Bloggang.com : พรายทราย : ณ ปลายฟ้า...คือเธอ (Love@Horizon) 9... "ช่อคราม"

ณ ปลายฟ้า...คือเธอ (Love@Horizon) 9... "ช่อคราม"

บทที่ 9

บ่อยครั้งที่ความจริงมักจะเล่นตลกกับชีวิต
จนเรามักไม่อยากจะให้มันเป็นความจริงเอาสะเลย…

งานเลี้ยงเริ่มขึ้นก่อนเวลาเลิกงานเล็กน้อย ที่ห้องประชุมใหญ่ชั้น 20 ซึ่งเป็นสำนักงานอีกชั้นของ โทมัสแอนด์เจมส์ กรุงเทพ ฯ อาหารเย็นง่าย ๆ จัดไว้เป็นแบบค็อกเทล เพื่อให้สะดวกกับสถานที่และผู้คน เภตราคะเนจากจำนวนพนักงานทั้งหมดของที่นี่ เท่าที่เธอรู้มาคงประมาณกว่า 50 คน ยังไม่ร่วมเลขา ทนายที่มาฝึกงาน และพนักงาน ...

พัชรีชี้ชวนแนะนำอาหารในงาน ส่วนใหญ่เป็นของว่างที่หนักท้อง ทั้งอาหารจีน ติ๋มซำทั้งนึ่งและของทอด รวมถึงอาหารญี่ปุ่นบรรดาข้าวปั้นหน้าหลากหลาย ที่เภตราค่อนข้างคุ้นเคย เสียดายที่ไม่ค่อยมีอาหารไทยใหม่ ๆ ให้เธอได้ลิ้มลอง

แต่อย่างน้อยอาหารอร่อย ๆ ก็ทำให้สมอง อารมณ์ และหัวใจของหญิงสาวที่ดูจะเหน็ดเหนื่อยกับการทบทวน ประมวลผลข้อมูลต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับเมษาค่อย ๆ ดีขึ้น เภตราพยายามเหวี่ยงไฟล์ความคิดเรื่องเมษาที่รกรุงรัง กระจัดกระจายไปไว้ท้ายสมอง

อะไรจะเป็นไป อย่างไรก็ช่าง...
เมื่อถึงเวลาเมษาคงมีเหตุผลให้กับเธอมากเพียงพอ...
ตรงนี้เธอควรจะยิ้ม และสนุกอย่างที่คุณพัชรีว่า
ก็งานเลี้ยงนี้เธอเป็นนางเอกนี่นา...

พักใหญ่คุณสุมิตราพาร์ตเนอร์แอดมินของสำนักงานก็รายงานการทำงานของฝ่ายต่าง ๆ พร้อมกับแนะนำตัวเภตราอย่างเป็นทางการ

เภตราเองเพิ่งมีโอกาสได้พบกับพาร์ตเนอร์คนอื่นครบทั้ง 5 คนพร้อม ๆ กันเป็นครั้งแรก ได้พูดคุยเห็นหน้าค่าตาของทนายคนอื่น ๆ ในสำนักงานที่ยังไม่เคยได้เจอกันมาก่อน รวมทั้งทนายจาก โทมัสแอนด์เจมส์ สาขาโตเกียว โมริซัง และมิสไอรีน จากสาขาเซี้ยงไฮ้ ที่มาดูงานที่นี้

ไป ๆ มา ๆ การทักทายพูดคุยกับใคร ๆ มากมายแบบนี้ ทำให้เธอเหน็ดเหนื่อยมากกว่าทำงานจริง ๆ หรือเหนื่อยคิดเรื่องเมษาให้เจ็บสมองเสียอีก...

การพูดคุยและทานอาหารยังคงดำเนินไปอีกเกือบครึ่งชั่วโมง เภตราพยายามสอดส่ายสายตาหาตัวเลี่ยง พัชรีไปไหนเสียแล้ว ธันวาเองก็ไม่ได้ลงมาร่วมงานด้วย แม้ถึงตอนที่ดื่มอวยพรให้ต้นเดินทางไปเรียนต่อที่อเมริกาก็ตาม...

หญิงสาวเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เพราะอารมณ์ขัดใจกับสิ่งที่เมษาพูด ทำให้เธอไม่ได้ตอบหรือสนใจข้อความที่ธันวาส่งเข้ามาใหม่ และพอเมื่อพัชรีมาตาม เธอก็ลงมาพร้อมกันในทันที

“ป่านนี้อีตาพี่ชายคนโกหกคงทำงานหัวฟู” เภตราคิดอย่างพาล ๆ พร้อม ๆ กับเดินยิ้มทักคนอื่นพร้อมกับสอดส่ายสายตาจนเจอพัชรีที่กำลังง่วนหยิบอาหารใส่จาน

“จัดอาหารไปไหนคะคุณพัชรี?”

