Group Blog
All Blog
|
เรื่องของเด็กผู้หญิงคนนั้น วันนี้เจอเด็กคนนั้น, เธอกำลังเดินอยู่กลางถนน ถนนลูกระนาดของอาคารหนึ่ง โดยไม่หวั่นว่าจะโดนรถยนต์สักคันสอยร่วง... ก็เธอเป็นเด็ก และเด็กพอที่จะไม่รู้ว่า การเดินบนถนนนั้นอันตรายถึงชีวิต เธออายุไม่เกินขวบครึ่ง ในความรู้สึก ... ชีวิตของเธอและของเราเคยเกี่ยวข้องกันช่วงหนึ่ง ตอนนั้นเรากำลังออกจาก "อาคารหนึ่ง" ด้วยความรีบเร่ง - -การไปโรงเรียนสายหมายถึงการวิ่งรอบโรงเรียนสามรอบ หรือไม่ก็ กระโดดตบร้อยครั้ง สำหรับนักเรียนนายทหาร ถนนลูกระนาดไม่อาจทำให้เราขับรถเร็วได้เกิน 20 กม. / ชม. เราขับรถเลยโค้งมาเพียงนิดเดียว ก็มีคนวิ่งมาเคาะกระจก "คุณขับรถชนเด็ก" เท่านั้นเอง - -ทุกอย่างก็ถูกหยุดลงตรงนั้น ยกเว้นเราที่วิ่งไม่คิดชีวิต ตามชายคนนั้นไป... เด็กคนนี้อยู่ในอ้อมกอดของแม่และร้องไห้ แม่เธอตกใจหน้าซีด สักพักพ่อเด็กก็วิ่งออกมา จับแข็งขับขาเด็กหมุนดูว่ามีส่วนไหนเป็นยังไงบ้าง - -สักพักไทยมุงรุมล้อมอีกราวยี่สิบคนพร้อมประโยค "คนขับรถชนเด็ก" "เนี่ย คุณต้องรับผิดชอบนะ ดูสิ เป็นแผลเต็มขาเลย" แม่เด็กชี้ให้ดูแผลที่ขาของเด็ก "นั่นมันแปลโดนน้ำร้อนลวกก่อนหน้านี้" ประโยคจากพลเมืองดี แต่สักพักเมื่อเห็นว่าเด็กไม่ได้เป็นอะไรมากนักนอกจากร้องไห้เพราะตกใจ ทุกคนก็ค่อยๆ สลายตัว จากนั้นเป็นหน้าที่ของคนที่ (ถูกกล่าวหาว่า) ชนเด็ก "คุณต้องพาเด็กไปโรงพยาบาล" "แน่นอน เดี๋ยวนี้เลย คุณแม่อุ้มน้องนะคะ" แม่และเด็กขึ้นไปรอบนรถ... ขับออกไปได้สักพัก นึกได้ - - "ฮัน, วิ่งไปตามใครสักคนมาด้วย บอกเค้า เราอยากให้ไปเป็นเพื่อนแม่เด็ก" ฮันลงจากรถ วิ่งเข้ามาเพื่อขอร้องใครสักคนไปเป็นเพื่อนแม่เด็ก ให้เค้าสบายใจ "ไม่มีใครยอมมาเลยว่ะ" ฮันอึ้ง กับ "น้ำใจ" ของผู้คน "เอ้า ทีเมื่อกี้รุมซะเหมือนกับ... โอเค ไม่เป็นไร เดี๋ยวโทฯ ไปบอกที่โรงเรียนก่อนนะ ตื้ดดดดด ผบ.พันคะ เอ่อ หนูมีอุบัติเหตุ วันนี้ขออนุญาตไปสายค่ะ" "แล้วนักเรียนเป็นอะไรหรือเปล่า เป็นอะไรมากไหม" ครูวรากร ผบ.พัน (คนเก่า) เป็นห่วง - - และเพื่อนๆ อีกหลายคนก็เป็นห่วง ขณะอยู่บนรถ เด็กเลิกร้องไห้แล้ว และกระโดด โลดเต้น เล่น ซนตามประสาเด็ก พอไปถึงโรงพยาบาล ก็พาเด็กไปเอ็กซเรย์ พบหมอกระดูก และอื่นๆ ที่ควรจะทำ หมอบอกว่า "ไม่เป็นไรค่ะ แค่ตกใจ" ก็แหง... เพราะทันทีที่ถึงโรงพยาบาล แม่ก็ปล่อยเด็กวิ่ง และวิ่งเล่นทั่วโรงพยาบาลอย่างลืมไปว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น... "อาทิตย์หน้าจะพาน้องไปตรวจอีกครั้งนะคะ นี่ค่ะ เบอร์โทฯ" จ่ายค่ารักษาและค่าตรวจเรียบร้อย กลับมาส่ง "อ้าว เมื่อกี้เห็นบอกว่าโดนรถชน เป็นไงมั่ง อ้าวก็ไม่เป็นไรนี่" "ไม่เป็นได้ยังไง แข้งขาหัก