รัตนมณีแห่งดวงดาว : บทที่ 6

 

	6.- หญิงวัยกลางคนยืนสั่งงานสองนางกำนัลอย่างขะมักขะเม้น แม้วัยจะล่วงเลยแต่ใบหน้าที่ขาวจัดจนดูซีดนั้นยังเอิบอิ่ม แม้จะดูอ้วนพีไปนิด แต่ยังคงกระฉับกระเฉง “ฉลองพระองค์ล่ะ ?” “ถวายไปแล้วจ้ะ...ทรงเรียกใช้ตั้งแต่เช้า” หนึ่งในนั้นตอบเสียงกระชับ “งั้น...ทูลกระหม่อมก็ทรงตื่นบรรทมแล้วสิ” พระพี่เลี้ยงหน้าตื่นขึ้นทันที “ใช่จ้ะ” ทั้งสองสาวตอบเป็นเสียงเดียวกัน “แล้วพวกเจ้ามานั่งหาพระแสงอะไรฮึ !” เสียงระรัวแทบสำลักคำพูด “มันน่านัก” ทำท่าทำทางจะเขกหัวแม่สองสาวที่ไม่รู้จักหน้าที่ แต่ต้องชะงัก เพราะประตูห้องนอนเปิดออก ตามด้วยเสียงใสที่พวกนางคุ้นเคยดี “อาบูจา เล่นอะไรแต่เช้าเชียว” “ทูนหัว” ย่อร่างที่อ้วนกลมแสดงความเคารพ ก่อนจะนั่งพับเพียงกับพื้นหินอ่อนโทนสีมรกตเบื้องหน้า “ว่าไง เล่นอะไรกันเสียงดังเชียว” กาเซียร์ถามพี่เลี้ยงที่เป็นผู้ดูแล ตั้งแต่เมื่อครั้งมาอยู่ที่คาคูด้าแห่งนี้ใหม่ ๆ “ก็แม่พวกนี้น่ะสิเพคะ ทูลกระหม่อมทรงตื่นบรรทมแล้วก็ไม่ยอมบอก หม่อมฉันเลยไม่ได้ถวายการปรนนิบัติ” “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ กาเซียร์ดูแลตัวเองได้” เรียวปากบางยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะกลับเข้าห้อง “ว่าแต่อาบูจาเถอะ ไปเที่ยวมาเป็นไงบ้าง ? เล่าให้กาเซียร์ฟังบ้างสิคะ” ร่างบอบบางนั่งที่เก้าอี้ตัวยาว ซึ่งอยู่ใกล้เตียงนอน ทั้งชุดเป็นโทนสีกรมท่าปักลายดอกกดวงด้วยเส้นไหมทอง ม่านคลุมเตียงเบาบางถูกผูกไว้อย่างเรียบร้อย “ที่นารายใช่ไหม ?” “เพคะ...แต่ก็ไม่ได้ไปเที่ยว” อาบูจาตามเข้ามาทรุดตัวลงข้างร่างบาง “ไปเยี่ยมญาติน่ะเพคะ ที่นั่นไม่มีอะไรน่าสนใจเลย มีแต่พวกไร้ที่อยู่ บ้านเมืองก็ไม่เป็นระบบระเบียบ พวกขโมยก็เยอะ ตามถนนก็มีแต่คนจรจัด พวกขอทานเกลื่อนไปหมด คนก็อยู่กันอย่างแออัด แถมอาหารยังขาดแคลน แต่จะเรียกว่าขาดแคลนก็คงไม่ได้หรอกเพคะ ต้องบอกว่าไม่มีปัญญาไปซื้อหามาละมากกว่า เพราะมันแพงเหลือเกิน...สรุปแล้วไม่มีอะไรดีเลย อย่าไปสนพระทัยเลยเพคะ” “ถ้าไม่ดีแล้วทำไมคนเขายังอพยพเข้าไปกันล่ะจ๊ะ ?” “เพราะที่นั่นปลอดสงคราม ถ้าไม่มีสงครามทุกอย่างก็สงบสุข ถึงอดอยากก็ยังดีกว่าอยู่อย่างหวาดระแวงละเพคะ” “อืม...แล้วญาติอาบูจามากันเยอะไหมคะ ?” “หลายคนเพคะ ก็คนรู้จักสมัยอยู่ดาวเซนน่ะเพคะ” นางหารู้ไม่ว่าได้พลั้งปากเอ่ยสิ่งที่ไม่สมควรอย่างยิ่งไปเสียแล้ว “ดาวเซน...เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน” ถ้อยรำพึงทำเอาอาบูจาสะดุ้งโหยงประจวบกับเนตรงามปรายมาที่นาง ทันสังเกตเห็นใบหน้าซีดเผือดของพี่เลี้ยงจึงหมวดคิ้ว “ตอนกาเซียร์มาจากโลก รู้สึกว่าเจสเซอร์พาไปไหนสักแห่ง...หรือว่าจะเป็นที่ดาวเซน ?” นางพยายามจับพิรุธบางอย่างจากคำถามนั้น ได้ผล เพราะอาบูจาร้อนรนรีบโพล่งแย้งขึ้นทันที “จะพาเสด็จไปที่อื่นไอย่างไรเพคะ” เสียงสั่นพร่าละล่ำละลัก “ก็รู้ ๆ อยู่ทูลกระหม่อมไม่ค่อยแข็งแรง มีหรือท่านจ้าวจะนำเสด็จไปที่ไกล ๆ อย่างนั้น” “แค่จะออกนอกตำหนักยังไม่ได้เลย...แต่กาเซียร์ว่า เหมือนบางช่วงของชีวิตขาดหายไปนะ อย่างทำไมกาเซียร์ถึงไม่สบาย ทั้งที่เมื่อก่อนออกจะแข็งแรง แต่ตอนนี้กลับเหนื่อยง่าย...ไม่เข้าใจเลย” ท่าทางครุ่นคิดอย่างหนักของหญิงสาวทำเอาอาบูจาร้อนหนาวเหงื่อกาฬแตกพลั่ก ในหัวพยายามนึกเรื่องเบนความสนใจ เกรงว่านางจะถามเรื่องที่ตนไม่สามารถปริปากอธิบายใด ๆ ได้ เพราะคงไม่ดีแน่ที่จะรื้อฟื้นความทรงจำเรื่องนั้น ความทรงจำที่ถูกลบโดยองค์จักรพรรดิแห่งคาคูด้า “เอ่อ...รีบเด็จเถอะเพคะ ท่านจ้าวประทับคอยนานแล้ว เดี๋ยวจะทรงกริ้ว” “ใช่...วันนี้เจสเซอร์จะพาไปเที่ยวที่เทือกเขา ไปดูถ้ำน้ำแข็ง รีบไปดีกว่านะจ๊ะ” เอ่ยพลางรีบรุดออกจากห้องนอน อาบูจาแอบถอนหายใจแรงอย่างโล่งอก เสาระเบียงหินอ่อนมหึมานับน้อยถูกแต่งแต้มลวดลายวิจิตรทอดยาวรายเรียงตลอดแนวปราสาท ลำแสงอ่อน ๆ ยามเช้าสาดสะท้อนช่องทางเดินสีมรกตตลาดวกวนจะประตูหน้าตำหนักสู่อุทยานหลวงด้านนอก “ตายแล้ว !” อาบูจาร้องเสียงหลง “ทูลกระหม่อมเพคะ อย่าทรงวิ่ง เดี๋ยวจะทรงหกล้มนะเพคะ” เสียงพระพี่เลี้ยงดังมาตามทางเป็นระยะ ๆ “กาเซียร์ไม่ใช่เด็กนะ จะได้หกล้มง่าย ๆ อาบูจาชอบมองกาเซียร์เป็นเด็กเรื่อยเลย” เสียงใสลอยตามสายลม ผ่านเข้ามายังพลับพรากลางอุทยานหลวง ซีเซล เฮเดรส เงยหน้าขึ้นจากภาพนิมิตที่สร้างรายงานเจ้าเหนือหัว ซึ่งพิงเสาหินอ่อนสีนวล มองอย่างใส่ใจ หากสายตาขององครักษ์เอกกลับมองตามทิศทางของเสียงเจื้อยแจ้ว “ดูอะไรกัน” ถามอย่างสงสัย เมื่อเงยหน้าจากภาพนิมิตที่เพิ่งจะเลือนรางไป เอี้ยวตัวไปเบื้องข้าง ร่างบางภายใต้อาภรณ์โทนสีสว่าง ประดับด้วยอัญมณีสีสด เรือนผมละเอียดดั่งกลุ่มไหมสยายเคลียแผ่นหลัง ท่าทางรีบเร่งกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามทางคดเคี้ยวทำเอาท่านจ้าวผุดลุกแทบจะทันที “กะ...กาเซียร์ ดูทางบ้างสิคะ เดี๋ยวก็ล้มหรอก” ร้องห้ามเสียงหลง ร่างบางยังคงรีบเร่ง อีกทั้งยังหันกลับไปเบื้องหลัง มองพระพี่เลี้ยงที่ก้าวสวบ ๆ เพื่อตามให้ทัน หาได้ระมัดระวังดูทางให้ดีไม่ “เฮ้อ...” โดเรียสโล่งใจ ส่ายหน้า ยื่นมือออกจากผ้าคลุมกำมะหยี่แตะกลุ่มผมทูลกระหม่อมน้อย ลูบไล่กึ่งเขย่า ดวงเนตรส่อแววเอ็นดู “เจสเซอร์ ถวายพระพรค่ะ เอ๋ ! ไม่ใช่สิ...ฝ่าบาท ถวายพระพรเพคะ” เอยทีเล่นทีจริง ย่อเข่าลงเล็กน้อยตามที่อาบูจาคอยกำชับให้ทำนักหนา หัวเราะสดใสนัยน์ตาแทบปิดจนท่านจ้าวอดขันไม่ได้ เอยเย้าแกมหยอกว่า “เวลาหัวเราะ กาเซียร์ไม่ต้องหลับตาก็ได้ รับรองพี่ไม่ดุเรื่องนี้หรอกค่ะ” รอยยิ้มหุบลงแทบจะทันที วงหน้างามงอง้ำ ตวัดมองสบตา ก่อนจะค้อนขวับ ขณะที่อีกคนแกล้งเบือนหน้าไปทางซีเซลกับเฮเดรส แสร้งทำเป็นถามโน่นถามนี่ ดั่งจะบอกมิรับรู้ว่ามีคนเขาค้อนให้วงใหญ่ “เรื่อง !” เสียงขุ่น สะบัดหน้าบุดขึ้ง อิริยาบถของหญิงสาวทำให้เกิดเสียงหัวร่อต่อกระซิกพึงพอใจของข้าราชบริพาร “หือ ? กาเซียร์ว่าอะไรนะคะ ?” ยังไม่ยอมเลิก เสียงเย้านั้นถูกใจคนรอบข้างพากันเฮเกรียวกราวเสียอีกหน ทูลกระหม่อมกาเซียร์น่ารักสดใสอยู่เสมอ รอยยิ้มไม่เคยจางหายจากใบหน้า แม้ยามเง้างอนก็ยังคงน่ารักไม่เสื่อมคลาย ไม่เคยเห็นโกรธเคืองใครจริงสักครา ตั้งแต่มาอยู่ที่ดินแดนที่มีแต่ความมืดและหนาวเหน็บแห่งนี้ นางทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ประหนึ่งฝนแรกที่โปรยปรายให้ความชุ่มชื้นแก่ท้องทุ่งแห้งแล้ง ช่วยต่อลมหายใจให้เหล่าสิ่งมีชีวิตที่รอคอยหยาดพิรุณ เนตรแข็งกระด้างกลับดูอ่อนโยนเมื่อจับจ้องหญิงสาว ความโหดเหี้ยมที่คิดแน่นอยู่ในใจดูเลือนรางเมื่อมีนางอยู่เคียงข้าง “ไปกันหรือยังคะ ?” เบือนหน้ากลับมาทางท่านจ้าว เสียงใสเหมือนจะเร่ง หัวคิ้วยังคงขมวดไม่เลิก ด้วยไม่พอใจนักกับการถูกล้อเรื่องตาหรี่เล็ก “ยังก่อน” โดเรียสเอ่ยพลางรับผ้าคลุมขนสัตว์เนื้อฟูสีสังข์จากพระพี่เลี้ยง คลี่คลุมให้ร่างบาง “กาเซียร์ต้องสัญญากับพี่ก่อนว่า เวลาอยู่ข้างนอกห้ามอยู่ห่างจากพี่” เอ่ยหนักแน่น พลางสำรวจร่างบางอย่างถี่ถ้วน แย้มรอยยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นว่าอาภรณ์นี้คงป้องกันกระไอหนาวเย็นไม่ให้กล้ำกรายทูลกระหม่อมน้อย “ว่าไงคะ ?” เร่งรัดคำตอบ พลางเอื้อมกุมไหล่บาง ก้มลงสบตา “สัญญาค่ะ กาเซียร์สัญญา ให้ทำอะไรก็ยอม จะไม่ดื้อไม่ซน ทำตามเจสเซอร์ว่าทุกอย่างเลยค่ะ” ดวงหน้างามพยักหงึก ๆ ดวงตาฉายแววระยับ “ดีค่ะ...