“ให้คุณธันว์สิคะ ยังไม่ได้ทานอะไรเลย ลงมาก็ไม่ได้ลง พอดีมีงานด่วนเข้ามาเมื่อบ่ายน่ะค่ะ แกเลยต้องสรุปเอกสารให้เสร็จ ลูกความจะบินตอนห้าทุ่มด้วยน่ะค่ะ”

เภตราเบ้หน้า รู้สึกผิดขึ้นมาทันควัน ข้อความที่เขาส่งมาใหม่จะเกี่ยวอะไรกับงานหรือเปล่า

“เดี๋ยวดิฉันเอาขึ้นไปให้เอง คุณพัชรีอยู่ในงานเถอะนะคะ นี่ก็เดินไปเดินมา คุยจนเหนื่อยล่ะ... เผื่อคุณธันวาอยากมีอะไรให้ช่วยด้วย”

“ขอบคุณค่ะ งั้นรบกวนคุณเภตราแล้วกัน เดี๋ยวพอตรงนี้เลิกแล้ว ก้อยจะขึ้นไปรับคุณเภตรานะคะ แล้วเดี๋ยวไปต่อกัน”

เภตรายิ้มตอบ ก่อนรับจานอาหารมา ตอนแรกเธอตั้งใจแวะห้องของเธอ เพื่อดูว่าเขาส่งข้อความอะไรมา แต่ก็นั่นแหละ ถึงดูไปหรือตอบไปตอนนี้ก็จะมีประโยชน์อะไร เวลาเลยมาตั้งชั่วโมงกว่าแล้วแบบนี้

“คนอะไร...โทรศัพท์มีก็ไม่ใช้ แก่ปานนี้แล้วยังมีอารมณ์มานั่งแชทเป็นวัยรุ่นไปได้” เภตราบ่นเบา ๆ ในใจ เธอพยายามโยนความผิดไปเรื่อยเปื่อย เสียงจามติด ๆ กัน 2 ครั้งดังออกมาจากห้องที่ไม่ได้ปิดประตู

“ไม่หิวหรือคะ?” เธอเคาะบานประตูที่เปิดอยู่ พร้อมกับตั้งคำถาม

...เงียบไม่มีเสียงตอบ ผู้ชายตรงหน้ายังคงทำงานง่วน หรือว่าจะยังไม่พอใจที่เธอไม่ได้ตอบแชท

“มีอะไรจะให้ช่วยมั้ยคะ? เภตรายังคงถือจานอยู่ตรงหน้า ไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรให้ผู้ชายคนนี้หายโกรธ ท่าทางเขาคงโกรธจริง ๆ

ว่าไปแล้วเธอก็ผิดจริง ๆ นั่นแหละ หญิงสาวเดินมาจนชิดขอบโต๊ะ ก่อนวางจานอาหารลงบนมุมที่เธอคิดว่าไม่ทับเอกสารใด ๆ

“โกรธ... กับการไม่ทานอาหารนี่คนละเรื่องกันนะคะ”

ธันวาเงยหน้ามองหญิงสาวที่พยายามยิ้ม สีหน้าแบบนี้คงรู้ตัวว่าผิดอยู่ไม่น้อย แต่ก็นั่นแหละ งานชิ้นนี้ถึงเธอมาช่วย อย่างที่เขาตั้งใจไว้ตั้งแต่บ่าย ก็คงไม่ได้เสร็จเร็วขึ้นสักเท่าไร เพราะเขาคงต้องเล่าทวนให้เธอฟังใหม่ตั้งแต่ต้น ยิ่งทำให้เสียเวลามากขึ้น ทั้ง ๆ ที่อยากให้เธอได้รู้จักเรื่องราวของลูกความรายนี้

“ขอโทษค่ะ...ท่าทางจะโกรธจริง ๆ ...ฉันไม่ทันได้เปิดข้อความที่คุณส่งมา เพราะคุณพัชรีมาชวนลงไปพอดี” ในที่สุดเภตราก็ต้องเอ่ยออกมาจนได้

“ทำไมไม่โทรศัพท์เรียกละคะ...หากมีอะไรจะให้ช่วย ฉันไม่ค่อยได้ใส่ใจพวกเอ็มนี่เท่าไร แค่สแตนด์บายเอาไว้โยนไฟล์ หรือตอบอะไรด่วน ๆ กับทางเยอรมันมากกว่า...”

