ข้างหลังชีวิต ภาคปฐมวัย(4)

เมื่อเข้าเรียนที่โรงเรียนเพาะช่าง พ.ศ. 2498 ปีหนึ่ง แผนกวิจิตรศิลป์ ภาคเช้า มีห้องเรียน 4 ห้องคือ ห้อง ก. ห้อง ข. ห้อง ค. ห้อง ง. มีนักเรียนห้องละประมาณ 35-40 คน แสดงว่าสมัยนั้นมีคนสนใจเรียนโรงเรียนเพาะช่างมากพอสมควร ผมได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้อง ง. ก็หลงดีใจว่าเราคงมีลักษณะเป็นผู้นำ ในความเป็นจริงจึงรู้ว่าหัวหน้าห้องคือคนรับใช้เพื่อนๆในห้องดีๆนี่เอง เช่น ไปเอางานที่อาจารย์ตรวจเสร็จจากห้องพักครูมาแจกให้เพื่อนๆ เวลาโรงเรียนมีกิจกรรมอะไรก็ต้องเป็นผู้ประสานงาน เวลารุ่นพี่ๆเขาจะจัดกิจกรรมอะไรก็เป็นตัวแทนห้องเข้าร่วมประชุม ฯลฯ บางทีก็ทำให้การเรียนไม่ดีเหมือนกัน

จากการที่ต้องเข้าร่วมประชุมกับรุ่นพี่เนืองๆ จึงทำให้รู้จักมีความคุ้นเคยกับรุ่นพี่หลายคน เช่น รัก รักพงษ์ (ผู้แต่งเพลง ผู้แพ้รัก) หัวหน้าชั้นปีที่ 4 ปัจจุบันท่านคือ ท่านโพธิรักษ์ สำนักสันติอโศก วิรัช แสงสว่าง ธรรมรัตน์ นาคสุริยะ อดีตผู้ประกาศข่าว ทีวี ช่อง 7 เป็นต้น

ส่วนเพื่อนๆที่เรียนห้องเดียวกันต่อมาก็มีชื่อเสียง เช่น เล็ก อัมพรเพชร ช่างภาพแฟชั่น นิตยสารสกุลไทย จักร ศิริพานิช อดีตคณบดีคณะจิตรกรรม มหาวิทยาลัยศิลปากร นเรศ วงษ์สวรรค์ น้องชาย รงค์ วงษ์สวรรค์ นักเขียนที่มีชื่อเสียง เป็นต้น

สำหรับวิชาที่เรียนปีหนึ่งเท่าที่นึกได้ก็มี วิชาทฤษฏีสีเบื้องต้น ประวัติศาสตร์ศิลป์เบื้องต้น การเสก็ตภาพด้วยถ่านชาโคล (เป็นถ่านแท่งยาวๆคล้ายกับกิ่งไม้) วิชาสามัญหน้าที่พลเมือง เป็นต้น สำหรับอุปกรณ์ที่ใช้ในการเรียนก็ซื้อที่ร้านสมใจฝั่งตรงข้ามกับโรงเรียน ซึ่งมีอุปกรณ์ในการเรียนวิชาศิลปะทุกอย่าง

เมื่อขึ้นเรียนชั้นปีที่สองเริ่มมีกิจกรรมการเรียนนอกสถานที่ พวกเราดัดจริตเรียกเป็นภาษาฝรั่งว่า Out Door ที่ไปหลายครั้งคือการไปเสก็ตภาพต้นไม้ภายในวังสราญรมณ์ เดี๋ยวนี้ กทม.เปลี่ยนชื่อเป็น สวนสราญรมณ์ ต้นไม้ในวังสราญรมณ์ต้นใหญ่มีอายุมาก มีกิ่งก้านสวยงาม อีกแห่งหนึ่งคือ การไปเสก็ตภาพเจดีย์ ที่วัดโพธิ์ หรือวัดพระเชตุพน ท่าเตียน มีเพื่อนบางคนขี้เกียจเขียนเจดีย์หลายองค์ ก็เขียนเพียงองค์สององค์ พอส่งอาจารย์ที่เป็นผู้ตรวจท่านก็บอกว่า มุมนี้ต้องมีเจดีย์กี่องค์ เพราะท่านคุ้นเคยกับเจดีย์ในวัดโพธิ์แทบว่าหลับตาก็มองเห็นนั่นแหละ ยากนักที่นักเรียนจะตบตาท่านได้ ปีสองนี้มีวิชาเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งวิชาคือ การแกะสลักไม้ (Wood Cut)