งั้นจับมือพี่ไว้” โดเรียสหงายฝ่ามือขึ้น ก่อนจะกุมนิ้วเรียวที่วางลงอย่างว่าง่ายไว้มั่น ขำท่าทางเหมือนเด็กของหญิงสาว แต่ก็พยายามกลั้นยิ้ม เพราะเดี๋ยวจะงอนตุปัดตุป่องไปกันใหญ่ “เรียบร้อยแล้วค่ะ” ปากอวบอิ่มดุจแต้มสีชาดหยักยิ้มพรายให้แก่เจ้าของวงพักตร์คมดั่งต้องการเอาใจ เพราะอีกฝ่ายเป็นผู้นำเที่ยวในครั้งนี้ “ซีเซล เฮเดรส ไปกันได้แล้วมั้ง” ท่านจ้าวเบือนหน้ามาทางคู่หูองครักษ์เอ่ยเจือหัวเราะน้อย ๆ “พระเจ้าค่ะ” “อาบูจา กาเซียร์ไปก่อนนะจ๊ะ...ไว้จะหาอะไรมาฝากแล้วกัน” ไม่ลืมล่ำลาพระพี่เลี้ยงซึ่งตามมาส่ง อาบูจาฉีกยิ้มดีใจที่เห็นทูลกระหม่อมน้อยของนางมีความสุข ประตูกลตระหง่านเคลื่อนออกอย่างช้า ๆ ลมหนาวหอบเกล็ดหิมะขาวโพลนโถมสู่ด้านในอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ทันปะทะ...รัศมีเหลืองนวลประดุจแสงจันทร์ก็ถูกปล่อยออกมาจากท่านจ้าวโดเรียส แผ่ออกคุ้มครองร่างบอบบาง เสียงหวีดหวิวกระตุ้นโสตลอยมาพร้อมกับสายลมที่กรรโชกแรง เมื่อหลุดจากแรงบีบอัดของเวิ้งกว้างใต้หุบเหวลึก ม่านหมอกรัดรึงแน่นหนา แลฝ่าออกไปได้เพียงไม่กี่สิบก้าว ลำแสงสีเงินแกมทองสว่างจ้าจากกึ่งกลางประตูดำทะมึน กรีดม่านหมอกสลัว ๆ ก่อนจะสาดเป็นลำยาวไปสุดสายตา ไม่กี่อึดใจก็เริ่มหมุนเป็นเกลียวอย่างช้า ๆ สะบัดคล้ายงูลำตัวยาวเลื้อยเลี้ยวไปมา สักครู่จึงเปลี่ยนลักษณะคล้ายกงล้อซ้อนกันตามแนวตั้ง ก่อนจะหมุนเร็วขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกบขยายกว้างประหนึ่งคลายเกลียวหนีจุดศูนย์กลาง ไม่กี่อึดใจก็บังเกิดเป็นอุโมงค์สายรุ้งขนาดมหึมา ความสูงมากกว่าสามเท่าตัวคนปกติ ไม่นานนัก การหมุนเกลียวได้คลายลง...มองผ่านโพรงเห็นอีกฟากหนึ่งคือโขดหินดำทะมึน โดเรียสโอบไหล่แบบบางรั้งเข้าใกล้ตัว ก่อนทั้งสองจะลอยขึ้นตามลำแสงสีรุ้งผ่านไปอย่างช้า ๆ โดยมีองครักษ์หนุ่มคู่ใจติดตาม เนตรสุขสกาวจับจ้องเหตุการณ์เบื้องหน้าอย่างพิศวง “ว้าว...ยังกะลอยได้เลย ทำได้ยังไงคะ ?” ถามเสียงฉงนกับสิ่งแปลกใหม่ “อืม...จะเรียกว่าอย่างไรดีล่ะ คงคล้ายสะพานมั้งคะ แต่นี่เป็นลำแสงที่มีการอัดให้มีความหนาแน่นมาก ๆ มากจนสามารถเดินผ่านไปได้” ตอบอย่างนึกเอ็นดูเมื่อเห็นสายตาตื่นเต้น “กาเซียร์นึกว่าเจสเซอร์มีเวทมนตร์ซะอีก” เสียงใส่อ่อยลง “ถ้ามีเวทมนตร์จะได้สอนกาเซียร์บ้าง กาเซียร์อยากบินได้เหมือนนก อยากบินไปบนฟ้า ท่องเที่ยวไปเรื่อย ๆ ไปดูทะเล...ดูภูเขา” เนตรงามเปล่งประกายดุจดั่งกำลังนึกภาพความฝันที่เคยแต่งแต้มไว้อย่างแสนสวยงาม โดเรียสปรายมองใบหน้างาม เรียวปากบางหยักแย้มเมื่อเอ่ยถึงสิ่งที่โปรดปราน ที่เขาเองก็ตระหนักดีว่ากาเซียร์ชอบอะไร เกลียดอะไร กลัวอะไร “กาเซียร์ไม่จำเป็นต้องเป็นนกก็ได้นี่คะ” ดวงเนตรงามปรายสบตา “ไว้กาเซียร์แข็งแรงกว่านี้ พี่จะเป็นคนพากาเซียร์ไปเที่ยวเอง ไปให้ทั่วเลย ไม่ว่าจะเป็นทะเล ภูเขา จะในพิภพนี้หรือจะเป็นนอกพิภพพี่ก็จะพาไปเท่าที่กาเซียร์ต้องการ รอยยิ้มอบอุ่นแผ่ซ่าน บ่งบอกแน่ชัดว่าเป็นถ้อยคำจากใจ “สัญญานะคะ” “ค่ะ...