ธันวายังคงมองหน้านั้น ส่ายหัวอย่างขบขัน ก่อนเสมามองกระดาษตรงหน้าท่าทางเธอจะเข้าใจว่าเขาจะขอเธอช่วยทำงาน

“หรือให้คุณพัชรีมาตาม... จริง ๆ ห้องก็อยู่ไม่ห่างกัน เดินมาอีกครั้งก็ไม่เห็นเป็นไร”

ธันวาเงยหน้าสบตาคนที่กำลังเจื้อยแจ้ว ก็น่าคิดอยู่หรอก ตั้งแต่เช้า...เขาส่งเมล เธอก็ไม่ได้เปิดรับ พัชรีก็วุ่นวายกับการเตรียมงานข้างล่าง จนเขาต้องเดินไปหาเองตอนบ่าย ทั้ง ๆที่เขาบอกให้ใช้เครื่องคอมพิวเตอร์ของสำนักงาน เธอก็ยังคงใช้โน้ตบุ้คอยู่เหมือนเดิม

มันน่าปวดหัวไหมล่ะนั่น !!

จริง ๆ เขาไม่ได้โกรธอะไรมากมาย แม้จะนิด ๆ มีบ้างที่เธอค่อนข้างดื้อ ไม่ค่อยฟังคำแนะนำต่างหาก แต่ก็นั่นแหละมันไม่ได้ส่งผลเสียกับงาน เขาก็เลยไม่ได้คิดโกรธเอาเรื่องมากมาย

ธันวายังคงเลือกที่จะเก็กหน้าต่อ ถึงแม้เธอจะขอโทษแล้วก็ตาม...
เขาเริ่มคุ้นกับนิสัยของเธอมากพอสมควร

“ผมไม่ได้เรียกให้คุณช่วย...ถ้าคุณเปิดมันดู คงไม่พูดแบบนี้...เอาเถอะ ขอบคุณครับสำหรับอาหาร...ขอผมทำงานต่อแล้วกัน”

ธันวาตัดบท ก้มหน้าทำงานต่อ เหลือบไปมองนาฬิกาที่ข้อมือ เขาควรจะทำให้เสร็จเรียบร้อย ก่อนลูกความจะเดินทางทั้ง ๆ ที่ไม่มีเอกสารของเขา

เภตรายังยืนเก้ ๆ กัง ๆ ทำหน้าไม่ต่างกับเด็กเล็ก ๆ ที่โดนผู้ใหญ่จับได้และโดนดุ เมื่อเห็นธันวาก้มหน้าทำงานต่อโดยไม่สนใจเธอ หญิงสาวก็ต้องหลบฉากกลับห้อง นึกฉิวที่ตัวเองเลือกผิด น่าจะกลับห้องไปอ่านข้อความสะก่อนก็ดี

วันนี้พี่น้องสองคนนี่ช่างทำให้เธอหงุดหงิดได้เสียจริง ๆ ...

Always…in December says:
คุณเภตรา เย็นนี้ทานอะไรเสร็จแล้วคุณไปกับคุณพัชรีได้เลยนะ ผมจะเคลียร์งานก่อน แล้วอาจตามไปทีหลัง....

Always…in December says:
ทานให้อร่อย ดื่มเบียร์ให้สนุก...แล้วทานเผื่อผมด้วย…

ทันทีที่เภตรากลับมาดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ หญิงสาวเบ้หน้า เธอปล่อยไก่ออกไปหมดเล้า น่าขายหน้าเสียจริง เขาไม่ได้เรียกให้มาช่วยงานแต่อย่างใด

ถึงว่าทำไมเขาถึงพูด และทำหน้าหัวเราะแบบนั้น หญิงสาวชั่งใจ นั่งนิ่ง ๆ ก่อนตัดสินใจพิมพ์ข้อความตอบไป...