ผมมีเพื่อนที่สนิทกันมากอยู่สองคนชื่อ กำธร และพยนต์ นุชพันธ์ กำธร เป็นลูกชายเจ้าของโรงสีย่านแปดริ้ว มีฐานะดี ต่อมาชักชวนกันไปทำธุรกิจตั้งร้านเขียนป้าย ทำป้ายด้วยแผ่่นพลาสติค ซึ่งกำลังเป็นที่นิยมกันมากในสมัยนั้น และทำผ้าใบกันแดดหน้าร้าน กำธรไปเช่าอาคารพาณิชห้องหนึ่งที่ซอยจุลดิษฐ์ ถนนเพชรบุรี ตรงข้ามพันธ์ทิพพลาซ่า เราแบ่งงานกันทำดังนี้ กำธร เป็นนายทุน(เพราะมีเงิน) ผมเป็นฝ่ายเดินตลาดติดต่อลูกค้า พยนต์ เป็นฝ่ายผลิตงาน(เพราะพูดไม่เก่งแถมไม่มีเงิน)

กิจการร้านทำป้ายของเราสามคนเจริญก้าวหน้าไปด้วยดี ผมติดต่อร้านค้าย่านสี่แยกราชเทวี ได้งานมาหลายชิ้น สมัยนั้นถนนเพชรบุรียังมีคลองเล็กๆขนานไปจากสี่แยกประตูน้ำไปถึงสี่แยกราชเทวี สำหรับแผ่นพลาสติกทำป้ายก็ไปซื้อแถวถนนเสือป่า มีร้านจำหน่ายอยู่หลายร้าน เพื่อนๆทราบก็พากันดีใจแวะมาเยี่ยมร้านเราอยู่เนืองๆ กำธรก็เลี้ยงเพื่อนๆไม่อั้นแบบลูกเศรษฐีมีเงิน ผลเสียคือเงินหมุนเวียนเริ่มขาดมือ สมัยนี้เรียกว่าขาดสภาพคล่องทางการเงิน ผมหางานได้น้อยลง ที่เสียหายมากๆคือผลการเรียนตกต่ำมากๆ เพราะมัวมายุ่งกับงานที่ร้าน เราสามคนเปิดร้านได้เพียงปีกว่าก็ยุติปิดกิจการ

ตอนนี้เราก็ขึ้นปีสามพอดี ผมมีปัญหาเรื่องที่พัก ที่อาศัยอยู่กับพี่สาวชื่อ กิมซ่วน ชื่อไทยคือ ลัดดา มีสามีเป็นจ่าทหารกรมการรักษาดินแดน มีบ้านพักอยู่ฟรีที่ถนนพิชัย อำเภอ(เขต)ดุสิต

ต่อมารุ่นพี่คนหนึ่งเรียนอยู่ปีห้าชื่อ วิรัช แสงสว่าง ตามที่ผมกล่าวชื่อมาแล้ว มาชวนผมไปเช่าห้องพักที่บ้านแบบเก่าแห่งหนึ่งที่เขาเช่าอยู่ก่อน หลังโรงงานสุราบางยี่ขัน ต้องข้ามเรือท่าพระอาทิตย์ ถนนพระอาทิตย์ ผมเช่าห้องพักอยู่ที่บ้านหลังนี้จนจบการเรียนชั้นปีที่สาม ผลการเรียนตกต่ำมากแทบจะเอาตัวไม่รอดทีเดียว

โรงเรียนเพาะช่างสมัยนั้นริเริ่มจะมีวงดนตรีของโรงเรียน ผมสมัครเข้าเป็นนักดนตรีกับเขาด้วย โดยเล่นแอ็กคอเดี้ยน แต่ไม่ทราบว่าทำไมจึงลืมดนตรีชิ้นนี้ไปได้ วันนี้เล่นไม่ได้แล้ว

Create Date : 07 ธันวาคม 2553 Last Update : 8 มีนาคม 2566 8:48:42 น. Counter : 643 Pageviews.		2 comments
Share Tweet