พี่สัญญา” ด้านล่างหุบเหวเมื่อแลผ่านอุโมงค์ ความมืดเกาะตัวทึบจนไม่อาจพบก้นบึ้ง ม่านหมอกยังคงถักทอแน่นหนาประดุจมีผ้าสีดำผืนใหญ่แผ่คลุม พอพ้นจากประตูใหญ่มาได้สภาพแวดล้อมยังเป็นหุบเหวดำทะมึน ภูผาหินลาดชันสลับกับทิวเขาซับซ้อนสูงตระหง่านง้ำ ภาพเบื้องหน้าหลังพ้นเชิงผา คล้ายภาพวาดในจินตนาการ ทะเลสาบที่บัดนี้น้ำซึ่งเคยใสแจ๋วเกาะตัวเป็นน้ำแข็งลาดเรียบดุจแผ่นกระจก สะท้อนภาพท้องฟ้าสีคราม หมู่เมฆสีมุกล่องลอยเอื่อย พฤกษานานาพรรณแม้จะเหลือเพียงกิ่งก้านที่ถูกหิมะปกคลุมจนขาวโพลนก็ดุจดั่งรูปปั้นที่ถูกสลักเสลา งามสงบไม่ไหวติง ประดุกำลังหลับใหลรอวันผลิบานอีกคราเมื่อเหมันต์นี้ผ่านพ้นไป กระไอหมอกบางเบาระบายกว้างไกล เวิ้งว้างเกินนึกฝัน ราวกับเป็นของขวัญจากฟากฟ้าที่ประทานไว้ปลอบประโลมจิตใจ ดวงตาแน่วนิ่งดั่งต้องการเก็บรายละเอียดปลีกย่อยฝังลึกในหัวใจ เฝ้าดื่มด่ำภาพวิจิตเบื้องหน้าบังเกิดความสดชื่นกระปรี้กระเปร่า ความคิดคำนึงล่องลอยไกล “...เซียร์ กาเซียร์คะ” เสียงอ่อนโยนแว่วเข้ามาในห้วงจินตนาการ ทำให้สะดุ้งตื่นจากภวังค์ หันมาทางต้นเสียง “สวยจังค่ะ ยังกับภาพวาดแน่ะ !” กระแสเสียงสั่นพร่า แววตาชื่นชม “หนาวไหม ?” ถ้อยถามห่วงใย แววเนตรมั่นคง หาได้ถูกความวิจิตรแห่งธรรมชาติสะกดไว้ไม่ กาเซียร์เพิ่งสะกิดใจ ทั้งที่ถูกแวดล้อมด้วยสรรพสิ่งแห่งเหมันตฤดู แต่ไฉนรอยกายกลับนิ่งสงบประหนึ่งอยู่ในห้องที่อบอุ่น “ไม่หนาวเลย...ทำไมล่ะคะ ?” หญิงสาวถาม ปรายตามองผู้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “เพราะทูลกระหม่อมอยู่ในออร่าของฝ่าบาท ทรงปรับอุณหภูมิให้พอเหมาะ จึงไม่ทรงรู้สึกว่าหนาวพระเจ้าค่ะ” ซีเซลไขข้อข้องใจแทนเจ้าเหนือหัว เมื่อสังเกตให้ดีจึงเห็นว่า มีแสงสีนวลตาพวยพุ่งอยู่รอบ ๆ คล้ายอยู่ในลูกไฟที่อบอุ่น คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย ก่อนจะปรายตาไปทางเฮเดรสและซีเซลซึ่งยืนเท้าชิดมีรัศมีลักษณะเดียวกันล้อมรอบ “มิน่าล่ะ ดูเหมือนซีเซลกับเฮเดรสจะเป็นคนขี้ร้อน สวมเสื้อผ้าบาง ๆ เอง” ทั้งคู่สวมใส่เครื่องแต่งกายตามปกติที่คุ้นตา มีเพียงเสื้อคลุมสีเข้มเพิ่มมาอีกตัว ดูแล้วไม่น่าจะให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายได้มากนัก แม้แต่ในครั้งที่อากาศเย็นจัดจนนางไม่กล้าแม้แต่จะออกจากตำหนัก ทั้งคู่ยังคงสวมใส่อาภรณ์ซึ่งเป็นผ้าดิบบาง ๆ อย่างหน้าตาเฉย ตอนนั้นนางเข้าใจเองว่า เพราะทั้งคู่เป็นนักรบจึงต้องทนต่อความหนาวเหน็บให้ได้ “ดีจัง...ไม่ต้องคอยแบกเสื้อผ้าหนักเหมือนกาเซียร์...อย่างตอนนี้” เอ่ยขัน ๆ เมื่อสำรวจอาภรณ์หลายชั้นที่ห่อหุ้มร่าง “การปล่อยออร่าต้องใช้พลังงานมาก ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ควรใช้พร่ำเพรื่อ อีกทั้งคนอื่นที่คิดร้ายกับเราก็สามารถจับที่อยู่เราได้จากพลังออร่าด้วยพระเจ้าค่ะ” เฮเดรสกล่าวต่ออย่างจริงจัง แต่ดูท่าหญิงสาวจะไม่เข้าใจนัก “แล้วกาเซียร์ทำได้ไหม ?” เบือนหน้ามองท่านจ้าว “มีแต่นักรบเท่านั้นที่ทำได้ เพราะต้องใช้เวลาในการฝึกฝน ต้องเผชิญกับความยากลำบาก ผู้หญิงบอบบางอย่างกาเซียร์ทนต่อความลำบากนั้นไม่ได้หรอกค่ะ” “นาน...แล้วกี่ปีคะ ? สิบปีหรือว่ายี่สิบปี” สุ้มเสียงจริงจัง คิดว่าเวลาที่เอ่ยนั้นน่าจะนานพอแล้ว หากท่านจ้าวกลับเบือนหน้าไปทางราชองครักษ์ด้วยแววตาขบขัน ทั้งคู่ก็เช่นกัน “น้อยไปหรือคะ งั้นสามสิบ...ไม่ดี ๆเอ้า...ให้สี่สิบไปเลย” คิดว่าน่าจะราว ๆ นี้ ยังไม่ทันที่ท่านจ้าวจะตอบ หญิงสาวก็ปั้นหน้าเครียด “ไม่ใช่สิ...ซีเซล เฮเดรสดู ๆ แล้วอายุไม่น่าจะถึงสี่สิบ เจสเซอร์ยิ่งแล้วใหญ่” พยายามตรึกตรองอีกหน ปรายมองคนนั้นทีคนนี้ที ดั่งจะกะเกณฑ์อายุอานามจากภาพที่เห็น ก่อนจะตัดสินใจ “ไม่น่าจะเกินสามสิบ” ตอบอย่างมั่นใจ พลางสบตาคมอย่างลุ้นคำตอบ โดเรียสออกจะขบขันนัยน์ตากลมแป๋วที่มองพระองค์ด้วยความสนใจระคนคิดหนักจึงลูบไล้กลุ่มผมนุ่มดุจไหมของน้องน้อยอย่างนึกเอ็นดู พลางถามเจือเสียงหัวเราะ “กาเซียร์ว่า...