพิตนางอย่างอ่อนหวาน อ่อนโยน และดูดดื่มอย่างเนิ่นนาน

…S.43385 บันทึกโปรแกรมเข้าระบบ ก่อนปิดระบบการทำงานของตนเอง ขณะเดียวกับที่ผลึกแห่งคริสตัลอันศักด์สิทธิ์สะท้อนเป็นประกายหลากสีไปทั่วทั้งวิหารแห่งความปรารถนา ณ ค่ำคืนแห่งรัตติกาล

***********************************************

Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2548

Last Update : 24 พฤศจิกายน 2551 0:30:50 น.

13 comments

Counter : 423 Pageviews.

อ่ายาวจังจะอ่านจบไหมนะเรา -*- ยิ่งเปงคนขี้เกียจอยู่ด้วย

โดย: V-FAN

วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:0:53:45 น.

อ่านไปเรื่อย ๆ ก็ได้ค่ะ
จะได้มาบ่อย ๆ อิอิ

แค่แวะมาก็ชื่นใจแล้ว...
หากชอบความเรียงสั้น ๆ เราขยับไปไว้หน้าแรกน่ะ
ไว้อ่านความเรียงสั้น ๆ ก้ได้ค่ะ

แต่จริง ๆ แล้วตรงนี้เรื่องสั้นนะ แต่อย่างว่า ปะบนเน็ตกลายเป็นเรื่องยาวไปเลย

อิอิ เห็นทีคงไม่กล้าปะเรื่องยาว

โดย: พรายทราย

วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:9:31:54 น.

เขียนได้ดีเลยครับ
ออกไปในทางแนวแฟนตาซีแบบน่าคิด

โดย: GTW

วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:13:07:09 น.

อืมม์
น่าจะเป็นแฟนตาซีไซไฟ

โดย: GTW

วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:13:07:58 น.

ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
ปลื้มจริง ๆ เลย กับคำชมกับเจ้าพ่องานไซไฟ แฟนตาซี และกำลังภายใน...

อยากเขียนงานให้อ่านง่าย ๆ แบบจานจีจริง ๆ
รู้สึกเหมือนที่ตัวเองเชียนน่ะซับซ้อนเกินไปทุกที...
จนคนอื่นยากจะเข้าใจ...

แหะ แหะ ว่าแต่ว่า...
ภาพสาวงามที่มากำนัลเรื่องนี้
ไม่ค่อยโดนใจจานจีเลยแหะ

โดย: พรายทราย

วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:14:01:08 น.

ที่จริงภาพสวยนะครับ
หมายถึงองค์ประกอบสีแลนๆ
แต่สาวเจ้าหน้าทันสมัยเกินหน้าเกินตายุคสมัยไปหน่อยเท่านั้น

แอ๋ะๆ

^___^..

งานคุณพรายทราย(เรื่องนี้)อ่านเข้าใจไม่ยากหรอกครับ ภาษาที่ใช้ก็ได้บรรยากาศกับเรื่องดีมากเลย

มีอีกไหมครับ
^__^..

โดย: GTW (GTW

) วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:14:55:31 น.

อ้อ

ที่เธอซดอยู่น่ะ น้ำชา เหล้า
หรือว่าเบียร์กันนะ

^___^...

โดย: GTW

วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:14:56:54 น.

เพิ่งจะมาสังเกตจริง ๆ ว่า
หน้าตาสาวเจ้าเธอทันสมัยไปจริง ๆ

ชมอีกแร้ววววว
ส่วนใหญ่เขียนอะไรสั้น ๆ ให้จบเร็ว ๆ น่ะค่ะ
เลยเป็นความเรียง ที่มากระทบอารมณ์สะเยอะ

มีเรื่องยาว ๆ ทำนองแฟนตาซี ไซไฟ
เกินจินตนาการแบบนี้เหมือนกัน
พยายามเขียน แต่ยังไม่จบสักที
เลยไม่ค่อยกล้าปะที่ไหน ๆ

ส่วนที่ซดอยู่มะแน่ใจ คงแล้วแต่จินตนาการของผู้ชม
ที่แอบเอามาไว้ในเรื่อง
เพราะมองเห็นเป็นถ้วยน้ำมันหอม
เหมือนกำลังอธิษฐานน่ะค่ะ

หากเป็นเหล้า แม่มีรี อาจต้องเปลี่ยนชื่อเป็น แม่เมรี
อิอิ...

โดย: พรายทราย

วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:15:11:17 น.

เดี๋ยวจะไปตั้งใจเขียนอีกหลาย ๆ เรื่อง
แล้วเอามาให้จานจี อ่าน แล้วชมอีก
ดีจังเลย...

ที่ไม่ค่อยกล้าเขียน
เพราะโดนติงมาว่าอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง ฝ่อไปเลยอ่ะค่ะ

โดย: พรายทราย

วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:15:13:53 น.

ด้อมๆ มองๆ หาเรื่องอ่าน

^_____^...

