Group Blog
All Blog
|
"ชื่อ น่าน" ความเหงามันเข้ามาสะกิดสีข้าง... ความโดดเดี่ยวเดียวดายหัวเราะเยาะอยู่ไม่ห่างนัก ขณะเดียวกับที่ความรักห่างหาย... หายไปไหน หรือไม่เคยมีอยู่มาตั้งแต่แรกก็สุดคาดเดา... นาฬิการูปควายยิ้มบนหัวนอนบอกเวลาห้าทุ่มยี่สิบ ไม่ดึกเกินไปสำหรับคนที่ถูกผีขี้เหงาเข้าสิง... นั่งมองหน้าจอมอนิเตอร์ว่างๆ กับความเคว้งคว้างของห้องกว้างๆ... กลิ่นน้ำมันหอมลาเวนเดอร์กำลังตบตีกับกลิ่นพิมเสนผสมการบูร โดยมีกลิ่นตะไคร้หอมแอบมองอยู่ห่างๆ แล้วความเหงาก็เปรยขึ้นว่า... "อยากคุยกับใครมากที่สุดนะตอนนี้" ดังนั้นแล้ว จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา.... กับหมายเลขที่อยู่ใน เมนู speed list หมายเลข 9 นั่นคือใครคนหนึ่งที่เคยถูกรัก.... ย้อนเวลาไปเมื่อ 10 ปีที่ผ่านมา... ใครคนดังกล่าวเป็นเพียงเด็กหนุ่มหน้าใส นักศึกษาชั้นปีที่สองวิชาเอกภาษาอังกฤษ ขณะที่เราเป็นรุ่นพี่ปีสี่และกำลังฝึกงานตามหลักสูตรของชั้นปีสุดท้าย... ใครจะคิดว่าการนั่งรถทัวร์จากจังหวัดหนึ่งไปอีกจังหวัดหนึ่งเพียงเพื่อไปหาเพื่อนที่ไม่ได้พบหน้ากันมานานจะทำให้ในวันนี้มีความทรงจำดีๆ มาเขียนถึง... ห้องพักของเพื่อนสาวที่เราเดินทางไปหา กับห้องพักของชายหนุ่มชั้นปีสองเอกอังกฤษคนนั้นอยู่ติดกัน... แว้บเดียวที่เห็นหน้าเขา คือ ขณะที่เขากำลังเล่นกีตาร์ในห้องของตัวเองอย่างเป็นธรรมชาติ เขาแหกปากร้องเพลงเพื่อชีวิต... เสียง ห่วยแตกกว่าควายออกลูก...แต่นั่นเป็นภาพที่ทำให้จดจำมาได้ถึงวันนี้.... ดังนั้นแล้วจึงได้เลียบๆ เคียงๆ ถามเพื่อนสาวว่า "คนที่อยู่ห้องข้างๆ ชื่ออะไร" เมื่อเพื่อนสาวบอกชื่อเสียงเรียงนามมาเรียบร้อยแล้วก็ขอที่อยู่เพื่อนสาวเพื่อที่จะเขียนจดหมายมาหา... แต่เจตนาที่จริงนั้นคือ อยากได้ที่อยู่ของหอพักเพื่อเขียนจดหมายมาถึง "คนที่อยู่ห้องข้างๆ" ต่างหาก.... แล้วในที่สุด จดหมายฉบับแรกก็ถูกส่งไปถึงใครคนนั้น... "เธอไม่รู้หรอกว่าเราเป็นใคร เธอไม่รู้จักเรา แต่เรารู้จักเธอ...." เราไม่เคยมีที่อยู่ให้ตอบกลับ, เขาไม่เคยรู้จักชื่อ และเขาไม่เคยรู้จักหน้าตา... แต่เขาเคยได้ยินเสียง... แน่นอน เพราะห้องเพื่อนสาวกับห้องเขาอยู่ติดกัน เลขหมายเดียวกัน ผิดแค่เลขห้องเท่านั้น แล้วหลังจากนั้นมา นอกจากจดหมายและไปรษณียบัตรที่ส่งไปหาเขาอย่างสม่ำเสมอแล้ว ในวันสำคัญ และ "วันที่คิดถึง" ก็จะโทรฯ ทางไกลไปหาเขาอยู่ทุกบ่อย... "ยัยแม่มดข้างหน้าต่าง" เขาเรียกเราว่าอย่างนั้น... อาจเพราะเรารู้ความเป็นไปของเขา (จากเพื่อนสาวข้างห้องของเขานั่นเอง) แต่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเราเลย... สามปีของการเขียนจดหมายและไปรษณียบัตร บอกเล่าเรื่องราวความเป็นไปมากมายในชีวิตให้เขาฟัง ขณะที่เขามักจะเล่าเรื่องของตัวเองผ่านสายโทรศัพท์ (ทางไกล)... แล้วเมื่อเวลาหนึ่งมาถึง... จึงไปหา.... กรุงเทพฯ - เชียงของ เป็นระยะทางที่ไกลเอาการสำหรับการเดินทางด้วยรถทัวร์ไปยังจุดหมายปลายทางคือบ้านเกิดของเขา... "มาถึงแล้วให้โทฯ ไปที่บ้าน แล้วจะออกมารับ เพราะบ้านอยู่ใกล้ท่ารถ" นั่นเป็นการผจญภัยที่ตื่นเต้นสุดฤทธิ์... ไม่รู้เลยว่าปลายทางนั้นจะเป็นอย่างไร.. เพราะรถทัวร์ไปถึงเชียงของคือ 18.00 น. หากไม่พบคนที่ไปหา หรือหากมีอะไรผิดพลาด การหันหลังกลับก็คงไม่ง่ายดายนัก... แต่แล้ว สิ่งที่กลัวก็ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะชายหนุ่มที่คุ้นตาเมื่อ 3 ปีก่อนนั้นได้รออยู่แล้วที่ท่ารถ... "เราเองน่ะ แม่มดข้างหน้าต่าง..." เป็นประโยคแรกที่ทักทาย... แล้วเขาก็พาไปชมอาทิตย์ตกน้ำริมแม่น้ำโขง ที่ฝั่งตรงข้ามคือแขวงบ่อแก้วของประเทศลาว... ไม่นานนักจึงเข้าบ้าน พ่อกับแม่รออยู่แล้ว, แม่ทำกับข้าวมื้อใหญ่ไว้รอ.... และคืนนั้นก็นอนที่ห้องเขา, เจ้าของห้องได้ย้ายไปที่ห้องของยาย... แล้วเราก็ได้รู้ว่าจดหมายมากมายหลายร้อยฉบับที่เขียนถึงเขานั้นไม่ได้หายไปไหนเลย... เขาเก็บมันไว้ในกล่องอย่างดี (จากการที่เขาเอาออกมาให้ดู), ในวันถัดมาเขาพาไปเที่ยวรอบเมืองเชียงของ เลยไปเที่ยวเชียงแสน ไม่ว่าจะเป็นพิพิธภัณฑ์, วัด และไปสามเหลี่ยมทองคำ... ในตอนนั้นเขายังทำงานที่สำนักงานตรวจคนเข้าเมือง ข้อมูลความรู้เกี่ยวกับการท่องเที่ยวภาคเหนือจึงแน่นปึ้ก....เราได้รู้จัก "ฐานเขียง" ก็เพราะเขานั่นแหละ... นั่นเป็นครั้งแรก... ที่ได้พบกันอย่างจริงจัง หลังจากนั้นมาก็ได้พบกันในเมื่อครั้งที่เขามารับปริญญาที่กรุงเทพฯ และจากนั้นตลอดมาจนถึงวันนี้ (และอาจจะตลอดไป) .... มิตรภาพของเราก็ไม่เคยเสื่อมคลาย... เขาเปลี่ยนงานจาก ต.ม. มาเป็นอาจารย์สอนหนังสือในสถาบันราชภัฏ เราเรียนต่อปริญญาโทแต่ก็ยังทำงานที่เดิม...บางครั้งที่ไปออกค่ายเป็นครูอาสาฯ ก็จะแวะไปที่เชียงของ และบ้างครั้งที่มีโอกาสได้ไปเที่ยวทางเหนือ ก็จะแวะไปที่เชียงราย....ไปหาเขา... เขาจะโทฯ มาหาถ้าเขาเมา หรือไม่ก็... ในเวลาที่เหงาคนเดียวกับเพลงเพื่อชีวิต... เขาเคยเล่นกีตาร์ (เพลงเพื่อชีวิต) ให้ฟังทางโทรศัพท์ และนับถึงวันนี้... เป็นเวลาสิบปีที่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมา.... เราไม่เคยเป็นคนรักกัน, มีแต่เขาเท่านั้นที่ถูกรัก... มีประโยคหนึ่งที่เคยพูดกับเขา... พูดเมื่อไหร่ก็จำไม่ได้ แต่ประโยคดังกล่าวนั้นคือ "เราจะไม่จากเธอไปไหน ต่อให้เราจะไม่ได้พบกัน หรือต่างคนต่างไปตามทางชีวิตของตัวเอง แต่เราจะคอยมองดูความเป็นไปของเธออยู่เสมอ..." เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก... สิบกว่าปีแล้ว, เราเติบโตขึ้น และเรียนรู้ว่า ความรักที่แท้จริงแล้วนั้นเราไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน เขาไม่จำเป็นต้องรักเรา... เพราะความรักที่เรามีก็มากมายเพียงพอที่จะทำให้เราเป็นมิตรที่ดีต่อกันมาจนถึงวันนี้ได้... วันนี้เขาโตขึ้น, เราโตขึ้น.... แต่เราก็ไม่ได้เป็นคนรักกัน, มีแต่เขาเท่านั้นที่ถูกรัก.... ไม่นานเกินไปนับจากนี้เราจะได้พบกันอีกในวันที่เราเดินทางไปเยี่ยมเยือนในฐานะเพื่อนเก่าในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า... หรือถ้าสั้นกว่านั้น... พรุ่งนี้นะ, แล้วเราจะไปตามหาความทรงจำดีๆ ของสิบปีที่เราเคยมีต่อกัน..../ 