พี่น่าจะอายุสักเท่าไหร่ดีคะ ?” เมฆกลุ่มใหญ่เคลื่อนผ่านไป แสงอาทิตย์สาดส่องลงสู่เบื้องล่างเต็มที่ ออร่าถูกกลืนหายไป ลมหนาวสะบัดพรู ความเย็นกระทบใบหน้านวลขาว ไรผมพลิ้วไหวตามแรงลม กาเซียร์ยังคงครุ่นคิดอย่างเอาจริงเอาจังอีกพักใหญ่ ก่อนจะเงยหน้า “ยี่สิบห้าค่ะ” ท่านจ้าวยังคงยิ้มน้อย ๆ เฉลยคำตอบว่าผิด คิ้วเรียวขมวดอีกรอบ “กาเซียร์ว่าน่าจะราว ๆ นี้ ไม่น่าจะมากกว่านี้นะ กาเซียร์มาที่นี่ตอบสิบขวบ อยู่ที่นี่ห้าปีก็ต้องสิบห้า กาเซียร์อายุสิบห้านะคะ แล้วตอนเจอเจสเซอร์ครั้งแรกก็คิดว่าน่าจะสักยี่สิบได้” เงยหน้าสบตาอีกฝ่าย “เอาเป็นว่ายังไงก็ไม่เกินยี่สิบห้าหรอก กาเซียร์มั่นใจนะ !” “กาเซียร์คิดว่าอยู่ที่นี่แค่ห้าปีเองหรือคะ ?” “ค่ะ...หรือว่ามากกว่านั้น ?” คิดหนักอีกหน “ไม่น่าจะถึงห้าปีด้วยซ้ำ...ว่าแต่เจสเซอร์อายุเท่าไหร่กันแน่คะ ?” ไม่มีเสียงตอบกลับ แต่ซีเซลยกมือขึ้นชูสองนิ้วบอกใบ้ตามประสาคนขี้เล่น “ยี่สิบ” เสียงใสตอบกระตือรือร้น หากท่านจ้าวส่ายหน้าเนือย ๆ ปฏิเสธ “ยี่สิบสอง” พยายามใหม่อีกหน “สักราว ๆ สองพันปีได้มั้ง....ไม่ค่อยได้นับกันจริง ๆ ด้วยสิ” เสียงตอบปกติ แต่ตัวเลขที่บอกทำให้ทูลกระหม่อมน้อยตาโต...เป็นไปไม่ได้ ไม่เชื่อแน่นอน คนอะไรจะมีอายุยืนยาวได้ปานนั้น แต่ก็หลุดปากออกไปว่า “ตาแก่เจสเซอร์...” โดเรียสอึ้ง เป็นครั้งแรกที่ถูกเรียกเช่นนี้ สติถูกกระชากกลับมาเพราะ... “ตาแก่...” เสียงหัวเราะของซีเซล เฮเดรส เกรียวกราวขึ้นแทบพร้อมกัน เจ้าเหนือหัวหันขวับตามเสียงแทบจะทันที “ถ้าเราเป็นตาแก่ แล้วอย่างพวกเจ้าควรเรียกอะไรดีนะ ? เกิดก่อนเราซะตั้งนาน” ผู้ถูกถามวางหน้าเฉย จริง ๆ แล้วไม่อยากจะไล่เลียงสักเท่าไรกับเรื่องนี้ หากท่าทางคิดหนักอีกครั้งของทูลกระหม่อมน้อย ทำเอาองครักษ์เอกรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ “ต้องเรียก ‘คุณทวด’ สิคะ” ขันอาสาตอบให้ ยิ้มกว้างจนดวงตาหรี่เล็ก ทั้งสามทำสีหน้างง ๆ คนพูดจึงต้องขยายความตามอีกว่า “คุณทวดคือคนที่เป็นพ่อของตาแก่ นั่นก็คือ คนที่แก่กว่าตาแก่มาก ๆ ถึงมากที่สุดไงคะ เพราะงั้นก็ต้องเรียกคุณทวดซีเซล กับคุณทวดเฮเดรส...ถูกต้องที่สุดค่ะ” “หะ...หา !” คนที่ถูกเรียกว่าคุณทวดร้องขึ้นพร้อมกัน “ไง ! คุณทวดทั้งหลาย !” เจ้าเหนือหัวเย้ยเยาะอย่างมีชัย หัวเราะจนเห็นฟันขาว ส่งให้วงพักตร์เคร่งขรึมดูอ่อนเยาว์ขึ้นมาก พลอยทำให้หวนนึกถึงเรื่องราวในอดีตเมื่อครั้งเป็นเจ้าชายน้อย ซีเซล เฮเดรส แลสบตากัน ทั้งสองอยากเห็นร้อยยิ้มที่เป็นสุขของเจ้าเหนือหัวเช่นนี้ตลอดไป ไม่ต้องการให้เผชิญกับความหม่นหมองอยางที่ผ่านมา พวกเขาอยู่กับโดเรียสมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย เป็นเพื่อนเล่นคลายเหงา เป็นข้ารองบาท เป็นที่ระบายอารมณ์เวลาโกรธ เป็นได้และทำได้ทุกอย่าง ของเพียงเป็นสิ่งที่ประสงค์...ต่อให้เอาชีวิตเข้าแลก ต่อให้ต้องฟืนใจทำสักเท่าไหร่ หากทำแล้วจะทำให้สบายใจ พวกเขาก็พร้อมจะทำและต้องทำให้ได้ด้วย ‘ทรงสำคัญประหนึ่งอากาศที่ใช้หายใจ ถ้าต้องขาดสิ่งนี้ไป คงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้เป็นแน่’ เมื่อครั้งเยาว์วัย โดเรียสเป็นเจ้าชายน้อยขี้เล่น ร่าเริง อ่อนโยน รอยยิ้มตราตรึงสะกดใจผู้พบเห็นได้เสมอ แต่แล้วสิ่งเหล่านี้กลับเลือนไปจากพักตร์พร้อม ๆ กับการสูญเสียพระมารดาผู้เป็นที่รักยิ่ง ทุกอย่างแปรเปลี่ยนไปตั้งแต่บัดนั้น จึงเร่งศึกษาการต่อสู้ทุกแขนง เรียนรู้ทุกอย่างที่ควรจะรู้ เพราะต้องแข็งแกร่งเท่านั้นจึงจะอยู่ในความเดียวดาย...