Petra says:
รับทราบปฏิบัติ แล้วอย่าลืมทานอาหารเสียล่ะ ทิ้งล่ะเสียดายแย่เลย แล้วจะรอคุณมาดื่มเบียร์ด้วย ดื่มกับคนไม่สนิทไม่สนุก

เสียงเพลงดังกระหึ่ม แต่ก็ไม่ได้ดังหนักจนแสบหูให้ปวดหัว บรรยากาศของความสนุกสนานอยู่โดยรอบ เหมือนพาย้อนยุคกลับไปสมัย ‘70 ที่ดิสโก้ครองโลก

สีโทนฟ้าใสสะท้อนขึ้นมาจากพื้นฟลอร์เต้นรำ สีเงินล้อไฟระยิบของดิสโก้บอลล์ลูกใหญ่ รวมทั้งสีแดงจากไฟบนผนังรอบ ๆ ห้องทำให้รู้สึกสนุกไปพร้อมกับจังหวะเพลง

เบียร์ในแก้วเย็นเจี๊ยบ จนเภตราเผลอดื่มไปหลายแก้ว คนจากสำนักงานมาต่อที่คลับนี้ไม่มากนัก แต่ก็ทำให้บนชั้นสองนี่คุ้นหน้าคุ้นตา มากกว่าคนแปลกหน้า

หลายคนนั่งดื่ม ฟังเพลงกันที่โต๊ะเก้าอี้แบบโซฟาอย่างสบายใจ บางคนเลือกโต๊ะเก้าอี้สูง เพื่อสะดวกในการยืนข้าง ๆ แล้วขยับไปตามจังหวะเพลง ส่วนอีกหลายคนลงไปวาดลวดลายโชว์สเต็ปอยู่กลางฟลอร์

เภตราไม่ค่อยชอบบรรยากาศคลับแบบเต้นระบำสักเท่าไร แต่สถานที่นี้ก็พอทำให้เธอลืมเรื่องแย่ ๆ เมื่อบ่ายไปได้พักใหญ่

จริง ๆ แล้วเธอชอบบรรยากาศเฮฮา ครึกครื้น อึกทึก นั่งจิบเบียร์ไปเรื่อย ๆ แบบโรงเบียร์ที่บ้านเธอ หรือดื่มเบียร์ มีไส้กรอก ซี่โครงหมู หรือข้าวโพดอ่างใหญ่ที่บ้านกับเพื่อนสนิทมากกว่า แต่การได้ยืนเกาะระเบียงมองคนอื่นจากชั้นบนแบบนี้ ก็ให้ความสนุกได้ต่างไปอีกอารมณ์หนึ่ง

พัชรีและต้นที่เพิ่งมาสบทบที่คลับ ทั้งคู๋โบกมือมาจากฟลอร์ด้านล่าง พร้อมกับกวักมือให้เธอลงไป เภตราได้แต่ส่ายหน้า ดนตรีเร่งจังหวะขึ้นอีก ในฟลอร์เริ่มหนาตาแน่นไปด้วยผู้คน

เธอยกชูแก้วเบียร์ทำท่าส่งให้ เช่นเดียวกับสองทนายหนุ่มสาวต่างชาติที่เต้นแบบสบาย ๆ อยู่ไม่ห่างจากที่เธอยืนอยู่ และพยายามเชิญให้เธอร่วมวง แม้จะไม่ต้องไปอัดแน่นอยู่ในฟลอร์ แต่เภตราก็เพลิดเพลินกับเบียร์ และคร้านที่จะขยับไปไหน

เบียร์แก้วที่ 6 แล้วละมั้งที่เธอดื่มไป คงเพราะรสชาติอ่อนกว่าเบียร์ที่เธอคุ้นเคย ทำให้เธอดื่มหมดไปอย่างรวดเร็วในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงตั้งแต่มาถึง เธอยังคงมองสำรวจบรรยากาศของคลับแห่งนี้ไปเรื่อย ๆ ผู้คนรอบตัวดูสนุกสนานมากขึ้น มีทั้งมาเป็นกลุ่มหลายคน และมาแบบคู่รักหวานเจี๊ยบที่น่าอิจฉายิ่งนัก ...

เภตรามองผ่านไปเรื่อย จนกระทั่งสายตามาหยุดที่โต๊ะด้านซ้ายของชั้นล่างถัดจากฟลอร์เต้นรำ เภตราพยายามเพ่งสายตาลงไปมอง ในทุกจังหวะที่แสงไฟสาดผ่านไป....

เธอมั่นใจว่าครั้งนี้ตาเธอไม่ลาย หรือมึนเพราะฤทธิ์เบียร์แน่ ๆ …

ภาพที่เห็นตรงหน้า สาปเธอให้แข็งเป็นหินอีกครั้ง ความสนุกเหมือนถูกเปลี่ยนฉากอย่างรวดเร็ว มันชัดเจนยิ่งกว่าเมื่อวานซืน เสียงเพลงที่ฟังสนุกอยู่พักใหญ่ กลายเป็นเสียงกัมปนาทราวกับฟ้าถล่มโลกทลายในทันที

หนุ่มสาวที่กำลังอิงแอบ ซุกไซ้และจูบกันอย่างดูดดื่มที่โต๊ะ ก่อนคลอเคลียกันออกมาเต้นแบบแนบแน่น กับเสียงดนตรีที่เปลี่ยนจังหวะให้ช้าลง ทั้งตัว และหน้าแทบแยกออกจากกันไม่ได้...