พูดถึงงานแบบ แฟนต้าไส่ใข่ (แฟนตาซี ไซไฟ
^___^.. ) ภาพรวมแล้วผมคิดว่าต้องทำให้นักอ่านคิดบ้าง ดังนั้นถ้าไม่คิดอาจไม่เข้าใจ พอไม่เข้าใจก็เลยไม่เข้าใจบอกว่ายาก

แต่ถ้ามันเข้าใจง่ายๆ ก็อาจทำให้ความขลังของแนวนี้ อาจลดลงไป แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องเข้าใจยากเสมอ บางเรื่องก็แฟนต้าง่ายๆไส่ไข่ง่าย ก็มี

คงเหมือนฟังเพลงแนว โปรเกรสซีฟ (เช่นวง yes หรือวง รัช หรือ ดรีมเธียร์เตอร์ พวกนั้น ฟังแล้วรู้สึกมันลึกและยาก (ต่อให้ไม่สนใจเนื้อหา ฟังแค่ดนตรีก็รู้สึกว่ายากพอควร)จนบางทีฟังแล้วเผ่นเลย

แต่พอมาฟังเพลงแรวป๊อบ จะรู้สึกมันง่าย และตรงๆ ฟังปุ๊บเข้าใจปั้บ ซึ่งบางทีก็กลายเป็นความเบื่อง่ายฟังไม่กี่ครั้งก็รู้สึกว่าพอแล้ว

แต่เพลงป๊อบง่ายๆ อมตะก็มีมากมาย ฟังเท่าไรก็ไม่เบื่อ เข้าทำนอง สูงสุดยอกคืนสู่สามัญ

ที่ว่ามาทั้งหมดนี่ คือว่าพยายามอธิบายอะไรบางอย่างที่ผมคิด แต่ตัวเองอธิบายอะไรไม่เก่ ง เลยออกมาแบบนี้

จะโปรเกรสซีฟ ป็อบ คลาสสิก บลูส์ คันทรี แจ้ส หรือ หมอลำซิ่ง ก็วางเลยครับ อ่านได้หมด ไม่เลือกอยู่แล้ว (ฮา....)

^____^...

โดย: GTW (GTW

) วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:7:23:37 น.

แหะ แหะ ...สารภาพ
ตื่นสายสนิท อะจาน เจ็ดโมงกว่า
เลยไม่ได้ใส่บาตรเลยยย
มาดูอีกที เครื่องแสกนไวรัสลืมปิดอีกต่างหาก
เลยปิดทิ้งไว้สักชม.

ทำการบ้านส่งให้อ่านแล้วนะคะ
งานเก่า ๆ อีกนั่นแหละ แต่ไม่ได้แปะที่ถนน
เขียนส่งสำนักพิมพ์เขาเลย
นามปากกา ริมหาด...

หวังว่าจานคงจะชอบ ไม่ใช่ แนว แฟนต้าใส่ไข่
แต่เป็นแนว อะไรก็ไม่รู้
แนวปวดหัว มีคนทักแบบนั้นอีกเช่นเคย ....

โดย: พรายทราย

วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:10:11:03 น.

เข้าใจที่จารย์หมายถึงนะคะ
แต่ต้องยอมรับความจริงว่า เด็กสมัยนี้
เสพแต่อาหารสำเร็จเป็นส่วนใหญ่
น่าอันตรายจริง ๆ
เหมือนแนวดนตรีป๊อป อย่างจารย์ว่า
พอพวกเขาเบื่อ เขาก็จะหาอะไรใหม่ ๆ
ขอให้ง่าย ติดหูไว้ก่อน
แต่อย่างว่า ของพวกนี้ มาเร็ว ฮิตเร็ว และวูบเร็ว
กว่าจะเจองานป๊อปตลาด ที่อมตะสักครั้ง

งานแนวโปรเกสซีฟ บางครั้งก็ฟังยาก ปวดหัว
เหมาะกับผู้เสพล้ำลึก
และอยู่ในยาวนานกว่า
แต่ แต่ กว่าจะปั้นแต่ละโน๊ตออกมาได้
จานคงรู้ว่าสาหัสแค่ไหนเนอะ

จริง ๆ งานเขียนของตัวเอง ยิ่งกว่ารวมเพลง
หลากหลาย
หากเอามารวมกัน
คงต้องไปจัดสตูดิโอที่สนามหลวง
เปิดกลางแปลงหลายเวที
ฟังรวม ๆ คงมั่วอยุ่ ...

อึมม์ แต่จะว่าไป ริมทะเล เขาก็จัด
มิวสิคเฟสติวัลไว้หลากหลายเวที ได้เหมือนกันเนอะ

คงต้องการรบกวนให้อ่านหน้าโน้นด้วยเหมือนเช่นเคย
ขอบคุณล่วงหน้าไว้มาก ๆ ค่ะ
ที่ทำให้มีกำลังใจแบ่งภาคเขียนอีก
รวมทั้งไปลากงานเก่า ๆ มาปัดฝุ่น

โดย: พรายทราย

วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:10:21:16 น.

I did not know why I let this short novel set on my bookmark for over 3 weeks..:), just now finished reading..It was sweet and beautiful..I would say Destiny is real isn't Kn or?

After reading this I felt good, smiled and happy..! I love love and romantic novel..Thank you for giving me the story to read..:)

โดย: Camille IP: 71.81.178.101 วันที่: 18 กันยายน 2553 เวลา:8:14:58 น.