ไร้ที่พึ่งเช่นนั้นได้ จริงจังกับทุกเรื่องจนกลายเป็นเจ้าชายที่เงียบขรึม ทว่าพระผู้เป็นเจ้าก็มิได้ทอดทิ้ง เมื่อทรงประทานเจ้าหญิงเปอร์ซิโฟเน่ผู้เป็นเสมือนโอสถวิเศษสมานแผลในใจ ทุกอย่างดีขึ้น รอยยิ้มอย่างเป็นสุขเริ่มปรากฏ รอยยิ้มอย่างเป็นสุขเริ่มปรากฏบนใบหน้า ความรักทำให้มีความสุข รักที่เฝ้าแต่ไขว่คว้ามาตลอด เมื่อได้มาจึงทุ่มเททั้งหัวใจ แล้วทุกอย่างก็พังทลายลงอีก และเลวร้ายยิ่งกว่าเมื่อครั้งที่สุญเสียพระมารดา เพราะเมื่อพ่ายแพ้ก็เรียกร้องหาความแข็งแกร่งอีกครั้ง...ในที่สุดก็ยอมรับอำนาจของปีศาจร้าย เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ และใช้พลังนั้นแสวงหาบางอย่างที่ขาดหายไป มันมิได้เลวร้ายไปเสียทั้งหมดหรอก ถ้าในพลังยิ่งใหญ่นั้นไม่ได้มีความชั่วร้ายหลับใหลอยู่และอาจตื่นขึ้นมาได้ทุกเมื่อ จะเกิดเหตุการณ์ใด ๆ ขึ้นอีกบ้างก็ยากจะคาดเดา ได้แต่อธิษฐานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ต่อพระผู้เป็นเจ้า หวังให้พระองค์ทรงประทานสิ่งที่ขาด หายไปมาเติมเต็มในหัวใจเจ้าเหนือหัวของพวกเขาอีกสักครา แต่จะมีพระผู้เป็นเจ้าองค์ใดเล่า ที่จะประทานพรอันประเสริฐนั้นให้แก่ผู้ที่หันหลังและทอดทิ้งคำสั่งสอนของพระองค์ ไปฝักใฝ่อำนาจของซาตานเยี่ยงโดเรียส “เจสเซอร์ ถ้ำน้ำแข็งอยู่อีกไกลไหม” “ต้องเข้าไปข้างใน ผ่านทิวเขาฟากโน้น แล้วข้ามเขาไปอีกสามลูก” “ไกลขนาดนั้นเชียว...กาเซียร์เดินไปไม่ถึงแน่เลย” เสียงใสอ่อยลง “จะว่าไปแล้ว ไม่น่าจะมีใครเดินไปถึงที่นั่นได้นะ ถ้าไม่ตกเหวตาย ก็เห็นจะโดนอสูรจับกิน” เอ่ยปนหัวเราะ พลางเบือนมองสององครักษ์ พลอยทำให้ใบหน้าทั้งคู่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม “อสูร...ยักษ์รึคะ” ทวนคำ พลางจินตนาการรูปลักษณ์ “ไม่ใช่ยักษ์หรอกค่ะ เป็นสัตว์ป่า แต่ไม่เหมือนสัตว์บนโลกที่กาเซียร์เคยอยู่หรอกนะ อย่างเช่น ถ้าเป็นงู ก็เป็นงูที่มีหนามแหลมเต็มตัว ตัวยาวหลายร้อยฟุต สัตว์อื่น ๆ ก็เหมือนกัน...เอาเป็นว่าเดี๋ยวผ่านไปกาเซียร์อาจได้เจอ” โดเรียสอธิบายให้น้องน้อยจินตนาการได้ใกล้เคียงที่สุดด้วยใบหน้านิ่งเฉยดั่งเป็นเรื่องปกติ “อึ๋ย...งั้นไม่ไปดีกว่าไหมคะ? กาเซียร์ไม่อยากเจอ และยังไม่อยากโดนจับกินด้วย” “เกล้ากระหม่อมว่า ถ้ามันจะจับกินจริง ๆ คงจะกินเฮเดรสก่อนนะพระเจ้าค่ะ เพราะตัวใหญ่ ดูจะอิ่มท้องกว่าใครเพื่อน” ถ้อยเอ่ยนึกสนุก พลางเบือนหน้าไปทางผู้ถูกอ้าง “แต่ข้าว่าเจ้าน่าจะโดนคนแรกนะ ตัวขาว ๆ น่ากินออกปานนั้น” สวนกลับทันที กาเซียร์ยิ้มสดใส ฟังทั้งคู่ถกเถียงกันอยู่หลายคำ ก่อนจะเบือนหน้ากลับมาทางอีกบุรุษที่ยังคงปั้นหน้าขรึมเช่นเคย นัยน์ตาคมยังคงทอดไปไกล มิได้ใส่ใจสิ่งรอบกายแม้แต่น้อย “กาเซียร์ว่า...เจสเซอร์ก็น่าสนใจเหมือนกันนะ ตัวก็ไม่เล็ก ผิวก็ขาว ทั้งอิ่มท้องทั้งอร่อย มันคงชอบ” ตามด้วยเสียงหัวเราะขององครักษ์ ท่านจ้าวไม่ค่อยพอใจที่ถูกทั้งคู่มองเป็นตัวตลก แต่เนื่องจากต้นตอเสียงหัวเราะมาจากหญิงสาวจึงจำต้องรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ “จริงหรือคะ” “จริงค่ะ !” “อย่าว่าแต่จะจับกินเลย แค่ได้กลิ่นพวกอสูรก็ท้องเสียกันทั้งป่าแล้ว...ก็อันตรายยิ่งกว่าสลอด ใครจะกล้าแตะ ข่าว่า...ขืนเขมือบเข้าไป จะต่างอะไรกับกินภูเขาไฟเข้าไปทั้งลูก” ซีเซลกระซิบกระซาบกับคู่หู “ทั้งลูกพอแน่หรือ” เฮเดรสตีหน้าจริงจัง “ท่านจ้าวของเราน่ะ ทรงอาละวาดแต่ละที รอบข้างกระเจิงเลยนะ ข้าว่านะ ภูเขาไฟเบิ้ม ๆ ทั้งสองลูกตูมขึ้นพร้อมกันยังเทียบไม่ติดละมากกว่า” โดเรียสโอบไหล่บางเข้ามาใกล้ พาเดินผ่านบริเวณนั้นอย่างระมัดระวัง แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงนกเสียงกาซึ่งพากันค่อนแคะ ทั้งที่อยากจะคุ้ยหิมะอุดปากยียวนคู่นั้นนัก ทางเข้าป่าเป็นทางลาด