ผู้ชายคนที่บอกรักเธอไว้มากมาย...!!
ผู้ชายคนที่เธอลงทุนข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อพบเขา !!
ผู้ชายคนที่เพิ่งบอกเธอว่าอยู่ที่อเมริกา และคิดถึงเธอมากมาย...!!
เขาโกหกเธอ!! เมษาโกหกเธอ !!
เขาอยู่ตรงนี้ อยู่ตรงหน้าเธอ... !!

ความรู้สึกกราดกริ้ว เสียใจแน่นอัดอยู่ในอก ในหัวใจของเธอจนรู้สึกระบม ความเจ็บปวดตีขึ้นเป็นริ้ว ๆ ระบบประมวลผลในสมองทำงานขึ้นเองโดยอัตโนมัติ

ภาพหน้าลิฟต์เมื่อวันวานกระจ่างขึ้นในทันที ซ้ำร้ายผู้หญิงทั้งสองไม่ใช่คนเดียวกัน ข้อมูลทั้งหลายที่ทั้งพี่สาวและพี่ชายของเขาบอก …

คำรักหวานชื่นเมื่อหลายเดือนก่อน กำลังรุมกระหน่ำความรู้สึก ทั้งข้อมูล ทั้งภาพเบื้องหน้าตีกันนัวเนียวุ่นวาย เภตราพยายามบังคับให้ตัวเองมองลงไปดูคนคู่นั้นนั้นอีกครั้ง หากเธอจำไม่ผิดผู้หญิงคนนี้คือคนที่เธอเจอที่บ้านของเขานั่นเอง !!

ผู้หญิงที่เปรี้ยวจี้ด แต่งหน้าจัด ที่ทำให้คนทั้งบ้านวงแตก!!
ผู้หญิงคนที่ธันวาบอกว่าเธอค่อนข้างประกาศตัวอย่างแน่ชัด มุ่งมั่นว่าเป็นผู้หญิงของเมษา!!

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เธอจะพบกับเมษาที่เมืองไทยในสภาพแบบนี้ ในเหตุการณ์แบบนี้ เภตรากัดริมฝีปากแน่น ดื่มเบียร์เข้าไปรวดเดียวจนหมด เธอควรจะทำอย่างไรดีกับสถานการณ์แบบนี้...

ภาพฝันที่จะโผเข้ากอดเมษา ให้เขาตื่นเต้นกับการมาของเธอ ด้วยจุมพิตแห่งรักอันดื่มด่ำ มลายหายสูญ กลับกลายเป็นเธอหรือเขากันแน่ที่จะตื่นเต้นกับการมาของเธอครั้งนี้…

เภตรานิ่งงั้นไปอีกชั่วอึดใจ คงเพราะทั้งคู่ยังคงไม่หยุดคลอเคลียนัวเนีย แม้เพลงช้าจะจบลงไปแล้ว เภตราตัดสินใจเดินลงไปชั้นล่าง แทรกฝูงคนลงไปในฟลอร์...

ระบบประมวลผลในสมองให้คำตอบพร้อมกันเป็นหนึ่งเดียว!!

เมษาแทบไม่ได้สังเกตสักนิด โลกของเขาดูเหมือนจะมีแต่ผู้หญิงในอ้อมแขนที่เพิ่งจูบกันอย่างดูดดื่ม เภตราเดินช้า ๆ เฉียดผ่านหน้าคู่หวาน ใจเต้นรัวระทึก เมษาอยู่ใกล้ ๆ แค่นี้ เธอหยุดข้าง ๆ ผู้ชายคนที่เธออยากสัมผัสเขาเสียเหลือเกิน ก่อนกลั้นใจตั้งสติพูดเสียงดังฟังชัดข้าง ๆ หูของเมษา

“กลับมาถึงเมืองไทยเร็วจังนะคะ คราวหน้าเห็นจะต้องจองสายการบินนี้บ้างสะแล้ว” เภตราหัวเราะเบา ๆ ชายหนุ่มเหมือนสะดุดสุดตัว

“เภตรา!!” เมษาผละออกจากอ้อมกอดของวรรณิศาทันควัน

หญิงสาวในอ้อมแขนของชายหนุ่มทำท่างัวเงีย หรืองุนงงเต็มที่
เมื่อเมษาหยุดเต้น สีหน้าเหมือนตกใจสุดขีด เขามองตามเภตราที่เธอเดินแทรกตัวฝูงชนออกไปสบทบกับต้น พัชรี และคนอื่นในสำนักงานอีกด้านหนึ่งของฟลอร์ ก่อนที่นักเต้นคนอื่น ๆ จะเบียดตัวกลับเข้ามา

“เบื่อแล้วหรือคะ ศาบอกให้กลับ คุณก็ไม่เชื่อ...กลับเถอะนะคะ...”

