Bloggang.com : พรายทราย : เงาเพลิง..."ริมหาด" บทที่ 4 เสียงดนตรีจากนรก

เงาเพลิง..."ริมหาด" บทที่ 4 เสียงดนตรีจากนรก

ทุกวันอาทิตย์ - อังคาร และ วันเสาร์ พบกับนิยายโรแมนติกหวาน ๆ ขม ๆ ของ“ช่อคราม” ”เจ้าหญิง...องก์สุดท้าย ให้เพลงนี้บอกรักชั่วนิรันดร์”

และ

ทุกวัน พุธ – ศุกร์ พบกันนิยายตื่นเต้น ระทึก ๆ ของ... “ริมหาด”
“เงาเพลิง”

*********************************
เรื่องยาวจบบริบูรณ์...ของ "ช่อคราม"
”ณ ปลายฟ้า...คือเธอ”
****************************

บทที่ 4
เสียงดนตรีจากนรก

เสียงกริ่งโทรศัพท์ทำให้โจว์ต้องผวาหลุดออกมาจากความฝัน เขาเอื้อมมือไปรับแต่สายก็หลุดไปเสียก่อน

เขาคืนหูโทรศัพท์เข้าที่ ร่างของเจนนี่ข้าง ๆ ขยับตัวเล็กน้อย

นี่เขาหลับไปนานแค่ไหน โจว์ลูบหน้า รู้สึกเหมือนความปวดเต้นริ้ว ๆ อยู่ในสมอง...

ความฝันเมื่อครู่ มันสยดสยองจนโจว์รู้สึกดีใจที่มันสิ้นสุดลงได้ ในความฝัน เขาถูกเงาดำ ๆ ไล่กวดตามไปทุกที

มันไล่ล่าเขาอย่างบ้าคลั่ง โจว์วิ่งจนมายืนอยู่กลางทะเลทราย แสงแดดเผาแทบจะมอดไหม้

พื้นทะเลทรายร้อนจนควันกรุ่นไปทั่ว ร่างของเขากำลังจะหลอมละลาย

แล้วความความรู้สึกเย็น ๆ ก็เข้ามาปกคลุม เงาดำกำลังค่อย ๆ กลืนกิน

โจว์รู้สึกอึดอัด เหมือนถูกกักขังอยู่ในจักรวาล ในหลุมดำอันมืดมิด…

ก่อนที่ความรู้สึกจะค่อย ๆ ถูกกลืนกินไปทีละส่วน

จนเหลือเพียงความว่างเปล่า เวิ้งว้างสีดำ…

แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นกระชากสติเขาให้กลับมาอีกครั้ง โจว์สะบัดหน้าให้หายมึนงง เขารับสายอย่างอัตโนมัติ

เสียงทางโน้นมีแต่ความเงียบ เหมือนอยู่คนละมิติ…

โจว์กรอกเสียงทักทายลงไปหลายครั้ง

แต่ปลายสายก็ยังเงียบอยู่เหมือนเดิม แต่เนื้อในเสียงนั้นเป็นความเงียบนั้นเต็มไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว

ก่อนจะมีเสียงคลิกวางสายไป...

ชั่วไม่ถึงอึดใจ เครื่องโทรศัพท์ก็แผดเสียงดังขึ้นอีกครั้ง จนร่างข้าง ๆ เริ่มขยับตัวมากขึ้นกว่าเดิม

โจว์ชั่งใจอยู่นานก่อนยกหูขึ้นรับ

ใครกำลังเล่นตลกกับเขา ? หรือว่า

ทั้งหมดแค่ปั่นประสาทของเขาให้เป็นบ้า

ใครที่ต้องการเช่นนั้น? …

ทั้งหมดมันเป็นเรื่องเดียวกันหรือไม่ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่กับตัวเขา

คำถามอีกมากมายนับล้านผุดขึ้นในสมอง...

ความเงียบถูกร่ายบรรเลงใหม่อีกครั้งแทนคำตอบ

ทุกอย่างก็เหมือนเช่นเดิม นับวินาที นับนาที....

แต่แล้วก็ต้องประหลาดใจ….