ข้างบึงใหญ่เป็นทางเล็กวกวนไปตามหุบเหวต่อไปยังทิวเขาสลับซับซ้อนและป่าทึบ มองเห็นเพียงหิมะขาวโพลน เสียงไม่ปกติดังมาจากที่ไกล ๆ เป็นเสียงคำรามสะท้าน ซึ่งประสานกับเสียงไม้ใหญ่โค่นลงทับต้นไม้เล็ก ๆ เสียงอื้ออึงนั้นไล่จี้ใกล้เข้ามาทุกขณะ ไม่กี่อึดใจ เริ่มมองเห็นโครงร่างใหญ่ ขนาดคงพอกับภูเขาลูกย่อม ๆ พุ่งตรงมาใกล้ ลมหมุนสะบัดรุนแรง หอบละอองหิมะ กิ่งไม้แห้งน้อยใหญ่ปลิวว่อน ท้องฟ้ามืดมน เสียงลมอื้ออึงไล้เลียข้างโสต ฟังดูเย็นยะเยือกยิ่งกว่ากระไอหนาวเย็นของหิมะขาวโพลน โดเรียสเบือนหน้าเปื้อนรอยยิ้มไปทางคู่หูองครักษ์ ชี้ชวนให้ดูท่าทางขนลุกขนพองของกาเซียร์ที่กำลังเบียดกายเข้ามาหลบอยู่เบื้องหลัง แต่ก็ยังมีความอยากรู้อยากเห็น “ขำอะไรคะ ?” รอยยิ้มเย้าบนใบหน้าคมสะกิดให้วงพักตร์อ่อนเยาว์เชิดขึ้น ด้วยไม่พอใจเพราะถูกหัวเราะ “ซีเซล เฮเดรสก็ด้วย” ใบหน้างอง้ำสะบัดไปทางเจ้าของนามก่อนจะค้อนขวับกลับมาทางท่านจ้าวโดเรียส “ว่าไงคะ ?” “มะ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” โดเรียสกลั้นหัวเราะเสียแทบแย่ แต่ก็ยังมีเล็ดลอดออกมาบ้าง หญิงสาวทำหน้ามุ่ย “ไม่มีจริง ๆ” ยืนยัน พลางโอบไหล่บางรั้งเข้าสู่อ้อมแขน เสียงนั้นดังใกล้เข้ามาทุกที ลมโหมกระหน่ำแรงขึ้นทุกขณะ “นะ...นั่นตัวอะไรคะ ? หวังว่าคงไม่ใช่งูอสูรนะ” ถามเสียงเบาหวิว โดเรียสมิได้ตอบใด ๆ หากเบือนหน้าไปทางผู้ที่กำลังจะมาเยือน “ไวลด์ !” สิ้นเสียง เบื้องหน้าปรากฏเงาสีทองจาง ๆ ร่างนั้นดูชัดเจนขึ้นเมื่อหิมะขาวโพลนที่ฟุ้งกระจายเริ่มซาลง พญามังกรตัวเขื่อง ยาวเกือบเท่าขุนเขาลูกย่อม ๆ แสงทิพย์แห่งสุริยาเล็ดลอดกลีบเมฆ ทอลำสุกสว่างสาดกระทบเกล็ดสีทองสะท้อนประกายระยับ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มดุดันแฝงด้วยพละกำลังกำลังและอำนาจเร้นลับเสียงคำรามกึกก้อง “ไวลด์ ไม่ได้เจอตั้งนานแน่ะ คิดถึงจัง” เมื่อแน่ใจว่าไม่ใช่อสูรร้าย กาเซียร์รีบผละจากอ้อมแขน “เป็นไงบ้าง ไปเถลไถลที่ไหนมาฮึ” มังกรค่อย ๆ โน้มตัวลง หญิงสาวยื่นมือแตะเขาขาวนวลดั่งงาช้าง ลูบไล้เพียงเบา ๆ อย่างคุ้นเคย ดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่น่าสะพรึงกลัวก่อนหน้ากลับฉายแววอ่อนโยนชัดเจน “ราชรถที่จะพาเราไปยังถ้ำน้ำแข็ง โดยไม่ต้องกลัวว่าจะตกเหวหรือถูกจับกินก่อนไปถึง” โดยเรียสเย้า พลับพลาท้ายอุทยานหลวง เปอร์ซิโฟเน่กระวนกระวายใจนัก รู้สึกว่าเวลาแต่ละวินาทีช่างผ่านไปช้าเหลือเกิน นางหวาดกลัวต่าง ๆ นานา กังวลจนแทบจะร้องไห้ระบายความอัดอั้น นางกำลัลทั้งสองต้องคอยปลอบประโลม แต่หาได้ใจเย็นลงไ ความกลัวร้อยแปดรัดรึงหัวใจไว้แน่นหนา “เจ้าพี่” เสียงใสกระชากสติให้กลับคืน “รีบเสด็จเถอะเพคะ” “จ้ะ” อยากไปจากที่ตรงนี้ใจแทบขาด เอริเซียร์นำทางตรงไปยังประตูด้านหน้า ตามด้วยนางกำนัลที่พร้อมจะเผชิญชะตากรรมด้วยกัน “ทางนี้พระเจ้าค่ะ” เสียงของจิลแฟร์เอ่ยนำทาง “เราต้องไปให้ถึงจุดหมายก่อนที่พวกนั้นจะตรวจพบยานของเรา เสด็จออกทางด้านหลังจะดีกว่า” อธิบายระหว่างเลาะเลียบกำแพงอ้อมไปอีกทาง ซึ่งตนคิดว่าปลอดภัยที่สุด มื่อถึงประตูด้านหลัง จิลแฟร์เป่าปากให้สัญญาณพวกที่รออยู่ด้านนอก ราชองครักษ์อีกสองนายลงมือทันที...ทหารเฝ้าประตูถูกจัดการไปอีกสอง พอพ้นเขตอุทยาน จิลแฟร์นำทางเลียบกำแพงด้านนอกไปอย่างระมัดระวัง องครักษ์อีกสองนายขนาบอยู่ด้านหลัง เดินต่อมาอีกพักใหญ่จึงมาถึงทะเลสาบกว้าง รอบ ๆ ตลิ่งเต็มไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ซึ่งแผ่กิ่งก้านสาขาหนาทึบ แสงแดดสาดลงมาได้เพียงไม่กี่ลำ แสงสว่างเพียงน้อยนิดน้นทำให้มองเห็นแผ่นน้ำเป็นสีเขียวอึมครึม อีกทั้งผิวน้ำยังเต็มไปด้วยสาหร่ายที่เกาะกันเป็นแพยาว จิลแฟร์หยุดยืนเมื่อมาถึงริมตลิ่ง มองซ้ายขวาจะก้มลงเก็บเศษดินขึ้นมาสามก้อน พร้อมกับเหวี่ยงไปกลางน้ำ ผิวน้ำกระเพื่อมเป็นระลอกตามสัญญาณ ใต้ผิวน้ำมีการเคลื่อนไหว...