เมษายังคงชะเง้อหน้า สอดส่ายสายตาท่ามกลางฝูงคนที่แน่นอยู่ในฟลอร์ เขาพยายามจะเดินตามไป แต่วรรณิศากลับฉุดเขาออกจากฟลอร์

“กลับเถอะค่ะ คนเยอะแบบนี่น่ารำคาญ ศาว่าศาเมาแล้วล่ะ ไปเหอะ” วรรณิศาดึงแขนของเมษาแหวกฝูงชนออกมา ชายหนุ่มได้แต่กวาดตามองหาเภตราด้วยความตกใจและงุนงง …

เภตราทอดสายตาย้อนกลับไปที่มุมนั้น เธอคิดว่าเขาจะตามเธอมา แต่ก็เปล่า หรือว่าเขาจะคิดว่าไม่ใช่เธอ หรือว่าเขาจะจำหน้าและเสียงเธอไม่ได้

หรือเธอเลือกวิธีผิด...
เธอควรต่อว่าต่อขาน...
อัดหน้าเมษาแรง ๆ สักเปรี้ยงให้ล้มคว่ำ
แล้วหันกลับมาตบหน้าผู้หญิงคนนั้นให้กลิ้งโค่โร่ตกฟลอร์ไป...

ความโกรธ ความเสียใจอัดแน่นตีขึ้นเป็นริ้วรอบแล้วรอบเล่า หัวใจของเธอเหมือนบอบช้ำ เภตราได้รับคำตอบแล้ว คำตอบที่เธอดั้นด้นมาค้นหา คำตอบในความจริงที่ไม่อาจบอกทั้งสเตฟานและอันย่า เธอช่างโง่เขลาเสียนี่กระไร ที่เชื่อใจ และให้ความรักไปกับผู้ชายที่เธอแทบจะไม่ได้รู้จักเขามาก่อนเลย

เภตรากระซิบขอตัวไปห้องน้ำกับพัชรี เธอไม่อาจสู้หน้ากับคนรอบ ๆ ตัวที่กำลังสนุกสนานอย่างเต็มที่ เสียงดนตรีจังหวะหนัก ๆ เหมือนยิ่งกระหน่ำให้สมองของเธอระเบิด เช่นเดียวกับความรู้สึกและหัวใจของเธอ เภตราหาทางไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำต่ออยู่พักใหญ่ ก่อนเดินกลับออกมายังทางเดิม

โลกทั้งใบของเธอยังหมุนคว้าง เธอไม่แน่ใจว่าเธอเดินเซไปชนคนอื่น หรือว่าคนอื่นเดินมาชนเธอกันแน่ แต่ทำเอาเธอเกือบเซคว่ำหน้าคะมำไปชนผนังห้อง หากไม่มีแขนของใครคนหนึ่ง คว้าเธอไว้แนบตัว…

...ไออุ่นจากอ้อมอกคนตรงหน้า
ทำเอาเธออยากผวาซบและร้องไห้ให้หน่ำใจ
มันบังเอิญอะไรหนักหนา...

“เมาแล้วหรือ?” เสียงคุ้นเคยปลุกเรียกสติหญิงสาวอีกครั้ง ธันวาเห็นรอยหม่นเศร้าเปื้อนเต็มหน้าของหญิงสาว น่าแปลกใจเธอควรจะสนุก หรือว่าดื่มเบียร์มากไปจนเกิดอาการคิดถึงบ้านขึ้นมาแบบนี้

“เพิ่งเริ่มต้นเอง บอกแล้วว่าไงว่ารอคุณมาดื่มด้วย” เภตราฝืนพูดออกไปเบา ๆ รู้สึกเก้อ ๆ ว่าตัวเองยังอยู่ในวงแขนของเขา

“ผมว่าคุณจะชอบโซนอีกด้านหนึ่งมากกว่านะ” ธันวาค่อย ๆ คลายวงแขนออก ก่อนถือวิสาสะดึงแขนของเธอพาไปยังอีกโซนหนึ่งของคลับ