เหมือนมีเสียงแปลกใหม่เข้ามา เหมือนเสียงสายลม หรือเสียงลมหายใจเป็นระยะ... เขาเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ

ราวกับเสียงดนตรีเวิ้งว้างในรัตติกาลแห่งขุมนรก ที่กำลังคืบคลานเข้ามาในโสตประสาท มันพร้อมดื่มดำกลืนกินทุกสรรพสิ่งรอบข้าง

และเดินหน้า ลึกเข้ามา ลึกเข้ามา...

แต่ก็มีเพียงเท่านั้น…

มันหยุดเงียบ แต่ไม่ได้วางสายเหมือนครั้งก่อน ราวแกล้งล้อเล่นท้าทายกับเขาโดยตรง

“แกมันคนหรือปีศาจกันแน่!!…ต้องการอะไรก็บอกมา?” โจว์ตะคอกเสียงลงไปในกระบอกโทรศัพท์อย่างบ้าคลั่ง...

โจว์สบถต่ออย่างรุนแรง ก่อนกระแทกหูโทรศัพท์ลงไป มันจุดให้อารมณ์ของเขาเปลี่ยนเป็นโมโห และหงุดหงิดได้ในทันที

ความฉุนเฉียวกราดเกรี้ยวในอารมณ์ทำให้เขาหันไปเปิดไฟข้างเตียง เหลือบมองดูนาฬิกาบอกเวลา 02: 15

“ใครคะ ต่อผิดเหรอคะ” เสียงที่กรุ่นไปด้วยความเสน่หาของเจนนี่ ดวงตาคู่สวยมองกลับมา ทำให้โจว์ปั้นหน้าตอบอย่างยากเย็น

“ไม่รู้…ไม่มีคนพูด...”

โจว์เริ่มรู้สึกหงุดหงิดหัวเสียเพิ่มมากยิ่งขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลยังคงจ้องมองเขาไม่วางตา ปราศจากคำถามต่อ

เธอเอื้อมมือมาแตะตัวเขา ด้วยสัมผัสอันอ่อนโยน นุ่มนวล ราวกับกำลังปลอบโยนให้เขาหลุดพ้นจากความรู้สึกที่กำลังหวาดกลัว...

สัมผัสอันเร่าร้อน ความเสน่หาเข้ามาเผชิญหน้ากับความหวาดระแวง ความกลัว อีกครั้ง…

เขาก้มลงจูบเธอแผ่วเบา ก่อนเริ่มบดขยี้ริมฝีปากด้วยความเร่งเร้า มากขึ้น มากขึ้น...

มือของโจว์เคลื่อนผ่านร่างเปลือยเปล่าบนเตียงอย่างหยาบกร้าน รุกราน เร่งเร้า ร่างแข็งแรงกดทับบดขยี้ ราวกับว่ากำลังผลักดันบางสิ่งที่คุกคามความรู้สึก เหมือนเงาดำที่วิ่งไล่เขากลางทะเลทราย รุกเร้า ถาโถม ดุดัน

ไม่มีแม้แต่ความอ้อยอิ่ง นุ่มนวลอย่างเคยเป็น....

เขาไม่ได้ยินแม้แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอีก... หรือเสียงกระซิบครวญครางของเจนนี่

ในโสตประสาทมีเพียงความเงียบแห่งรัตติกาลพิศวาสไหลแทรกซอนดูดดื่มไปทุกอณูของร่างกาย จุดให้อุณหภูมิความร้อนในทุกสัมผัสที่กระทำ โหมด้วยเพลิงแห่งตัณหาบ้าคลั่ง แผดเผาให้เร่าร้อน ทุรนทุราย แหลกสลาย...

และพร้อมที่กลืนกินทุกสรรพสิ่งให้หลอมละลาย...

เขารู้สึกเพียงแค่ต้องการปลดปล่อยสิ่งที่ไล่ล่าความรู้สึกหวาดกลัวเหล่านั้นให้พ้นไป....

มากกว่าเป็นความเร่าร้อนที่เกิดจากความรัญจวน หรือความหฤหรรษ์ในเสน่หาแต่อย่างใด...

เขาเริ่มไม่แน่ใจกับอารมณ์ที่เกิดขึ้น ใครคือผู้แพ้ ใครคือผู้ชนะ แต่มันกลับผสมผสานกันอย่างน่ากลัว

อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...

