แต่ทั้งหมดยังต้องอยู่ร่วมกันไปอีกพักใหญ่ วันหนึ่งคนป่วยขี้ร้อนไปปรับแอร์ จนเพื่อนร่วมห้องเป็นหวัด แต่ก็ไม่มีใครปริปากพูดอะไร เพราะทุกคนรู้ว่าตัวเองต่างก็มีข้อเสียและสร้างความรำคาญให้เพื่อนร่วมห้องเช่นกัน
เมื่อเหลือกันเพียงสองคน สุดท้ายคนป่วยนอนกรนก็เอ่ยขึ้นว่า ผมพยายามควบคุมการนอนกรนตัวเองและขอย้ายไปห้องเดี่ยวแล้วแต่ห้องมันเต็ม คนถัดมาก็บอกเสียงอ่อยว่าผมไม่มีบุตรหลานเลย มีแต่ภรรยาที่ต้องทำงานทุกวันมาเยี่ยมบ่อยๆ ไม่ได้จึงต้องโทรมาเตือนเรื่องการทานยาเรื่อยๆ
ที่จริง
เราต่างก็มีข้อบกพร่องของตัวเองที่อาจสร้างความรำคาญให้ผู้อื่นอยู่ไม่น้อย หากเราปรับตัวให้ได้ หรือยอมรับในอีกฝ่ายให้ได้ เราก็จะอยู่ด้วยกันอย่างสบายใจ
เพราะไม่รู้ว่า
เมื่อไหร่ที่ใครจะจากเราไปอีกคน ~
ผู้ติดตามบล็อก : 25 คน [