ไม่กี่อึดใจต่อมา ผิวน้ำกระเพ่อมแรงขึ้นจนผิดสังเกต เหมือนมีสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่กำลังดันตัวให้พ้นผิวน้ำนั้น ไม่นานนักวัตถุทะมึนก็โผล่ขึ้น ยานอวกาศสีเงินขนาดมหึมา เสียงเดินเครื่องกระหึ่มไปทั่วบริเวณ เม่อพ้นผิวน้ำได้ ประตูด้านข้างเคลื่อนเปิด แสงสีเหลืองนวลสว่างจ้า พร้อมกับร่างกำยำของนายทหารอีกสามสี่นายรอรับ “รีบเสด็จไปกันพระเจ้าค่ะ ชักช้าจะไม่ทันการณ์ เรานำยานขึ้นจากผิวน้ำ ป่านนี้พวกนั้นคงจับที่อยู่เราได้แล้ว” จิลแฟร์รายงาน สายตาสอดส่ายไปรอบ ๆ ระแวดระวัง เจ้าหญิงทั้งสองรีบตรงขึ้นยาน โดยมีราชองครัก์อีกสามนายตามอารักขาอยู่เบื้องหลัง แต่ยังไม่ทันผ่านประตูยานเข้าไป... “จะเสด็จไหนกันพระเจ้าค่ะ ?” น้ำเสียงบาดลึกนั้นทำเอาคนฟังสะท้าน มิได้มีความหวาดหวั่นแฝงอยู่ในถ้อยคำแม้แต่น้อย ทั้งที่เจ้าตัวก้าวตรงมาเพียงลำพัง ยืนจังก้าอยู่ท่ามกลางองครกัษ์ของฝ่ายตรงข้ามหลายต่อหลายคนคงเพราะมั่นใจในฝีมือตน “โกเนม !” จิลแฟร์กระโจนเข้าขวางผู้มาเยือน ซึ่งเป็ฯคู่อริเก่า ชายฉกรรจ์หน้าตาดุดัน ผิวหน้าปกคลุมด้วยหนวดเครารุงรัง แต่งกายเยี่ยงนักรบ ก้าวพ้นมุมกำแพง เดินเข้ามาประจันหน้าศัตรูอย่างไม่ยี่หระ ใบหน้านั้นยิ้มเยาะอย่างผู้เหนือกว่า “จิลแฟร์...ข้านึกว่าพวกเจ้าจะกลัวจนขี้ขึ้นสมอง ไม่กล้าทำอะไรแล้วเสียอีก” จิลแฟร์เตรียมใจไว้แล้ว แต่ไม่คิดว่ามันจะดมกลิ่นมาถึงเร็วปานนี้ “รีบเสด็จเถอะพระเจ้าค่ะ” “คิดว่าจะหนีพ้นหรือไง” โกเนมเดินตรงเข้ามาอย่างมาดร้าย จิลแฟร์กุมหัวเข็มขัดที่เอว กระชากออกมาอย่างแรง...เข็มขัดหนังเส้นตั้นแปรเปลี่ยนเป็นลำแสงสีเขียวส่องประกายเจิดจ้า พลางกระโจนเข้าขวางหน้าโกเนมไว้ ถ่วงเวลาให้เจ้าหญิงทั้งสองมีเวลาขึ้นยาน โกเนมสอดมือไปด้านหลัง ดึงแท่งเหล็กขนาดเหมาะมือ วาดท่อนแขนไปข้างตัว ลำแสงสีฟ้าพุ่งปราดจากปลายทั้งสองด้านของแท่งเหล็ก กลายเป็ฯกระบองลำแสง ทั้งคู่กระโจนเข้าโรมรัน เสียงลำแสงความหนาแน่นสูงเสียดสีกันดังกึกก้อง ไม่นานนักพวกทหารที่ตามมาสมทบก็กรูกันเข้ามาภายในบริเวณ ตรึงกำลังรอดูสถานการณ์อยู่รอบนอก คอยฟังคำสั่งจากโกเนม “ไม่ต้อง พวกเจ้ารีบขึ้นยานไปก่อน” จิตแฟร์ตะโกนห้ามองครักษ์ฝ่ายตนที่กำลังจะดาหน้าเข้าปะทะกับทหารร่วมร้อย โกเนมเริ่มตระหนักได้ว่าถ้าขืนปล่อยให้พวกนั้นเข้าไปในยาน สถานการณ์จะย่ำแย่ จึงตัดสินใจกระโจนเข้าขวาง จิลแฟร์ตวัดดาบสุดแรง ลูกไฟสีแดงพุ่งตามหลังคู่อริไปอย่างรวดเร็ว โกเนมหลบได้หวุดหวิด อย่างไม่รอช้า...องครักษ์อีกนายที่ยืนจังก้าคุมเชิงอยู่ตรงประตูยานอัดลูกไฟจากฝ่ามือใส่ร่างโกเนมทันที โกเนมเสียหลัก กลิ้งออกไปไกล... สบโอกาส จิลแฟร์ดีดตัวออกห่าง กระโจนขึ้นยาน แทบจะพร้อมกับที่ประตูกลหนัก ๆ เคลื่อนลงปิดสนิท ตัดขาดจากโลกภายนอก โกเนมรีบกระโจนขึ้นสู่ฟ้า ลอยตัวอยู่กลางอากาศ ก่อนจะพุ่งตามไปอย่างรวดเร็ว ไม่คิดปล่อยให้หนีรอดไปได้ ยานอวกาศเคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูง เหวี่ยงตัวเองเข้าสู่ความกว้างใหญ่อันไร้ที่สุดของจักรวาล ดาวดวงเล็กดวงน้อยซึ่งทอแสงระยับอยู่รอบ ๆ ล้วนแต่เป็นบริวารของ ‘สหพันธ์’ เมื่อก่อนเคยอยู่กันอย่างสันติ แต่เวลานี้กลับลุกเป็นไฟ

Create Date : 08 ตุลาคม 2552		2 comments
Last Update : 8 ตุลาคม 2552 9:30:15 น.
Counter : 553 Pageviews.
Share Tweet