เสียงลมหายใจขาดห้วง พร้อมกับเสียงโทรศัพท์หยุดพักหายใจ ราวกับรับรู้ว่าโจว์ไม่ได้ใส่ใจกับมันอีก….

เจนนี่เลื่อนตัวเองขึ้นนั่ง สีหน้าชื่นมื่นเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นหงุดหงิดบอกความไม่สบอารมณ์

“ฉันไม่ชอบใครรบกวน” เธอเคลื่อนตัวผ่านไปบนร่างเขา ก่อนเอื้อมมือไปดึงปลั๊กโทรศัพท์ออก

“เอาล่ะ บอกฉันสิ ว่านี่มันเรื่องอะไร เกิดอะไรขึ้นกับคุณ”

เส้นประสาทในสมองเขาเริ่มจะดีดออกมาจากหัวกระโหลก ร่างกายอ่อนล้า เหงื่อเปียกโชกไปทั้งตัว

สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น มันกำลังจะฆ่าเขาทางอ้อม

คราวนี้เขาเริ่มรู้สึกมั่นใจว่ามีคนกำลังเล่นสงครามประสาทกับเขา มากกว่าต้องการให้เขาตาย..

เจนนี่ลูบไล้สัมผัสหน้าที่พราวไปด้วยเม็ดเหงื่อ พยายามปลอบโยน เมื่อเห็นแววตาของโจว์หวาดเต็มที่

“มันไม่ปกติแน่ เมื่อหัวค่ำมีรถเบียดคุณแทบตกถนน ตกดึกก็มีโทรศัพท์ดังบ้า ๆ อยู่อย่างนี้ แล้วบทรักของคุณก็ยิ่งกว่าหื่นกระหาย...แต่มันก็ตื่นเต้นเร้าใจ... แปลกดี” เสียงตอนท้ายเธออมยิ้ม จูบแก้มเขาอย่างหยอกเย้าเพื่อเปลี่ยนอารมณ์ของโจว์

เสียงโทรศัพท์ด้านนอกยังคงหยอกล้อ ดังขึ้นใหม่อีกครั้ง แต่โจว์ล้าอ่อนเพลียเกินใส่ใจ

“มันน่าจะมากกว่านั้น…” โจว์ครางเสียงแผ่ว เจนนี่เหลือบตาหันมามองอย่างประหลาดใจ

“ตอนสายวันนี้ ที่สวนสาธารณะ มีคนพยายามยิงขู่ผมมั้ง ในภัตตาคารมีคนเหมือนจับตาผมอยู่ตลอดเวลา ผมถูกสะกดรอยตาม…แล้วก็ไอ้พอร์ชบ้าคันนั้น…ผมไม่รู้…โทรศัพท์นี่ด้วย ไม่มีเสียงคนพูด …ผมไม่เข้าใจ…มันคงอยากให้สมองผมแยกออกเป็นเสี่ยง ๆ ”

เป็นครั้งแรกเสียงโทรศัพท์จากด้านนอกดังครบ 8 ครั้ง โดยที่ไม่มีใครแตะต้องมัน

“ผมคิดว่ามีคนกำลังปั่นหัวให้ผมบ้า”

“คุณไปพัวพันกับใครหรือเปล่า ดูมันจงใจมากกว่าอุบัติเหตุ” เจนนี่หันไปคว้าบุหรี่มาสูบ สมองครุ่นคิดตาม

“ผมนี่ละนะ…ผมไม่ใช่คนชอบหาเรื่อง”

“เรื่องงาน?…คนในบริษัท?… ญาติ?… ทรัพย์สมบัติ?” เธอตั้งสมมุติฐานไปเรื่อยเปื่อย โจว์ส่ายหน้า หัวเราะเสียงลั่นราวกับคนบ้า

“บริษัทโฆษณาเล็ก ๆ ของผม ไม่มีใครอยากถีบผมออกจากตำแหน่งหรอก อีกทั้งคนที่อยู่ก็เป็นคนเก่ารุ่นพ่อทั้งนั้น ตัวผมคุณก็รู้ดีว่าไม่ใช่มหาเศรษฐีมีเงินมหาศาลเสียที่ไหน”