หรือช้ำในบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้" ประโยคนั้นเป็นของแม่ - - ตกใจ, แต่ก็เข้าใจ คนเป็นแม่ ย่อมเป็นห่วงลูกเป็นธรรมดา ทุกอย่างผ่านไป พร้อมความตกใจ และความระมัดระวังถูกเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า... จากนั้น "ข่าว" ก็เข้ามากระทบหูเป็นระลอก "อ๋อ เด็กคนนั้นน่ะเหรอ แม่มันเล่นไพ่ทุกวัน ปล่อยเด็กวิ่งกลางถนนประจำแหละ" "เด็กนั่นชอบวิ่งออกไปหารถ มีคันนึง ฟอร์จูเนอร์ คันใหญ่ๆ น่ะเห็นไหม เค้าชอบวิ่งใส่คันนี้" "วันนั้นน่ะเหรอ ถ้าคุณชน เด็กคงตายไปแล้วล่ะ รถคันเบ้อเร่อ แต่นี่ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่" ผ่านไปอีกสองอาทิตย์... "มีคนเห็น ตอนที่รถคุณไปถึงหัวโค้งแล้ว เด็กวิ่งออกมาแล้วล้มอยู่กลางถนน เค้าอยู่ชั่นแปด นึกว่าไม่มีอะไร ก็เลยไม่ได้ลงมา ไม่นึกว่าจะเป็นเรื่องเป็นราว" วันนี้ - - เจอเด็กคนนั้นอีกครั้ง....แปลกที่รู้สึก "สงสาร" เธออย่างไม่มีเหตุผล... เธอซนถึงขั้นซนมาก แต่ถ้าไม่มีเธอ เราก็ไม่รู้ว่า ความระมัดระวังจะเกิดขึ้นกับเราเพิ่มขึ้นมากน้อยแค่ไหน แต่เรื่องที่รู้สึก "ร้าว" ลึกๆ ในใจคือความร่วมมือของคนในชุมชน.... และที่เจ็บกว่านั้นคือ เช้าวันถัดมา มีเสื้อยืดสีขาวปักอยู่หน้าทางเข้าหมู่บ้าน "ทักษิณสู้โว้ย" เหมือนจะบอกอะไรเราบางอย่าง เพราะทั้งหมู่บ้าน มีแค่สองคนที่ใส่ชุดฝึกของทหารทุกวัน - -
อาจจะต้องการเรียกร้องความสนใจจากแม่ก็ได้นะคะ
ฟังแล้วหดหู่จังค่ะ โดย: ดุ่บดั่บ (PoYoKo
 ) วันที่: 5 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:39:04 น.ชั้นจำได้เรื่องนี้แกเล่าให้ชั้นฟัง
เป็นชั้นล่ะคงใจหายวาบ มือสั่นเลยล่ะแก โดย: อ๊าด IP: 58.10.128.44 วันที่: 8 พฤศจิกายน 2550 เวลา:10:24:13 น.
|
ดาริกามณี
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 25 คน [?] Just Do it : * มีอีกชื่อว่า หญ้าเจ้าชู้ * เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์บทประพันธ์ รักข้ามรั้ว (หญ้าเจ้าชู้) ลุ้นสุดฤทธิ์ พิชิตรัก (หญ้าเจ้าชู้) ภารกิจรักพิทักษ์เธอ (หญ้าเจ้าชู้) ปีกแห่งฝัน (ดาริกามณี) * เป็นสาวก 'รงค์ วงษ์สวรรค์ * เป็นแฟน คาราบาว * เป็นกิ๊ก เฉลียง * ฝืนอะไรที่เป็นอื่น ฝืนอัตตา สูงเทียมฟ้าก็มิเท่า เป็นเราเอง * การปรากฎตัวของคนคนหนึ่ง อาจเปลี่ยนใครอีกคนไปทั้งชีวิต * หากต้องการอ่านนิยายที่ใส่รหัส, รบกวน "ฝากข้อความหลังไมค์" จ่ะ Friends Blog
|
||||||||||||
บางใจประจักษ์แท้แค่บัดดล
บางคนยากหยั่งแท้ ถึงใจ ~
ไม่แน่วันนึงมันอาจเหลือแค่ในหนังสือก็ได้
เด็กก็น่าสงสารที่แม่ไม่เอาใจใส่เท่าที่ควร
เฮ้อ อ่านแล้วเหนื่อยใจเลยค่ะ กับสังคม
ราตรีสวัสดิ๊ค่ะ