อ่านจบแล้ว รู้สึกเหมือนเศร้าแต่ไม่เศร้า เป็น "ความรักเพื่อให้"ที่ดีนะครับ ไม่ต้องครอบครอง มิตรภาพยืนยาวกว่า มีข้อสงสัย 1 ข้อ เขาคนนั้นชื่อ น่าน หรือครับ
 เพราะดูแล้วเหตุการณ์ไม่เกี่ยวกับ จ.น่าน เลย ก็อยากรู้ โดย: ป้อจาย
 วันที่: 29 มกราคม 2549 เวลา:0:40:42 น.น่ารักมากครับ อ่านแล้วผมนั่งยิ้มทุกบรรทัดเลย ตั้งแต่ตอนที่ส่งจดหมายไปหาเขาน่ะครับ
 ขอให้มีความสุขนะครับ โดย: T_Ang
วันที่: 29 มกราคม 2549 เวลา:0:43:12 น.มีความสุขมากๆ ทุกๆวันนะจ้า
 โดย: Baby I love you (Baby I love you
) วันที่: 29 มกราคม 2549 เวลา:1:14:11 น. ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ มีความสุขมาก ๆ ๆ นะคะ จุ๊บ..จุ๊บ..   โดย: Donut_ty
วันที่: 29 มกราคม 2549 เวลา:1:54:18 น.เขียนดีจังเลย ผมอยากให้เพื่อนผมคนนึงได้อ่านจัง
เค้าหลงรักผู้ชายคนหนึ่ง แต่เผอิญว่าผู้ชายคนนั้นตอบรักได้แต่ไม่อยากอยู่ร่วม ขอเป็นแค่เพื่อน หญิงสาวใจร้อน ตัดรอน ต่อว่าแรงๆ แล้วเค้าก็จากกันไป โดย: maczy
วันที่: 29 มกราคม 2549 เวลา:9:50:24 น.ชื่อน่านฟ้านี่เท่ดีนะครับ ที่ จ.น่าน เคยมีโรงภาพยนต์ชื่อ น่านฟ้าด้วย แต่เป็นชื่อของคน 2 คน ที่ชื่อว่า น่าน กับชื่อว่า ฟ้า ซึ่งเป็นลูกชายและลูกสาวเจ้าของโรง ตอนนี้โรงนี้ก็ไม่เหลือแล้วล่ะครับ เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทน
- ผมว่าเขาคงไม่เตะคุณหรอก อาจจะน้ำตาไหล ซาบซึ้งแทนนะ -โดย: ป้อจาย
วันที่: 29 มกราคม 2549 เวลา:11:25:22 น.ไม่ต้องครอบครอง ไม่ต้องลงเอยด้วยการเป็นคนรักกัน เป็นเรื่องราวของความรักที่สวยงามมากค่ะ เขียนดีจัง ชอบมากๆค่ะ โดย: มัชฌิมา
 วันที่: 29 มกราคม 2549 เวลา:12:34:58 น.การรัก และ ถูกรัก -- ไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไร อย่างน้อยก็มีข้อดีของมัน ^__^ โดย: ภูติ
วันที่: 29 มกราคม 2549 เวลา:15:42:13 น.มิตรภาพที่ดีและยาวนาน
 ดีจังค่ะ...ดีจัง ถ้าต่างคนต่างเป็นคนรักกัน บางที ป่านนี้อาจจากกันก็ได้ โดย: PANDIN
วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:7:55:49 น.แต่แกจะดมกลิ่นไรนักหนาวะ การบูน พิมเสน ลาเวนเดอร์ ตะไคร้หอม
ถ้าตดในห้องละแก อบอวลเลยตานี้   ----------------------------------------------------------- เกือบลืมบอก ชั้นชอบเรื่องนี้ - มันทำให้ชั้นเชื่อ โดย: แพงกวิ้น (นางสาวอาร์ต
) วันที่: 14 ธันวาคม 2549 เวลา:17:15:31 น. |
ดาริกามณี
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 25 คน [?] Just Do it : * มีอีกชื่อว่า หญ้าเจ้าชู้ * เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์บทประพันธ์ รักข้ามรั้ว (หญ้าเจ้าชู้) ลุ้นสุดฤทธิ์ พิชิตรัก (หญ้าเจ้าชู้) ภารกิจรักพิทักษ์เธอ (หญ้าเจ้าชู้) ปีกแห่งฝัน (ดาริกามณี) * เป็นสาวก 'รงค์ วงษ์สวรรค์ * เป็นแฟน คาราบาว * เป็นกิ๊ก เฉลียง * ฝืนอะไรที่เป็นอื่น ฝืนอัตตา สูงเทียมฟ้าก็มิเท่า เป็นเราเอง * การปรากฎตัวของคนคนหนึ่ง อาจเปลี่ยนใครอีกคนไปทั้งชีวิต * หากต้องการอ่านนิยายที่ใส่รหัส, รบกวน "ฝากข้อความหลังไมค์" จ่ะ Friends Blog
|
||||||||||||
บางใจประจักษ์แท้แค่บัดดล
บางคนยากหยั่งแท้ ถึงใจ ~