“ถ้าคุณแน่ใจอย่างนั้น บางทีมันอาจเป็นแค่ความบังเอิญ” เจนนี่ยักไหล่เบ้หน้า ขยี้บุหรี่ ลุกจากเตียง พร้อมกับหยิบเสื้อผ้าบนพื้นขึ้นมาสวม ก่อนเดินออกจากห้องนอน

“พรุ่งนี้เช้าถ้ามีอะไรอีก คุณควรเรียกคริสโตเฟอร์ แล้วแจ้งความ รึไม่ก็ลองหานักสืบนะคะ”

“ผมจะลองดู” โจว์คว้าเสื้อคลุมขึ้นมาสวมอย่างลวก ๆ เดินตามเธอออกมานอกห้องด้วยความอ่อนล้า ร่างกายของเขาเหมือนจะปริออกเป็นชิ้น ๆ

“ฉันต้องไปแล้ว อย่าว่าใจร้ายเลยนะคะ ที่ทิ้งคุณไว้คนเดียวในสถานการณ์แบบนี้...แต่เวลาไม่มีจริง ๆ แล้วฉันจะโทรมาหาเมื่อถึงที่โน้นแล้ว” เจนนี่เดินออกจากห้องนอน

เสียงโทรศัพท์ยังดังก้องหลอกหลอนอยู่...

เจนนี่ตัดสินใจเดินไปดึงปลั๊กโทรศัพท์ในห้องรับแขกออกอย่างคล่องแคล่ว รอยยิ้มของเธอ พร้อมทำให้เขาละลายได้อยู่ตลอดเวลา

“ระวังตัวด้วยนะคะ…ดูแลตัวเองดี ๆ”

“ผมจะขับรถไปส่ง”

“พักเถอะ ฉันจะให้ข้างล่างเรียกรถให้…คิดถึงฉันนะคะ โจว์”

ที่หน้าประตูโจว์ยังอ้อยอิ่งกับริมฝีปากคู่สวยอย่างเนิ่นนาน กว่าเธอจะถอนริมฝีปากออก แล้วใช้เรียวนิ้วแตะเบา ๆ แทน

เขามองตามร่างเพรียว ๆ ที่หันมาโบกมือและส่งยิ้ม ก่อนลับตาไปจากมุมทางเดิน

บางความรู้สึกเหมือนปลิดปลิวจากไป ความหวาดระแวงคืนมาจับเส้นประสาท...

ความปวดที่เหมือนฆ้อนร้อยอันกำลังระดมทุบอยู่ในหัวนั้นจะเอาชนะความหวาดผวาให้หายไป

ไม่มีเสียงโทรศัพท์ ไม่มีเสียงดนตรีจากขุมนรก…

โจว์เดินเลยไปเข้าห้องน้ำ หยิบยาแก้ปวดออกจากตู้ยา มองสภาพตัวเองหน้ากระจก ถอนหายใจ ก่อนเปิดน้ำกินยาทั้ง 2 เม็ด

แล้วจึงเหวี่ยงตัวเองกลับขึ้นไปบนเตียง
โดยหวังว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันจะสลายหายไปกับนิทรา...

โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป

** Haunted by Evanescence

Create Date : 02 มีนาคม 2548

Last Update : 24 ธันวาคม 2551 17:01:50 น.

68 comments

Counter : 362 Pageviews.

จำได้ว่าบทนี้ พิมพ์ และ rewrite ใหม่ไว้
นานมากแล้ว
แต่ไม่ได้เอาปะขึ้นกับถนน
เพราะรู้สึกว่ามันยังไม่ดีเท่าที่ควร

แล้วก็แก้อีกเมื่อตอนเย็น
แก้แล้ว แก้อีก หลายครั้ง
แม้แต่ตอนปะครั้งนี้ก็ยังมีตัดแต่ง เล็ม เลาะ ดีก

แม้แต่ชื่อบทก็ไม่ได้ทำไว้
เอาขึ้นบล็อกแล้ว ก็แก้ไขส่วนของชื่อบท
ไปหลายรอบ

ท่าทางจะเครียดตามโจว์ ......