ระเบียงชั้นบนด้านนอกเปิดโล่ง ตกแต่งเป็นสวนหย่อมบนระเบียงอันร่มรื่น แต่กลับมีผู้คนนั่งอยู่บางตา บรรยากาศแตกต่างจากในโซนเต้นรำชนิดสุดขั้ว

เสียงเพลงแจ๊สบรรเลงคลอเบา ๆ สายลมเย็น ๆ ของปลายเดือนตุลาคม
กับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาว ราวกับดวงไฟเล็ก ๆ นับร้อยบนเพดานสีเทา ต้นไม้ และดอกไม้ส่งกลิ่นหอมอยู่รอบบริเวณ ....

แม้จะเป็นตึกสูงไม่กี่สิบชั้น แต่ก็สามารถมองเห็นอีกด้านหนึ่งของกรุงเทพฯ ในยามค่ำคืน ระยิบระยับไปด้วยแสงไฟ และความมืดครึ้มเขียวชอุ่มของสวนสาธารณะขนาดใหญ่

มันเป็นความขัดแย้งที่ต่างกันมากมาย....

เภตราเดินมานั่งบนเก้าอี้ไม้ยาว เธอเลือกสูดเอากลิ่นไอของธรรมชาติ มันทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย และรู้สึกดีมากกว่าอัดแน่นอยู่ในคลับเมื่อครู่ที่ผ่านมา …

บรรยากาศตรงนี้ทำให้ความเจ็บปวดในสมองและหัวใจหยุดทำงานไปได้ชั่วขณะ...

หากจะดีกว่านี้ ถ้าคนร่วมดื่มไม่ได้เกี่ยวข้องกับเมษา เธอคงจะระบายอะไรต่ออะไรให้เขาฟังได้อย่างไม่อึดอัดใจ...ดีกว่าเก็บไว้ และพยายามฝืนความรู้สึกให้เป็นปกติ...

พระจันทร์ดวงโตเคลื่อนออกจากก้อมเมฆ...

หญิงสาวสูดลมหายใจกับบรรยากาศที่สวยงามตรงหน้า เบียร์แก้วใหญ่มาเสิร์ฟลงบนโต๊ะ เภตราดื่มอย่างกระหาย

อยากให้ฤทธิ์ของเบียร์ช่วยลบเลือนภาพ ความรู้สึกทั้งหมด เหมือนกับว่าไม่มีเหตุการณ์ใด ๆ เกิดขึ้นจริง...

“ถ้าพรุ่งนี้ไม่ต้องไปต่างจังหวัดแต่เช้า ผมยอมชนแก้วกับคุณทั้งคืนแน่ ๆ “ สมแล้วกับที่มาจากเมืองเบียร์ เขาอดขำในใจไม่ได้

เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเบียร์แก้วที่สามผ่านไปอย่างรวดเร็ว เธอดื่มราวกับดื่มน้ำ นิ่งเงียบ ไม่คุยมาก นอกเหนือจากคำตอบมาที่ธันวาถามไปเกี่ยวกับงานเลี้ยง สั้น ๆ เรียบ ๆ

เขาพยายามเลือกไม่ถามอะไรที่กวนใจเธอ แต่มั่นใจว่าครั้งนี้เธอหมองเศร้าอย่างเห็นได้ชัด…

ธันวายกแก้วใหม่ขึ้นชนกับแก้วของเธอ แม้เขาจะเห็นรอยยิ้มบาง ๆ แต่ดูเหมือนเธอจะฝืนยิ้มเสียมากกว่า ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นหม่นจนเขารู้สึกหม่นตามไปด้วย อดไม่ได้ที่จะสงสัย อะไรที่สามารถทำให้ผู้หญิงที่สดใส ร่าเริง ดื้อรั้น หม่นหมองจนต้องฝืนเก็บกดได้ขนาดนี้....

ผ่านไปอีกหลายแก้ว... ธันวามั่นใจ แม้จะเพียงชั่วเวลาอันน้อยนิดที่รู้จักกับเธอก็ตาม หญิงสาวตรงหน้าของเขานี้ ไม่ใช่ประเภทนั่งดื่มแล้วเงียบอินหวานซึ้งกับบรรยากาศอย่างแน่นอน และไม่ใช่ประเภทหวลไห้หาอดีตจนต้องหม่นเศร้าเป็นนางเอกมิวสิควิดีโอ...

ดวงตาคู่นั้นกำลังรานร้าว ความรู้สึกเหมือนกำลังเจ็บปวด...
เขารู้สึกสัมผัสได้ถึงอารมณ์นี้ อารมณ์ที่เธอกำลังแผ่กระจายความรู้สึกออกมา...

หากเขากับเธอสนิทกันมากกว่านี้ เขาคงจะถามถึงความไม่สบายใจที่เก็บซ่อนไว้ และบรรยากาศร่ำเบียร์คงสนุกมากมาย อย่างที่เธอบอกไว้นั่นเอง…

...โปรดติดตามตอนต่อไป...

***
อยากให้อารมณ์บทนี้เป็นโทน black comedy
เลยตั้งใจเลือกเพลงนี้ It’s small world เพลงน่ารัก ประชดได้สะใจ
ซึ่งก็เข้ากับอารมณ์ของยายหนูเภมากกว่า เพราะบุคลิกเธอเป็นแบบนี้แหละ

หลาย ๆ คนคงทราบเป็นอย่างดีว่า
เป็นเพลงเอกลักษณ์สำคัญเพลงหนึ่งของดีสนีย์
ผลงานการประพันธ์ของ Richard M. Sherman and Robert B. Sherman

ซึ่งอยู่ในดีสนีย์เวิลด์ทุก ๆ ที่
บริเวณที่มีตุ๊กตาเด็กหญิงชายในชุดประจำชาติหมุน ๆ ผลัดกันพาเหรด
เป็นไฮไลท์หนึ่งที่ทุกคนต้องไม่พลาด

พรายทรายก็ยังไม่ได้ไปหรอกค่ะ เห็นในสารคดีพาเที่ยวน่ะ
แต่ชอบความเป็นสากล ที่ดีสนีย์เข้าใจเข้าถึงหัวใจของทุก ๆ คน
ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ทั่วโลกแบบนี้...
ทุกครั้งที่ฟังเพลงนี้รู้สึกเหมือนโลกมันแคบนิดเดียวจริง ๆ

เพิ่มเติมประวัติของเพลงนี้อีกสักหน่อย
เพลงนี้เปิดตัวเมื่อปี 1964 – 1965
ที่พาวิลเลี่ยนของ Pepsi-Cola
ในงาน New York World's Fair
ซึ่งเฉลิมฉลองให้กับเด็ก ๆ ทั่วโลกขององค์การ Unicef
หลังจากเสร็จสิ้นงานแฟร์ก็ย้ายไปอยู่ในดีสนีย์แลนด์
เป็นเพลงฮิตมาจนถึงทุกวันนี้

และไม่ว่าอยู่ในเนื้อเพลงของภาษาใด ๆ
ก็เพราะทุกภาษา ....
และเหมือน ๆ ว่าเคยฟังเวอร์ชั่นภาษาไทย
แต่พรายทรายยังหาไม่เจอเลย...

คราวนี้ขอเลือกลงเนื้อปะกิตอย่างเดียวแล้วกันนะคะ
ถึงแม้ว่าในเพลงที่เลือกมาจะมีทั้งฝรั่งเศส จีน เสปน เยอรมัน
อิอิ หากใครสนใจเนื้อเพลงภาษาอื่น ๆ ก็บอกได้นะคะ
อิอิ ไม่งั้นเดียวพรายทรายร่ายยาวอ่ะ

อีกนิด ปี 1994 เพลงนี้อยู่ในเรื่อง Lion King ของ ดีสนีย์ เหมียนเดิมจ้า
และเวอร์ชั่นนั้นจะมีเนื้อเพลงท่อนสวยที่พรายทรายชอบขึ้นต้นเสียด้วย

Create Date : 06 กรกฎาคม 2551

Last Update : 6 กรกฎาคม 2551 17:44:19 น. 25 comments

Counter : 498 Pageviews.

Share
Tweet

บางทีการอัพบล็อกวันอาทิตย์เป็นอะไรที่ยากเย็นมาก
ทั้งเน็ต โหลดเพลง ทั้ง bloggang เอง ....

เขามีให้ใช้ฟรีแล้วยังบ่นแต่บ่ายเรยยยย

บ่นแล้วมาลงเนื้อเพลงดีกว่า

It's a small world
writen by Richard M. Sherman and Robert B. Sherman
its a small world after all
its a small world after all
its a small world after all
its a small, small world

There is just one moon and one golden sun
And a smile means friendship to everyone.
Though the mountains divide
And the oceans are wide
its a small world after all

its a small world after all
its a small world after all
its a small world after all
its a small, small world